________________
1.

Αγαπητή Λένα,
Γιατί όλοι ασχολούνται με το τι συμβαίνει μετά τον θάνατό μας και κανείς με το τι μπορεί να υπάρχει πριν έρθουμε στη ζωή;;; Αν υποτίθεται πως η ψυχή μας συνεχίζει να υπάρχει και μετα τον θανατο , γιατί να μην προϋπήρχε και πριν έρθουμε στη ζωή;; Πως και κανεις δεν ασχολείται με αυτό;; Ευχαριστω-Αργυρώ

H ερώτηση «τι συμβαίνει μετά το θάνατό μου» κρύβει από πίσω της την πραγματική ερώτηση, που είναι άλλη, διότι ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει μετά το θάνατό μας: η ζωή συνεχίζεται.

Η αγωνία που μας βασανίζει δεν είναι τόσο το τι θα συμβεί σε εμάς αλλά το πώς είναι δυνατόν να συνεχίσει ο κόσμος να υπάρχει χωρίς εμάς. Αφού εμείς είμαστε το κέντρο του κόσμου, πώς συνεχίζει η γη να γυρίζει, τα λουλούδια να ανθίζουν, οι πολιτικοί να υπόσχονται και οι σκύλοι να ζητιανεύουν μια μπουκίτσα;

Έχεις προσέξει πόσο εξωφρενικό μας φαίνεται το γεγονός ότι η μαμά μας είχε καταδικιά της ζωή πριν μας γεννήσει; Ότι ήταν ένα κορίτσι και μετά μια γυναίκα που η ύπαρξή μας δεν την απασχολούσε καθόλου; Το «πριν» για εμάς απλώς δεν έχει σημασία. Πριν φωτίσουμε το σύμπαν με την απαράμιλλη ύπαρξή μας, έτσι κι αλλιώς δεν ήταν κάτι σπουδαίο. Η ζωή απέκτησε ενδιαφέρον όταν εμφανιστήκαμε εμείς. Πριν ήταν μόνο κείμενα στα βιβλία ιστορίας.

Οι πολύ εγωκεντρικοί όμως, αυτοί που με τίποτα δεν μπορούν να φανταστούν ένα κόσμο χωρίς την αφεντιά τους, έχουν βρει παραθυράκι που καλύπτει αυτή την πτυχή. Λέγεται «μετεμψύχωση».

________________
2.

Ναι δεν ανήκω φανατικά σε κάποιο κόμμα. Μπορώ να δω με επιφύλαξη κάθε καινούργιο κόμμα που ξεφυτρώνει από εδώ και από εκεί. Έχω επιχειρήματα ένα σωρό για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Και κάπου εδώ αρχίζει το πρόβλημα. Ενώ μου είναι εύκολο να γράψω μια μεγάλη λίστα με λόγους για τους οποίους δε συμφωνώ με κανέναν...δε μπορώ να βρω κάποια παράταξη, ένα πολιτικό πρόσωπο για να πιστέψω. Έπεσα μόνος μου στη κινούμενη άμμο και παγιδεύτηκα. Κανέναν δε πιστεύω και κανείς δε με πείθει. Στη θεωρία όλα καλά είναι αλλά στη πράξη...Πως θα βρω το δρόμο μου; Η ερώτηση είναι φυσικά ρητορική, απλά ήθελα να μοιραστώ την απόλυτη, άχαρη, αναποφασιστικότητα μου.- ο ψηφοφόρος της γειτονιάς σας

Δεν είναι ρητορική η ερώτηση.

Ευτυχώς που δεν ανήκεις φανατικά σε κανένα κόμμα γιατί αυτό λέγεται δογματισμός ή απλώς φανατισμός. Είναι καλό να ξέρεις με τι διαφωνείς με τον καθέναν, να έχεις γνώμη για το τι πιστεύεις ότι δεν πάει καλά στη χώρα σου. Αρκεί να ψάχνεις να βρεις ταυτόχρονα με ποιον σε συνδέει κάτι.

