«Ήταν σκέτη φαρσοκωμωδία! Εκείνοι προσπαθούσαν να τον στριμώξουν, δεν σκάμπαζαν όμως –στην πραγματικότητα- γρι από ό,τι στην ουσία παίζεται. Εκείνος δε, ο υπουργός, τους μπέρδευε αραδιάζοντάς τους ξενόγλωσσους όρους, αναπτύσσοντας περίπλοκους συλλογισμούς, ξεφουρνίζοντας –μεταξύ των άλλων- και χοντρά ψέμματα, που βέβαια οι “ανακριτές” του δεν είχαν τις γνώσεις για να τα επισημάνουν. Όταν τελείωσε η κουβέντα, ανάθεμα κι αν είχαν χαμπαριάσει Χριστό. Απορώ τι θα πουν στα ρεπορτάζ τους!» Ο φίλος μου, επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται εκτός Ελλάδας, είχε από σπόντα παρεβρεθεί σε μια συνάντηση κορυφαίου υπουργού με δημοσιογράφους και μού μετέφερε τις εντυπώσεις του.
Εκπλήσεσθε; Δεν θα έπρεπε. Θυμηθείτε ένα περιστατικό που απασχόλησε το πανελλήνιο πριν από μερικές εβδομάδες για τον εντελώς λάθος λόγο: Ο αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κύριος Κάρας, ενημερώνοντας κάποιους Έλληνες βουλευτές, ισχυρίσθηκε ότι σε πρόσφατη επίσκεψή του στο Στρασβούργο ο κύριος Τσίπρας δεν είχε τίποτα απολύτως να προτείνει σχετικά τη διαχείριση των μνημονίων. Εκ παραδρομής, ο διερμηνέας μετέφραζε αντί για «Τσίπρας», «Κύπρος». Το λάθος αποδείχθηκε μετά το πέρας της ομιλίας του κυρίου Κάρας. Τότε, και μόνον τότε, οι βουλευτές της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης εξεγέρθησαν. Άκουγαν δηλαδή επί αρκετή ώρα κάποιον να ισχυρίζεται ότι μια χώρα, η Κύπρος, πήγε ταξίδι στο Στρασβούργο και συμμετείχε –ντυμένη προφανώς με τα καλά της- σε διαβούλευση και δεν αντιλαμβάνονταν το σουρρεαλιστικό του πράγματος! Και όταν αποκαταστάθηκε η αλήθεια, αντί να σηκωθούν και οι πέτρες εναντίον αυτών των εθνοπατέρων που αποδεδειγμένα έχασκαν στα έδρανά τους, η συζήτηση περιορίσθηκε στο εάν ο κύριος Τσίπρας διαθέτει ή όχι εναλλακτική.
Τι να σου κάνουν όμως και οι βουλευτές; Πνίγονται. Τρέχουν νυχθημερόν σε συνεστιάσεις και σε λαϊκές διαμαρτυρίες, διεκπεραιώνουν με χίλια ζόρια όσα ρουσφέτια σηκώνει η εποχή, εκλιπαρούν για προσκλήσεις σε κανάλια προκειμένου να σκυλοκαβγαδίσουν σε ώρα υψηλής τηλεθέασης με τους συναδέλφους τους… Άσε που ένα σημαντικό ποσοστό τους δεν διαθέτει ούτε ίχνος της απαιτούμενης εκπαίδευσης για να μπει στην ουσία των πραγμάτων. Ηθοποιοί, αθλητές, ακτιβιστές της Αριστεράς και υποκοσμιακοί τύποι της Χρυσής Αυγής, τι να καταλάβουν οι δόλιοι από νόμους; Ψηφίζουν τυφλά συμμορφούμενοι με την κομματική γραμμή. Εκτός κι αν κρίνουν πως τους συμφέρει να σηκώσουν μπαϊράκι – πως έτσι αυξάνονται οι πιθανότητες επανεκλογής τους. Αρπάζουν τότε το οποιοδήποτε πρόσχημα και γίνονται αντάρτες και ανεξαρτητοποιούνται…
Και στις προηγούμενες όμως Βουλές, που αποτελούνταν στην συντριπτική τους πλειονότητα από επαγγελματίες της πολιτικής, τα πράγματα δεν ήταν δραματικά καλύτερα. Μπορεί ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης να ήταν ο μόνος που ομολόγησε ότι –προσηλωμένος στα καθήκοντα του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη- δεν είχε καν διαβάσει το πρώτο Μνημόνιο προτού το ψηφίσει. Μην αμφιβάλλετε ωστόσο πως και οι περισσότεροι από τους συναδέλφους του κάθε άλλο παρά είχαν μελετήσει σε βάθος την δανειακή σύμβαση, που με την ψήφο τους θα σημάδευε την ελληνική Ιστορία.
