ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΕΝΑ
Η γιαγιά μου, φοβόταν ακόμα και να προφέρει αυτή τη λέξη. Όχι το "ένα", το "καρκίνος". Ή μάλλον ντρεπόταν. Ίσως και να ένιωθε πολύ μικρή στο άκουσμά της. Εγώ πάλι το αντίθετο. Πίστευα πως δεν ήταν και τίποτα τρομερό. Έκτος απ' αυτό, πίστευα ακόμη ότι μπορεί να συμβεί σε όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα, αλλά ποτέ σ' εμένα. Αν κάποιος, κάπου, άκουγε αυτή μου τη σκέψη σίγουρα σήμερα θα γελούσε με την αδικαιολόγητη αλαζονεία που είχα.
"Λυπάμαι πολύ. Είναι Καρκίνος" είπε. Μετά αυτή η εικόνα. Αυτή ντε, πιο πάνω. Αν και διαγνώστηκα με Καρκίνο του μαστού και όχι των μαστών, η πρώτη εικόνα που έφερα στο μυαλό μου ήταν εκείνη με απόντες και τους δύο."Είναι ένα από τα είδη καρκίνου που επιφέρουν τους περισσότερους θανάτους ετησίως" γράφει, ίσως περισσότερο κυνικά απ' όσο πρέπει, στη Βικιπαίδεια. Αυτό όμως δεν με εμπόδισε. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως θα μείνω άβυζη. Μα είναι πολύ όμορφα. Πραγματικά πολύ όμορφα. Κρίμα είναι να τα χάσω. (Συνεχίζω απτόητα να επιμένω στον κίνδυνο της ολοκληρωτικής αβυζίασης).
Ευτυχώς ο γιατρός δεν άκουσε τις σκέψεις μου. Για καλή μου τύχη μεσολάβησαν λίγα δευτερόλεπτα σιωπής, μπορεί και μισό λεπτό, ενδέχεται και ένα, ακόμα και δύο λεπτά, πιθανώς και αιώνες. Είναι κάτι που ακόμα και εκ των υστέρων δεν μπορώ να σας πω με ακρίβεια.
σχόλια