Είμαι ο Κώστας Σακκάς, αναρχικός, ετών 29, κατηγορούμενος για οπλοκατοχή και συμμετοχή σε τρομοκρατικές οργανώσεις. Ήμουν δυόμισι χρόνια τώρα προφυλακισμένος χωρίς δίκη στον Κορυδαλλό. Από τις 17 Ιουνίου νοσηλεύομαι στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας, συνεχίζοντας την απεργία πείνας που ξεκίνησα ακριβώς έναν μήνα πριν, οπότε το Συμβούλιο Εφετών αποφάσισε να παρατείνει την προφυλάκισή μου για ένα επιπλέον εξάμηνο. Λέτε πως η δημοκρατία σας υπερέχει ηθικά επειδή έχει δικαιώματα, θεσμούς, κανόνες. Εάν έχει, τα θυμάται πολύ επιλεκτικά. Τέτοιες καταστάσεις μόνο σε τριτοκοσμικές δικτατορίες και εμπόλεμες ζώνες συμβαίνουν. Αδυνάτισα πολύ κι απέκτησα προβλήματα υγείας που απειλούν να γίνουν μη αναστρέψιμα, εδώ όμως που έφτασα δεν σταματώ, αν δεν δικαιωθώ. Ας δικαστώ, επιτέλους, ή ας αφεθώ ελεύθερος, όπως ορίζει ο νόμος, αν οι κατηγορίες δεν μπορούν να στοιχειοθετηθούν.
Άλλοι με λέτε τρομοκράτη, άλλοι «παρασυρμένο παιδί», εγώ πάλι προτιμώ το «πολιτικός κρατούμενος». Με συνέλαβαν τον Απρίλιο του 2010 μαζί με τον Αλέξανδρο Μητρούσια στη Νέα Σμύρνη, καθώς βγαίναμε από αποθήκη όπου φυλασσόταν εξοπλισμός. Κατηγορήθηκα για διακεκριμένη οπλοκατοχή και συμμετοχή στην ένοπλη οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, με την οποία αρνήθηκα εξαρχής πως έχω την παραμικρή σχέση, το ίδιο κι εκείνη. Με εγκάλεσαν, οπότε, για συμμετοχή σε άγνωστη (!) τρομοκρατική οργάνωση. Που σημαίνει ότι, βάσει του λεγόμενου νόμου της συλλογικής ενοχής που εμπεριέχεται στον αντιτρομοκρατικό, βρίσκομαι κατηγορούμενος για εκατοντάδες «ορφανές» πράξεις βίας, για τις οποίες θα πρέπει εγώ να αποδείξω πως δεν είμαι ο ελέφαντας. Ούτε ο Κάρλος το Τσακάλι να ήμουν, δηλαδή.
Ήδη έχω πετύχει πανελλήνιο ρεκόρ προφυλάκισης – θυμίζω ότι το νόμιμο όριο είναι οι 18 μήνες. Αληθεύει, βέβαια, ότι, καλώς ή κακώς, πιστεύω στην ένοπλη πάλη. Ψέματα δεν θα σας πω, θύμα σκευωρίας δεν θα το παίξω, σκοπεύω μάλιστα να αναλάβω πλήρως την ευθύνη των πράξεών μου – των δικών μου, όμως, όχι εκείνων που θέλει η εξουσία να μου αποδώσει. Κι ας γίνουν οι δίκες του κράτους καταδίκες. Εδώ, άλλωστε, δεν κρίνονται οι ιδέες μου αλλά οι πρακτικές του καλύτερου δυνατού συστήματος διακυβέρνησης, όπως σας αρέσει να το αποκαλείτε. Με αφορμή ή πρόσχημα το Μνημόνιο, οι κυβερνώντες έχουν εξευτελίσει το ίδιο το αστικό Σύνταγμα, κυβερνούν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας θα κολλούσαν; Κι όμως, τόσο το πρώτο (άρθρο 6 παρ. 4) όσο και το δεύτερο (άρθρο 288 παρ. 2) απαγορεύουν ρητά την υπέρβαση των ανώτατων ορίων προφυλάκισης.