Η κριτική είναι πανεύκολη. Το να λες όμως ότι δεν συμφωνείς με κανέναν, είναι μάλλον ανωριμότητα. Μην περιμένεις να βρεις αυτόν με τον οποίο θα συμφωνήσεις στα πάντα. Ούτε με τους φίλους σου συμφωνείς στα πάντα, ούτε με τους γονείς σου, ενδεχομένως ούτε με τον ίδιο σου τον εαυτό. Η πολιτική δεν είναι η αναζήτηση της καταπληκτικής λύσης που θα βάλει τα πάντα στη θέση τους και οι πολίτες θα βγουν κατενθουσιασμένοι στους δρόμους και θα σηκώσουν τον πρωθυπουργό στα χέρια. Είναι η αναζήτηση της λιγότερο κακής λύσης.

Το επιθυμητό είναι να συμβιβαστούμε κάπου με έναν τρόπο που όλοι θα έχουμε εξασφαλίσει τα ελάχιστα απαραίτητα. Ποια είναι αυτά είναι υπό συζήτηση, με ποιο τρόπο θα γίνει αυτό, είναι ακόμη μεγαλύτερη συζήτηση. Προφανώς δεν πλησιάζουμε ακόμα στην απάντηση, αλλά η συζήτηση είναι αυτό που θα μας οδηγήσει εκεί (ή τουλάχιστον έτσι ελπίζουμε). Όσο περιμένεις τον Μεσσία, τόσο θα απογοητεύεσαι.

Το «στη θεωρία όλα καλά» εμένα με κάνει να πιστεύω ότι δεν ξέρεις ποια είναι η θεωρία, γιατί δεν υπάρχει θεωρία που τα κάνει «όλα καλά». Πριν φτάσεις στην καφενειακή κριτική του τι έχει γίνει λάθος, επικεντρώσου στη θεωρία. Πιάσε τον κατάλογο με τα προβλήματα που πιστεύεις ότι υπάρχουν και δες τι προτείνει ο καθένας, τι έχουν προτείνει άλλοι σε άλλες χώρες κατά καιρούς και τι αποτέλεσμα είχε κάθε τι. Πίσω από τα προβλήματα υπάρχουν άλλα προβλήματα που δε φαίνονται με την πρώτη. Αλλιώς θα τα είχαμε λύσει.

________________
3.

Γεια σου Α,μπα!! Να σε ρωτήσω... Ποια είναι η γνώμη σου για την ποδολαγνεία? Είμαι μ'ένα παιδί εδώ και λίγο καιρό και μου είπε ότι έχει αυτή την ιδιαίτερη προτίμηση(όχι extreme κατάσταση).. Στην αρχή μου ακούστηκε κάπως γιατί δεν μου είχε συμβεί ξανά, αλλά δεν ξέρω νιώθω παράξενα, αυτός βέβαια μου είπε ότι αν δεν μου αρέσει να ασχολείται σε τέτοιο βαθμό με τα πόδια μου,να του το πω και θα το σταματήσει.. Από τη μια σκέφτομαι ότι αν κατά τη διάρκεια του σεξ συνεχίζω να νιώθω άβολα θα πρέπει να το πω, αλλά από την άλλη αν αυτός ικανοποιείται τόσο πολύ από αυτό δεν θα πρέπει να το σεβαστώ?(σημείωση: αυτός πάντα προσπαθεί για την δική μου ικανοποίηση και δεν τα παρατάει μέχρι να το καταφέρει) Έχω μπει στη διαδικασία να διαβάζω γι'αυτό το θέμα στο internet, μου έχει μιλήσει και αυτός αρκετά και μου είπε να μου στείλει και άρθρα αν θέλω, αλλά συνεχίζω να είμαι προβληματισμένη..- on foot

Δεν έχει καμία σημασία τι πιστεύω εγώ. Δικιά σου είναι η σχέση και δικά σου και τα πόδια. Αν δεν αισθάνεσαι καλά, δεν αισθάνεσαι καλά, δε χρειάζεται να το εξηγήσεις και να το δικαιολογήσεις. Όλα επιτρέπονται, αρκεί να υπάρχει απόλυτη συναίνεση και ενθουσιασμός, με μισή καρδιά δε γίνονται αυτά τα πράγματα. Ο σεβασμός που θέλεις να δείξεις είναι άλλο από το να ανέχεσαι κάτι που δεν σου αρέσει. Συνέχισε πάντως να διαβάζεις, αυτό σίγουρα δε θα σου βγει σε κακό.

