Με αφορμή την επανακυκλοφορία ενός box set του τρίτου ομώνυμου άλμπουμ των Velvet Underground, το Rolling Stone έγραψε αναλυτικά για τα δύσκολα χρόνια που πέρασε το γκρουπ από την δημιουργία του μέχρι την διάλυση του. Το box set που αποτελείται από 5 CD του The Velvet Underground και παρουσιάζει μια εκτενή ματιά στο δίσκο συμπεριλαμβάνοντας τρεις διαφορετικές μίξεις του άλμπουμ, μαζί με όλα τα session του στούντιο που θα μπορούσαν να είναι ένα ακυκλοφόρητο τέταρτο άλμπουμ και δύο δίσκους από ζωντανές τους ηχογραφήσεις.
«Είναι η απόλυτη σκιαγράφηση εκείνης της εποχής» σύμφωνα με τον συντάκτη του άρθρου Kory Crow που συνομίλησε με τα δύο εναπομείναντα μέλη της μπάντας Maureen Tucker και Doug Yule που συμμετείχαν στο άλμπουμ. Αν και έχουν περάσει σχεδόν 5 δεκαετίες από τότε που κυκλοφόρησε, ακόμη θυμούνται εκείνη την περίοδο στην ζωή του συγκροτήματος λίγο πριν ο Yule γίνει μέλος της μπάντας.
Ο άγριος ήχος του γκρουπ τράβηξε την προσοχή του Andy Warhol που τους προμόταρε και τους βοήθησε να κυκλοφορήσουν το εξαιρετικά ανατρεπτικό πρώτο τους LP The Velvet Underground & Nico στο οποίο συμμετείχε η Γερμανίδα τραγουδίστρια Nico με την βαριά τευτονική προφορά της σε 3 κομμάτια τον Μάρτιο του 1967.
Ο John Cale είχε αποχωρήσει το 1968 πριν αρχίσουν τις ηχογραφήσεις και είχε φέρει τα πάνω κάτω στο γκρουπ. Πιο αναλυτικά θυμάται η Tucker: «Δεν ήμουν χαρούμενη τότε» λέει σήμερα η ντράμερ που έχει κλείσει τα 70. «Σκεφτόμουν τι θα γίνει, πώς θα διαμορφωθεί ο ήχος μας και ήλπιζα ότι θα μείνουμε μαζί.»
Το άρθρο περιγράφει πόσο σημαντικός δίσκος ήταν για την εποχή του και για το συγκρότημα και πόσο είχε παραβλεφθεί την εποχή που κυκλοφόρησε με αποτέλεσμα να σημάνει την αρχή του τέλους για το σχήμα.
"Αν και το γκρουπ είχε μόλις κυκλοφορήσει το πιο βίαιο δίσκο του το WhiteLight/WhiteHeat, είχε αρχίσει ήδη να δουλεύει πάνω στον δίσκο που έμελλε να γίνει η πιο ώριμη δουλειά τους. Κάθε άλμπουμ της μπάντας είτε εξερευνούσε τα όρια του παραμορφωμένου ήχου, είτε τελειοποιούσε την ποπ, θεωρούνταν μοναδικό.
Με το τρίτο τους δίσκο, έμοιαζαν να βρίσκονται στην πιο ευάλωτη στιγμή τους. Δεν ήταν πια ένα συγκρότημα από ηρωινομανείς, σεξομανείς, χίψτερς. Η νέα φουρνιά των τραγουδιών του Reed έδειχνε πώς ήταν ευαίσθητοι καλλιτέχνες, με αυτοπεποίθηση και ωριμότητα που πάλευαν με την αγριότητα της καθημερινής τους ζωής.
