________________
1.

Αγαπητή Α μπα,

Τα τελευταία χρόνια στο Πανεπιστήμιο έκανα μερικές φίλες με τις οποίες περνάμε όμορφα και έχουμε κοινά ενδιαφέροντα. Τα προβλήματα άρχισαν με μια κοπέλα τον τελευταίο χρόνο, η οποία άλλαξε άσχημα συμπεριφορά απέναντί μου. Άρχισε να μου μιλάει απότομα και να γίνεται bossy, και να μου ζητάει τον λόγο για τα πάντα. Εάν κανονίζουμε να βρεθούμε ως παρέα και ψάχνουμε για το τι ώρες μας βολεύει εγώ δεν έχω λόγο. Εάν πω πως δεν με βολεύει η ώρα εκείνη αρχίζει "τι καλύτερο έχεις να κάνεις δηλαδή;" κτλ. Ακόμα, εάν θέλει να την βοηθήσω σε ψώνια ή να κάνουμε κάτι οι δύο μας, δεν θέλει να καλώ κανέναν άλλον και με πιέζει να γίνουν όλα ακριβώς όπως της αρέσουν. Αυτό που θυμάμαι με είχε κάνει να βγω εκτός εαυτού είναι όταν είχα δανειστεί ένα βιβλίο από την βιβλιοθήκη της σχολής που μάλλον χρειαζόταν και εκείνη, τα μηνύματα και τα τηλεφωνήματα ήταν προσβλητικά και επιθετικά (πως και καλά θα έπρεπε να το βγάλω φωτοτυπίες για εμένα και να έρθει να το πάρει). Της είχα πει να διαβάσουμε μαζί αλλά αρνήθηκε, ενώ στο τέλος ήρθε να το πάρει να βγάλει σημειώσεις και μου είπε "κανονικά θα έπρεπε να έρθεις μαζί μου στο φωτοτυπείο και να πληρώσεις τα μισά". Άλλη φορά θύμωσε που δεν ανέλαβα μαζί της μια εργασία και τις προάλλες μιλάγαμε για διάφορα θέματα (μαλλιά, νύχια, έξτρα κιλά) και η ίδια είπε "μιλάς κι εσύ; σκάσε!".
Γιατί άλλαξε η συμπεριφορά της και γιατί μόνο προς τα εμένα; Όταν είμαστε και με άλλον κόσμο μπροστά είναι ευγενική και γλυκιά με όλους.
Μια φορά προσπάθησα να της μιλήσω για όλα αυτά και έκανε την πάπια. Όπως και να έχει ακόμα και εάν αποφασίσω να μην κάνω παρέα μαζί της, θα χάσω όλες τις φίλες μου, μιας και καμιά δεν ξέρει για όλα αυτά και ούτε καμία θα με πιστέψει.- Κλωτσοσκούφι

Πώς έκανε την πάπια δηλαδή; Εκεί που έπρεπε να μιλήσεις αναλυτικά, μας το περιόρισες σε μια πρόταση. Είπε ότι είναι ιδέα σου; Δεν είπε τίποτα; Έδειξε θυμό, αδιαφορία, βαρεμάρα; Και γιατί δεν επέμενες; Και γιατί δεν το ξαναπροσπάθησες;

Αν έγινε απότομα και μόνο με σένα, κάτι συνέβη που δεν το έχεις καταλάβει. Πέτυχες σε κάτι, έκανες κάτι που θεωρείς ασήμαντο αλλά αυτή σημαντικό, συμβολίζεις κάτι στα μάτια της και έχει στρέψει την επίθεση κατά πάνω σου; Μήπως ξεσπάει σε σένα επειδή είσαι το πιο βολικό θύμα; Όλα αυτά είναι πιθανά, και άλλα τόσα ακόμα. Όσες υποθέσεις κι αν κάνω, μπορεί να συμβαίνει κάτι που δεν μου έχει περάσει από το μυαλό. Αν δεν μπορείς να μαντέψεις εσύ, λες να μπορώ εγώ; Σκέψου, συζήτα μαζί της, ξανασκέψου,

________________
2.

Αγαπητή κα Φουτσιτζή,

ο κος DeLaNet στα σχόλια της στήλης σας, στις 28/07/2014 επιχειρηματολόγησε, πολύ ψύχραιμα και επιτυχημένα κατά την γνώμη μου, υπέρ της φωνητικής ορθογραφίας της Ελληνικής γλώσσας.

Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το επιχείρημα του πως τα παιδιά του Δημοτικού θα απελευθερωνόταν από την αποστήθιση παρωχημένων πλέον κανόνων γραφής, που ήταν υποχρεωμένα να παρακολουθούν καθημερινά για χρόνια και που θα μπορούσαν να αφοσιωθούν στην αφομοίωση άλλης πιο χρήσιμης γνώσης.

Σκέφτηκα επίσης πως θα εξαλειφόταν, κατά μεγάλο μέρος, το στίγμα στα δυσλεξικά ή άλλα ανορθόγραφα παιδιά που δυσκολεύονται με την ορθογραφία ενώ δεν παρουσιάζουν προβλήματα σε κανένα άλλο θέμα.

Όλα αυτά και τόσα άλλα πλεονεκτήματα θα προέκυπταν από την αλλαγή διατηρώντας μάλιστα στο ακέραιο τον πλούτο και την ομορφιά των Ελληνικών.

Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να μας πείτε την δική σας άποψη για τα ζητήματα αυτά. –Ορθογράφος

Τα ανορθόγραφα παιδιά έχουν έλλειψη πληροφόρησης και γνώσης, και το πρόβλημα αυτό δεν λύνεται με απλοποίηση της γλώσσας. Τα δυσλεξικά παιδιά δεν θα σταματήσουν να κάνουν αναγραμματισμούς και να γράφουν κάτω από τις γραμμές, ούτε θα σταματήσουν να έχουν θέμα με τις ξένες γλώσσες, το στίγμα δεν θα εξαλειφθεί αν καταργηθεί η ορθογραφία όπως είναι τώρα. Η άποψή μου είναι ότι αν η εξέλιξη της γλώσσας οδηγήσει προς τα εκεί, καλώς, αλλά μια τέτοια αλλαγή αυτή τη στιγμή ή στο άμεσο μέλλον θα ήταν πολύ κακή ιδέα και βίαιη αλλαγή πορείας της πορείας της γλώσσας μέσα στο χρόνο.

________________
3.

Αγαπητή Α, μπα;

Πολύ συχνά σε ερωτήσεις αναγνωστών βλέπω την έκφραση "θα μου ταίριαζε το εξωτερικό". Δεν μπορώ καθόλου να καταλάβω τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Πώς ακριβώς ταιριάζει σε κάποιον το εξωτερικό; Λες και το εξωτερικό είναι ένα ενιαίο και ομοιόμορφο πράγμα. Εσύ τι ακριβώς θεωρείς ότι σημαίνει; Σχόλια αναγνωστών απαραίτητα.
Ευχαριστώ.- εσωτερικό

Ε, όταν λέει κανείς αυτή την έκφραση σίγουρα δεν εννοεί την Καμπότζη ή την Αλάσκα, δεν χρειάζεται νομίζω να το διευκρινίσουμε πρώτα για να συνεννοηθούμε. Αυτοί που το λένε εννοούν μια πιο οργανωμένη και σταθερή κοινωνία που έχει πιο οργανωμένους και αυστηρούς κανόνες. Σε ενοχλεί επειδή σου φαίνεται σνομπ, ότι απαξιώνει την Ελλάδα; Ότι αυτός που το λέει προσπαθεί να τονίσει την ανωτερότητά του; Ότι με αυτή τη δήλωση συνεπάγεται ότι όποιος δεν φεύγει και τα καταφέρνει στην Ελλάδα είναι χαμηλών απαιτήσεων;

