Η πρώτη σεζόν του πετυχημένου bromance μεταξύ του Marty και του Rust τελείωσε, με σχεδόν έντεκα εκατομμύρια θεατές και με το σάιτ του HBO Go διαλυμένο από την υπερφόρτωση. Οι αντιδράσεις για το τέλος της σειράς ήταν ποτισμένες από απογοήτευση: το σενάριο έδωσε αφορμή για αναλύσεις που θύμιζαν Lost που δεν επιβεβαιώθηκαν. Δεν υπήρχε τίποτα το μεταφυσικό, οι πρωταγωνιστές επέζησαν, ο δολοφόνος (ένας από τους δολοφόνους) αποκαλύφθηκε και τιμωρήθηκε. Τελικά, ήταν μια αστυνομική ιστορία που έδωσε μεγάλη βαρύτητα στην εξέλιξη των χαρακτήρων.
Για το σενάριο και για το τέλος μπορούν να ειπωθούν πολλές αντιρρήσεις, αλλά σ' αυτό που συμφωνούν σχεδόν όλοι όσοι παρακολούθησαν είναι ότι τα σκηνικά, η ατμόσφαιρα και η φωτογραφία ήταν σαν καλός κινηματογράφος. Για μένα δύο ήταν οι σκηνές που έδειξαν τη μεγάλη δεξιοτεχνία των δημιουργών και την ευχέρειά τους με τα τεχνικά θέματα, που μας έκαναν να κρατήσουμε την αναπνοή μας. Η πρώτη ήταν η επτάλεπτη, σχεδόν μονοκόμματη σκηνή στο τέταρτο επεισόδιο, που πιστεύω ότι θα αρχίσει να διδάσκεται σε σχολές κινηματογράφου (πόσες πρόβες να χρειάστηκαν;) Πρόκειται για τα καλύτερα εφτά λεπτά της τηλεόρασης ως τώρα.
Η δεύτερη μεγάλη σκηνή του τέλους, όταν τα ποντίκια μπαίνουν στη φάκα, στο αλλόκοτο και τρομαχτικό σύμπαν της Carcosa, που κρατάει δεκαπέντε λεπτά. Σ'αυτή την περίπτωση η αγωνία δεν προκύπτει από τη λήψη και τη δράση, αλλά από τα σκηνικά, που είναι τόσο εκτεταμένα, τόσο λεπτομερή και τόσο υποβλητικά, που τα λόγια δε χρειάζονται.
Τα σκηνικά αυτά είναι σχεδιασμένα από τον Joshua Walsh, έναν καλλιτέχνη από το Detroit που έζησε είκοσι χρόνια στη Νέα Ορλεάνη. Είναι γιος μιας οικογένειας που είχε γραφείο κηδειών και ο ίδιος ασχολείται με το κυνήγι και με την ταρίχευση ζώων – δηλαδή, ήταν ο ιδανικός άνθρωπος. Ο Walsh δούλεψε εντατικά σχεδόν για εννιά μήνες, δημιουργώντας εκατό διαφορετικά κομμάτια για τη σειρά.
Η πρόσληψη του Walsh ως καλλιτέχνη για τη σειρά ήταν κάτι που δε γίνεται συχνά στο Χόλιγουντ – συνήθως αυτά τα αναλαμβάνουν συνεργεία εσωτερικά. Όμως οι παραγωγοί του True Detective είπαν ότι η φύση της σειράς αυτής ζητούσε έναν μοναδικό καλλιτέχνη, ο οποίος μόνος του θα δημιουργούσε αυτό το δύσκολο, τεράστιο σκηνικό, ώστε να φαίνεται πραγματικά αυθεντικό.
Ο Walsh ξεκίνησε μαζεύοντας ρίζες και νεκρά λουλούδια, έφτιαξε μικρά γλυπτά μέχρι μεγάλες εγκαταστάσεις, όπως αυτή που εμφανίζεται στην τελευταία σκηνή μέσα στην Carcosa, για την οποία χρειάστηκαν 3.000 κομμάτια από ξεβρασμένα ξύλα. Δείτε φωτογραφίες από τα ανατριχιαστικά σκηνικά, που θα κάνουμε καιρό να ξεχάσουμε.
σχόλια