Θεσσαλονίκη, Φεβρουάριος 2010.
ΠΡΩΙ
Καθώς φτάνω στον τεράστιο πεζόδρομο της Δημητρίου Γούναρη τα μαγαζιά ανοίγουν. Είμαι αποφασισμένος να βγάλω την κρύα μέρα εδώ και είμαι σίγουρος πως δεν θα βαρεθώ - η περιοχή μοιάζει φτιαγμένη για ανθρώπους που θέλουν να περάσουν ατελείωτες ώρες με παρέα ή μόνοι, και μάλιστα τζάμπα.
Χαζεύω τα παλιά περιοδικά στη βιτρίνα του Πάρε-Δώσε και θυμάμαι πως πριν από 15 χρόνια πούλησα εδώ 50 τεύχη του Ποπ Κορν, θεωρώντας πως είχα ενηλικιωθεί μουσικά. (Μεγάλο λάθος - τώρα τα θέλω πίσω!)
Καθώς τρεις αστυνομικοί προσπαθούν να συνεννοηθούν με έναν άστεγο, βλέπω πως πολλά μαγαζιά που ήξερα έχουν πλέον κλείσει, ενώ άλλα κάνουν εκποίηση και γράφουν με μεγάλα γράμματα «Πωλείται η επιχείρηση».
Χαιρετάω το φύλακα και μπαίνω στα υπαίθρια Ανάκτορα του Γαλερίου. Ακολουθώ τον ξύλινο διάδρομο, ένας συναρπαστικός περίπατος σε κάθε γωνία του χώρου. Αν έχεις και λίγη φαντασία μπορείς να δεις τους τοίχους να ορθώνονται, να ολοκληρώνονται και να βάφονται στο σωστό χρώμα - να γίνονται όλα όπως κάποτε.
ΜΕΣΗΜΕΡΙ
Δίπλα στο περίπτερο έχει τρία παιχνίδια, απ' αυτά που τους βάζεις κέρμα και σε κουνάνε. Μια κιβωτός του Νώε, ένα τεράστιο φορτηγό κι ένα πόνι που καλπάζει. Θέλω να ανέβω όμως η πινακίδα λέει: «ΜΟΝΟ παιδιά έως δέκα ετών με συνοδεία γονιών». Μεγάλη αδικία. Σ' έναν τοίχο βλέπω τεράστια κίτρινη αφίσα: «Παπάδες απατεώνες, δεν έχετε το θεό σας!». Ένας ζητιάνος τη διαβάζει ολόκληρη, βγάζει ένα στυλό και προσθέτει τη δική του γνώμη: «Όσοι κατηγορείτε τους παπάδες είστε μασόνοι!»
Αναρωτιέμαι πώς τα πάνε μεταξύ τους οι φυλές της Ναυρίνου. Η κάθε μία μοιάζει να έχει το χώρο της και να αγνοεί την άλλη. Κάποιος δέχτηκε να μου εξηγήσει: οι σκεϊτάδες κάθονται εκεί, πιο πάνω οι ρεϊβάδες. Στα αριστερά οι γκοθ /χεβι μέταλ, στα δεξιά και λίγο πιο πάνω οι αναρχικοί και οι πολιτικοποιημένοι πανκ. Και λίγο πιο πάνω οι παππούδες και γιαγιάδες που σέρνουν καροτσάκια με μωρά.
Δυο γάτες μαλώνουν. Η μία είναι πιο μεγάλη και δυνατή. Το μικρό μένει ματωμένο. Πολλά παιδιά, σκεϊτάδες, γκοθ, πανκ, αναρχικοί, μαζεύονται και τη βοηθάνε. Χαρτομάντιλα, φαί, γάλα, αγκαλιές. (Να λοιπόν που ένα γατάκι ενώνει τις φυλές.)
