________________
1.

Η ώρα είναι 8 το βράδυ. Είσαι στη δουλειά, κάτω από ένα μίζερο φως και ξέρεις καλά ότι δεν πρόκειται να ξεμπερδέψεις πριν τις 9, όπως συμβαίνει τις τελευταίες δύο βδομάδες. Χτυπάει το τηλέφωνο: "-Ναι;" "-'Ελα... Πού είσαι;" Προσπερνάς αυτή την αδιάκριτη ερώτηση ως κλισέ και απαντάς "-Στη δουλειά." Και προετοιμάζεσαι για τον χλευασμό "-Καλα! Ακόμα στη δουλειά είσαι εσύ!;!;" Προσπαθείς να απαντήσεις απλά και ψύχραιμα "-Ναι, έχει πέσει μπόλικη τον τελευταίο καιρό". Και ήδη μαντεύεις την επόμενη ισοπεδωτική ατάκα "-Τουλάχιστον σας πληρώνουν υπερωρίες;". Εκνευρίζεται κανείς με αυτόν τον κλασσικό διάλογο; (Κυρίως όταν προέρχεται από άτομα που έχουν σχολάσει από τις 2 το μεσημέρι). Μα είναι δυνατόν να μπορώ να απαντήσω το ρητορικό ερώτημα της πληρωμής των υπερωριών, στις 9 το βράδυ, από τον ίδιο το χώρο εργασίας μου, στην Ελλάδα; Δεν είναι λίγο προκλητικό αυτό το smalltalk;- Η Πολυάννα διαβάζει Α,μπα

Αν είναι τα ίδια πάντα άτομα με τα οποία επαναλαμβάνετε την ίδια στιχομυθία, κακώς απαντάς. Ακόμα και αν δεν είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι, προτείνω το εξής:

-Πού είσαι;
-Στο αεροδρόμιο της Αντίς Αμπέμπα.
-Καλά, ακόμα στη δουλειά είσαι εσύ;
-Όχι, είμαι στο σπίτι σου και οργανώνω πάρτι ανταλλαγής συντρόφων.
-Τουλάχιστον σας πληρώνουν υπερωρίες;
-Σε κλείνω, έφτασε το αεροπλάνο.

Αλλά στη θέση σου, να σου πω την αλήθεια, δεν θα απαντούσα στο τηλέφωνο στις 8 το βράδυ από τη δουλειά. Θα προτιμούσα να τελειώσω τη δουλειά και να φύγω.

________________
2.

Αγαπητη Αμπα
Αρχισα να σε διαβαζω το τελευταιο διαστημα και αποφασισα κι εγω με τη σειρα μου να μοιραστω ενα θεματακι που αντιμετωπιζω εδω και καιρο (απο παντα μαλλον). Αρχικα, ειμαι 19 χρονων, φοιτητης πλεον, στο δευτερο χρονο της φοιτητικης ζωης. Το θεμα μου αφορα τις διαπροσωπικες μου σχεσεις. Νιωθω πως, παρολο που ειμαι ενα πολύ κοινωνικο και συμπαθητικο παιδι, αδυνατω να διατηρησω καποιο ενδιαφερον με τα περισσοτερα ατομα που συναναστρεφομαι.

Ειδικοτερα το τελευταιο διαστημα, νιωθω και ιδιαιτερα μονος (όχι τοσο απο παρεα - το μονο ευκολο για μενα ειναι). Δε γνωριζω αν σ αυτο φταιω αποκλειστικα εγω ο ιδιος ή οτι δε μπορω να βρω καποιον που να μου ταιριαζει. Νομιζω πως απογοητευομαι με το περασμα του χρονου... Ζηταω. λοιπον, τη γνωμη σου κι αν οφειλεται κυριως σε μενα καποια ιδεα για το πως να το αλλαξω.- lonefire

Δεν ξέρω!

