Moνόλογος μιας γυναίκας που πάσχει από κρίσεις πανικού

Kαλή μου Ιόλη!!!Aχ πόσο σε νοιώθω...been there, done that......και στη πραγματικότητα δεν είμαι σίγουρη ότι έφυγα ολότελα από αυτή την κατάσταση...Νομίζω ότι όλοι εμείς που έχουμε περάσει από τους πανικούς, μας ακολουθεί για πάντα μία σκιά..μια μικρή σκιά, ένας μικρός μικρός φόβος, κόκκος φόβου, που περιμένει στη γωνία με αγωνία να πυροδοτήσει ακόμη έναν πανικούλη...ξέρεις...στα δύσκολα.Αλλά το ξεπερνάμε αργά ή γρήγορα. Σε διαβεβαιώ!Στον καθένα κάτι διαφορετικό "ανοίγει" την πόρτα της αποθεραπείας, της λύτρωσης. Άλλοι βρίσκουν παρηγοριά στο να γνωρίζουν ότι και άλλοι πολλοί, μα πάρα πολλοί, άνθρωποι το περνάνε (ανεξαρτήτου κοινωνικής κατάστασης, οικονομικής, ηλικίας, φύλου, ευφυίας κτλ.), άλλοι βρίσκουν παρηγοριά στα ηρεμιστικά (δεν τα συνιστώ για συχνή χρήση λόγω του γνωστού εθισμού, άσχετα αν κουβαλούσα πάντα μαζί μου κανά δυό ζαναξ για τα δύσκολα, συγκεκριμένα δεν έφευγα από το σπίτι χωρίς να έχω στη τσάντα μου, ακόμη μου φαίνεται ότι έχω ;) ), άλλοι κάνουν ψυχοθεραπεία (εννοείται ότι έκανα, απαραίτητο κατά εμέ, προχώρα σε θέλει όλη η χώρα), άλλοι δοκιμάζουν βοτάνια τύπου ανθοϊάματα BACH (εννοείται ότι δοκίμασα, δεν είν' κακά), άλλοι κόβουν το καφέ, το τσιγάρο, το αλκοόλ, το φαί (ας βγει και κάτι θετικό από αυτή τη φάση!!), ξεκινάνε περπάτημα (βοηθάει guarantee) ή γενικότερα γυμναστική και άλλα και άλλα.ΠΑΝΙΚΟΣ=απεγνωσμένη προσπάθεια του σώματος και της ψυχής για αλλαγή προς το καλύτερο. Στη δικιά μου περίπτωση νομίζω ότι η γιατρειά ήρθε γιατί με έμαθαν να του αφήνομαι, τον έβλεπα να έρχεται, τα λεγόμενα προεόρτια, (καθημερινά εεε για μήνες, τουλάχιστον 2 φορές την ημέρα, είτε ήμουν μόνη είτε με παρέα) και χαλαρή (όσο χαλαρός μπορεί να υπάρξει άνθρωπος που περνάει πανικούς) του έλεγα "έλα λοιπόν σκότωσέ με, κάνε με ότι θες" ...και μάντεψε δε με σκότωσε ποτέ ...γιατί ο πανικός μόνο σε πανικοβάλει, δεν μπορεί να σου κάνει μεγαλύτερο κακό. Περίμενα λοιπόν το τεταρτάκι μου να κορυφωθεί, να με πιάσουν τα ρίγη μετά (κροτάλισμα στη μασέλα και τρέμουλο τρελλό) και να με αφήσει ήσυχη...μέχρι την επόμενη φορά που θα ερχόταν να μου δείξει "το φοβερό του πρόσωπο". Έμαθα να κάνω καθημερινά χαλάρωση, πριν την χρειαστώ, γιατί εκείνη την ώρα δεν πολυπιάνει τίποτα...παρά μόνο αν έχεις εκπαιδευτεί πολύυυυ (φοβερός ο ψυχολόγος Νικήτας Καυκιός σε αυτό, τσέκαρε το site http://www.psyche.gr/agchodis.htm και την χαλάρωση του στο γιουτιούμπι https://www.youtube.com/watch?v=d3ZBxEkOXvc). Έμαθα να ΑΚΟΥΩ τις σκέψεις μου, γιατί πίστεψέ με, σκέφτεσαι πολύ εκείνη την ώρα, την λίγο πριν, και ακριβώς αυτές οι μαύρες σκέψεις είναι που προσκαλούνε τον βρικόλακα σπίτι, ειδάλως δεν έχει εξουσιοδοσία να καλεστεί από μόνος του, (ομορφιές του τύπου είμαι άσχημη, είμαι χοντρή, είμαι αποτυχημένη, είμαι άτυχη, είμαι κακή μάνα, ξέρεις όλα όσα μπορεί να σκέφτεσαι και εσύ ίσως λίγο πριν σε "χτυπήσει") και να τις κόβω ΜΑΧΑΙΡΙ...με την εξής φράση "Δηλαδή τώρα ΤΙ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΕΤΣΙ???"Και πράγματι: Όχι δεν είμαι άσχημη (για κάποιους είμαι και όμορφη, σάμπως και αρέσουμε όλοι σε όλους...), όχι δεν είμαι χοντρή (είμαι ζουμπουρλού, άσε που δε μου αρέσουν και οι αδύνατοι), όχι δεν είμαι αποτυχημένη (και δουλεύω και εκτιμάται και η δουλειά μου), δεν είμαι άτυχη γιατί ζω και βασιλεύω (τζάμπα έβαλα αυτό το nickname???), δεν είμαι κακή μάνα γιατί μεγαλώνω ένα παιδί και κάνω ότι καλύτερο μπορώ και ακόμη περισσότερο...Αν δεν σε δεχτείς, δε σε αγαπήσεις Ιόλη μου δε γίνεται...Διάβασε, ασχολήσου με σένα, προσπάθησε να περνάς καλά κάνοντας μονάχα ότι σε ευχαριστεί, προσευχήσου τώρα είναι η ώρα...ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ στο υπογράφω...θα φτάσει και για σένα η ώρα που θα είναι μιά κακή ανάμνηση, θολή, σαν ένα κακό όνειρο που πέρασε και πάει, και ξημερώνει.Μέχρι τότε, υπομονή και κουράγιο!!!Σε φιλώ και μια μεγάλη αγκαλιά :)

