Είμαι για διακοπές στην Ανδρομέδα, μην φανταστείς, η Αιδηψός καλύτερη είναι. Ήθελα να πάω κάπου μακριά να μην με αναγνωρίζει κανένας αλλά κάτι μου λέει πως το παράκανα.
Θα μου πεις πως και στο απέναντι πεζοδρόμιο να πήγαινα κανείς δεν θα με αναγνώριζε.
Εσύ που το σκέφτηκες αυτό είσαι μεγάλος καραγκιόζης και δεν θα σου πω κανένα από τα κόλπα για το τέλειο γλειφομούνι που έμαθα ολομόναχος. Προπονούμαι με τα μύδια που αγοράζω από το ψαράδικο Χαριλάου Τρικούπη και Καλλιδρομίου γωνία, είναι τα καλύτερα για τέτοιες δουλειές.
Για να σου δείξω πως ξέρω θα σου πω μόνο αυτό. Σχημάτιζε με τη γλώσσα σου τα γράμματα της αλφαβήτου. Είναι η μόνη εφαρμογή της γλώσσας κατά την οποία η ανορθογραφία είναι μεγάλο ατού. Σκέψου να το κάνεις σε φιλόλογο και να πας από το Δ κατευθείαν στο Ζ!
ΘΑ ΧΥΣΕΙ!
Τι έλεγα, ρε βρωμιάρη;
Α, ναι.
Ανδρομέδα , λοιπόν!
Καλά ήρθα, να δούμε πως θα φύγω από δω πέρα. Ανδρομέδα θα πει σπειροειδής γαλαξίας 2,5 εκατομμύρια έτη φωτός ήτοι 2.4×1019 χιλιόμετρα ή 7 τετράκις γαλόνια Diesel μακριά, από τον πλανήτη της Lifo.
Καθόμουν που λές πάνω σε έναν από τους πιο hot δακτυλίους του γαλαξία όταν είδα να περνά από μπροστά μου αυτός ο διαστημικός κώλος που βλέπεις στη φωτογραφία. Είχε μόλις γυρίσει από την παραλία.
Μύριζε αντηλιακό και ψάθα και ήταν πασπαλισμένη με αστρική άμμο.
«Καλά ε, δεν υπάρχεις», μουρμούρισα σαν γιάπης που πίνει τον καφέ του στην Μυλιώνη.
«Ούτε εσύ υπάρχεις», μου απάντησε η κάτοχος του κώλου.
«Τι εννοείς», της είπα με φωνή βαθιά και volume 4 προς 5.
«Δεν εννοώ αυτό που νομίζεις. Το είπα κυριολεκτικά. Γήινος δεν είσαι;» ρώτησε υποκριτικά.
«Ναι είμαι, είστε ρατσίστρια;» ρώτησα επιθετικά και με προφορά.
«Ναι, είμαι. Άκου λοιπόν προσεκτικά», είπε αλλά πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της άνοιξε βιαστικά το τσαντάκι της και προσπάθησε να βγάλει ένα πακέτο με χαρτομάντιλα Zewasost. Δεν πρόλαβε. Φτερνίστηκε. Κατόπιν, κάθισε και εκείνη όπως καθόμουν εγώ. Με τα πόδια να αιωρούνται στο διάστημα.
Ανθρωπομορφικές συμπεριφορές!
«Λοιπόν, όσα ειπωθούν μεταξύ μας δεν θέλω να τα δω γραμμένα στο you send it, της Lifo», έθεσε το πλαίσιο και τους κανόνες της κουβέντας.
«Για τέτοιο άνθρωπο με έχεις», της είπα προσβεβλημένος.
«Οκ. Κοίταξε, τότε, προς τη Γη. Αυτό που θα δεις είναι ο πλανήτης σου 2,5 εκατομμύρια χρόνια πριν. Είναι όπως βλέπεις ένας πλανήτης υπό διαμόρφωση. Ούτε άνθρωποι, ούτε δεινόσαυροι, ούτε Hondos Center, μόνο ηφαίστεια και καταιγίδες μετεωριτών. Το βλέπεις έτσι δεν είναι; Αν καθόμαστε εδώ και ατενίζουμε τον πλανητάκο σου, σε 2,5 μύρια έτη θα σε δούμε να γεννιέσαι. Έτσι δεν σας τα μαθαίνουν και στα δικά σας σχολεία;» ρώτησε με ύφος τελειόφοιτης του Πρίστον.