Με τον ερχομό του μπασίστα Doug Yule, ο ασταθής και απρόβλεπτος Reed οδήγησε τον ήχο της μπάντας σε πιο εσωτερικά μονοπάτια για το art rock. Μια προσέγγιση που άφησε ανεξίτηλα σημάδια αργότερα στην μουσική καλλιτεχνών όπως οι REM, Glen Campbell, Beck. Επηρέασε ακόμη και τους Nirvana.
Οι Velvet Underground σχηματίστηκαν το 1964 όταν ο Reed γνώρισε τον κλασικό βιολιστή από την Ουαλία John Cale που τότε πειραματιζόταν με τον La Monte Young. Ο Reed προσκάλεσε τον Morrison που τον ήξερε από το πανεπιστήμιο να παίξει κιθάρα μαζί τους και πήραν το όνομα τους συγκροτήματος από τον τίτλο ενός βιβλίου του Michael Leigh από το 1963 που αφορούσε την εναλλακτική σεξ κουλτούρα των σίξτις. Πήραν την Tucker στα ντραμς όταν την πρότεινε ο Morrison. Στην αρχή είχαν άλλο ντράμερ.
«Ήθελαν να βρουν κάποιον γρήγορα γιατί θα έπαιζαν την πρώτη τους συναυλία,» λέει, φέρνοντας στην μνήμη της το ντεμπούτο της μπάντας τον Νοέμβριο του 1965. Όσο περνούσε ο καιρός η Tucker είχε δημιουργήσει ένα δικό της στυλ, παίζοντας όρθια που την βοήθησε να αποδομήσει τις υπάρχουσες συμβάσεις στο ροκ. «Αυτοσχεδιάζαμε πολύ και δεν νομίζω ότι θα λειτουργούσε με ένα κανονικό drum set. Η μουσική ήταν άγρια μερικές φορές με τον Cale και τον Lou. Ένοιωθα ότι λειτουργούσε καλύτερα όταν έπαιζα κάτι άλλο από τον συνηθισμένο ρυθμό.»
Ο άγριος ήχος του γκρουπ τράβηξε την προσοχή του Andy Warhol που τους προμόταρε και τους βοήθησε να κυκλοφορήσουν το εξαιρετικά ανατρεπτικό πρώτο τους LP The Velvet Underground & Nico στο οποίο συμμετείχε η Γερμανίδα τραγουδίστρια Nico με την βαριά τευτονική προφορά της σε 3 κομμάτια τον Μάρτιο του 1967. Το γκρουπ ανέπτυξε ένα πυκνό θορυβώδες ήχο, παίζοντας απλά και με στίχους που αφορούσαν το σεξ, τα ναρκωτικά και την κρυφή ζωή στην Νέα Υόρκη που καθόρισε την εναλλακτική και ανεξάρτητη ροκ σκηνή των δεκαετιών που ακολούθησαν.
Για τon Reed το The Velvet Underground εξυπηρετούσε ένα μεγαλύτερο σκοπό. Στιχουργικά, είχε βάλει τα τραγούδια σε μια τέτοια σειρά σαν να αφηγείται μια ιστορία ή σαν να κάνει μια συζήτηση για την αγάπη, το σεξ, την απιστία και την εξιλέωση.
Ένα χρόνο μετά χωρίς τη Nico, τράβηξαν τον ήχο τους ακόμη περισσότερο στα άκρα με το επόμενο άλμπουμ τους White Light/White Heat, στο οποίο ο Cale άρχισε να πειραματίζεται με την ηλεκτρική βιόλα και τα πλήκτρα και με τον θόρυβο να δονεί την βελόνα του πικ απ. Αυτή η εποχή δεν θα διαρκούσε πολύ. Εντάσεις εμφανίστηκαν στην σχέση του Reed με τον Cale με αποτέλεσμα ο τραγουδιστής να τον διώξει από την μπάντα.