Ioλη μου δεν ειμαι καλος στον γραπτο λογο αλλα επειδη με βοηθαει παρα πολυ ολο αυτο που εγραψες να σταματησω να νιωθω μονος σε ολο αυτο ηθελα παρα πολυ να σου γραψω.Αυτο εδω και 3 χρονια δεν εχει αλλαξει στην ζωη μου ειναι οτι βιωνω αυτη την κατασταση ... ολα τα αλλα εχουν αλλαξει ... δεν ειμαι οπως ημουν και σιγουρα σκεφτομαι πολυ διαφορετικα.Νιωθω τα ιδια πραγματα που περιεγραψες χωρις καμια διαφορα.... και απο οτι ειδα στα σχολια των αλλων παιδιων και αυτοι το ιδιο.Αρα αυτο που σιγουρα δεν συμβενει ειναι οτι δεν ημαστε μονοι.Επισης ο ψυχαναλιτης οπου παω μου εχει πει πολλες φορες οτι ολα ειναι θεμα θελησης.... δλδ αν θες να απαλαχθεις καμια μερα εστω και αργα θα γινει... αλλα για να γινει θελει πολυ δουλεια με τον εαυτο σου, αλλα για να μπορεσει να γινει αυτη η δουλεια πρεπει καποιος να σου δωσει μια εικονα προς τα που ειναι το μονοπατι που πρεπει να περπατισεις.Μονο ενας ψυχαναλητης η ψυχολογος δυστιχος μπορει να το κανει αυτο.(Εκτος και αν εισαι τοσο δυνατη που μπορει και εσυ μονη σου να το αντιλιφθεις.)Σε αυτη την κατασταση δεν πρεπει να σε νοιαζουν οι αλλοι ... αλλα ο εαυτο σου.Ολοι οι ανθροποι ειναι ελευθεροι να κανουν τις επιλογες του.Υ.Σ Στελνω ολοι μου την αγαπη αλλα και θετικη ενεργια σε οσους βιωνουν σαν εμενα και την Ιολη αυτη την κατασταση και σας λεω οτι αδελφια αληθεια μην το βαζεται κατω ..... ο κοσμος ειναι σκληρος και αυτο μας βαρενει αλλα μπορει απλα και να μας δυναμωσει.

Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον και προσοχή αυτά που επέλεξες να μοιραστείς εδώ. Θα ήθελα να σου πω πως όλα αυτά είναι η προσωπική σου εμπειρία και δικά σου βιώματα και για αυτο το λογο δεν πρέπει να αφηνεις κανεναν να σε κρίνει. Άλλωστε αυτα που εχουμε ζήσει και αισθανθεί εμεις οι ιδιοι κανεις μα κανεις δεν μπορει να τα αμφισβητησει. Εδω και 3 χρόνια εχω επιλεξει να κανω ενα μεγαλο δωρο στον εαυτο μου το οποιο ονομαζω ψυχοθεραπεια . Προσφατα ξεκινησα και εγω να παθαινω κρισεις πανικου και κατι αλλο το οποιο ο ψυχολογος μου μου ειπε πως ονομαζεται ωση. Εκει ενιωθα τον κοσμο να χανεται ενιωθα πως δεν ημουν εγω κ πως ολα γκρεμιζονταν μεσα μου σε στιβαδες . Σαν να ημουν ενα κτηριο το οποιο κατεδαφιζονταν μεσα σε ενα λεπτο . Στην αρχη τρομαζα δεν ηξερα τι να κανω πεταγομουν επανω κ εφερνα βολτες το δωματιο κλαιγοντας και με το μυαλο μου να βραζει σαν ενα καζανι με χιλιαδες απανωτες σκεψεις να με βομβαρδιζουν . Ο καιρος ομως περναγε και σογα σιγα ξεκινησα να βρισκω τη ριζα του προβληματος το οποιο ομως απαρτιζονταν απο πολλα κλωναρια . Ολα ομως ειχαν μια κοινη πορεια τελικα και μια κοινη ριζα . Ειχα τρομαξει παρα πολυ και ειχα εξαντληθει απο ολο αυτο . Με ετρωγε και μου ρουφουσε την ενεργεια μου και ενιωθα αδειασμενη καθε φορα απο αυτο .Η καλυτερη λυση ειναι να επισκεφθεις ενα ψυχολογο ψυχοθεραπευτη. Αυτη τη στιγμη ο οργανισμος σου σου χτυπαει ενα καμπανακι και εσυ οφειλεις να τον ακουσεις !!Ισως ειναι συσσωρευμενα πολλα πραγματα μεσα σου που θελουν μια διεξοδο για να βγουν σιγα σιγα. Θα δεις πως θα ξεκινησεις απο τισ κρισεις αυτες και επειτα αργα θα ελευθερωνεσαι ολο και πιο πολυ. Και στο τελος θα νιωσεις σαν να εχουν φυγει απο πανω σου βαρη που τελικα δεν τα χρειαζοσουν . Ελπιζω να τα καταφερεις οπως τα καταφερα και εγω .

DOKIMASE TIN ME8ODO TIS AUTOGENEIS EKSASKISHS einai me8odos pou sinduazetai me p(.....)[ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΟΧΙ GREEKLISH]

όποιος δεν το έχει ζήσει δεν μπορεί ποτέ να καταλάβει.. κ το χειρότερο είναι εκεί που νομίζεις ότι τρελαίνεσαι να σου λένε, μα δεν έχεις λόγο να το παθαίνεις μια χαρά είναι η ζωή σου. Ιόλη, θα βρεις τον τρόπο κ θα το ξεπεράσεις. θέλει κόπο κ δύναμη αλλά ξεπερνιέται. καλή δύναμη!

