ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΣΟΥ, θα τον χώριζα…
ΑΝ ΕΙΧΑ ΛΕΦΤΑ, θα μοίραζα πολλά σε συγγενείς και φίλους…
ΑΝ ΕΙΧΑ ΧΡΟΝΟ, θα πήγαινα ένα ταξιδάκι…
ΑΝ ΖΟΥΣΑ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ, θα επαναστατούσα κι εγώ…!
Είναι γνωστή η συνταγή. Με ένα «Αν» στην αρχή της πρότασης, προωθούμε στον περίγυρο τον «επίσημο εαυτό» μας. Αυτόν που νομίζουμε ότι είμαστε, αυτόν που θα θέλαμε να είμαστε. Κατά την άποψή μου, οι υποθετικές προτάσεις θα έπρεπε να ποινικοποιηθούν, γιατί μας καθυστερούν την πρόοδο και την εξέλιξη, σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Τι είναι, όμως, αυτό που μας κάνει να είμαστε στο πλευρό των Τούρκων ταραξιών κι όχι των Ελλήνων; Πόση διαφορά δυναμικής είχαν οι Indignados σε σχέση με τους Αγανακτισμένους; Πόσο πιο δυνατά θα νιώθαμε την αδικία, αν η ιστορία του Κώστα Σακκά, μας ερχόταν από την διεθνή αρένα; Και γιατί όταν έρχεται η ώρα να πάρουμε θέση για αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας, βρίσκουμε ένα σωρό δικαιολογίες και δημοσιογραφίστικα επιχειρήματα, για να απελευθερωθούμε από την «επίσημη γραμμή του κόμματος»;
Καταρχήν, ας ρίξουμε τις ευθύνες στη φύση, όπως γίνεται τις περισσότερες φορές σε πολύπλοκα ζητήματα, που διερευνούν αιτίες συμπεριφοράς και ηθικά ζητήματα. Το γεγονός ότι όσο πιο κοντά φέρεις το βιβλίο στα μάτια σου, τόσο περισσότερο θολά θα βλέπεις τα γράμματα, είναι αδιαμφισβήτητο. Το γεγονός επίσης ότι αλλιώς θα νιώσεις αν ο σύντροφός σου πει ότι γουστάρει την Marion Cotillard, και αλλιώς αν σου πει ότι γουστάρει την συμπαθητική και γλυκούλα γειτόνισσα, είναι αναμενόμενο. Η ικανότητα να μπορείς να κρίνεις σωστά τις καταστάσεις, ακόμα κι εκ των έσω, είναι ένα σπάνιο χάρισμα. Παρότι ζώα με ενσυναίσθηση, είναι παράξενο το πώς εμείς οι άνθρωποι μορφοποιούμε αυτοστιγμεί τα δεδομένα, έτσι ώστε να ταιριάξουν με το συμπέρασμα στο οποίο θέλουμε να καταλήξουμε. Αυτό, σε συνδυασμό με την τάση μας να κρίνουμε «ελαφρά τη καρδία» τα όσα συμβαίνουν μακριά, μας οδηγεί σε έναν εσφαλμένο τρόπο σκέψης, άρα και τρόπο ζωής, και σε συλλογικό επίπεδο, μας έχει οδηγήσει σε ένα οικονομικό και ιδεαλιστικό αδιέξοδο.