________________
4.

Γιατί υπάρχει αυτή η "έξαρση" της χρήσης τους όρου "κατάθλιψη" όσον αφορά την συμπεριφορά ενός ανθρώπου, χωρίς να υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο "σύμπτωμα" που να το δικαιολογεί; Είναι ακούσιο ή βεβιασμένο μιας κοινωνικής άγραφης συμφωνίας που μας δίνει το τέλειο άλλοθι για τα first world problems της πλειοψηφίας;

Ανέκαθεν (ή τουλάχιστον όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου) ήμουν αρκετά εσωστρεφής, ιδιαίτερα ντροπαλός και με κάποια θέματα κοινωνικοποίησης, αλλά δεν υπήρξαμε όλοι έτσι, τουλάχιστον για λίγο χρονικό διάστημα; Δεν είναι αρκετά κοινωνικά αποδεκτό όλα τα παραπάνω να είναι απλά κάποια χαρακτηριστικά μιας προσωπικότητας; Ξέρω πως δεν ζω και στην καλύτερη φάση που θα μπορούσα στην ζωή μου, ξέρω πως δεν είμαι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου, ξέρω τι ακριβώς είμαι και πόσο αξίζω για τους άλλους, όπως ξέρω πως έχω και κάποιες σκοτεινές σκέψεις, όπως βίαιες τάσεις φυγής, διάφοροι τρόποι θανάτου, χρήση ουσιών και αυτοκτονία. Ναι, δεν είμαι πολύ χαρούμενος τελευταία. Ναι, δεν έχω και τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση και κατακλύζομαι από άγχος. Ναι, έχω πρόβλημα με τον ύπνο όπως και με την διατροφή μου και όλα τα σχετικά, αλλά πως γίνεται κοινοί άνθρωποι, γνωστοί ή άγνωστοι, να βγάζουν τόσο εύκολα διάγνωση για το τι μπορεί να έχω, απλά επειδή δεν περπατάω με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο σαν τον Τζόκερ;

Με έχουν ρωτήσει υπερβολικά πολλές φορές αν έχω κατάθλιψη και μου έχουν προτείνει εντελώς σοβαρά να επισκεφτώ κάποιον ειδικό γιατί "δεν είμαι όπως παλιά", "καταστρέφω το μυαλό μου", ή "δεν πρέπει να σκέφτομαι τέτοια πράγματα". Προσπαθώ να τους εξηγήσω πως όλο αυτό είναι απλά μια φάση (δυσθυμία;) που περνάω και ελπίζω πως θα ξεπεράσω μόνος μου, όμως πραγματικά δεν πιστεύω πως πάσχω και βαθιά μέσα μου ούτε θέλω να διαγνωστώ με κατάθλιψη. Η λέξη από μόνη της μοιάζει να έχει χάσει την αξία της μα ακόμα και τώρα με εκνευρίζει και με φοβίζει.