Αγαπητή Ιόλη...είμαστε πολλοί! Άλλος Θεσσαλονίκη, άλλος Αθήνα, άλλος Κρήτη.. ένα είναι το συμπέρασμα! Θα τα καταφέρουμε! Είναι ένα διάστημα που οι περισσότεροι άνθρωποι το βιώνουμε... Είμαι 33 ετών και εδώ κ 1 χρόνο παλεύω με το μέσα μου... ξεκίνησε από ένα ισχυρό σοκ , έπειτα από μια ξαφνική απώλεια μιας αγαπημένης μου και επεκτάθηκε ύστερα από κάποια γεγονότα που πέρασα κ παιρνώ καθημερινά.. το κακό είναι πως δε μπορώ να διαχειριστώ το άγχος μου..είναι ακριβώς όπως τα περιγράφει ο φίλος Dracum3l...και ευχαριστώ που μου δίνεται η δυνατότητα να μοιραστώ και με άλλους ανθρώπους αυτή τη δύσκολη κατάσταση που βιώνω... πήγα σε καρδιολόγους, εξετάσεις μπόλικες...έχω κάποιο πρόβλημα με τον θυροειδή μου, αλλά υποτίθεται πως με τα χάπια τον έχω ρυθμίσει, οπότε ούτε εκεί μπορώ να αποδώσω όλα αυτά που νιώθω.. είναι καθαρά κρίσεις πανικού! παρουσιάζονται σε ανυποψίαστο χρόνο με πολύ έντονα συμπτώματα (πόνος στο στήθος, ταχυκαρδίες, εφιδρώσεις, μουδιάσματα και πόσα ακόμη..) ξεκίνησα να παίρνω ηρεμιστικά, αλλά ούτε με αυτά ηρεμώ... η μόνη ασφάλεια είναι αυτή του σπιτιού μου..φοβάμαι να βγω έξω, φοβάμαι να ζήσω... υπάρχουν στιγμές που νιώθω δυνατή, λέω θα νικήσω, αλλά όπως φαίνεται μόνη μου δεν μπορώ να τα καταφέρω...φοβάμαι και τη σκιά μου.. φοβάμαι πως θα χάσω τους δικούς μου, τον άντρα μου και οι κακές σκέψεις με καταβάλουν... οπότε μάλλον ήρθε η ώρα να κάνουμε το επόμενο βήμα... δεν είναι εγωϊστικό , ίσως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να προχωρήσουμε.. ένας ειδικός πιστέυω πως θα δείξει τον δρόμο για να σηκώσουμε πάλι το κεφάλι ψηλά και να ρουφήξουμε τη ζωή με το κουτάλι... ευχαριστώ για τον χρόνο και τη φιλοξενεία σας!

Ως παθούσα κι εγώ, για τρία χρόνια, δε θα σου πω κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους: άρχισε να το συζητάς με ανθρώπους με τους οποίους νιώθεις άνετα. Την περίοδο εκείνη ντρεπόμουνα πολύ να εξηγήσω τι μου συνέβαινε και στην οικογένεια και στους φίλους και στη σχέση μου (και κάπως έτσι χώρισα) με αποτέλεσμα στο τέλος να απομονωθώ από πολύ κόσμο. Ευτυχώς αισθανόμουν ασφαλής σε 2 μέρη, στη δουλειά όπου μόνο μία φορά με έπιασε κρίση σε χαλαρή ημέρα, και στο σπίτι που ειδικά αν ήταν και η «μαμά» δεν είχα κανένα πρόβλημα. Όταν απέκλεισα παθολογικά αίτια (και παράλληλα πείστηκα ότι μάλλον δε θα πεθάνω) και όταν μίλησα σε 2-3 άτομα, το βάσανο τελείωσε. Βαρβάτη κρίση δεν έχω πάθει εδώ και 6-7 χρόνια και οπότε πάει να ξεκινήσει κάτι μπορώ και το σταματάω. Αν με ρώταγες τότε, είχα την εντύπωση ότι θα υποφέρω για πάντα. Αν το εξωτερικεύσεις αυτό που νιώθεις, μειώνεται η σημασία σου, «μικραίνει» στο μυαλό σου και τελικά το αντιμετωπίζεις. Άνθρωποι που παθαίνουν τέτοια πράγματα είναι συνήθως αυτοί που παλεύουν πολύ να δείξουν σε τρίτους ότι είναι δυνατοί, ντε και καλά. Κι απ’ό,τι κατάλαβα από το γραφόμενά σου ακολουθείς κι εσύ τον ίδιο κανόνα (όπως κι εγώ εννοείται). Ξεκόλλα από αυτό και όλα θα πάνε καλά