Ο Cale έπαιξε την τελευταία του συναυλία με το γκρουπ στις 28 Σεπτεμβρίου του 1968 και οι Velvet Underground έπαιξαν το πρώτο τους σόου με τον αντικαταστάτη του τον μπασίστα Doug Yule – που καταγόταν από το Long Island και έπαιζε στην Βοστόνη «με μια τοπική μπάντα που ποτέ δεν απογειώθηκε» τους Grass Menagerie - στις 4 Οκτωβρίου. Του έδωσαν να μάθει ένα νέο τραγούδι στο soundcheck που το έπαιξαν μάλιστα και την ίδια νύχτα. Ήταν εκείνη την περίοδο που ο Reed ξεκίνησε να του δείχνει κομμάτια που ήταν αργότερα στον τρίτο δίσκο.
«Είχα καλή προϊστορία με το rock’n’roll» λέει ο Yule που τώρα είναι 67 χρονών. «Μεγάλωσα μέσα στην ίδια μουσική σούπα που μεγάλωσαν ο Lou, η Mauren και ο Sterling. Ο αγαπημένος κιθαρίστας του Sterling ήταν ο Mickey Baker , ένας μουσικός που είχα ακούσει σε πολύ μικρή ηλικία και τον ήξερα καλά. Έτσι ήταν εύκολο για μένα να γίνω μέλος του γκρουπ. Είχα κλασική παιδεία και έπαιζα μόνο Μπαχ και Μότσαρτ αλλά επειδή είχα παρόμοιες εμπειρίες με τους άλλους, όλα ήταν πολύ εύκολα.»
Με φιλοδοξία, το γκρουπ μπήκε στα T.T.G. Studios του Χόλιγουντ με παραγωγό τον Val Valentin τον Νοέμβριο του 1968 και άρχισε να ηχογραφεί το τρίτο του άλμπουμ. Σε σχέση με την θορυβώδη βαρβαρότητα του White Light/White Heat, τα κομμάτια που ο Reed έγραψε για το The Velvet Underground ηχούσαν σχετικά συγκρατημένα και ευγενικά. Ο Morrison είπε κάποτε ότι τα πέταλα της κιθάρας του γκρουπ κλάπηκαν στο ταξίδι προς την Καλιφόρνια αλλά ο Reed είχε γράψει μια σειρά από κομμάτια που ήταν γενικά πιο ήσυχα και πιο στοχαστικά.
Χωρίς τον Cale και την βιόλα του που είχε χορδές κιθάρας, η μπάντα πλησίασε τα κομμάτια με έναν πιο ευθύ τρόπο – σαν ένα τυπικό ροκ συγκρότημα όσο συνηθισμένο μπορείς να θεωρήσεις ένα κομμάτι σαν το The Murder Mystery όπου τα φωνητικά γίνονται από όλα τα μέλη της μπάντας και ακούγονται το ένα πάνω στο άλλο.
Για τon Reed το The Velvet Underground εξυπηρετούσε ένα μεγαλύτερο σκοπό. Στιχουργικά, είχε βάλει τα τραγούδια σε μια τέτοια σειρά σαν να αφηγείται μια ιστορία ή σαν να κάνει μια συζήτηση για την αγάπη, το σεξ, την απιστία και την εξιλέωση.
Το άλμπουμ ξεκινάει με το παραπονιάρικο και επιβλητικό “Candy Says” – είναι για την Candy Darling, την διεμφυλική σταρ του Warhol – στο οποίο μια γυναίκα δηλώνει ότι μισεί το σώμα της και αναρωτιέται για την ζωή της πριν περάσει στο υπερ-αρρενωπό “What Goes On” για έναν άντρα που απαντάει συγχυσμένος στην γυναίκα.