Δεν ξέρω αν οφείλεται κυρίως σε σένα, αλλά χωρίς αμφιβολία, οφείλεται ΚΑΙ σε σένα. Δε γίνεται, όπως καταλαβαίνεις, να σε βγάλουμε από την εξίσωση.

Δεν καταλαβαίνω ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ότι δεν κάνεις φίλους στενούς – αλλά γιατί; Επειδή βαριέσαι γρήγορα, επειδή σε απορρίπτουν; Επειδή σε απορρίπτουν, αλλά εσύ νομίζεις ότι βρέχει; Αν τους βαριέσαι, να είναι επειδή πιστεύεις ότι είσαι ανώτερος, επειδή είσαι όντως ανώτερος τους, επειδή δυσκολεύεσαι να συγκεντρωθείς;

Αν δεν βρεις τι σου συμβαίνει, είναι απίθανο να το αλλάξεις. Αν δεν μπορείς να καταλάβεις πού οφείλεται η συμπεριφορά σου και αν η μοναξιά σε βασανίζει, καλύτερα να πας σε έναν ψυχολόγο για να βγάλετε μαζί άκρη.

________________
3.

Ντίερ Α,μπα

Σ ευχαριστώ που υπάρχεις και μας ανοίγεις τα μάτιααα! Σε θαυμάζω πολύ, εύχομαι να καταφέρω και γω να σκέφτομαι όπως απαντάς, μεγαλώνοντας!
Είμαι 22 χρονών (φτάνω τα 23 βασικά) και ξεκίνησα να κάνω σχέσεις στα 18.Απο τότε κάνω σχεδόν κάθε χρόνο και από μια σχέση, σχετικά μακρόχρονη μεν αλλά όπως φαίνεται επιφανειακή αφού εκεί γύρω στο χρόνο αρχίζω και βαριέμαι και ξενερώνω και μου φταίνε όλα..εντωμεταξύ, δεν ξέρω ρε Αμπα πώς τυχαίνει, σου ορκίζομαι ότι δεν έχω μπει ποτέ στη διαδικασία να ψάξω αγόρι γιατί πάντα κάποιος έρχεται και με διεκδικεί είτε λίγο πριν χωρίσω (οπότε λειτουργεί σαν αφορμή) είτε λίγο αφού χωρίσω (και έτσι δεν έχω μείνει πάνω από 2 μήνες μόνη μου σε διάστημα 4 χρόνων). Και δεν εννοώ βέβαια έρχεται ο πρώτος τυχαίος που γνωρίζω και χωρίζω.. απλά τυχαίνει αυτό που μου λείπει στον προηγούμενο να το βρίσκω στον επόμενο και να κάνω πάλι σχέση..έχω προβληματιστεί πολύ με τη συμπεριφορά μου γιατί ναι μεν είμαι μικρή αλλά απ την άλλη αν δεν αλλάξω ποτέ και δεν βελτιωθώ και δεν μπορέσω να κάνω έναν πετυχημένο γάμο απο τη στιγμή που φέρομαι τόσο ανώριμα??Και όοοχι μόνο αυτόο, έχω παρατηρήσει επίσης ότι ουσιαστικά μου αρέσουν αγόρια επειδή(?) τους αρέσω! δηλαδή αυτό δεν είναι κάπως ανασφαλές? βέβαια μου αρέσουν και μένα αλλά με προβληματίζει ότι τελικά αυτοί έιναι που με τραβάνε και κάνουν την επιλογή τους, εγώ ακολουθώ..Περιμένω με ανυπομονησία την απάντησή σου μήπως βάλω καμιά τάξη στο μυαλό μουυυ! Να είσαι ευτυχισμένη!- φύλο στο άαανεμο

Αυτά που γράφεις και οι προβληματισμοί σου είναι αόρατα και σε σαραντάχρονες γυναίκες. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πολύ σωστά σε απασχολούν αυτά που γράφεις, αλλά είναι πολύ αισιόδοξο ότι τα αντιλαμβάνεσαι και αναρωτιέσαι ποιο είναι το μοτίβο που σε οδηγεί να επαναλαμβάνεις μια συμπεριφορά.