Ιόλη θίγεις ένα θέμα που ακόμα με πονάει πολύ.. Είμαι 25 χρονών και πέρυσι τέτοιο καιρό περίπου ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού.. Δεν φοβήθηκα ποτέ τόσο πολύ μέχρι τώρα στη ζωή μου.. Πίστευα ότι θα τρελαθώ, ότι έχανα τον εαυτό μου.. Ότι θα καταλήξω στο ψυχιατρείο.. Έκλαιγα, έτρεμαν τα άκρα μου, είχα πονοκεφάλους, έχασα αρκετά κιλά, η καρδιά μου χτυπούσε και νόμιζα ότι θα καταρρεύσω..Με τα πολλά πήγα σε ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή.. Και τώρα είμαι καλύτερα μετά από πολύ κόπο.. Παίρνω φαρμακευτική αγωγή αλλά όχι ηρεμιστικά που σε εθίζουν.. Πρέπει έστω και κρυφά να απευθυνθείς σε ειδικό και να το ψάξεις για να πέσεις σε καλά χέρια.. Στο νοσοκομείο δεν θα σου δώσουν προσοχή ενώ ο ψυχοθεραπευτής θα βρει τη "ρίζα του κακού"..Αυτό που έχω εγώ και υποψιάζομαι ότι και εσύ πάσχεις από το ίδιο είναι αγχώδη διαταραχή.. Πρέπει να ξέρεις όμως ότι ξεπερνιέται αλλά χρειάζεται καθοδήγηση από ειδικό, έναν άνθρωπο που καταλαβαίνει και θα σε κάνει να νιώσεις άνθρωπος ξανά χωρίς να φορτώνεσαι με ενοχές του τύπου "γιατί να είμαι σκάρτη;", "γιατί οι άλλοι είναι καλύτεροι από 'μένα;", "εγώ φταίω για όλα.." Πίστεψέ με ότι θα εκπλαγείς από το πόσοι πάσχουν από αγχώδεις διαταραχές..Η ψυχοθεραπεία θα σε κάνει να κατανοήσεις τον εαυτό σου και τις λάθος αντιλήψεις και μοτίβα συμπεριφοράς που έχεις υιοθετήσει και σου δημιούργησαν τόσο άγχος που ξέσπασε ύπουλα με τη μορφή των κρίσεων πανικού..Δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο για τους άλλους που δεν πέρασαν το ίδιο να σε καταλάβουν.. Αναγκαστικά πρέπει να κάνεις υπομονή και να δείξεις κατανόηση και γι 'αυτούς χωρίς όμως να πιέζεσαι και να γίνεσαι χίλια κομμάτια για να είναι όλοι ευχαριστημένοι.. Στην Ελλάδα είμαστε αρκετά πίσω σε αυτά τα ζητήματα και θεωρούνται ταμπού αλλά αυτό δεν πρέπει να σε απασχολεί!Πρέπει να κοιτάξεις τον εαυτό σου επιτέλους.. Το οφείλεις!! Το αξίζεις!! Και εδώ θα φανούν και ποιοι είναι πραγματικά δίπλα σου.. Πάλεψα πάρα πολύ με τον εαυτό μου και δούλεψα τους φόβους μου.. Κάποιοι έμειναν μαζί μου, κάποιοι όχι αλλά εγώ πήρα πολύτιμα μαθήματα..Μακάρι να σε γνώριζα προσωπικά, θα είχα να σου πω πολλά αλλά πιστεύω πως όποια και να είσαι, όπου και να είσαι θα τα καταφέρεις..Εδώ τα κατάφερα εγώ, που είχα χάλια γνώμη για 'μένα.. :-)Καλό κουράγιο!!

Μπορω να σου πω οτι οποιος εχει φοβο μεσα του για οτιδηποτε , εκδηλωνεται σωματικα καποια στιγμη. Ειναι φυσικη αντιδραση. Ειτε με ταχυκαρδια ειτε με ταση κρισης ειτε αλλιως. Και δεν ειναι και κακο. Αποδεξου αρχικα την φυση σου, τις αντιδρασεις του σωματος σου. Το να εχεις ταση κρισης πανικου ειναι μια αναγκη του σωματος σου. Δειξε σεβασμο σε αυτο αντι ν προσπαθεις να ξεφυγεις. Ναι, σε κυριευουν τρομερα αισθηματα σε τετοια φαση, ναι χανεις το μυαλο σου κλπ κλπ. Ομως ολη αυτη την τρελα θα την αντιμετωπισεις μονο αν αποδεχτεις αυτο που βιωνεις.αυτο ειναι το πρωτο βημα. Δεν μπορεις να ερθεις εναντιων σε μια αναγκη του οργανισμου σου (την κριση πανικου). Γινε συμμαχος. Να κατσω να παθω κριση πανικου κ να γινω ρεζιλι? Ναι γινε κ κατσε παθητικα αντι να τρεχεις πανικοβλητη. Παρατηρησε τον τρομο πως εκδηλωνεται στο σωμα σου και μεινε ηρεμη. Μην αντιδρας!! Μεινε εκει, δοκιμασε το για μια φορα. Παρατηρησε τι γινεται στο σωμα σου και κανε αναπνοες σε μια χαρτοσακουλα. Επιπλεον, εγω απευθυνθηκα σε εναν spiritual healer. Σου περνει ολο το φοβο. Σε καθαριζει πνευματικα. Δοκιμασε το!! Ουτε ηρεμιστικα ουτε φαρμακα. Και σιγα σιγα θα βρεις τα λογικα σου και θα οργανωσεις την ζωη σου απτην αρχη. Η τωρα η ποτε. Μην αφηνεις αλλο χρονο ετσι. Νιωσε περηφανη για τον εαυτο σου. Η αγαπη σκοτωνει τον φοβο. Αγαπησε τον εαυτο σου , την φυση σου, τον φοβο, τον πανικο σου. Αγαπησε τα ολα σε σημειο αηδιας και θα δεις πως απλα θα εξαφανιστουν ολα.

Ενας τροπος για να απαλλαγουν οι ανθρωποι απο το αγχος ειναι να μαθουν να "μιλανε" διαφορετικα στον εαυτο τους. Οταν ενας αγοραφοβικος, κατα την διαρκειαμιας πρακτικης ασκησεως, αφηνει το σπιτι του, πρεπει να πει: "Ενα βημα τη φορα, ξεκουρασου, ωραια, μπορω να τα καταφερω αν προσπαθησω αρκετα. Αυτος ο πονοκεφαλος και το τρεμουλιασμα στο στηθος ειναι ακριβως ο,τι ηξερα να αισθανθω. Πρεπει να βαθμολογησω τον φοβο μου απο το μηδεν εως το δεκα και να τον παρακολουθω να αλλαζει. Αυτο ειναι ! Ανασαινω δυσκολα, σημαδι οτι πρεπει να βαλω σε εφαρμογη τις τεχνικες αντιμετωπισεως. Για να δουμε, θα δοκιμασω τις αργες, βαθειες εισπνοες-μια, δυο, μεσα , εξω ... αυτο ειναι, θα τα βγαλω περα".Απο το βιβλιοIsaak M.MarksΝικήστε τις Φοβιες

ειναι κρίμα που βλεπω ποσος κοσμος ταλαιπωρείται από κρίσεις πανικου και φοβίες! το χειρότερο για μένα είναι οι κρίσεις κατά τη διαρκεια του ύπνου. εχω να κοιμηθω ηρεμα εδω και πολλα χρόνια, και φυσικά όλη η μέρα μετά είναι φρικτή!! αν μπορούσα να πάω πισω και να βρώ εκείνη τη στίγμη ή εκείνα τα λόγια που μου προκάλεσαν όλο αυτό θα απλά θα διέγραφα και μαζί και ότι σχετίζεται με αυτό! Μιας και αυτό είναι κάπως δύσκολο, εύχομαι απλά σε όλους καλή δύναμη!! Πιστεύω πως αν το αποδεχτείς και μάθεις να ζεις με αυτό και απλά το αγνοείς κάθε φορά που έρχετε να σου χαλάσει μια όμορφη στιγμή απλα το έχεις καταπολεμήσει!

