Μην σκεφτείς να γκουγκλάρεις έτσι απλά τις λέξεις Perfect Pussy όταν είσαι στο γραφείο. Η οθόνη του υπολογιστή σου θα γεμίσει εκατοντάδες μικρά και μεγάλα «τέλεια» αιδοία – για να το πω κομψά. Θα ντροπιαστείς και όλοι οι συνάδελφοί σου θα σε κοιτάνε περίεργα.
Η μπάντα με το πιο μη τυπώσημο όνομα που έχει εμφανιστεί ποτέ όπως τους χαρακτήρισαν πρόσφατα οι New York Times αποτελείται από 5 άτομα, παίζει hardcore punk και ιδρύθηκαν από το πουθενά στις Συρακούσες της Νέας Υόρκης πριν από ένα χρόνο περίπου. Στην αρχή ήταν ένα ψευδογκρούπ που έγινε μόνο για να εμφανιστεί σε μια σκηνή ενός φιλμ για την περιοχή. Μετά κάπως τα μέλη κόλλησαν μεταξύ τους και ηχογράφησαν το πρώτο τους ντέμο EP με τίτλο I have lost all desire for feeling.
Και κάπως έτσι και σε χρόνο dt προκάλεσαν τόσο σούσουρο όσο καμία άλλη νέα ανεξάρτητη μπάντα τα τελευταία χρόνια στην Αμερική. Αυτό οφείλεται εν μέρει στην μπροστάρισα τους, την χαρισματική Meredith Graves. Τώρα αν διαβάσεις τους στίχους της προσεκτικά, είναι λες και μετενσαρκώθηκε ο Ian Curtis με χαμόγελο ή δαιμόνισε γυναίκα – αν βλέπεις πολύ τηλεόραση. Γράφει προσωπικά, πότε οργισμένα, πότε πιο αισιόδοξα απέναντι στο σκοτάδι σαν μεθυσμένη για σάπιες φιλίες και χαλασμένες σχέσεις. Σαν να προσπαθεί να ενταχθεί σε έναν κόσμο και να νιώσει ή να μην νιώσει συναισθήματα που δεν καταλαβαίνει αλλά είναι περίεργη να ανακαλύψει, κουβαλώντας τόνους αυτοκριτικής μαζί της. Την κατηγόρησαν για αυταρέσκεια αλλά αλήθεια πότε συνάντησες ξενόφερτο τραγούδι το τελευταίο διάστημα που περιγράφει τόσο πετυχημένα την συναισθηματική σύγχυση που βλέπεις τριγύρω σου;
Όσον αφορά το πλαίσιο που μπορείς να τους εντάξεις. Είναι hardcore punk ή scream punk; Θυμίζoυν τότε που άκουγες misfits και άλλες διάσημες πανκ μπάντες; Είναι η Graves το απόλυτο 00s riot grrrl από την κόλαση, κρύβει την ποιητική στόφα μιας Patti Smith ή είναι απλά μια μεταμφιεσμένη χίπστερ, αλτέρνατιβ Γκάγκα; Είναι φούσκα; Είναι όλα αυτά μαζί σε ένα περιτύλιγμα; Έχουν ανακαλύψει νέο είδος; Τι ρόλο παίζουν σε ένα κόσμο που υπάρχουν οι Pussy Riot; Πρέπει να μας νοιάζει; Ο καθένας παίρνει αυτό που αναζητά. Για να είμαι ειλικρινής όμως νομίζω ότι η Graves γίνεται περισσότερο πολιτική στις δηλώσεις της παρά στους στίχους της – με κάθε επιφύλαξη επειδή στα καινούργια δεν μπορείς ακριβώς να καταλάβεις γιατί κραυγάζει και οδύρεται αν δεν τα δεις γραμμένα κάπου. Το να είσαι "πολιτικοποιημένος" καλλιτέχνης στα '00s είναι πολύ διαφορετικό από την εποχή που το φολκ κίνημα της δεκαετίας του '60 ξεσήκωνε τον κόσμο για να παλέψει για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Σίγουρα όμως, τέτοια λαμπερή και τολμηρή προσωπικότητα είχε χρόνια να εμφανιστεί στα ροκ μουσικά δρώμενα. Δεν είναι τυχαίο που οι Perfect Pussy έχουν πάρει τόση δημοσιότητα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Όλη η underground hardcore σκηνή της Νέας Υόρκης θέλει να την δείρει επειδή μίλησε ανοικτά και απροκάλυπτα για τον ρατσισμό, τον σεξισμό και προφανώς και για άλλα που τελειώνουν σε κακό–ισμό που συναντά κανείς εκεί - α και το κυριότερο είπε ότι οι περισσότεροι είναι ένα μάτσο «ανθρώπινα σκουπίδια». Η Graves έκανε το αδιανόητο, σχολιάζοντας την δική της κατάσταση. Επιτέθηκε σε μια σκηνή που πρεσβεύει τον "εναλλακτικό" τρόπο ζωής σε μια συντηρητική εποχή και σχεδόν απόλυτη επικράτηση της mainstream ποπ κουλτούρας. Υπάρχει πλέον ένα message board στο ίντερνετ που οι χρήστες του - που ανήκουν σε άλλα συγκροτήματα - ασχολούνται μόνο με το να την βρίζουν καθημερινά και να απειλούν "αυτή τη σκύλα" ότι θα φάει αρκετό ξύλο.
Αυτό όμως που προκαλεί ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον από τα μίση και τα πάθη στην περίπτωση τους είναι όταν το Pitchfork, το NME, το Impose, κτλ. τους ερωτεύτηκαν παράφορα και τόλμησαν να αγγίξουν το ντεμπούτο τους άλμπουμ με τίτλο Say Yes to Love, γράφοντας τα καλύτερα. Ακόμη περισσότερος χαμός, αυτή τη φορά, δημοσιογραφικός! Αμέσως εμφανίστηκαν κείμενα χιλιάδων λέξεων με κριτικές στις κριτικές σε μπλογκ και σάιτ που αμφισβητούν την ίδια την έννοια της σύγχρονης κριτικής στην ποπ κουλτούρα και μπλα, μπλα, αναρωτιούνται αν το underground αφομοιώθηκε από τον mainstream τύπο. Και το κυριότερο τι πρέπει να θεωρείται πλέον αυτό το ρημάδι το σύγχρονο underground. Σπάνια βλέπεις στις μέρες μας ένα συγκρότημα να προκαλεί τέτοιες υπερβολικές αντιδράσεις και μάλιστα να ξεκινάει άθελα του ένα διάλογο για θέματα που θεωρούνται σκονισμένα και είναι αρκετά δύσκολο να απαντηθούν.
Βέβαια το πιο σημαντικό πάντα είναι η μουσική και το κατά πόσο το Say Yes to Love, θα θεωρηθεί σε μερικά χρόνια κλασικό και αν η ίδια η μπάντα αντέξει την φήμη της. Αυτό, λοιπόν, όπως και πολλά άλλα ακούγεται κλισέ αλλά μόνο ο χρόνος θα δείξει.
σχόλια