Δεν λες αρκετά για να πω μια γνώμη για το «γιατί» αλλά αφού εντόπισες την επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά σου (μπράβο, αυτό ήταν το πιο δύσκολο) τώρα πρέπει να εμβαθύνεις κι άλλο για να βρεις τη ρίζα. Όχι ρωτώντας εμένα, δυστυχώς – είναι κάτι που πρέπει να κάνεις μόνη σου.

Μπορεί να είναι επιπολαιότητα της ηλικίας, αλλά για να καταλάβεις περισσότερα, θα σου πρότεινα να φανταστείς τον εαυτό σου χωρίς αγαπητικό. Τι θα άλλαζε στην καθημερινότητά σου; Πώς θα την αντιμετώπιζες; Σε τρομάζει αυτή η ιδέα; Έχεις υποψία για το τι θα έκανες ή είναι αδύνατον να το φανταστείς;

Πιστεύω ότι οι γυναίκες που πηγαίνουν από σχέση σε σχέση το κάνουν γιατί μέσα από τις σχέσεις πιστεύουν ότι αποκτούν αξία, υπόσταση. Ότι είναι πιο «δυνατά χαρτιά» για την κοινωνία, πιο ισχυρές παρουσίες. Ότι η εικόνα τους συμπληρωμένη από κάποιον άντρα λειτουργεί προστατευτικά.

Ως ένα σημείο είναι αλήθεια: τα ζευγάρια, όταν λειτουργούν καλά, είναι ομάδες που ενισχύουν τα μέλη της (έτσι έχει βγει και ο όρος 'power couple'). Μόνο που για να είσαι μέρος ενός ζευγαριού που λειτουργεί καλά πρέπει πρώτα να μάθεις ποια είσαι, και αυτό είναι μια μοναχική διαδικασία. Οι σχέσεις που γίνονται από αμηχανία τρώνε το χρόνο χωρίς τον κόπο της αναζήτησης. Και αυτό φαίνεται στο ότι δεν διαλέγεις με ποιον θα είσαι, αλλά είσαι αρκετά βολική αν σε διαλέξουν. Σου αρέσουν όλοι, γιατί δεν ξέρεις τι σου αρέσει, και δεν ξέρεις τι σου αρέσει, γιατί δεν έχεις κάτσει να το σκεφτείς και να το ψάξεις – μόνη σου.

Δεν σημαίνει ότι όποιος είναι μόνος του κάθεται και ψάχνει τον εαυτό του, ούτε ότι μια σχέση σου απαγορεύει να αναπτυχθείς. Αυτό που νομίζω ότι λέω είναι ότι η αναζήτηση του εαυτού είναι προσωπική και εσωτερική, και ότι οι σχέσεις-στραγάλια σε αποτρέπουν (ή τις κάνεις για να αποτραπείς).

________________
4.

Υπεροχη α, μπα; Θα ηθελα να σε ρωτησω : Ειχα μια σχεση 3 χρονων με έναν καταπληκτικο ανθρωπο που με λατρευε. Αποφασισα στα 26 να τον χωρισω, ηθελα να ζησω και άλλες εμπειριες με αλλους αντρες, γιατι ειχα ελαχιστες μεχρι τοτε. Εζησα πολύ εντονα μετα, αλλα τωρα στα 33 μου, και μετα από μια θυελλωδη σχεση που τελειωσε πολύ ασχημα, απορω αν επραξα τοτε σωστα. Από τοτε δεν εχω βρει καποιον που να είναι ανταξιος του. Αναρωτιεμαι,για να ζησω όλα αυτές τις ερωτικες εμπειριες αξιζε τον κοπο να χωρισω εκεινον; Ηταν η πρωτη μου σχεση στην ουσια, και νομιζα ότι ολοι είναι τοσο καλοι, αλλα η πραγματικοτητα ηταν πολύ διαφορετικη. Η φιλη μου παραλληλα, δεν χωρισε από μια αντιστοιχα καλη σχεση που ειχε τοτε, αλλα στην πορεια πηγε με αρκετους αλλους για να βγαλει το αχτι της. Τελικα εχει και παιδι μαζι του και όλα καλα. Εγω τελικα που ηθελα να ειμαι ειλικρινης τι κερδισα; Πηρα το ρισκο και την ευθυνη, αλλα ειμαι μονη και να ψαχνω ακομη σε αυτή την ηλικια.