Ειναι μια αποφαση.. Ζω η αφηνομαι στις φοβιες κ στις κρισεις πανικου; Για καποιο λογο εχεις χασει το ενδιαφερον σου για τη ζωη κ εχεις αφησει χωρο στον πανικο να σε κυριευσει.τα περασα κ τα ξερω καλα... Μεχρι που ειπα τελος. Η εσυ η εγω... Κ εβγαινα με τη λογικη να μου συμβει το χειροτερο. Ας λιποθυμουσα, ας ετρεμα, ας με μαζευαν οι περαστικοι... Δε με ενοιαζε. Ειπα η εσυ η εγω... Κ σιγα σιγα αυτο υποχωρουσε γιατι η δυναμη νου ηταν μεγαλυτερη! Μεχρι που εξαφανιστηκε.. Μη το φοβασαι! Φοβησε το... Προκαλεσε το! Παιξε μαζι του... Πες.... Και τωρα λιποθυμαμε!!! Στο λεω εγω.. Δεν προκειται να γινει.... Θα εχει ηδη χασει

Μην το αφήνεις το θεριό χωρίς αντιμετώπιση. Δεν ειναι μονο η κοινωνική σου ζωη που επιβαρύνεται. Εγω μετα απο τρία χρονια κρίσεων και άγχους για το οτιδήποτε εφτασα στο σημείο να αποκτήσω μυϊκή δυστονια και σπαστικο ραιβοκρανο και τωρα δεν μπορω να σταματήσω το κεφάλι μου απο το να πηγαίνει συνεχώς δεξια. Τωρα μαζι με ολα τα αλλα χρειαζομαι και θεραπείες μποτοξ!!! Και σκέψου οτι πήγα στον ψυχολόγο απο την πρωτη μερα. Ολο αυτο δεν αφορα τόσο το τι μπορούν να κάνουν οι άλλοι για να σε βοηθήσουν. Το να χανεσαι μεσα στο μυαλο σου ειναι μια άκρως προσωπική υπόθεση. Οπως άκρως προσωπική σου απόφαση θα πρεπει να ειναι και η βοήθεια που θα ζητήσεις. Εγω μέχρι στιγμής το μονο που μπορω να σου πω ειναι οτι ειναι δύσκολο ταξιδι, δεν βγαίνει χωρίς βοήθεια και σίγουρα απαιτεί σκληρή δουλεια με τον ιδιο σου τον εαυτο. Σταματα να αυτοτιμωρεισαι και απαιτεισε για τον εαυτο σου αυτο που οι άλλοι προφανώς δεν ειναι διατεθειμένοι να σου δώσουν: χωρο, χρόνο και βοήθεια.

To πρόβλημα των κρισεων πανικου και της αγχωδους διαταραχης είναι πολύ κοινο στην εποχη μας και ευτυχως υπαρχουν πολλες λυσεις να βοηθησουν.Καταρχην είναι λαθος να το αντιμετωπίζεις μονη σου.ε ιναι μερος της ζωης σου και οι φιλοι και οι δικοι σου ανθρωποι μπορουν να σε βοηθησουν.Επισης μπορεις να βοηθηθείς από καποιο ειδικο.Οι κρισεις πανικου οσο κι αν σου φαινεται περιεργο είναι από τις ευκολες περιπτώσεις για τους ψυχολόγους και εχουν θεαματικα ποσοστα ιασης.Δεν χρειαζεται ισως να κανεις ψυχαναλυση που είναι επιπονη και χρονοβορα.Μπορεις να κανεις γνωσιακη η συμπεριφορικη θεραπεια που είναι βραχυχρονια και θα σε βοηθησει να αντιμετωπίσεις πρακτικα το πρόβλημα.Θα απομυθοποιήσεις τις κρισεις πανικου και όταν συμβαινουν θα τις αντιμετωπίζεις και με τη λογικη,θα βλέπεις ότι στην πραγματικοτητα δεν συμβαινει αυτό που φοβάσαι και σιγα σιγα θα μειωθουν μεχρι να εξαφανιστουν.Μπορεις να μπεις και στο e psychology.γρ και να βοηθηθείς από αυτά που γραφουν ανθρωποι με παρομοιο πρόβλημα με το δικο σου.Οταν βλέπουμε ότι το πρόβλημα μας είναι κατι που το αντιμετωπιζουν κι αλλοι το βλέπουμε στην πραγματικη του διασταση και νοιωθουμε καλυτερα.Μην αφηνεις το πρόβλημα να σου στερει τη χαρα της ζωης.Ευχομαι όλα να σου πανε καλα

στα κεντρα ψυχικης υγιεινης (ΚΨΥ - θα βρεις διευθυνσεις στο ιντερνετ) υπαρχει δωρεαν ψυχιατρος/ψυχολογος για τους ασφαλισμενους και για ανασφαλιστους 6 ευρω η συνεδρια. Εχει αξιους γιατρους, λιγο κοσμο, δεν σε ξενιζει το περιβαλλον, ουτε επικρατουν καταστασεις νοσοκομειου σε εφημερια. Συνηθως σου κλεινουν 1 συνεδρια την βδομαδα, δηλαδη 24 ευρω τον μηνα. Εντελως εφικτο ποσο δηλαδη. Να πας.

