Με τη Χρυσή Αρκτο της καλύτερης ταινίας της 65ης Berlinale βραβεύθηκε η ταινία "Taxi" του Ιρανού αντιφρονούντα σκηνοθέτη Τζαφάρ Παναχί, στον οποίο έχει απαγορευθεί να εργάζεται στο Ιράν και να ταξιδεύει στο εξωτερικό.
Ο πρόεδρος της επιτροπής, ο Αμερικανός σκηνοθέτης Ντάρεν Αρονόφσκι, μίλησε για "μία ερωτική επιστολή του Ιρανού σκηνοθέτη προς το σινεμά", παραδίδοντας το βραβείο στα μέλη της οικογενείας του.
Την Αργυρή Αρκτο καλύτερης σκηνοθεσίας μοιράστηκαν ο Ρουμάνος Ραντού Ζούντε για το "Aferim" και η Πολωνή Μαλγκορζάτα Σουμόφσκα για το "Body".
Με την Αργυρή Αρκτος καλύτερης ηθοποιού και καλύτερου ηθοποιού βραβεύτηκαν η Σαρλότ Ράμπλινγκ και ο Τομ Κόρτνεϊ αντίστοιχα για τις ερμηνείες τους στην ταινία "45 Years" του Αντριου Χέι.
****
Από την ανταπόκριση του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου
Ο κυνηγημένος Τζαφάρ Παναχί εξακολουθεί να μην μπορεί επισήμως να γυρίσει ταινίες στην πατρίδα του, το Ιράν. Γι' αυτό και επινοεί τρόπους να ξεφύγει από την τιμωρία: δεν βάζει το όνομα του στους τίτλους αρχής και τέλους, και δεν φαίνεται καν πως γυρίζει ταινία. Το Ταξί γυρίστηκε σε ένα ταξί που ο ίδιος οδηγεί, και πρωταγωνιστούν ο ίδιος, φίλοι και ερασιτέχνες, σε μια πλοκή επεισοδιακή αλλά καθόλου τυχαία, σκωπτική και αυτοκριτική, γεμάτη σχόλια για την σύγχρονη κοινωνία του Ιράν αλλά και τη δυσχέρεια ενός καλλιτέχνη να εκφραστεί όπως νομίζει.
Ο Παναχί, που πάντα βρίσκει μια φιλόξενη αγκαλιά στο φεστιβάλ του Βερολίνου, έχει ξεπεράσει το μεγάλο θυμό του This is not a Movie και το γυρίζει στο θυμοσοφικό, πικρό χιούμορ (παίρνει αγώγι έναν τύπο που εμπορεύεται λαθραία σίριαλ και art ταινίες, από Κορέα μέχρι Αμερική και Γούντι Άλεν!), σε μια συμβολική βόλτα στην Τεχεράνη που δείχνει λίγα αλλά αποκαλύπτει πολλά για τα ήθη και τα σκαλώματα που, μέσα στην κίνηση, παλεύει ανάμεσα στην ευγένεια και τον σκοταδισμό, με σκόρπιες χαρές και διάχυτη καταπίεση. Ένα εξαιρετικό μικρό διαμάντι από έναν κινηματογραφιστή που κάνει δημιουργική αντίσταση.
σχόλια