Το ιδιόρρυθμο “Some Kinda Love” και ο στίχος “put jelly on your shoulder” ήταν η συνειδητοποίηση «ότι όλα τα είδη της αγάπης είναι τα ίδια αρκεί να είναι αγάπη», είπε ο Reed. Το υπνωτικό “Pale Blue Eyes” ήταν για την μοιχεία («μια άλλη μορφή αγάπης», έλεγε ο τραγουδιστής). Το “Jesus” ήταν για την χριστιανική αγάπη, το “Beginning to See the Light” ήταν η επανεξέταση της σχέσης που οδηγεί στην ελευθερία ("I'm Set Free"), στην αιτιολόγηση ("That's the Story of My Life") και στην σύγχυση ("The Murder Mystery"). Ο δίσκος κλείνει με το “After Hours" ένα κομμάτι για την απομόνωση από τον έξω κόσμο το οποίο τραγουδούσε η Tucker επειδή σύμφωνα με τον Reed, «ο κόσμος δεν θα με πίστευε αν το τραγουδούσα εγώ.»
Αν και ο Reed όμως είχε μια καθαρή εικόνα για τα κομμάτια του δίσκου, δεν τη μετέφερε στα άλλα μέλη της μπάντας. Όταν αποφάσισε ότι δεν ήθελε να τραγουδήσει το "Candy Says," το έδωσε στον Yule. «Δεν είχα ιδέα για τι μιλούσε επειδή δεν ήμουν από την πόλη», λέει ο μπασίστας «Δεν είχα ποτέ έρθει ποτέ σε επαφή με την γκέι κοινότητα της Νέας Υόρκης. Έτσι όταν το τραγουδούσα, ήταν για ένα νεαρό κορίτσι. Κάποια που είχε προβλήματα. Έμαθα αργότερα ποια ήταν η Candy Darling και το τι έλεγε το κομμάτι. Τα καλά κομμάτια όμως πάντα είναι παγκόσμια.»
Παρά τους δύσκολους καιρούς, οι Velvet Underground δεν σταμάτησαν ποτέ να ηχογραφούν. Αντίθετα συμμετείχαν σε σποραδικά στούντιο session μεταξύ του Μαΐου και του Οκτωβρίου στην Νέα Υόρκη όπου δημιούργησαν αρκετά κομμάτια για τον τέταρτο δίσκο τους. Μόνο ένα από αυτά μπήκε στο επίσημο τέταρτο άλμπουμ τους, Loaded. Όλες αυτές οι ηχογραφήσεις συμπεριλαμβάνονται στο box set.
Ένα κομμάτι από το άλμπουμ που ακούγεται αρκετά περίτεχνο, το "The Murder Mystery," πήρε δυο απογεύματα για να ηχογραφηθεί. Το 9λεπτο κομμάτι βρίσκει τα μέλη της μπάντας να απαγγέλλουν υπαρξιακούς στίχους όπως “Exit the pig/Enter the owl and gorgeous" και "Lust is a must/Shaving my heads made me bolder” σε διαφορετικά ηχεία. Σαν ένα αυτόνομο ποίημα το "The Murder Mystery" θεωρήθηκε τόσο σημαντικό που το συμπεριέλαβαν στο χειμερινό τεύχος του 1972 του Paris Review. «Ενδιαφέρον θα ήταν η λέξη που θα χρησιμοποιούσα γι’ αυτό» λέει η Tucker ενώ προσθέτει ο Yule «Ακούγεται περίπλοκο αλλά είναι πιο πολύ χαοτικό»
Αν και η Tucker τραγούδησε μαζί με τα άλλα μέλη της μπάντας στο "The Murder Mystery," η πρώτη φορά που έπιασε το μικρόφωνο μόνη της ήταν για το τραγούδι που έκλεινε τον δίσκο το "After Hours". Ο Reed της έδωσε το κομμάτι επειδή όπως είχε δηλώσει «είχε μια πολύ αθώα φωνή» αλλά η ντράμερ δεν ήταν τόσο ενθουσιασμένη. «Ήμουν υπερβολικά νευρική» θυμάται. «Έπεισα τους άλλους να φύγουν από το στούντιο. Έμεινε μόνο ο Lou επειδή έπαιζε κιθάρα και ο ηχολήπτης. Έκανα μερικές αποτυχημένες προσπάθειες μέχρι να ηρεμήσω και να το κάνω σωστά. Δεν το περίμενα ότι θα έβγαινε τόσο αξιοπρεπές.»