Σας αγαπώ όλους ανεξαιρέτως.

Ιολη μου υπομονη και κουράγιο Αγαπη μου .για κάποιους λόγους βασανίζεται η Ψυχη σου και βασανίζεται παρα πολυ .ξεκινα σε ενα καλο ψυχολόγο χωρις φάρμακα σε παρακαλω ,δεν ειναι λύση κ οποίος γιατρός σ δίνει με το πρώτο ραντεβου φάρμακα να τον υπόπτευεσαι .ειμαι παθών έτσι ακριβώς οπως τα λες κατα γράμμα ,δεν ξέρει πόσο σε καταλαβαίνω .εμενα με βρήκε στον ύπνο μου ,ξύπνησα στις 4πμ με ολο μου το κεφάλι μούδιασμενο μονη στο σπίτι να μην μπορω να κάνω τιποτα να εχει στεγνώσει το στόμα μου να μην μπορω να σηκωθω ..μετα απο ενα απόγευμα μεγάλης στεναχώριας έπαθα αυτο .πηγα σε νευρολόγους για το κεφάλι μ πήγα έκανα εξετάσεις φυσικα ολα καλα κατέληξα κατευθείαν σε ψυχίατρο κ δεν μου πρότεινε χάπια γιατι απλα σκεπάζουν το πρόβλημα ,καθε εβδομάδα πήγαινα θέλει συχνά οχι μια φορα το μηνα . Με το που Εκατσα μετα απο 5 λεπτα έκλαιγα !τελοσπαντων με εκανε να απαντάω μονη μου στις απορίες μου κ στο γιατι μου συμβαίνει αυτο ..ενα χρόνο ακριβώς ψυχοθεραπείας ,παλεψα παρα πολυ !θυμαμαι μια νύχτα δεν μπορούσα να αναπνεύσω καλα και ήμουν μονη μου ξέρεις τι έκανα ;βγήκα έξω απο το σπίτι και άρχισα να τρέχω .κοντρα για να ΔΩ λέω θα πεθάνω ;τιποτα δεν έπαθα κ μαλιστα επιβραβευσα τον εαυτο μ .ευχομαι να σου πετάει γρήγορα η και αν το περάσεις να ξέρεις οτι πάντα θα παραμονεύει !κανε τον Σταύρο σου και να προσευχέσαι .σε χαιρετω ιολη μου !

