Από την αναγνώστρια της Lifoland Τζο
Πριν λίγες ημέρες συναντήθηκα με τις κοπέλες (και καλές φίλες όπως εξελίχθηκαν τελικά) με τις οποίες συνεργαστήκαμε για ένα πολύμηνο project πριν λίγο καιρό. Όλες εργαζόμαστε σε διαφορετικούς χώρους πλέον. Συζητούσαμε λοιπόν για το πώς έχουν εξελιχθεί οι εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα. Αφορμή στάθηκε η εμπειρία της μια από εμάς, που εργάζεται σε μια εταιρεία στη Γερμανία (ναι, ξενιτεύτηκε κι αυτή όπως πολλοί άλλοι νέοι).
Μας έλεγε λοιπόν, η Κατερίνα ότι μπορεί οι συνθήκες εργασίας και ζωής να είναι πολύ διαφορετικές στη Γερμανία, αλλά εκεί νιώθει ότι πραγματικά την υπολογίζουν ως άνθρωπο και ως εργαζόμενη. Ανέφερε χαρακτηριστικά ότι στην εταιρεία που εργάζεται δεν την αντιμετωπίζουν ως άλλον έναν από τη μάζα των αποφοίτων με πολλά πτυχία και διπλώματα που είναι απόλυτα αναλώσιμος, αλλά εκτιμούν τις σπουδές της και τη μέχρι τώρα επαγγελματική της εμπειρία, ενώ αναμένουν να συμβάλει και η ίδια στην εταιρεία με τις γνώσεις που έχει αποκτήσει κατά τη διάρκεια των σπουδών της. Επίσης, στη Γερμανία γενικά το ωράριο εργασίας είναι πραγματικό! Αυτό σημαίνει ότι ο προιστάμενος θεωρεί απολύτως φυσιολογικό να το τηρήσεις και δε θα σε στραβοκοιτάξει αν φύγεις στην ώρα σου. Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι αν προκύψει ανάγκη δε θα εργαστεί κάποιος πέραν του ωραρίου του, αλλά υπό φυσιολογικές συνθήκες ΔΕΝ είναι υποχρεωμένος να το κάνει.
Η άλλη φίλη μας (εργάζεται για μια Ελληνική εταιρεία), μας έλεγε ότι τις περισσότερες ημέρες εργάζεται δέκα ώρες, ενώ υπάρχουν και ημέρες που τις ξεπερνά ακόμη και αυτές, καθώς λόγω έλλειψης προσωπικού τα κάνει όλα μόνη της. Μάλιστα, είναι έγκυος και ανησυχούσε πώς θα το πάρουν οι διευθυντές της καθώς η σύμβασή της ήταν υπό ανανέωση και η αναγγελία του χαρμόσυνου κατά τα άλλα γεγονότος μπορεί να σήμαινε ανεργία.
Πριν από ένα εξάμηνο, στη δική μου δουλειά αρνήθηκαν την ανανέωση της σύμβασης σε μια κοπέλα ακριβώς επειδή ήταν έγκυος και λόγω επιπλοκών αναγκάστηκε να εργαστεί από το σπίτι για λίγο καιρό. Όχι, η δουλειά της δεν πήγε πίσω, αλλά οι διευθυντές μας αποφάσισαν ότι τους στοιχίζει πολλά για τη δουλειά που προσφέρει ως έγκυος και είναι συμφέρον τους να την αντικαταστήσουν. Ο θεσμός του εξωτερικού συνεργάτη που έχει καθιερωθεί στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο τομέα, επιτρέπει τέτοια μεταχείριση. Όπως επιτρέπει και το καθεστώς συνεχούς ανασφάλειας με την απειλή ότι αν δεν παράγεις όλο και περισσότερο θα σκεφτούμε αν θα ανανεώσουμε τη σύμβασή σου και με ποιούς όρους. Γιατί ανανέωση δε σημαίνει ίδιες συνθήκες. Σημαίνει ότι ανανεώνεται η σύμβαση για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, με διαφορετική αμοιβή κάθε φορά, ανάλογα και τα δυο με το πόσο θέλει να σε πιέσει ο εργοδότης. Φυσικά δεν τίθεται θέμα ωραρίου, γιατί ακόμη κι αν ως εξωτερικός συνεργάτης (όπως αναφέρεται και στη σύμβαση) δεν έχεις υποχρέωση τήρησης συγκεκριμένου ωραρίου, αυτό είναι ευέλικτο μόνο προς τα επάνω!
Στα τέλη του Απρίλη, παρακολούθησα μια εκδήλωση στην οποία παρουσίαζαν τα βήματα αναζήτησης εργασίας στην Ελβετία. Όχι, δε σκέφτομαι να αναζητήσω δουλειά εκεί απλά έτυχε να βρίσκομαι στην εκδήλωση. Οι εισηγητές έλεγαν ότι στην Ελβετία είναι απολύτως αναμενόμενο να μην απαντήσει ο υποψήφιος αμέσως αν θα αποδεχτεί την προσφορά εργασίας, αλλά να το σκεφτεί και να απαντήσει αργότερα. Στην Ελλάδα, κάτι τέτοιο ο εργοδότης θα το εκλάμβανε (στην καλύτερη περίπτωση) ως απροθυμία.