Εξάλλου, δεν έχω το δικαίωμα να είμαι λιγάκι λυπημένος;- Κουρσάλ

Η κατάθλιψη δεν είναι απλή δυσθυμία, σίγουρα δεν είναι first world problem, είναι μια ασθένεια με πολύ συγκεκριμένα συμπτώματα, κι εσύ έχεις τα πιο χαρακτηριστικά. H περιγραφή όσων σκέφτεσαι είναι ο κατάλογος της περιγραφής της ασθένειας. Δεν είναι απλή δυσθυμία οι αυτοκτονικές σκέψεις και το βίαιο άγχος. Δεν γίνεται να είναι κανείς σίγουρος αν έχεις ή όχι, αυτό πρέπει να το πει ένας ειδικός, αλλά αυτό δεν θα το μάθεις όσο αντιστέκεσαι με τόση μανία. Αυτό που έχει μεγάλη σημασία από όσα γράφεις είναι ότι σε φοβίζει η διάγνωση. Πιθανόν να σε φοβίζει επειδή η λέξη για σένα έχει ένα πολύ βαρύ στίγμα και σε κάνει να νιώθεις αποτυχημένος, ή αδύναμος, ή κάτι τέτοιο. Αν έχεις κατάθλιψη, δεν θα το ξεπεράσεις μόνος σου. Η κατάθλιψη δεν ξεπερνιέται από μόνη της όπως δεν ξεπερνιέται ένα χαλασμένο δόντι. Χρειάζεται βοήθεια και προσπάθεια, και αν τη ζητήσεις και προσπαθήσεις, θα θεραπευτείς, θα ελευθερωθείς από όλα αυτά που σε βασανίζουν. Ξέρω ότι τα ξέρεις όλα αυτά και νομίζω ότι ήξερες τι θα απαντήσω όταν έγραψες την ερώτηση. Κάνε αυτό που πρέπει.

________________
5.

Αγαπητή Α,μπα; γεια σου!
Η Γκάγκα λέει στο σουξεδάκι της "You can't have my heart and you won't use my mind, but do what you want with my body."
Βάσει των επιτευγμάτων και αλλαγών που έχει επιφέρει το φεμινιστικό κίνημα και η σεξουαλική επανάσταση αναφορικά με τον αυτοπροσδιορισμό και την αυτοδιάθεση της σύγχρονης δυτικής γυναίκας, θέλω τη γνώμη σου σχετικά με τον παραπάνω στίχο και τι σημαίνει στην πραγματικότητα.
Πιο συγκεκριμένα: έχει η γυναίκα δικαίωμα στην αντικειμενοποίησή της; Είναι πράγματι οξύμωρο αυτό το ερώτημα;
Έχει σημασία να αναζητήσουμε το 'γιατί;' θέλει να μετατρέπεται σε σεξουαλικό (και μόνο!) υποχείριο του άντρα-αφέντη, εφόσον το κάνει με τη θέλησή της και δίνει 100% τη συγκατάθεσή της;
Βέβαια το καταλαβαίνω ότι όλες οι περιπτώσεις δεν είναι ίδιες και πολύ μεγάλο ρόλο παίζει και η σχέση που οι δύο έχουν εκτός κρεβατοκάμαρας, αν είναι σύντροφοι, άγνωστοι, κλπ. Πότε αρχίζει να γίνεται επικίνδυνο λοιπόν;
Και τέλος, τι έχει κάνει στα γυναικεία (ή ακόμη και στα αντρικά) μυαλά το "50 Shades of Grey";
Σ'ευχαριστώ.
P.S. Btw είμαι στα mid20s μου, αν έχει καμιά σημασία.- Γοδάλ

Αχ, αλήθεια θέλεις να αναλύσουμε στίχο της Lady Gaga στα σοβαρά;

Η ποπ που γράφεται με στόχο να πουλήσει τρισεκατομμύρια δίσκους αναγκαστικά καταφεύγει σε απλοποιήσεις και μηνύματα που μεταφέρονται εύκολα, όχι επειδή είναι σοφά στην απλότητά τους, αλλά επειδή είναι τόσο απλοποιημένα που καταντάνε ηλίθια.

Η συναναστροφή με τους άλλους ανθρώπους – έτσι ή αλλιώς ή αλλιώτικα - προϋποθέτει σκέψη, και σκέψη χωρίς συναίσθημα δεν υπάρχει. Αν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να διαχωρίσει το σώμα του από το μυαλό του και το συναίσθημα του, ή είναι ψυχοπαθής δολοφόνος, ή έχει φτάσει στο ανώτατο επίπεδο ζεν και είναι ο Βούδας, άρα δεν χρειάζεται σεξ έτσι κι αλλιώς.