Δεν χρειάζεται βέβαια να είσαι αναρχικός, αριστερός, ούτε καν πολιτικοποιημένος, για να αντιληφθείς ότι το ελληνικό δικαστικό σύστημα είναι δυσκίνητο, ταξικό, διεφθαρμένο, ακριβό στα πίτουρα, φτηνό στο αλεύρι. Στις ίδιες τις φυλακές επικρατεί ασφυξία. Πάνω από 13.000 σήμερα οι τρόφιμοι, ενώ προβλέπονται θέσεις για 9.000. Οι προφυλακίσεις γίνανε κανόνας ακόμα και για πταίσματα, ενώ οι σε πολλές περιπτώσεις απαράδεκτες συνθήκες κράτησης έχουν καταγγελθεί από διεθνείς οργανισμούς. Θέλοντας να δείξουν «άτεγκτοι», οι δικαστές εξαντλούν την αυστηρότητά τους απέναντι σε ντόπιους και ξένους Αγιάννηδες, εφόσον εκεί «τους παίρνει». Στην περίπτωσή μου, δεν έχει ακόμα οριστεί καν η πρώτη δικάσιμος! Ήδη η συνήγορός μου Μαρίνα Δαλιάνη σκέπτεται να απευθυνθεί στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Ξεκίνησα την απεργία πείνας ως ύστατο μέσο πίεσης και διαμαρτυρίας. Ξέρω φυσικά πως δεν είμαι ο μόνος αδικημένος, πως πολλοί άλλοι συγκρατούμενοί μου κρατούνται παράνομα προφυλακισμένοι. Δεν έχουν καν προβολή στα ΜΜΕ, αλληλέγγυους, κίνημα συμπαράστασης, ούτε τσακώνονται για πάρτη τους πολιτικά κόμματα μέσα στη Βουλή. Όμως τον αγώνα μου τον δίνω και γι' αυτούς. Όπως επίσης για τους ανέργους, τους απολυμένους, τους ανθρώπους που αγωνίζονται, τους κατοίκους της Ιερισσού, τις οροθετικές ιερόδουλες, τους μετανάστες που βασανίζονται σε αστυνομικά τμήματα ή δολοφονούνται από νεοναζί - εγκλήματα για τους δράστες των οποίων η δικαιοσύνη σας είναι ιδιαζόντως χαλαρή, αν όχι εντελώς απούσα... Είμαι ρομαντικός; Αφελής; Πετάω στα σύννεφα; Μπορεί. Αλλά χάρη σε κάτι τέτοιους «ψωνισμένους» αποκτούν συνείδηση οι κοινωνίες.
Όχι, δεν είμαι ο Κώστας Σακκάς. Ούτε καν εκπροσωπώ τη «χαμένη γενιά», όπου θα τον ενέτασσαν κάποιοι πομπώδεις έντυποι και τηλεοπτικοί αναλυτές μας (και η δική μου γενιά «χαμένη» είναι, αλλά από... άλλο χέρι). Είμαι ένας «αλήτης-ρουφιάνος-δημοσιογράφος» που όμως κάλλιστα θα μπορούσε να βρισκόταν στη θέση του, αν η συνείδησή του ήταν υπερβολικά ενοχλητική. Όπως άλλωστε καθένας μας. Είναι γνωστό ότι οι πρώτοι πάνω στους οποίους δοκιμάζονται τα όρια της καταστολής και της αυθαιρεσίας κάθε εξουσίας είναι εκείνοι που την αμφισβητούν περισσότερο. Και αν συνηθίσεις να εθελοτυφλείς στον αυταρχισμό των εκάστοτε κυβερνώντων, που υποτίθεται πως στις δημοκρατίες εσένα εκπροσωπούν, κανείς δεν θα βρεθεί μάρτυρας όταν θα στοχοποιηθείς με τη σειρά σου. Υπερβολές; Μεγαλοστομίες; Το συζητάμε. Προέχει, όμως, η υγεία ενός ανθρώπου που παραμένει κατά τεκμήριο αθώος και η αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας. Η καλύτερη άμυνα της οποίας είναι ακριβώς η κατάφασή της. Free Sakkas now, οπότε.
σχόλια