Στον επόμενο τόνο, οι ευθύνες πέφτουν στον εαυτό μας, που αλλού; Ζούμε στην χώρα της Ευθυνοφοβίας και του Στρουθοκαμηλισμού. Λέει η Ιόλη: «Στη χώρα μας, τα δικαιώματα δεν καταπατούνται σε τέτοιο βαθμό!». Δηλαδή τι εννοείς; Μόνο το Μπαγκλαντές έχει δικαίωμα να εξανίσταται για ένα καλύτερο αύριο; Εσένα σου αρέσει η κατάσταση σε αυτή τη χώρα; Και το κυριότερο: Έχεις πραγματική εικόνα για το τι συμβαίνει μέσα της ή νομίζεις πως ξέρεις; Διακηρύττεις ότι είσαι αντιρατσιστής χωρίς να έχεις πατήσει το πόδι σου στην Κυψέλη; Νομίζεις ότι μπορείς να αναπνεύσεις τα δακρυγόνα διαβάζοντάς τα στην εφημερίδα; Έχεις βρεθεί ποτέ ΕΚΕΙ που εκτυλίσσεται ΚΑΤΑΦΑΝΗΣ καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων (εδώ στην Ελλάδα) ή αποφεύγεις αυτά τα μέρη γενικά; Τουλάχιστον αν δεν ξέρεις, σκέψου το την ώρα που σχηματίζεις άποψη (κατά τη Σωκρατική Σχολή).
Φαίνεται, λοιπόν, ότι η ΕΡΤ περίμενε το μαύρο για να κινητοποιηθεί. Χωρίς αυτό, η οποιαδήποτε κινητοποίηση θα θεωρείτο άσκοπη, από μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, αυτή τη στιγμή. Αυτό το μεγάλο ποσοστό, είναι το ίδιο που θεωρεί δεδομένα και άνευ σημασίας, πολλά κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας, όπως την αστυνομική βία, την διαφθορά των πολιτικών (και ψηφίζει με την λογική του μη χείρον βέλτιστον) και τα 600 ευρώ για μια 10ωρη δουλειά. Οι ίδιοι και με την ίδια λογική, δεν θεωρούν εξωφρενικό το κόψιμο των συντάξεων, τα χρήματα των οποίων είναι δεδουλευμένα (κλοπή) και η στέρησή τους πλήττει την ασθενέστερη μερίδα του πληθυσμού (ανηθικότητα). Εκεί λοιπόν, εξαντλούν όλο το πνεύμα του φιλελευθερισμού τους αλλά αριστερίζουν χάριν της ασφάλειας στο δημόσιο, αδιαφορώντας παντελώς για τις περικοπές που έλαβαν χώρα στο ιδιωτικό τομέα.
Σε ένα τρίτο και τελευταίο επίπεδο, οι λόγος που μας κάνει να αφήνουμε τον επίσημό μας εαυτό στο ράφι, την στιγμή που πρέπει να πάρουμε υπεύθυνες αποφάσεις είναι ότι, στην ουσία, πιστεύουμε άλλα πράγματα από αυτά που πρεσβεύουμε. Και πολλές φορές δεν το παραδεχόμαστε ούτε στον εαυτό μας. Στις ΗΠΑ αντί για Μπους, Ομπάμα ασυζητητί! Στην Ελλάδα, αντί για Σαμαρά/Βενιζέλο όχι Τσίπρα; Όχι τον «Άλλον»; Πάντα τον «Ίδιον»; Και μέσα στο χαμό, τα ΜΜΕ και η χρυσή αυγή να επωφελούνται παρασιτικά.
«Λες πως δεν πιστεύεις στον Θεό αλλά, στα δύσκολα, είναι ο πρώτος που θα επικαλεστείς. Λες πως δεν πιστεύεις στα όπλα αλλά, όταν θα κινδυνέψει η ζωή σου, το πρώτο πράγμα που θα κάνεις είναι να φωνάξεις ανθρώπους με όπλα». Λες ότι πιστεύεις στη δικαιοσύνη των πραγμάτων και την ελευθερία ύπαρξης κι έκφρασης αλλά όταν θα έρθει η ώρα να πληρώσεις το τίμημά τους, θα ξεγλιστρήσεις σαν το χέλι από το «παραθυράκι» που έχεις αφήσει στο προσωπικό σου μανιφέστο. Σύντομα, όμως, πολλά «Αν» σου θα διαγραφούν και η υπόθεση θα γίνει πραγματικότητα. Τι θα κάνεις με την απόδοση;
σχόλια