Ό,τι γίνεται συναινετικά μεταξύ δύο – ή παραπάνω – ανθρώπων στο σεξ, καλό είναι. Το μυστικό είναι να κατακτήσει ο καθένας τη συναίνεση του και να την προστατεύει. Αυτό το πρόβλημα το έχουν οι γυναίκες (επειδή αναρωτιούνται πώς θα κρατήσουν την ισορροπία μεταξύ ενάρετης και προχωρημένης) αλλά και οι άντρες (που πρέπει να αποδεικνύουν συνεχώς και ασταμάτητα πόσο άντρες είναι).

________________
6.

Αγαπητή Αμπα,
θα ήθελα να σου εξομολογηθώ κάτι, το οποίο με κατατρώει. Κάτι το οποίο,εκτός του οτι με χαρακτηρίζει ως άτομο, με εμποδίζει στο να προχωράω ωραία και όμορφα τη ζωή μου αλλά και να δημιουργώ σχέσεις( οποιαδήποτε σχέση) Ειμαι πολυ ντροπαλή. Σε επίπεδο αηδίας!!Ντρέπομαι να μιλάω με ανθρώπους, να κάνω συζητήσεις, να μοιράζομαι τα συναισθήματα μου, να να να να..Ειδικότερα με όσους γνωρίζω για πρώτη φορά. Οκ θα μου πείες ''ποιος δεν ντρεπεται οταν γνωριζει καινουργιους ανθρωπους;'' Οχι,εμενα ειναι αλλου ειδους ντροπη. Ειμαι σε εναν εργασιακό χωρο,εδω και 3 μήνες περίπου. Κανονικά θα έπρεπε να μιλούσα,να έπιανα συζήτηση κλπ.Αλλά ΝΟ. Εγω κάθομαι ήσυχα στη γωνία μου,κανω τη δουλεια μου και φεύγω.Πιάνω κουβέντα μόνο μεμονομένα,κάτι ψιλά. Αφού μερικές φορές μου πετάνε διαφορες ατακες του τυπου ''Μη μιλας τοσο'' και εγω χαζογελαω. Νιωθω χαζη. Και μετά πάω σπίτι και δεν το κλείνω!! Ειναι φυσιολογικο αυτο;Δεν μπορώ πια με εμενα!- Susu

Δεν μας λες πόσο χρονών είσαι, και είναι σημαντικό, γιατί η αυτοπεποίθηση έρχεται (και) με την ηλικία. Δεν ξέρουμε και τι σημαίνει «εμποδίζομαι να προχωράω όμορφα στη ζωή και να δημιουργώ σχέσεις». Ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου αλλάζει πάρα πολύ δύσκολα, και μετά από μεγάλη προσπάθεια, αφού βρεθούν ο μηχανισμός και οι αιτίες που τον έχουν δημιουργήσει. Αυτό σημαίνει ότι αυτό που σε απασχολεί δεν λύνεται με μια ερώτηση, και η απάντηση δεν είναι μια που γράφεται σε μια παράγραφο για όλους όσους δηλώνουν «ντροπαλοί». Αν σε κατατρώει, πήγαινε σε ψυχολόγο. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξερευνήσεις τον εαυτό σου, όταν δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις.

