"Piazza d'Italia" (1912),50 × 60 cm, συλλογή Jesi, Milano.
Μέσα σε έξι χρόνια, κι εντελώς συμπτωματικά, δυο διάσημοι υπερρεαλιστές, ο ζωγράφος Yves Tanguy και ο συγγραφέας Andre Breton κατέβηκαν αμφότεροι από λεωφορείο σε κίνηση, για να θαυμάσουν από κοντά στη βιτρίνα μιας γκαλερί έναν πίνακα που τους είχε τραβήξει έντονα την προσοχή: επρόκειτο για τον "Εγκέφαλο ενός παιδιού" του Giorgio de Chirico. Ο πίνακας ανήκε στη "μεταφυσική περίοδο" του ζωγράφου, μια περίοδο που εκθείασαν οι υπερρεαλιστές για την καθαρά ονειρική γραφή της. Ο ίδιος ο ζωγράφος, εξηγώντας πώς εμπνεύστηκε τη σειρά των "Αινιγμάτων", διηγήθηκε πως ενώ καθόταν σε ένα παγκάκι στη μέση της πλατείας Santa Croce της Φλωρεντίας ένιωσε την παράξενη αίσθηση ότι έβλεπε όλα τα πράγματα σα να ήταν η πρώτη φορά. Οι "εικόνες που αποκαλύπτονται" μέσα από την ονειρική διάσταση που δίνεται σε πράγματα και χώρους που απεικονίζονται ρεαλιστικά απασχόλησαν τον De Chirico καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίες του '10. 'Υστερα όμως στράφηκε σ' έναν νεοκλασικισμό που τον οδήγησε στην οριστική ρήξη με το υπερρεαλιστικό κίνημα. Στη δεύτερη περίοδο του de Chirico ένας πίνακας του Τισιανού θα αποτελέσει το έναυσμα για την αποκάλυψη της "μεγάλης ζωγραφικής" κι έκτοτε ο ζωγράφος κατέβαλε προσπάθειες να επιστρέψει στην παράδοση. Από αυτή την ρομαντικο-μπαρόκ περίοδο, θα επιστρέψει τελικά σε μια προσοδοφόρα νεο-μεταφυσική, κατά τη διάρκεια της οποίας με τη συμβολή βοηθών του πολλαπλασιάζει τα αντίγραφα παλαιότερων έργων του.
Έργα του De Chirico με μουσική του Serguei Prokofiev από το μπαλέτο "Ρωμαίος και Ιουλιέττα".
Πορτρέτο του De Chirico από τον αμερικανό φωτογράφο Irving Penn (Ρώμη, 1944).
Αυτοπορτρέτο (1919).
σχόλια