________________
4.

Αγαπητή Α,Μπα, παίρνω θάρρος από μια παρόμοια ερώτηση που είδα σήμερα, και ρωτάω εσένα γιατί δεν παίζει να ρωτήσω κανέναν άλλο. Λοιπόν, είμαι με κάποιον πολύ λίγο καιρό (1,5 μήνα), γενικά όλα καλά, στο σεξ είναι πολύ ενθουσιώδης, με διάρκεια και όλα αυτά τα ωραία. Θα μου πεις ποιο είναι το πρόβλημα. Λοιπόοοοον, δεν ξέρω πώς να ζητήσω πράγματα που μου αρέσουν και μου λείπουν, και χωρίς τα οποία δεν έχω καταφέρει να το ευχαριστηθώ τόσο καιρό, παρά τα χίλια καλά του που λέγαμε πιο πάνω. Δεν ξέρω βασικά πώς να το κάνω χωρίς να ακουστώ επικριτική, χωρίς να τον φέρω σε δύσκολη θέση, χωρίς να νιώσει ότι δεν περνάω καλά. To κορυφαίο; Νομίζω ότι ντρέπομαι να ζητήσω αυτό που θέλω γιατί δεν νιώθω και πολύ συμφιλιωμένη με το σώμα μου και τα κιλά μου, και κάπου μέσα μου πιστεύω ότι και τόσο που ασχολείται μου κάνει χάρη. Ουφ... Βάρα τώρα.- mafalda

Ε όχι, δε θα βαρέσω. Αυτό που λες είναι μέρος της αυτοπραγμάτωσης, της γνώσης του εαυτού σου και της γνωριμίας με τις επιθυμίες σου. Είμαστε όλοι ταξιδιώτες μέσα στις ζωές μας και η πορεία έχει πολλά στάδια. Η συμφιλίωση με το σώμα σου, ειδικά αν είσαι γυναίκα, είναι κάτι που γίνεται με πάρα πολύ κόπο και η δουλειά γίνεται κυρίως εκτός υπνοδωματίου, εκεί απολαμβάνεις τα αποτελέσματα, αν τα καταφέρεις.

Το σεξ είναι δαιμονοποιημένο και αυτό το μαθαίνουμε από νήπια. Να μην δείξουμε το βρακάκι, να καθόμαστε με προσοχή, να μην μιλάμε για το θέμα, να χρησιμοποιούμε υποκοριστικά... Δεν γίνεται μετά να γίνει ένα τσαφ και να γδυνόμαστε χωρίς σκέψη, πόσο μάλλον να διεκδικούμε, όταν έχουμε διδαχθεί ότι τα καλά κορίτσια δέχονται και παίρνουν αν το αξίζουν, δεν το ζητάνε.

Δεν ξέρω ποιος θα είναι ο προσωπικός σου δρόμος για να διεκδικήσεις την ανεξαρτησία σου και τον πλήρη αυτοσεβασμό σου, αλλά αυτό είναι το μονοπάτι που θα σε κάνει ευγενική αλλά και απαιτητική σύντροφο. Το κλειδί είναι η απενοχοποίηση, αλλά για να το πάρεις πρέπει να λύσεις πολλά σουντόκου πριν.