Αγαπητή φίλη, Δεν θα σου απαντούσα, αν δεν διαπίστωνα πως πραγματικά είσαι ένα βήμα πριν την εγκατάλειψη της κατάθλιψης και της εισόδου σου πάλι στην αισιοδοξία και την ψυχική υγεία. Δεν είμαι ψυχολόγος, ούτε ψυχίατρος, αλλά χρησιμοποιώ την ψυχολογία για να την λύση των ψυχικών προβλημάτων και όχι την λογική. Την λογική την χρησιμοποιώ για να κάνω συλλογισμούς και να έχει η βοήθεια μου υψηλό βαθμό κατανόησης.Σου απαντώ κατευθείαν χωρίς περιστροφές και σκέψου τα. Απόφυγε να θυμώσεις ή να στεναχωρηθεί. Αντίθετα, κατανόησε τα και αποφάσισε τι θα κάνεις, γιατί μόνον εσύ μπορείς να θεραπεύσεις τον εαυτό σου.Συνήθως το κεφάλι μου είναι σαλάτα. Να, σου μιλάω και η καρδιά μου πάει να σπάσει, οι ρυθμοί της εμποδίζουν το μυαλό να σκεφτεί. Η καρδιά σου, κάνει αυτό που σου λέει το μυαλό και όχι το αντίθετο. Το μυαλό μπορεί να ρυθμίσει την καρδιά. Έτσι ζω χρόνια τώρα. Ξεκίνησε ύπουλα με μια ταχυκαρδία που δεν έδωσα σημασία κι έχει γίνει βόας γύρω από τον λαιμό μου. Δεν ξεκίνησε «αυτό». Εσύ το ξεκίνησες και μάλιστα σιγά σιγά και όταν διαπίστωσες πως με μια ταχυκαρδία δεν πετύχαινες τον στόχο σου, αποφάσισες (υποσυνείδητα) να πετύχεις και τα οφέλη που ήθελες να έχεις. Φοβάμαι τα πάντα, οτιδήποτε μπορεί να μου προκαλέσει πανικό. Απ’ τον πολύ στον λίγο κόσμο. Απ το ασανσέρ και το αεροπλάνο, ως τις μεγάλες πλατείες. Φοβάσαι τα πάντα, για να κινητοποιήσεις τους άλλους ανθρώπους, για να αποφύγεις τις ευθύνες σου, για να μην εκτελέσεις τα καθήκοντα σου απέναντι στην κοινωνία, για να μην κάνεις τίποτα! Δεν σε κατηγορώ, αλλά αυτός είναι ο στόχος σου.Κυκλοφορώ με χάπι στην τσέπη, αν και θέλει αρκετή ώρα να πιάσει, αφού έχω γίνει ρεζίλι να κάθομαι κάτω και να παίρνω αναπνοές. Το χάπι και οι αναπνοές είναι το άλλοθί σου πως δήθεν «καταπολεμάς» την «ασθένεια» και για να σε δει ο κόσμος πως όντως είσαι «άρρωστη». Παντού πήγα, σ’ όλους τους γιατρούς, τίποτα. Εάν δεν ηρεμήσουν τα νεύρα μου, οι κρίσεις πανικού δεν θα περάσουν. Ακριβώς. Το να ηρεμήσουν όμως τα νεύρα σου, δεν το κάνουν αυτά, δηλαδή τα νεύρα, αλλά εσύ. Ο μόνος τρόπος για να ηρεμήσεις είναι να αλλάξεις στόχο. Να μπεις πάλι στην κοινωνία, να λειτουργήσεις με χρησιμότητα και να αναλάβεις τις ευθύνες σου. Αυτόν τον στόχο πρέπει να υιοθετήσεις. Πώς να ηρεμήσουν, άμα είμαι συνέχεια με ταχυπαλμίες και τρόμο, κανείς δεν μου είπε, πουθενά, απλώς γιατί δεν ξέρουν. Έχεις πέσει σε φαύλο κύκλο. Ο μόνος τρόπος για να τον σπάσεις είναι να αλλάξεις στόχο. Δικό μου θέμα είναι που έκανα τα νεύρα μου κουρέλια, δικό μου και να λυτρωθώ. Να πάω, λένε, να κάνω ψυχοθεραπεία, να βρω τη ρίζα του κακού, σε τι κλοτσάει το σύστημα. Η ρίζα του κακού είναι ο λανθασμένος στόχος ζωής που έχεις υιοθετήσει, προϊόν παραχαϊδέματος όταν ήσουν παιδί. Επίσης είναι προϊόν μιας εξαιρετικά ισχυρής τάσης για ανωτερότητα που προκειμένου να την επιτύχεις, δεν διστάζεις να γίνεσαι ρεζίλι!!!Δεν μπορώ, δεν θα καταλάβει ο άντρας μου, δεν θέλει ν ακούει γι’ αυτά, ούτε οι γονείς μου, Ένας πιθανός στόχος είναι ακριβώς ο άντρας σου και οι γονείς σου, που προσπαθείς να τους αποδείξεις πως είσαι «άρρωστη» (το γιατί προσπαθείς έχει σχέση με τον στόχο σου). Τα ψυχολογικά μου είναι δική μου υπόθεση. Σαφώς τα ψυχολογικά σου είναι δική σου υπόθεση, αλλά δεν μπορείς να τα τακτοποιήσεις μακριά από τους ανθρώπους, έξω από την κοινωνία. Δεν πρέπει να απομακρυνθείς, ούτε να απομονωθείς. Το αντίθετο, θα πρέπει να επανέλθεις στην κοινωνία (γιατί τώρα είσαι απέξω) μέσα από την ανταπόκριση στις υποχρεώσεις που έχεις απέναντι της. Κουράζω τους γύρω μου με τις φοβίες μου, μην πάμε εδώ, μην πάμε εκεί, γίνομαι βάρος κι αυτό με κάνει ακόμα χειρότερα. Οι φίλοι σιγά-σιγά με κάνουν πέρα, δεν με υπολογίζουν στις εξόδους, μια και παίζει να το ακυρώσω. Ακριβώς έτσι είναι και έτσι αποδεικνύεται η απομάκρυνση σου από την κοινωνία. Θέλεις εκείνοι να έρχονται προς εσένα και όχι εσύ προς εκείνους. Αυτό σου δίνει μια αίσθηση ανωτερότητας, που είναι όμως φανταστική και μόνο μέσα στο μυαλό σου. Βλέπω τους ανθρώπους στον δρόμο και τους ζηλεύω. Όμορφους, άσχημους, όσοι αναπνέουν καθαρά κι όχι με πιεσμένο στήθος μού προκαλούν θαυμασμό. Αυτά είναι λόγια για να δικαιολογηθείς στον εαυτό σου. Αν τους ζηλεύεις, δεν έχεις παρά να γίνεις όπως εκείνοι, αντί να κάθεσαι και να παραδίνεσαι στους πανικούς που δημιουργείς. Αυτούς με το γερό νευρικό σύστημα ή τους αταλαιπώρητους από τη ζωή, τους τυχεράκηδες, πόσο τους ζηλεύω αυτούς. Μην το ρίχνεις στο γερό νευρικό σύστημα, γιατί δεν είναι αυτή η αιτία. Ούτε στην τύχη, γιατί δεν είναι θέμα τύχης. Θέλω να ζήσω και δεν μπορώ. Εμποδίζω εγώ η ίδια εμένα να ζήσω. Να τρελαίνεσαι. Να τρέχεις στο νοσοκομείο βράδυ σίγουρη ότι θα πεθάνεις και να σου λένε ότι είσαι μια χαρά και να μην αγχώνεσαι. Αυτό είναι πραγματικά η απόδειξη πως δεν έχεις κάτι παθολογικό, αλλά μόνο ψυχολογικό. Και μην ανησυχείτε, έρχεται πάρα πολύς κόσμος τελευταία με τα ίδια συμπτώματα, είναι από την πίεση της ζωής, την καθημερινότητα, μη δίνετε σημασία και θα περάσει κι έξω απ την πόρτα. Αυτή είναι η δικαιολογία σου, η επιβεβαίωση από τους όμοιους σου για να δικαιολογήσεις τις επιλογές σου και για να μην κάνεις τίποτα. Τι σημασία έχει πώς είναι οι άλλοι; Άσε τους άλλους να είναι όπως θέλουν και κάντε αυτό που χρειάζεστε στην ζωή σας. Α, ναι, Και μην μπείτε στη διαδικασία των ηρεμιστικών απλώς θα εξαρτηθείτε δεν θα λύσετε το πρόβλημα. Κι εμένα τα νεύρα μου κρόσσια. Και να νιώθω όλο και πιο μόνη μέσα σ’ αυτό, κανείς να μην μπορεί να με βοηθήσει. Ακριβώς έτσι θα γίνει με τα χάπια. Και όντως δεν μπορεί να σε βοηθήσει κανένα, εκτός από τον εαυτό σου. Πείτε μου τι να κάνω. Το ότι παίρνω ηρεμιστικά ισοδυναμεί με κοινωνική αυτοκτονία.Ακριβώς. Μπορείς αν θες να πάρεις ηρεμιστικά, αλλά για να μπορείς να διαχειριστείς τους στόχους σας και μετά να τα σταματήσεις. Και να ’μαι εδώ να κρύβω τον φόβο, τη μόνιμη απειλή που νιώθω ότι κάτι κακό θα γίνει ή ότι πεθαίνω. Ναι έτσι ακριβώς προετοιμάζεις τον εαυτό σου για το χειρότερο. Καλύτερα να αλλάξεις στόχο. Ο άντρας μου λέει και το άλλο απίθανο, ότι το κάνω επίτηδες για να τραβήξω την προσοχή πάνω μου, ότι τον κούρασα και να συνέλθω. Έχει δίκιο ο άντρας σου. Μπορεί να το κάνεις και γιαυτό. Και, ναι, να συνέλθεις με την έννοια να αναλάβεις τις ευθύνες σου και τις υποχρεώσεις σας. Με αντιμετωπίζουν όλοι σαν μια υστερική, μια κακομαθημένη, μία από τις γυναίκες που μισώ. Έτσι γίνεται ακριβώς, αλλά προτιμάς να μοιάζεις με μια τέτοια γυναίκα, από του να μην ασχολούνται καθόλου μαζί σας !!!Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο χρόνος περνά και η ζωή κυλά εν αγνοία μου, κλεισμένη μέσα στο τετράγωνο χωρίς να μπορώ να κουνήσω. Συνεχίζεις να επιδεικνύεις το πρόβλημα σου, δηλώνοντας ταυτόχρονα πως δεν μπορείς να κάνεις κάτι, ενώ αυτό δεν είναι αλήθεια. Αν το πίστευες πραγματικά δεν θα δημοσιοποιούσες αυτή την επιστολή σου. Κι έχω γίνει ό,τι σιχαινόμουνα. Άνθρωπος που φοβάται να ζήσει. Και με πιάνει τρέλα και θέλω να ουρλιάξω «δεν είμαι εγώ αυτή, δεν φταίω. Δεν ξέρω γιατί αυτοτιμωρούμαι, λυπηθείτε με. Μην ζητάς λύπηση, κάτι άλλωστε που το κάνεις στο τέλος. Αν θέλεις να ζήσεις άλλαξε στόχους και άσε τις κλάψες !!!Δεν είμαι ούτε κακομαθημένη, ούτε υστερική». Πώς γίνεται να ’σαι έξυπνος, αλλά τόσο εγκλωβισμένος, δεν το καταλαβαίνω, δεν το χωρά το μυαλό μου. Δυστυχώς οι άνθρωποι που παρουσιάζουν ψυχικά προβλήματα είναι πολύ έξυπνοι, απλά χρησιμοποιούν την εξυπνάδα τους για λάθος σκοπό. Και ο φόβος μ’ έχει κάνει να μοιάζω σ’ αυτό που μισώ, μια ανήμπορη άνευ λόγου γυναίκα.. Μπροστά στα οφέλη που έχεις με τους πανικούς, αυτό δεν μετράει καθόλου. Δεν τα βγάζω πέρα. Δεν ξέρω ούτε γιατί ούτε πώς. Ξέρω ότι δεν τα βγάζω.Αυτή είναι η κύρια κραυγή που βγάζεις μόνο και μόνο για να προσελκύσεις τους ανθρώπους γύρω σου και να τους θέσεις στην υπηρεσία σου, στην νοσηλεία σου και εσύ να μην κάνεις τίποτα απολύτως, με την δικαιολογία των πανικών. Σας παρακαλώ, μη με κρίνετε, αν χρειάζεται να κάνετε κάτι, απλώς δώστε μου λίγο χρόνο. Αλλά, σας παρακαλώ, μη με λυπάστε, εντάξει; Ακριβώς, επειδή δεν είσαι άνθρωπος για λύπηση, σου τα λέω χοντρά, για να σε ταρακουνήσω μήπως και αφυπνιστείς και διασωθείς. Είναι στο χέρι σου. Σου προτείνω κάθε φορά που σε πιάνει, παρατήρησε τον εαυτό σου και συνειδητοποίησε τι σκέφτεσαι, τι αισθάνεσαι, τι κερδίζεις, τι χάνεις και περισσότερο τι θα γινόταν αν έκανες μια άλλη επιλογή. Αυτό θα είναι μια καλή αρχή, για να προχωρήσεις. Μπορείς να θεραπευτείς αν το θέλεις πραγματικά!