Βουλευτές που κατά κανόνα εξαντλούνται περιφερόμενοι, ονειρευόμενοι την υπουργοποίησή τους… Δημοσιογράφοι που κατά κανόνα κυνηγούν τα παραπολιτικά ή –εάν είναι σταρ- παραληρούν από ραδιοφώνου και παριστάνουν τους κομπέρ στα βαριετέ, τα αποκαλούμενα «πολιτικά πάνελ»… Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Ποιος διαμορφώνει την κοινή γνώμη;
Υπάρχει προφανώς ένας στενός κύκλος, που ασκεί την κεντρική εξουσία. Που προσπαθεί να αντιμετωπίσει όπως καταλαβαίνει κι όπως τον συμφέρει τα φλέγοντα ζητήματα. Ο κύκλος αυτός –ο οποίος τέμνεται αλλά δεν ταυτίζεται με την κυβέρνηση- δεν πάσχει από σύνδρομο αυτοπροβολής. Προτιμάει να δρα στο ημίφως, πίσω από τον κουρνιαχτό της καθημερινής επικαιρότητας. Και όταν κάποιος από αυτόν τον κύκλο υποχρεώνεται να εμφανιστεί δημόσια, είναι συγκρατημένος και συγκροτημένος, σε σύγκριση τουλάχιστον με τους φωνακλάδες των καναλιών.
Δεν συνομοσιολογώ ούτε καν λέω τίποτα καινούργιο. Και στις πιο υποδειγματικές ακόμα δημοκρατίες, οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονταν κεκλεισμένων των θυρών από ελάχιστους ανθρώπους. Ο Τζων Κέννεντυ κυβερνούσε με τον αδελφό του Ρόμπερτ. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ με το κονιάκ και με τα πούρα του. Ο ύστερος Ανδρέας Παπανδρέου με την Δήμητρα Λιάνη. Οι αποφάσεις τους δεν ήταν καθόλου χειρότερες από ό,τι εάν τις είχαν λάβει με ανοιχτή διαβούλευση. Σε τελευταία ανάλυση, κάθε κουμπί είναι σχεδιασμένο για να πατιέται από ένα –και μόνο ένα- δάχτυλο…
Αυτό που λέω είναι πως εάν θέλουμε να υποψιαστούμε τι στα αλήθεια παίζεται, πρέπει να εξασκηθούμε να διαβάζουμε ανάμεσα στις γραμμές. Να εντοπίζουμε τις αδιόρατες λεπτομέρειες. Τις εύγλωττες σιωπές. Και βέβαια να έχουμε υπ’όψιν μας πως στις μεγάλες ιστορικές καμπές, το μείζον διακύβευμα συνήθως ήταν αρκετά ή και τελείως διαφορετικό από ό,τι πίστευε ο πολύς κόσμος. Η αλήθεια ερχόταν στο φως πενήντα ή εκατό χρόνια αργότερα, με το άνοιγμα των αρχείων.
Πολλά, πάρα πολλά, από όσα μάς παθιάζουν αποτελούν απλούς αντιπερισπασμούς. Δολώματα που μας σερβίρονται από δόλιους ή απλώς άσχετους ανθρώπους. Ας μην τους κάνουμε τη χάρη να τα καταπίνουμε αμάσητα.-
σχόλια