Μπορώ να σου πω αν πιστεύω ότι έκανες λάθος ή αν έκανες καλά, μπορεί να σου το πει και οποιοσδήποτε στα σχόλια, μπορεί να σου το πει και η φίλη σου, μπορεί να σου πει και ο πρώτος περαστικός στο δρόμο. Ακόμα κι αν υπήρχε ειδικό Δικαστήριο Παρελθόντος που θα εξέταζε το θέμα από όλες τις πλευρές, με ενόρκους και ειδικούς επιστήμονες που θα παρουσίαζαν στατιστικές και καταθέσεις μαρτύρων, και έβγαινε το αποτέλεσμα: ΝΑΙ ή ΟΧΙ - τι θα μπορούσες να κάνεις τώρα με αυτή την πληροφορία; Όποια κι αν ήταν.

Δεν πρόκειται να ξαναγίνεις 23 για να δοκιμάσεις αν η άλλη απόφαση θα σε έβγαζε κάπου καλύτερα.

Ο τρόπος με τον οποίο κατάλαβες ότι εκείνη η σχέση ήταν καλή, ήταν οι επιπλέον εμπειρίες. Τότε δεν το ήξερες – εξ ου και η απόφαση να αποκτήσεις εμπειρίες. Τελικά, λες, ήταν –με όλη τη βελτίωση που της έχεις αλείψει και την επιλεκτική σου μνήμη όμως, δέκα χρόνια μετά. Ας δεχτούμε ότι ήταν, ήταν όμως καλή για την ηλικία 20 με 23, όταν οι απαιτήσεις της ζωής σου ήταν ανάλογες. Κανείς δεν ξέρει αν θα κρατούσε άλλα δέκα χρόνια, πώς θα άλλαζε αυτός κι εσύ, τι θα συναντούσατε και πώς θα το αντιμετωπίζατε.

Νομίζεις ότι έχεις βρει ένα αποκούμπι σκέψης για όταν απελπίζεσαι, αλλά πρόκειται περί ενός κατασκευάσματος. Όσο για τη φίλη σου, δε θα τη σχολιάσω, γιατί δεν είναι αυτή που έστειλε την ερώτηση. Μόνο για σένα κάτι: μη συγκρίνεις τη ζωή σου με τις ζωές των άλλων. Βλέπεις μόνο αυτά που θέλεις να δεις, για να επιβεβαιώσεις αυτά που πιστεύεις.

________________
5.

Διαβάζω τις απαντήσεις σου -οι οποίες παρεμπιπτόντως είναι έξυπνες και τεκμηριωμένες- κ αναρωτιέμαι τι ζώδιο είσαι; Υδροχόος μήπως...;- gatoula

________________
6.

Αγαπητή Α, μπα;

Έχω έναν καλό μου φίλο με τον οποίο μένουμε σε διαφορετικές πόλεις. Ο φίλος μου αγαπάει την πόλη μου και χαίρεται να την επισκέπτεται συχνά, πότε για δουλειές και πότε απλώς για διασκέδαση. Στις επισκέψεις του παλιότερα έμενε σε διάφορα σπίτια, συμπεριλαμβανομένου του δικού μου, αλλά τώρα έρχεται μόνο στο δικό μου, δύο ή τρεις φορές το χρόνο, δεκαήμερο κάθε φορά.