Μου θυμίζει εμένα. Βέβαια εγώ είμαι 22 και εδώ και 2 χρόνια έχω κρίσεις πανικού.. ή αν το δικό μου λέγεται έτσι. Δεν είναι συχνές αλλά όταν με πιάσουν θα τις καταλάβω. Ακόμα θυμάμαι τη πρώτη φορά που χτυπούσε τόσο γρήγορα και δυνατά η καρδιά μου που άκουγα το "τακ τακ τακ" και νόμιζα οτι θα πεταγόταν έξω με τόση δύναμε.. το οτι έτρεμα να σηκωθώ απο το κρεβάτι γιατί νόμιζα θα λυποθημήσω. Και για όλα φταίει αυτό το άγχος. Ακόμα και για αυτά τα μικροπράγματα που αγχώνομαι -αν και δε θα έπρεπε- με πιάνει αυτό το πράγμα.

Πολύ δύσκολη κατάσταση. Επειδή έχω και παλιά και πρόσφατα γεγονότα απο αγαπημένο μου πρόσωπο που έχει περάσει πολλά, δεν θα σε κουράσω πολύ, τον θυρεοειδή σου τον έχεις ελέγξει; Ακούγεται πεζό ίσως, αλλά είναι γεγονός πως τούτος εδώ ο μικρός αδένας σχετίζεται με πάνω απο 300 ασθένειες και συμπτώματα. Ψάξτο ενδελεχώς με κάποιον πολυ καλό γιατρό και σε κάποιο αξιόλογο και αξιόπιστο εργαστήριο για τις ανάλογες εξετάσεις.http://www.thyroidchange.org/2/post/2013/02/300-hypothyroidism-symptoms-yes-really.htmlBrain: Depression Panic attacks Memory loss Confusion Brain fog Mental sluggishness Poor concentration Noises and/or voices in head Hallucinations Delusions Mania Phobias Loss of drive Personality disorders Schizophrenia Post Natal Depression (PND) Seasonal Affective Disorder (SAD) Nightmares Bipolar Disease Suicidal thoughts ADHD Dementia Alzheimer’s Disease Parkinson’s Disease