Αγαπημένο θέμα για μένα ήταν πάντα η σύγχυση φύλου. Υπεραγαπημένο. Η ιδιάζουσα σεξουαλικότητα. Θέμα ταμπού για πολλούς.
Ανέκαθεν με έλκυαν οι ασυνήθιστες περσόνες, crossdressers, transsexual, drag queens, γενικά οι άντρες που βάφονται, που φορούν γυναικεία αξεσουάρ, με σχεδόν ανώμαλο τρόπο. Αυτό το ανδρόγυνο στυλ μου φαινόταν απίστευτα sexy.
Ποτέ ωστόσο δεν τους αντιμετώπισα ως κάτι παράξενο. Εκκεντρικό ναι. Ενδιαφέρον επίσης. Δεν μου έκαναν εντύπωση, απλά μου άρεσαν.
Η σεξουαλικότητα δεν είναι κάτι απόλυτο, άσπρο ή μαύρο, στρέιτ ή γκέι. Είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο που καλύπτει ένα ευρύτατο χρωματικό φάσμα. Μπορεί να είσαι στρέιτ, μπορεί να είσαι γκέι ή να ανήκεις σε μια απ’ τις ενδιάμεσες κατηγορίες, μπορεί να φοράς κόκκινο κραγιόν και ζαρτιέρες και να παίρνεις ορμόνες και να έχεις ένα πουλί 20 πόντους.
Οι σεξουαλικές προτιμήσεις καθενός είναι εντελώς προσωπική του υπόθεση. Δεν σε αφορούν, εκτός αν σε πηδάει (ή θα ήθελες να σε πηδάει). Ό,τι κι αν κάνει στο κρεβάτι του τα βράδια εξάλλου (ή όπου αλλού), ο ίδιος άνθρωπος είναι την άλλη μέρα το πρωί. Είναι ο Μάνος που σπουδάζει αρχιτεκτονική, που του αρέσει η βαλκανική μουσική, που σηκώνεται στο λεωφορείο για να δώσει τη θέση του στους μεγαλύτερους, που είναι κάποιου ο γιος, ο γείτονας, ο φίλος, ο ξάδερφος.
Κι αν τα βράδια ο Μάνος πάει στις Κούκλες, ή στο Λάμδα, ή στο Νιρβάνα τι σε πειράζει εσένα ; Κι αν ντύνεται με γυναικεία ρούχα, βάφεται, βάζει ξανθιά περούκα, δεκάποντες γόβες ασορτί με το τσαντάκι και βγαίνει στη Συγγρού για πιάτσα ποιο είν’ το πρόβλημά σου ; Μήπως εσύ τον πηδάς ; Δεν έχεις και πολλές ελπίδες ούτως ή άλλως, τα κολλημένα μυαλά δεν είναι του γούστου του.
Ή μήπως σ’ έπιασε τώρα ο πόνος για τις πουτάνες γενικά ; Μήπως θα μου πεις πως κάθε ανθρώπινο ον έχει αναφαίρετο δικαίωμα να συνουσιάζεται μόνο με όσα άτομα επιθυμεί και όχι να αναγκάζεται να «πουλά» το σώμα και την ψυχή του στο διάβολο για πενταροδεκάρες ; Να αλλάξεις τον κόσμο μαλάκα αφού σε νοιάζει. Γιατί όντως κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να αναγκάζεται να το κάνει αυτό αν δεν το θέλει.
Τον Μάνο, που λες, τον αγγίζουν θεία κορμιά, με την καύλα να ξεχυλίζει από κάθε πόρο του δέρματός τους. Παθιασμένα πλάσματα και άγρια και εχθρικά και ευαίσθητα. Και όμορφα.
Και τις νύχτες αυτές τις κολασμένες η επιθυμία τους ξεχύνεται ορμητικά σαν χείμαρρος επειδή καταπιέζουν την σεξουαλική τους ταυτότητα κατά τη διάρκεια της μέρας.
Και μια μέρα αυτή η ορμή τους, όπως άλλωστε και όλων των καταπιεσμένων, αυτός ο χείμαρρος θα βγει στους δρόμους και θα κόψει την κυκλοφορία. Θα μπει στο σπίτι σου και θα σου σαπίσει το ξύλινο κρεβάτι και να δω πού θα πηδιέσαι μετά ανοργασμικέ ρατσιστή και θα σου κάψει την τηλεόραση και να δω πού θα βλέπεις τα πρωινάδικα με τις μαγειρικές μικροαστή νοικοκυρούλα.
Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στον FreddieMercury, τον JohnCameronMitchell, τον DavidBowie, τις dragqueens, τους θυληπρεπείς, σε όλη την LGBT κοινότητα, στη Λόλα, σε όλα τα αγόρια και κορίτσια που βγάζουν το ψωμί τους στα δρομάκια της Συγγρού και της Ομόνοιας.
Σε όλους τους διαφορετικούς. Σε όλους τους «περίεργους».
σχόλια