Το πρόβλημα έγκειται στο ότι το «σπίτι» μου είναι ένα μικρό δυαράκι, στο οποίο με χαρά μεν φιλοξενώ, αλλά αναγκαστικά στον καναπέ. Να προσθέσω ότι η δουλειά μου είναι πολύ πιεστική και συχνά απαιτεί εργασία το βράδυ και αποκλείει το mood διακοπών. Το αποτέλεσμα αυτής της στενότητας χώρου και χρόνου είναι ότι πια δεν χαίρομαι όταν ο φίλος μου μου ανακοινώνει ότι θα με επισκεφθεί, είμαι ευερέθιστος όταν με επισκέπτεται και δεν προτείνω σε κανέναν άλλον φίλο ή συγγενή να έρθει στην πόλη μου, γιατί τα όρια φιλοξενίας εξαντλούνται από τον εν λόγω φίλο (που δεν ρωτάει, απλώς ανακοινώνει).

Σέβομαι πολύ τη φιλοξενία ως έννοια, αλλά να που μου κοστίζει περισσότερο από ό,τι περίμενα. Αγαπώ πολύ τον φίλο μου και δεν θέλω να τον πληγώσω εξηγώντας του, π.χ., ότι πρέπει να βρει και άλλες λύσεις. Θα στενοχωρηθεί αυτός, γιατί είναι ευαίσθητος σαν κι μένα, και πιθανόν να υποφέρει και η φιλία μας.
Υπάρχει διακριτικός και αποτελεσματικός τρόπος να εξηγήσω στον φίλο μου ότι ξεπερνάει τα όρια;- Friends

Χμ.

Υπάρχει διακριτικός τρόπος, αλλά είναι λίγο δύσκολο να γίνει χωρίς να σπάσεις ένα αβγό. Δύσκολο έως απίθανο. Αυτό είναι το πρόβλημα όταν βάζεις όρια, ότι διαταράσσεται η ισορροπία και παίρνει λίγο χρόνο μέχρι να κατασταλάξει σε άλλο σημείο, γι' αυτό αποφεύγουμε να το κάνουμε. Σκέψου όμως και ότι ο λόγος που έρχεται μόνο σε σένα μπορεί να είναι ότι είσαι ο μόνος που δεν έβαλε τα όρια του, οι άλλοι μάλλον το έκαναν.

Πιστεύω ότι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να πεις: «Πολύ χαίρομαι που θέλεις να έρθεις και πάντα περνάμε πάρα πολύ ωραία, αλλά την εβδομάδα που λες θα έχω πολλή δουλειά και θα μου είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθώ. Είσαι πολύ διακριτικός καλεσμένος αλλά μήπως θα σου ήταν εύκολο να το καθυστερήσουμε λίγο, όταν χαλαρώσω εγώ από τη δουλειά;» Έτσι περνάει η διαχείριση του σπιτιού σου πάλι σε σένα. Όταν το νιώσεις αυτό ίσως η παρουσία του αρχίσει να σε ενοχλεί λιγότερο, γιατί νομίζω ότι αυτό που σε πειράζει περισσότερο είναι ότι έχεις χάσει τον έλεγχο του χώρου σου.

Αν το δεχτεί βέβαια, πρέπει όντως να κάνεις αυτό που υποσχέθηκες, και να τον καλέσεις εσύ, όταν πραγματικά έχεις λιγότερη δουλειά.