Με ποσοστά ανεργίας που αγγίζουν το 60% για τους νέους, σε καμιά περίπτωση δε θα ήθελα να ακουστώ αχάριστη που έχω δουλειά. Ξέρω καλά ότι δεν είναι καθόλου εύκολο, όσα πτυχία κι αν έχεις. Κάποτε, όταν αναζητούσα κι εγώ δουλειά κοντά στο τέλος των σπουδών μου πίστευα ότι είναι θέμα προσπάθειας και πώς όποιος είναι αρκετά καλός θα τα καταφέρει. ΜΠΟΥΡΔΕΣ! Θέμα τύχης είναι....και προσπάθειας (συνεχούς) φυσικά αλλά κυρίως τύχης.
Στην Ελλάδα δεν έχει να κάνει με το πόσα πτυχία έχεις από εγχώρια πανεπιστήμια ή από το εξωτερικό. Ούτε με το πόσες ξένες γλώσσες μιλάς ή τι περαιτέρω κατάτηση έχεις. Όλοι τα ίδια έχουμε πάνω κάτω! Είναι θέμα τύχης να βρεις δουλειά. Και αν βρεις, είναι θέμα αντοχής το πόσο θα την κρατήσεις. Γιατί χρειάζεται αντοχή να εργαστείς για πολλούς μήνες απλήρωτος, χρειάζεται αντοχή να μην έχεις λόγο και να μην αναγνωρίζεται η πιθανότητα να συμβάλεις και να προάγεις την εργασία σου με βάση όσα έχεις μάθει στις σπουδές σου, χρειάζεται αντοχή να μην αναγνωρίζεται ποτέ η δουλειά σου παρά να θεωρείται πώς ότι καλύτερο και να κάνεις είναι απλά μέρος των υποχρεώσεών σου. Χρειάζεται αντοχή να εργάζεσαι υπό το καθεστώς του φόβου ότι στη λήξη της σύμβασης, αν δεν είναι ικανοποιημένοι (ακόμη κι αν ζητούν παράλογα πράγματα), εσύ θα φύγεις. Όταν λέω παράλογα δεν εννοώ να εργαστείς κάποιες ώρες παραπάνω, αλλά να σου ζητούν να διεκπεραιώσεις κάτι ανήμερα Χριστουγέννων ή Πάσχα κι αν τολμήσεις να σκεφτείς ότι είναι αργία που θέλεις να περάσεις με την οικογένεια, τον άντρα, το παιδί σου....γίνεσαι κακομοίρης συναισθηματικός και δεν είσαι αρκετά επαγγελματίας (μιλώ από προσωπική εμπειρία).
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι εργοδότες είναι ότι το καθεστώς του φόβου και της απειλής δεν κάνει πιο αποδοτικό τον εργαζόμενο αλλά τον καταπιέζει μέχρι αρρώστιας. Η ανασφάλεια τον καταστρέφει ψυχολογικά και δεν του επιτρέπει να αγαπήσει αυτό που κάνει. Ή ακόμη κι αν καταφέρει να το αγαπήσει, θα το αντιμετωπίζει πάντα σαν ένα παιδί του οποίου είναι ανάδοχος. Το φροντίζει, το μεγαλώνει, νοιάζεται γι'αυτό αλλά στην πρώτη ευκαιρία θα του το πάρουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μέσος όρος επιβίωσης ενός εργαζόμενου σε μια θέση δεν ξεπερνάει τον έναν χρόνο. Έτσι όμως η εταιρεία χάνει κάτι πολύ σημαντικό....το μεράκι και την αφοσίωση. Γιατί η αφοσίωση και η αγάπη για τη δουλειά μας είναι αυτό που μας κάνει να προοδεύουμε και να ακμάζει και η δουλειά μας. Όχι η απειλή της αντικατάστασης. Είναι σημαντικό να νιώσουμε κομμάτι του μηχανισμού κι όχι ανταλλακτικό! Και είναι επίσης σημαντικό να αναγνωριστούν οι σπουδές μας, η εξειδίκευσή μας σε κάτι. Μπορεί να είμαστε μια γενιά που επιδόθηκε με μανία στο κυνήγι των πτυχίων, αλλά πασχίσαμε για αυτά. Και πρέπει να μας δοθεί η ευκαιρία να αποδείξουμε τι μάθαμε. Όχι να έχουμε διδακτορικά και να δουλεύουμε σαν σε συνθήκες φάμπρικας της πρώιμης βιομηχανικής επανάστασης.
σχόλια