________________
7.

Αγαπητή Α, Μπα είμαι 26 ετών και εδώ και δυο χρόνια δεν έχω σύντροφο. Δεν μιλάω για σεξ αλλά για κανονική σχέση. Πιο πριν είχα αρκετά θέματα με τον εαυτό μου, με αποτέλεσμα οι εκάστοτε σχέσεις μου, όπως και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή μου τότε, να ναυαγούν. Τώρα, μετά από μεγάλη προσπάθεια και με τη βοήθεια ψυχολόγου και φίλων, έχω ξεπεράσει πολλά από τα ψυχολογικά που είχα και νιώθω χαρούμενη, ισορροπημένη και δυνατή. Παρ' όλα αυτά τους τελευταίους μήνες όλο και περισσότερο νιώθω ότι μου λείπει ένας σύντροφος, ένας άνθρωπος να ερωτευτώ και να είμαστε μαζί, ωραία, να γουστάρουμε και να μοιραζόμαστε τα όμορφα και τα στραβά της ζωής. Μέχρι τώρα δεν έχει τύχει να γνωρίσω κάποιον για τον οποίο υπήρχε έστω μια πιθανότητα να γίνει κάτι (ζω και εργάζομαι στο εξωτερικό, πολλεεεεες ώρες δουλειάς και δύσκολα να γνωρίσω γενικότερα καινούριους ανθρώπους) παραπάνω από μια περιστασιακή επαφή και αυτό έχει αρχίσει να με φοβίζει. Μα πόσος καιρός πια πρέπει να περάσει για να γνωρίσω κάποιον; Ξέρω ότι αυτά τα πράγματα γίνονται αναπάντεχα, όμως με πειράζει πολύ που σε μένα δε λέει να συμβεί και σιγά σιγά αρχίζω να νιώθω αρκετά μόνη και θλιμμένη. Θέλω να περνάω τις μέρες μου αμέριμνη ως προς το θέμα θα βρω ή δε θα βρω σύντροφο και βλέπω ότι αυτό όλο και πιο δύσκολο μου είναι. Σκέφτομαι καθημερινά αν θα γνωρίσω κάποιον και μάλιστα καμιά φορά κάνω σκέψεις του τύπου "θα μείνω για πάντα μόνη/θα καταλήξω μια εκκεντρική μοναχική θεία των παιδιών των φίλων μου" κλπ, που φυσικά δεν βοηθάει καθόλου. Μα γιατί τώρα να έχω φάει τέτοιο κόλλημα; Είναι φυσιολογικό; Έχεις καμία ιδέα για το πώς να το διαχειριστώ από τη στιγμή που δεν είναι 100% στο χέρι μου να λύσω το πρόβλημα (δεν μπορώ να υποχρεώσω κανέναν να είναι μαζί μου!) και επίσης μέχρι πριν κάποιο καιρό δεν είχα νιώσει ποτέ τέτοια μεγάλη ανάγκη να είμαι με κάποιον; Πώς ζεις τη ζωούλα σου ωραία έχοντας μια ανάγκη που δεν έχεις καταφέρει να καλύψεις; Ευχαριστώ πολύ ρε συ Α, Μπα για το χρόνο και την όρεξή σου να απαντήσεις και ελπίζω σε κάτι εποικοδομητικό. Cheers!- Πάντα χαρές.

Σε βοηθάει η ιδέα ότι δεν είσαι μόνη; Ξέρεις πόσος κόσμος κάνει ακριβώς αυτές τις σκέψεις; Ο φόβος της μοναξιάς είναι από τους μεγαλύτερους ανθρώπινους φόβους και θα σου πω κι ένα μυστικό: δεν φεύγει όταν βρεις σύντροφο. Ξεγελιέται αν είσαι σε μια σχεδόν ιδανική σχέση, αλλά δεν εξαφανίζεται. Είσαι μόνη, παρέα με πολλούς, πάρα πολλούς ακόμα.

Από την άλλη, η βιασύνη σου και η αφέλεια σου, που φτάνει στα όρια του εγωκεντρισμού, δεν σε βοηθούν καθόλου να δεις το πράγμα από κάποια απόσταση. Είσαι 26. Έχεις να κάνεις σχέση δύο χρόνια. Η ιστορία σου είναι τρομερά, ολοκληρωτικά συνηθισμένη και φυσιολογική. Είσαι πάρα πολύ μικρή για να φοβάσαι ότι θα μείνεις μόνη «για πάντα» και είσαι πολύ λίγο καιρό μόνη για να δηλώνεις απελπισμένη. Δεν ξέρω πόσο καιρό πρέπει να περιμένεις. Ξέρω ότι είσαι σε μια πολύ καλή φάση της ζωής σου όμως, και ελπίζω να το ξέρεις κι εσύ. Αυτό το σχόλιο ήταν αρκετά εποικοδομητικό;