Όταν τελείωσε το άλμπουμ, το γκρουπ πήγε στο Factory του Warhol για μια χαλαρή φωτογράφηση με τον Billy Name που ισχυρίζεται ότι ήταν σε σχέση τότε με τον Reed και ότι είναι ο Billy του κομματιού "That's the Story of My Life." «Θυμάμαι τον Lou στα χειρότερα του, όταν είχε εκρήξεις θυμού και όλοι συμπεριφέροταν σαν να περπατούσαν πάνω σε αυγά, προσπαθώντας να μην σπάσουν το τσόφλι,» λέει «Αυτός ήταν ο πραγματικός του εαυτός. Μετά όμως μου έρχονται και άλλες αναμνήσεις όπου απλά έρχοταν προς το μέρος μου και με έπαιρνε αγκαλιά. Το λάτρευα αυτό και του το ανταπέδιδα με μια μεγάλη αγκαλιά. Ήταν τόσο καλός φίλος και συχνά μου έδειχνε την αγάπη του και έτσι προτιμώ να τον θυμάμαι»
Η φωτογραφία του εξωφύλλου δείχνει ένα χαμογελαστό Reed που κρατάει ένα τεύχος του Harper’s Bazaar καθώς τον κοιτούν ο Yule και η Tucker ενώ ο Morrison κοιτάει αλλού. «Η φωτογραφία που διάλεξαν ήταν μια χαλαρή στιγμή που κάθοντουσαν στον καναπέ. Ήταν πολύ ήρεμοι,» θυμάται.
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 1969. Τον ίδιο μήνα που συνέλαβαν τον Jim Morrison για άσεμνη συμπεριφορά σε μια συναυλία των Doors και τον ίδιο μήνα που o John Lennon παντρεύτηκε την Yoko Ono. Όπως τα προηγούμενα άλμπουμ τους που δεν πούλησαν καθόλου έτσι και αυτό πέρασε απαρατήρητο.
«Οι Velvets δεν έκαναν ποτέ λεφτά όσο ήμουν μαζί τους,» λέει ο Yule. «Όλα τα χρήματα περνούσαν από τον μάνατζερ του γκρουπ, Steve Sesnick και απλά μας τα μοίραζε όταν χρειαζόταν να πληρώσει κάποιος από μας το νοίκι ή για μερικές μπύρες. Ζούσαμε συνέχεια με χαρτζιλίκι. Πάντοτε έπρεπε να ζητήσεις λεφτά για να πληρώσεις τους λογαριασμούς. Θυμάμαι ήθελα να αγοράσω ένα στέρεο και έπρεπε να πάω να ζητήσω από τον Steve 150 δολάρια για το αγοράσω και μου φαινόταν πολύ ειρωνικό αλλά έτσι ήταν τα πράγματα.»
Η Tucker θυμάται να νοικιάζει διαμερίσματα στην πόλη μόνο όταν μπορούσε να τα πληρώσει για 4-6 μήνες συνήθως, μέχρι να τις τελείωναν τα λεφτά και μετά έπρεπε να γυρίζει στο σπίτι της μητέρας της στο Long Island για να κάνει οικονομίες. Εκείνη την εποχή δούλευε κιόλας σε ένα γραφείο καταχώρισης δεδομένων.
Παρά τους δύσκολους καιρούς, οι Velvet Underground δεν σταμάτησαν ποτέ να ηχογραφούν. Αντίθετα συμμετείχαν σε σποραδικά στούντιο session μεταξύ του Μαΐου και του Οκτωβρίου στην Νέα Υόρκη όπου δημιούργησαν αρκετά κομμάτια για τον τέταρτο δίσκο τους. Μόνο ένα από αυτά μπήκε στο επίσημο τέταρτο άλμπουμ τους, Loaded. Όλες αυτές οι ηχογραφήσεις συμπεριλαμβάνονται στο box set.