________________
7.

Α,μπα; μου αρέσει τόσο ο τρόπος που σκέφτεσαι και απαντάς! Πες κι εσύ μια γνώμη... Έχω θυμώσει και πληγωθεί από μια καλή (;) φίλη τελευταία τόσο πολύ που διστάζω να της πω το οτιδήποτε, φοβούμενη ότι θα είναι και η τελευταία φορά που μιλάμε. Και να φανταστείς ότι θεωρούμαι καυγατζού! Παραθέτω -όσο πιο αντικειμενικά μπορώ- τα γεγονότα: πριν από 3 μήνες (Νοέμβριο του '13) έχασα τον μπαμπά μου από μια άκρως επιθετική και κακόβουλη μορφή καρκίνου του πνεύμονα. Η όλη ιστορία κράτησε μόνον 9 μήνες, δεν καταφέραμε τίποτα περισσότερο από συμπτωματική και ψυχολογική ανακούφιση, κι εγώ νομίζω ξεπέρασα τον εαυτό μου όσον αφορά την ψυχραιμία και τη συνεχή προσπάθεια αυτοσυγκράτησης να μην παραμελήσω τις υποχρεώσεις μου και να μην μπήξω τα κλάματα όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, ενώ ανέπτυξα και ταλέντο υποκριτικής, προκειμένου να μην καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασής του! Η φίλη μου, στο μεταξύ, είναι Βαρκελώνη με τον καλό της, για μεταπτυχιακό. Καθ' όλη τη διάρκεια της αρρώστιας υποκρινόταν ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Ξέρω βρε Α,μπα ότι δεν είναι ευχάριστο το θέμα, αλλά εγώ προσπαθούσα να μαζέψω τα κομμάτια μου, έψαχνα ανακούφιση σε μια φιλική κουβέντα και η καλύτερη (υποτίθεται) φίλη μου άλλαζε το θέμα, τραγικά αδέξια και σε χρόνο dt, κάθε φορά που έλεγα τις τζιζ λέξεις «μπαμπάς» και «νοσοκομείο». Κάθε φορά που με ρωτούσε τι κάνω και πήγαινα να της πω μου απαντούσε «μάλιστα, δύσκολα τα πράγματα. Και για πες, τι άλλα νέα; Τίποτα συγκλονιστικό έχω χάσει; Με εκείνον τον γκόμενο τι έγινε;». Λες και ο εκάστοτε γκόμενος ήταν σημαντικότερος!!! Όταν πια επικοινωνούσαμε μέσω mail, αγνοούσε παντελώς την παράγραφο με τα παραπάνω και μου ξαναέγραφε την ερώτηση-ματ: «τι άλλα νέα;» Αφού τον χάσαμε και 20 μέρες μετά, (μετά τη μέρα της κηδείας εξαφανίστηκε και από τηλέφωνα και διαδικτυακά, δεν την έβρισκε κανείς μας) μας έστειλε (στην παρέα) κοινό mail στο facebook (τα 15χρονα...) ότι πήγε Ρώμη με τον καλό της και πέρασαν «ΤΕΛΕΙΑ!!!!!!», ότι χαίρεται πολύ που θα έρθει στην πόλη μας για Χριστούγεννα («αν και λεφτά δεν υπάρχουν») και «θα βγαίνουμε οι κουκλίτσες όλες μαζί!!!!». Ήρθε, από τις 15 μέρες είχε χρόνο μόνο τις 5 και δεν αναφέρθηκε καν στο θέμα. Δηλαδή όσο ήταν εδώ με απέφευγε. Εγώ την αποφεύγω τώρα, στη διαδικτυακή μας σχέση, για να αποφύγω το βρισίδι που έχω στην άκρη της γλώσσας μου, ωστόσο βγάζει μάτι ότι άλλαξα. Κι ερωτώ: τι είναι σωστό να απαντήσω όταν θα με ρωτήσει γιατί την αποφεύγω έτσι από τότε; Διότι φαινομενικά από τη μεριά της δεν άλλαξε τίποτα, κατά αυτήν εγώ είμαι η τρελή που με τσίμπησε μύγα κι αυτή η καημένη που δεν αντιλαμβάνεται τι έχω εναντίον της. Τα καταπίνω και προσπαθώ να δείχνω όπως παλιά; Με πιάνουν νεύρα. Την βρίζω για την αναισθησία/άρνηση να το χειριστεί και για το ότι τελικά με αγνοεί επιδεικτικά στην δυσκολότερη φάση της μέχρι τώρα ζωής μου; Θα κάνει την έκπληκτη και την θιγμένη. Τι με συμφέρει τελικά; Σημειωτέον, πρόκειται για την καλύτερή μου φίλη από το δημοτικό, δεν έχω την απαίτηση από όποιον συναντώ να ασχοληθεί με το πένθος μου. Αλλά αυτή δεν ανήκε στους απλούς φίλους, γι' αυτό και η απογοήτευση...