«Ναι, έτσι μάλλον είναι. Που το πας;»
«Λοιπόν, αυτό που θα σου πω, τώρα, είναι για εσένα παραβίαση των νόμων της ανθρώπινης λογικής ή και της φύσης, αν και τα δυο πράγματα δεν πρέπει να τα συγχέεις. Ποιος σας είπε πως αυτό που ονομάζετε εσείς λογική, πρέπει να διέπει το σύμπαν ολάκερο; Για εμάς τους κατοίκους της Ανδρομέδας, δεν είναι όμως έτσι. Αλλά ας υποθέσουμε πως παραβιάζω κάποιους από τους δικούς σας «λογικούς» κανόνες πράγμα που έκαναν πολλοί καλλιτέχνες σας, πριν από εμένα, όπως ο Ιερώνυμος Μπος, ο Πικάσο, ο Ροντέν, για να εκφράσουν καλύτερα τη ζωή. Λοιπόν, παραβιάζω πράγματι, όσα λίγα ξέρεις και σου λέω πως εμείς, εδώ, κατασκευάζουμε μια βόμβα που θα φτάσει σε χρόνο μηδέν στη Γη.
Και ερωτώ, ποια Γη θα καταστρέψουμε, αυτήν που βλέπεις και είναι γεμάτη λάβα και κρατήρες ή εκείνη που άφησες φεύγοντας, στην οποία ζουν ακόμη οι φίλοι σου και η αρραβωνιαστικιά σου;»
«Δεν πα να γίνουν όλα μπουρλότο, φτάνει να λείπω», της είπα γελώντας.
«Βιάζεσαι. Σκέψου καλύτερα αν μπορείς».
«Μα αυτό δεν μπορεί να γίνει», απάντησα έντρομος. Κατόπιν, μάζεψα τα πόδια μου που κρέμονταν στο χάος και έβαλα το κεφάλι μου πάνω στα γόνατά μου.
«Τόσο πολύ τρόμαξες;» με κορόιδεψε.
«Γάμησέ τα. Μόλις θυμήθηκα πως έχω αφήσει τον θερμοσίφωνα αναμμένο, τρεις μήνες. Θα μου έρθει η ΔΕΗ κανά πεντοχίλιαρο», απάντησα σε όσο τραγικό ύφος φαντάζεσαι.
Έχεις ξεχάσει αναμμένο θερμοσίφωνα και εσύ και ξέρεις.
«Ρε συ σου λέω πως θα ρίξουμε βόμβα και θα καταστρέψουμε τη Γη πριν γεννηθείς, αυτό σημαίνει πως ποτέ δεν γεννήθηκες. Πρακτικά, δεν μπορούμε ακόμα αλλά κάποτε έμοιαζε με επιστημονική φαντασία η τυπογραφία, το αεροπλάνο, ο υπολογιστής, η κλωνοποίηση, «η έξυπνη σίτα», η μπουρνουζοπετσέτα», επιχειρηματολόγησε με όσο πιο απλοϊκό τρόπο μπορούσε.
«Μου λες πως δεν θα υπάρξουν ποτέ δεινόσαυροι, χόμο σάπιενς, χόμο σέξουαλς, Σωκράτης, Χριστός, Μάρκος Μπότσαρης, ο παππούς μου, ο πατέρας μου και κατ’ επέκταση ούτε εγώ;»
«Ναι, αυτό σου λέω. Αρκεί κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον, σε χίλια, δέκα χιλιάδες, ένα εκατομμύριο χρόνια κάποιος να εκτοξεύσει μια τέτοια βόμβα και δεν υπήρξες ποτέ», είπε και σηκώθηκε τινάζοντας την αστερόσκονη από το μαγιό της.
Εκτοξεύτηκα όρθιος πανηγυρίζοντας.
«Τι έπαθες;» με ρωτά.
«Δεν πα να γαμηθούν όλα, μου φτάνει που δεν θα μου έρθει ποτέ ο λογαριασμός της ΔΕΗ. Αν είναι να γλιτώσω πέντε χιλιάρικα, χαλάλι», πρόλαβα να χαρώ.
«Το σύμπαν να καταστραφεί, η ΔΕΗ θα συνεχίσει να υπάρχει, έχει πάρει εργολαβία δεκάδες γαλαξίες. Αυτή φωτίζει τον κόσμο που κοιτάζεις. Για να σε παρηγορήσω, όμως, θα σου μάθω το μυστικό για το τέλειο γλειφομούνι. Οι γυναίκες, εδώ, είμαστε τέρμα φιλήδονες», μουρμούρισε λάγνα και μου έπιασε το χέρι.
«Πόσα γράμματα έχει το αλφάβητό σας», ρώτησα με ύφος Ζάχου Δόγκανου.
«Μόλις έξι χιλιάδες», ψιθύρισε συνένοχα λες και είχε διαβάσει το άρθρο πριν καν το γράψω.
«Και αν η βόμβα φτάσει στη Γη την ώρα που σε πηδάω;»
Ένα μπαμ άκουσα τίποτα άλλο.
Αν δεν υπήρξα εγώ, μήπως δεν υπήρξες ούτε εσύ;
Μήπως;
σχόλια