Τo 1969 όμως όταν το γκρουπ δεν δούλευε στο λεγόμενο "χαμένο" άλμπουμ του, περιόδευε την Αμερική και τον Καναδά αλλά ζορίζονταν αρκετά με το να τα βγάλει πέρα με την περιοδεία. Το πρόβλημα σύμφωνα με την Tucker ήταν η φτωχή διανομή του δίσκου, κρίνοντας από τον αριθμό των ατόμων που πήγαιναν στην συναυλίες και της έλεγαν ότι δεν μπορούσαν να βρουν τα άλμπουμ. «Δεν ήταν μόνο δυο άνθρωποι που μας το έλεγαν αυτό, αλλά αρκετοί το ανέφεραν κατά την διάρκεια της περιοδείας», λέει. «Έλεγαν ‘Τι στο καλό γίνεται;’ Δεν μπορούμε να βρούμε τους δίσκους σας’ Και ήμασταν σε πόλεις όχι έξω από την χώρα κάπου μακριά. Ήταν πολύ ενοχλητικό.»
Η MGM κυκλοφόρησε ένα single που περιείχε το "What Goes On", και μετά το "Jesus,"για το ραδιόφωνο αλλά δεν είχε κανένα αντίκτυπο. «Το ραδιόφωνο δεν μας έπαιζε και οι δισκογραφικές εταιρείες δεν πίεζαν τα πράγματα για να βοηθήσουν με την περιοδεία, δεν έκαναν τίποτα ούτε καν διανομή» λέει η Tucker. «Δεν αισθανόμουν απογοήτευση αλλά ενοχλημένη.»
Ο Yule θυμάται τις συναυλίες στο Matrix [που συμπεριλαμβάνονται στο box set] επειδή «ήταν από τις σπάνιες φορές που έπαιξα, πίνοντας κάτι άλλο εκτός από μπύρα» αφού ένας φίλος είχε έρθει στα παρασκήνια πριν και τους είχε προσφέρει ένα μπάφο. «Ήταν η μόνη φορά που είδα τον Loυ να παίρνει μια τζούρα» λέει ο μπασίστας «Μόνο ο Sterling κάπνιζε μερικές φορές. Η Maureen δεν κάπνιζε ποτέ τίποτα.»
«Θα ακουστεί παράξενο αλλά ποτέ δεν είδα τον Lou... μαστουρωμένο. Έτσι δεν το λένε; Εγώ πίνω μόνο μπύρα. Αυτό που εννοώ είναι ότι ήμουν πολύ αφελής με αυτά τα πράγματα εκείνη την εποχή αλλά υποθέτω αν παίρνεις ηρωίνη, φαίνεσαι κάπως διαφορετικά. « λέει και γελάει. «Μπορεί να ακούγομαι σαν ηλίθια αλλά ποτέ δεν τον είδα να χάνει τον έλεγχο. Ή ίσως δεν έπαιρνε ναρκωτικά όταν κάναμε μουσική.»
Την άνοιξη του 1970, οι Velvet Undergound ξανασυναντήθηκαν για να ηχογραφήσουν το τέταρτο πιο ποπ άλμπουμ τους, το Loaded που περιείχε 2 κομμάτια ("Rock & Roll" και "Sweet Jane") που είχαν παίξει στο Matrix. Αλλά δεν ήταν το ίδιο. Η Tucker ήταν έγκυος εκείνη την εποχή και δεν συμμετείχε. Ο Morrison ερχόταν μόνο όταν χρειαζόταν να παίξει κάτι. Και έτσι ο Υule έκανε τα πάντα σχεδόν μόνος του.