1000 συγγνώμη για το σεντόνι κι ευχαριστώ πολύ που μπήκες στον κόπο και το διάβασες! Να είσαι καλά!- μπρος θυμός και πίσω πίκρα

Δεν ξέρω αν θα βοηθήσω ή αν θα τα κάνω χειρότερα, αλλά ο λόγος που φέρεται έτσι η φίλη σου δεν είναι η αναισθησία της. Εκεί καταλήγει βέβαια, αλλά έχει περάσει από αλλού πρώτα: φοβάται.

Φοβάται στα όρια του πανικού τον θάνατο, τον φοβάται τόσο πολύ, που πιστεύει ότι αν τον αγνοήσει θα την προσπεράσει. Φοβάται τόσο που νομίζει ότι είναι κολλητικός, δεν θέλει ούτε να το σκέφτεται, ούτε να αναγκάζεται να το σκέφτεται. Δεν θέλει να σε ακούσει γιατί έτσι θα αναγκαστεί να βγει από την κοσμάρα της και να σκεφτεί ότι όλα θα τελειώσουν, ότι και η δικιά της ζωή είναι εύθραυστη και μπορεί μια τέτοια καταστροφή να χτυπήσει τη δική της πόρτα, αν δεν σε βλέπει και δεν σε ακούει μπορεί να συνεχίσει να θάβει αυτόν τον φόβο.

Δεν το λέω για να την δικαιολογήσω. Σου φέρθηκε χάλια και έχεις κάθε δίκιο που φουρκίζεσαι. Πιο πολύ απογοητευτικό είναι όμως, ότι είναι τόσο αδύναμη και δε μπορεί να αποκτήσει λίγη υπόσταση έστω κι εξ αποστάσεως, παίρνοντας παράδειγμα από εσένα και την οικογένειά σου. Ο θάνατος φέρνει τους περισσότερους σε πολύ δύσκολη θέση, κανείς δεν ξέρει τι να πει και τι να κάνει, εκεί τελειώνουν τα λόγια, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για να μην πεις απολύτως τίποτα ποτέ. Έτσι μεγαλώνουμε, αντιμετωπίζοντας τα πράγματα όταν έρχονται.

Το τι θα κάνεις τώρα εξαρτάται από τον χαρακτήρα σου. Αν έχεις δύναμη μέσα σου να τη συγχωρήσεις για την θλιβερή της αδυναμία, οκ. Αν αποφασίσεις να μην πεις τίποτα επειδή και η συζήτηση για το θέμα θα σε αναστατώσει και αλλάξεις τη συμπεριφορά σου απέναντί της επειδή τώρα ξέρεις ότι στα δύσκολα την κάνει, οκ. Αν πιστεύεις ότι αν δεν το πεις θα σκάσεις, τότε πες το: πες ότι περίμενες να σου σταθεί σε μια τόσο δύσκολη στιγμή και ότι η στάση της σε απογοήτευσε, επειδή περίμενες περισσότερα από αυτή. Αν νομίζεις ότι αυτό θα χαλάσει εντελώς τη φιλία σας, να ξέρεις ότι αυτή η συμπεριφορά της είναι ένας πολύ καλός λόγος για να χαλάσεις μια φιλία.

Και τώρα, το πιο σημαντικό απ' όλα: πολύ λυπάμαι για τον μπαμπά σου. Ίσως σιγά σιγά βρεις το κουράγιο να χαλαρώσεις το τείχος της ψυχραιμίας σου και να επιτρέψεις στον εαυτό σου να κλάψει όπου σταθεί. Είμαι σίγουρη ότι έχεις φίλους που μπορούν να σε στηρίξουν.