________________
5.

Α μπα μου,
Τι λες για τα ναρκωτικά σε έναν έφηβο που ψάχνεται;; Εγώ είμαι 20 και αδερφός μου 15. Προσωπικά τα φοβάμαι πολύ και δεν έχω δοκιμάσει ποτέ τίποτα. Απο την μια θέλω να του μιλήσω ώστε να τον αποτρεψω απο τυχόν πειραματισμούς απ την αλλη όμως δεν θέλω να τον φοβισω με την κάθετη στάση μου, ώστε αν γίνει κάτι να μην διστάσει να μου μιλήσει. Τι να κάνω;;; Γιατί όλοι θεωρουν οτι δεν έγινε και τίποτα να δοκιμασίες μια φορά;; Τι θα πει μια φορά; Και που θα βρεις; ΠΟΙΟΣ θα σου δώσει;; Πες κάτι α,μπα μου... –madness

Ο φόβος σου είναι μεγάλος εχθρός. Η κάθετη σου στάση δείχνει και μεγάλη άγνοια για το θέμα. Δεν μπορείς να συμβουλέψεις γιατί δεν έχεις ιδέα τι να πεις εκτός από ένα ΟΧΙΙΙΙΙ. Υπάρχει η μία φορά, υπάρχουν και οι δέκα φορές. Είναι πολλοί αυτοί που μπορούν να σου δώσουν και δεν τους ξεχωρίζεις από τα κέρατα. Δεν θεωρούν όλοι ότι δεν είναι τίποτα να δοκιμάσεις μια φορά και εξαρτάται πολύ από τον καθέναν και από το κάθε ναρκωτικό. Αν είσαι κάθετος στο θέμα, κανένα πρόβλημα (κι εγώ κάθετη είμαι) αλλά οπωσδήποτε πρέπει να έχεις τις απαντήσεις για το ποιος θα μπορούσε να σου δώσει, τι είναι το καθένα, τι επιδράσεις έχει, πώς παράγεται και πού κυκλοφορεί. Τα ναρκωτικά δεν είναι μια παγίδα στην οποία πέφτεις στα καλά καθούμενα, όπως σου πέφτει στο κεφάλι ένα πιάνο. Μερικοί άνθρωποι κινδυνεύουν περισσότερο από άλλους και αυτοί δεν κινδυνεύουν μόνο από τα ναρκωτικά.

________________
6.

Α, μπα εδώ και 2-3 χρόνια με απασχολεί έντονα η σκέψη ότι ίσως είμαι μισάνθρωπος. Θέλω να εκθέσω μερικές σκέψεις μου για να μου πεις την γνώμη σου. Καταρχήν να πω ότι έχω μεγαλώσει και σπουδάσει στην επαρχία, κατόπιν για 2 χρόνια ήμουν στο εξωτερικό και τα τελευταία 14 χρόνια ζω στην Αθήνα. Το αναφέρω γιατί πιστεύω ότι αν ήμουν σε ένα μόνο μέρος τότε θα είχα πιθανόν προσαρμοστεί στη νοοτροπία και στην ηθική της κοινωνίας του, χωρίς να βλέπω έντονες διαφορές με άλλα μέρη ή στην καλύτερη περίπτωση θα σκεφτόμουν θεωρητικά τις διαφορές (λόγω της τηλεόρασης ή των βιβλίων).

Αισθάνομαι πολύ συχνά ότι όπου και να απευθυνθώ 'χτυπάω τοίχο', στις συζητήσεις με άλλους ανθρώπους αισθάνομαι ότι είναι πολύ συντηρητικοί και πως θέλουν (αλλά και προσπαθούν) πολύ να επιβληθούν. Ξεκινώ..
Αν δεν πω ότι ο σκοπός μου είναι να κάνω οικογένεια, παιδιά, να περάσω τη ζωή μου φροντίζοντας τον άντρα μου με χαρά και υπερηφάνεια (γιατί είναι άντρας και γιατί έχω ανοίξει σπίτι), αν δεν πω ότι για μένα η δουλειά έρχεται δεύτερη, ότι το να είμαι εγώ καλά είναι υποδεέστερο του να κάνω οικογένεια, είμαι το μαύρο πρόβατο. Ομοίως όταν αναφέρω (εφόσον με ρωτήσουν) ότι δεν πιστεύω στον Θεό. Ιδιαίτερα δε όταν πω ότι ο χριστιανισμός για μένα είναι θρησκεία που μιλάει για την αγάπη αλλά στην ουσία του σε διδάσκει να μην δέχεσαι τους άλλους (π.χ. ομοφυλόφιλους, αλλόθρησκους κλπ) και να μην τους δέχεσαι εις διπλούν εάν αυτοί οι άλλοι δεν ακολουθούν τις επιταγές του, τότε έχω μόνο εχθρότητα.