«Ο Sterling ήταν τσαντισμένος και δεν το κατάλαβα παρά στο τέλος. Ένοιωθε ότι εγώ και ο Lou τον παραγκωνίζαμε. Αλλά αυτό στ’ αλήθεια που νομίζω ότι συνέβαινε ήταν ο Sesnick, ο μάνατζερ μας μας πίεζε να γράψουμε χιτ και ο Lou αντιδρούσε. Εγώ ήμουν απλά ευτυχισμένος που βρισκόμουν στο στούντιο.»
Ο Reed άφησε την μπάντα πριν τελειώσει ο χρόνος και ξεκίνησε την σόλο καριέρα του, ηχογραφώντας τελείως διαφορετικές βερσιόν των κομματιών των Velvets για τα άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1972, τα LouReed και Transformer. Οι Velvet Underground συνέχισαν με την προσθήκη ενός νέου μπασίστα, του Walter Powers αλλά ο Morrison τα παράτησε τον Αύγουστο του 1971 και τον ακολούθησε η Tucker, τον Δεκέμβριο. O Υule κυκλοφόρησε το Squeeze το 1973 με αποτυχία και η μπάντα διαλύθηκε τον ίδιο χρόνο.
Οι Velvet Underground με τον John Cale επανασυνδέθηκαν για μια σειρά από συναυλίες το 1992. Ο Morrison πέθανε από λέμφωμα το 1995, μια μέρα πριν γίνει 53 ετών. Το γκρουπ επανασυνδέθηκε για μια τελευταία φορά το 1996 χωρίς τον κιθαρίστα τους για να αποτίσει φόρο τιμής στον Morrison. [Ο Yule δεν ήταν παρόν] Ο Reed συναντήθηκε πάλι με τον Yule το 2009 αλλά για την προώθηση του βιβλίου The Velvet Underground: New York Art. Δεν έπαιξαν μουσική. Ο Yule συμμετείχε σε ένα άλμπουμ του Reed στα μέσα της δεκαετίας του 70. Τέσσερα χρόνια μετά ο Reed έφυγε από την ζωή.
«Ο Loυ ήταν φανατικός με την αφοσίωση,» λέει ο Yule. «Αν νόμιζε ότι τον προδίδεις, αντιδρούσε πολύ έντονα πάντοτε σε σχέση με τα φάρμακα που έπαιρνε εκείνη την περίοδο και η αντίδραση του μπορεί να ήταν πολύ βίαιη... Ποτέ δεν ήμασταν κολλητοί φίλοι όπως ήταν με την Maureen.»
«Αγαπούσα τον Lou πάρα πολύ,» λέει η Tucker. «Ήμασταν σαν αδέρφια. Τον έβλεπα κάθε τόσο και πάντοτε περνάγαμε καλά. Αγαπούσα όλα τα μέλη της μπάντας, τους είχα σαν αδέρφια μου και ανησυχούσα γι’ αυτούς και ήμουν χαρούμενη όταν τους τύχαινε κάτι καλό.»
«Ο Lou ήταν μια δύναμη της φύσης,» προσθέτει ο Yule «Είχε πολύ ισχυρή προσωπικότητα σαν άτομο. Την ίδια στιγμή μπορούσε να ήταν ένας αυταρχικός τύραννος και την άλλη ένα ζεστό, τρυφερό άτομο. Ήταν απλά άνθρωπος.» Σήμερα ο Yule δουλεύει σαν κατασκευαστής βιολιών και μουσικών οργάνων στο Σιάτλ. H Tucker έχει αποσυρθεί στην Georgia και το σπίτι της είναι γεμάτο με αναμνηστικά από τα χρόνια της στο γκρουπ. «Έχω φωτογραφίες παντού στο σπίτι. Δεν κάθομαι και στεναχωριέμαι αλλά συχνά σκέφτομαι το συγκρότημα. Περνάγαμε πολύ όμορφα μαζί, σαν παρέα.»
σχόλια