ΑΠΟΓΕΥΜΑ
Η αστυνομία με κοιτάζει περίεργα, ίσως επειδή είμαι εδώ και 6 ώρες στο ίδιο περίπου σημείο, ίσως δεν με κοιτάζει καν και απλά με πιάνουν οι παράνοιές μου. Κάθομαι σ' ένα παγκάκι κι αρχίζω να διαβάζω ό,τι έχω πρόχειρο, δηλαδή ένα Μίκυ Μάους. Αυτή είναι μάλλον η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Έρχονται να μου κάνουν εξακρίβωση στοιχείων - παρόλο που μοιάζω με σοβαρό ενήλικα που διαβάζει Μίκυ Μάους σε παγκάκι (ή μάλλον ακριβώς γι' αυτό!).
Φωνές ακούγονται από ένα πεζουλάκι. Κάποιος έπεσε κάτω στα αρχαία! Ήταν μια κοπέλα, τυχερή που υπήρχε κι άλλο πεζούλι και τη συγκράτησε. Πρώτα γελάει νευρικά και μετά κλαίει. Και -όταν κόσμος τρέχει να τη βοηθήσει- λέει στο φίλο της: «Μακάρι να 'χα πέσει τελείως, να τελειώναμε».
Λίγο πιο μετά, έξω από ένα γυράδικο, γίνεται ένα αυθόρμητο χάπενινγκ. Ένα αγόρι βρίσκει στα σκουπίδια ένα φυλλάδιο του ΛΑΟΣ και σκάει στα γέλια δείχνοντάς το στην παρέα του. Ανεβαίνει σ' ένα παγκάκι, κάνει τα χέρια του χωνί και το διαβάζει. Απαγγέλει τις θέσεις του ΛΑΟΣ με στόμφο, σοβαρά, με μεγαλοπρέπεια, χωρίς όμως να προσπαθεί να τις εξευτελίσει - κι αυτό είναι που τις κάνει πιο αστείες. Συνεχίζει για ώρα, κόσμος γύρω του κλαίει απ' τα γέλια, του ζητάνε ανκόρ και πείθεται να το ξαναδιαβάσει απ' την αρχή...
ΒΡΑΔΥ
Όλα μοιάζουν να κινούνται σε αργή κίνηση. Στα παγκάκια μπροστά απ' το σιντριβάνι («δίπλα στα παιδιά μας που παίζουν στην παιδική χαρά!» όπως θα έλεγαν έντρομες οι ειδήσεις), είναι οι άνθρωποι που περιμένουν τη δόση τους. Ξύνονται και κρυώνουν. Το βλέμμα τους τα λέει όλα. Κάποιοι περιμένουν για πάνω από τέσσερις ώρες – κι όταν έφυγα ήταν ακόμα εκεί.
Ένας ηλικιωμένος άντρας πετάει στα γρασίδια το πέμπτο κουτάκι μπίρας του, κατουράει μέσα στα αρχαία και ξαπλώνει στο χώμα κοιτάζοντας τα αστέρια. Προσπαθώ να σκεφτώ τι μπορεί να σκέφτεται, πώς μπορεί να νιώθει.
Ευτυχώς, ίσως και λόγω ψύχρας, δεν υπάρχει σήμερα κάποια κλασική φοιτητική παρέα με στερεοτυπικό κιθαρίστα που παίζει ερωτικά τραγούδια του Σιδηρόπουλου καθώς οι γκόμενες τον κοιτάνε λιώνοντας νωχελικά. Μόνο ένα μελαγχολικό ακορντεόν ακούγεται, προς την Εγνατία. Ο μουσικός μοιάζει πολύ θλιμμένος, μέχρι που μια κοπέλα με γαλάζια μαλλιά σηκώνεται απ' την παρέα της, τον πλησιάζει χαμογελώντας και του δίνει μερικά κέρματα. Και τότε το ακορντεόν αρχίζει να παίζει εύθυμα, κάτι που ακούγεται σα μεταμοντέρνο βαλς. Το κορίτσι με τα γαλάζια μαλλιά σηκώνει μια φίλη της κι αρχίζουν να χορεύουν, προκαλώντας χάχανα στην παρέα.
Οι υπόλοιποι ντρέπονται γι' αυτές, αλλά (είμαι σίγουρος γι' αυτό) ταυτόχρονα τις ζηλεύουν...
σχόλια