Προ της κρίσης για πάρα πολλά χρόνια σε άλλους είδους κουβέντες έλεγα ότι δεν μ'αρέσει το συμφέρον και ότι το να κοιτάει κανείς την πάρτη του είναι τρομερά εχθρικό και τόσο εγωιστικό που 'δείχνει' ψυχική αρρώστια. Ήμουν έτσι πάντα η ηλίθια, η χαζούλα, η αφελής γιατί οι άλλοι αυτό που καταλάβαιναν ήταν ότι δεν θα βάλω το προσωπικό μου συμφέρον πάνω από το δικό τους.

Πρόσφατα σε μία κουβέντα με την βαφτισιμιά μου (που είναι 20 χρόνια μικρότερη) για τις ερωτικές σχέσεις, μου έλεγε ότι οι άντρες θέλουν τις γυναίκες για να κάνουν την ανάγκη τους και της απάντησα πως και τα κορίτσια το ίδιο θέλουν αν το θέτει έτσι. Για τις δε σπουδές της όταν την ρώτησα γιατί διάλεξε την σχολή που πέρασε μου απάντησε 'για να βρω δουλειά'. Κι όταν την ρώτησα γιατί δεν την διάλεξε με κριτήριο τι αγαπάει να κάνει μου απάντησε 'το ξέρω ότι πρέπει να διαλέγεις σύμφωνα με αυτό που σ'αρέσει αλλά μετά πώς θα βρεις δουλειά?'. Έφερε για παράδειγμα μία φίλη της που πέρασε στην φιλοσοφική γιατί το ήθελε πολύ αλλά κατά τη γνώμη της δεν έκανε σωστά. Έμεινα άφωνη.

Τέλος να αναφέρω ένα περιστατικό που έγινε πρόσφατα. Στην πολυκατοικία που μένω μου χτύπησε το κουδούνι ένα παιδί που έκανε delivery αλλά εγώ δυστυχώς φοβήθηκα όταν του μίλησα γιατί ο διάδρομος δεν είχε φως (καίγεται η λάμπα συνέχεια) και η φαντασία μου οργίασε (οι γείτονες έχουν φύγει και στον όροφο είμαι μόνο εγώ). Όταν ρώτησα τους άλλους ενοίκους αν τους χτύπησε την πόρτα και εάν του μίλησαν κι αυτοί (σ.σ κανείς δεν του άνοιξε, όλοι είπαν ότι κοιμόντουσαν) και πως φοβήθηκα, όλοι μου είπαν μπράβο που τους ενημέρωσα. Εγώ αισθάνθηκα πολύ άσχημα που τελικά το ανέφερα και δημιούργησα θέμα ενώ το παιδί απλά δούλευε, αλλά όλοι με επιβράβευσαν που το έκανα.

Να πω ότι αυτό που με τρελαίνει και με βγάζει εκτός ορίων είναι η επιμονή όλου αυτού του κόσμου απανταχού της Ελλάδας να με κάνουν να δεχτώ αυτά που λένε, να με κάνουν να συμφωνήσω μαζί τους, να πω ναι και να τους επιβραβεύσω (όπως επιβράβευσαν αυτοί εμένα επειδή φοβήθηκα). Να με κάνουν να τους θαυμάσω για αυτά που λένε, για τον τρόπο που τα λένε, να τους θαυμάσω ακόμα επειδή θέλουν να επιβληθούν (πολλές φορές αισθάνομαι ότι θέλουν θαυμασμό για την επιθυμία τους να επιβάλλονται).

