Λίγοι μύθοι περιγράφουν με τόση ακρίβεια την πολιτική ζωή της χώρας όσο καλά την περιγράφει ο μύθος της συνέλευσης των ποντικών του Αισώπου. Από ιδέες και προτάσεις είμαστε όλοι πλήρεις αλλά όταν έρθει η ώρα της εφαρμογής τους, η ώρα που θα πρέπει να βρεθεί αυτός που θα κρεμάσει το κουδούνι στο... γάτο που μας ταλανίζει, γυρίζουμε πάλι στο σημείο μηδέν. Θυμήθηκα πάλι τον μύθο της συνέλευσης των ποντικών διαβάζοντας όσα ειπώθηκαν στην ημερίδα που διοργάνωσε το "Ποτάμι" το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Μην βιαστείτε να διαμαρτυρηθείτε! Όχι! Δεν παρομοιάζω όσους συμμετείχαν στη συγκεκριμένη συνδιάσκεψη με ποντίκια! Πώς θα μπορούσα άλλως τε να κάνω κάτι τέτοιο όταν ανάμεσα σ' αυτούς βρίσκονται σημαντικοί άνθρωποι, κάποιοι από αυτούς δε και στενοί μου φίλοι.
Το "Ποτάμι" εμφανίστηκε σε μια περίοδο που στη δημόσια σφαίρα τίποτα δεν θύμιζε το 2010, 2011, 2012 και το 2013 ακόμα, σε οξύτητα και ένταση. Καταλύτης βέβαια στην θερμή υποδοχή που του επεφύλαξε ένα σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης ήταν η προηγούμενη κατάρρευση του σχήματος των "58" Κεντρώων εκσυγχρονιστών. Αν οι "58" τα είχαν καταφέρει, έχω πολλές αμφιβολίες αν ο Σταύρος Θεοδωράκης θα προχωρούσε στο εγχείρημα κι ας διέδωσε επιμελώς αλλά σίγουρα εκ των υστέρων ότι το σκεφτόταν καιρό πριν.
Το καινοφανές στο "Ποτάμι" ήταν ο λόγος του. Καθημερινός, φρέσκος, χωρίς τη χρήση ξοφλημένων όρων όπως "μεταρρύθμιση", "φιλελευθερισμός", "εκσυγχρονισμός", κατάφερε να διεμβολίσει το δημόσιο διάλογο και να δημιουργήσει την ελπίδα ότι θα μπορούσε να εκφράσει όχι μόνο το διαφορετικό αλλά θα κατάφερνε να λειτουργήσει ως αξιόπιστη και βιώσιμη πρόταση ανάμεσα στο δίλημμα Νέα Δημοκρατία- ΣΥΡΙΖΑ που επέστρεφε και συνεχίζει να επιστρέφει συνήθως εκβιαστικά προς το εκλογικό σώμα.
Το "Ποτάμι" ανακαλύπτει κάθε μέρα τον τροχό και έχει την απαίτηση να το χειροκροτούμε γι' αυτό. Κι όλα αυτά από μία κίνηση που στις τάξεις της έχει μέχρι και επιφανείς Συνταγματολόγους που αγωνίστηκαν για τη Δημοκρατία στη χώρα!
Η σοβαρότερη κριτική που δέχτηκε το "Ποτάμι" ήταν ότι δεν είχε να παρουσιάσει συγκεκριμένες θέσεις και κατά τη γνώμη μου ήταν η πιο άστοχη και άδικη κριτική. Στη χώρα μας δεν μας λείπουν οι θέσεις γιατί στην Ελλάδα λειτουργεί εδώ και σαράντα χρόνια μια εμπεδωμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία, στο πλήθος των εκλογικών αναμετρήσεων που έχουμε ζήσει από τη Μεταπολίτευση όλα τα κόμματα πρότειναν θέσεις, η χώρα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης άρα κινείται σ'ενα πλαίσιο καταστατικών θέσεων και βέβαια έχει υπογράψει δανειακές συμβάσεις, άρα κινείται και σ' ένα πλαίσιο δεσμευτικών θέσεων.
Βρίσκω εντυπωσιακό το γεγονός ότι ενώ οι περισσότεροι αναλυτές της κρίσης εντόπιζαν το πρόβλημα στους θεσμούς και τη λειτουργία τους και όχι στο έλλειμμα ιδεών και θέσεων, η κριτική που έκαναν στο Ποτάμι αφορούσε κυρίως το δεύτερο. Αμέσως μετά τις ευρωεκλογές ωστόσο, φάνηκε το πραγματικό πρόβλημα και αυτής της πολιτικής κίνησης. Το "Ποτάμι" είχε σοβαρό ζήτημα με την αντίληψη και κυρίως τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Η ανακήρυξη του προέδρου (που αντικαταστάθηκε με άλλο τίτλο "επικεφαλής") και ιδρυτή του δια βοής εντάσσεται πολύ άνετα στη λίστα με τα σοκ θεσμικής φύσεως που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα. Πιο σοκαριστική ήταν η δικαιολογία: "δεν υπήρχε δεύτερος υποψήφιος". Προσωπικά έμεινα ν' αναρωτιέμαι ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που δείχνουν αδαείς για τα βασικά χαρακτηριστικά του πολιτεύματος;
Πολιτικός πρωτογονισμός και αναλφαβητισμός, αφέλεια, άγνοια για τα πάντα και περισσό θράσος που ενώ δεν έχει τέτοια πρόθεση καταντάει προσβλητικό προς τη νοημοσύνη μας. Το "Ποτάμι" ανακαλύπτει κάθε μέρα τον τροχό και έχει την απαίτηση να το χειροκροτούμε γι' αυτό. Κι όλα αυτά από μία κίνηση που στις τάξεις της έχει μέχρι και επιφανείς Συνταγματολόγους που αγωνίστηκαν για τη Δημοκρατία στη χώρα!
Τι συμβαίνει με το Ποτάμι, λοιπόν; Δεν συμβαίνει τίποτα το περίεργο. Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε ενώπιον της πραγματικής ελληνικής παθογένειας: πολλές οι ιδέες, πολλές οι συνταγές, αν θέλετε. Άλλα ούτε ένας ικανός μάγειρας στον ορίζοντα για να μαγειρέψει.
σχόλια