Αισθάνομαι ότι όπου και να στραφώ δεν βρίσκω περιβάλλον που να είμαι ο εαυτός μου έτσι απλά. Χωρίς γιατί, πώς, χωρίς εξηγήσεις, διευκρινήσεις, χωρίς διαβεβαιώσεις, χωρίς λόγο. Απλά γιατί είμαι εγώ.
Ανησυχώ γιατί δεν έχω βρει ανθρώπους που να μπορώ να είμαι 100% ο εαυτός μου.
Είμαι μισάνθρωπος?
(συγνώμη για το μεγάλο κείμενο)

Οι απόψεις σου είναι πολύ κοινές για να μη μπορείς να βρεις παρέες. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι στην Αθήνα που θα συμφωνούσαν μαζί σου. Όχι, δεν είσαι μισάνθρωπος, μάλλον δυσκολεύεσαι να αναγνωρίσεις το περιβάλλον στο οποίο θα ταίριαζες περισσότερο.

Και κάτι ακόμα: σκέψου μήπως είσαι και λίγο μονοκόμματη. Η βαφτισιμιά σου είπε κάτι πολύ αληθινό και πραγματικό. Ναι, χρειάζεται σπουδές που θα της δώσουν μια δουλειά. Όχι, δεν μπορούμε να κάνουμε πάντα αυτό που αγαπάμε. Ναι, υπάρχουν επιχειρήματα για όλες τις απόψεις. Άκουσε τα και προσπάθησε να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια των άλλων, έστω και για τη διάρκεια μιας κουβέντας.

Λάθος, κάτι ακόμα. Κανείς δεν βρίσκει περιβάλλον που είναι ο εαυτός του «έτσι απλά» γιατί ο εαυτός μας δεν είναι κάτι στατικό. Έχεις πολλούς εαυτούς και αυτό είναι που θεωρητικά μας βοηθάει να μπορούμε να συνυπάρχουμε με πολλών ειδών ανθρώπους, όχι μόνο με όσους είναι καρμπόν με εμάς.

________________
7.

Αγαπημένη Α, μπα,
εκτιμώ πολύ τις απόψεις σου και θα ήθελα την γνώμη σου για ένα θέμα που δίχασε την παρέα μας.
Άκου να δεις: πριν από λίγες μέρες βρισκόμασταν σε γνωστή ταβέρνα της Θεσσαλονίκης όταν μπήκανε εφοριακοί για έλεγχο. Οι σερβιτόροι μοίρασαν άρον άρον αποδείξεις στα τραπέζια σε ανύποπτο χρόνο και οι υπάλληλοι της εφορίας γυρνούσαν στο μαγαζί και τις ελέγχανε. Όταν έφτασαν στο δικό μας τραπέζι και είδαν την απόδειξη, μας ρώτησαν τι ώρα είχαμε καθίσει και εμείς τους απαντήσαμε ειλικρινώς (δεν είχαμε κοιτάξει την απόδειξη). Τελικά αποδείχθηκε ότι η απόδειξη που μας έφεραν είχε κοπεί περίπου δύο ώρες πριν καθίσουμε εμείς οπότε εν αγνοία μας 'καρφώσαμε' το μαγαζί στην εφορία και ήρθαμε σε πραγματικά δύσκολη θέση. Η ερώτηση είναι η εξής: αν το είχαμε αντιληφθεί εγκαίρως θα ήταν ηθικό να καλύψουμε το κατάστημα, το οποίο αν μη τι άλλο απασχολεί προσωπικό εν καιρώ κρίσης ή θα έπρεπε να αδιαφορήσουμε για τις συνέπειες εφόσον ξέρουμε ότι η φοροδιαφυγή μας ζημιώνει όλους.
Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων για την απάντηση σου και σου στέλνω τα φιλιά μου στην παγωμένη Νέα Υόρκη-my name is Judas

Πρώτον, η ερώτηση είναι υποθετική. Αν το είχατε αντιληφθεί εγκαίρως, δεν θα είχατε το χρόνο να αποφασίσετε τι είναι το σωστό να κάνετε, θα δρούσατε αυθόρμητα, όπως αυθόρμητα είπατε πότε καθίσατε στο μαγαζί.

Δεύτερον, αλήθεια πιστεύεις ότι οι εφοριακοί δεν είδαν τους σερβιτόρους που μοίραζαν πανικόβλητοι αποδείξεις;