________________
1.
Γεια σου Λενα. Σημερα ανακαλυψα τη στηλη σου και αποφασισα να σου γραψω ..
Πριν αρκετο καιρό, είχα μια ιστορία με εναν τυπο. Μου αρεσε πολυ, με εξιταρε σαν ανθρωπος, ο τροπος που μιλουσε, το χιουμορ του, τα κοινα μουσικα ακουσματα που είχαμε, το βλεμμα του..Απο την αρχη μου είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν υπηρχε περιπτωση συναισθηματικου δεσιματος μαζι μου καθως ηταν συναισθηματικα μη διαθεσιμος...Με είχε τρελάνει ομως με τη συμπεριφορα του, μου εκανε ελεγχο, που παω, γιατι δεν του μιλαω, ότι αδιαφορω για εκείνον.Καθε βραδυ μιλουσαμε ατελειωτες ώρες στο τσατ, καποιες φορές εδειχνε πιο συναισθηματικός απεναντι μου, καποιες αλλες πιο απομακρος..Το μόνο που δεν αλλαζε ήταν το σεξουαλικο ενδιαφέρον του για μένα, ηταν ολοφάνερο οτι του αρεσα πολυ σαν γυναίκα και σίγουρα είχαμε μια ιδιαίτερη χημεία.. Γενικότερα η "σχεση' μας ήταν πολυ έντονη, και από κοντα αλλα και απο τις δικτυακές συνομιλίες. Φυσικά είχα δεθεί μαζι του, ήλπιζα κ αυτος να αισθανεται κατι για μένα..Μου είχε γίνει εμμονη σκέψη παρόλο που ήξερα ότι δεν αξιζε, γιατι πραγματικά με είχε αρρωστήσει με την συμπεριφορά του. Ωσπου τελικά εμαθα πως τοσο καιρό ειχε μια σχεση, και παραλληλα εκανε ο τι εκανε μαζι μου(η κοπελα του εμενε μακρια απο εκεινον).....Για καποιο καιρό δεν ανταλλαξαμε κουβεντα, μεχρι που ξαναβρεθηκαμε κ αρχισε παλι να με προσεγγιζει, να μου τρελαινει το μυαλο, να με κανει να αισθανομαι τυψεις που βγαινω εξω, που ίσως φλερταρω κλπ..ήμουν δεδομένη για εκείνον, το ήξερα αλλα δεν μπορουσα να το ελεγξω πια..Εδω και καποιους μηνες εχουμε διακοψει κάθε επικοινωνια, και φυσικα εμαθα ότι πλεον συγκατοικει με την κοπελα
του....Με πληγωνει ακομη η σκεψη του, δεν τον εχω ξεπερασει καθολου και αναρωτιεμαι ποσο δικαιο ειναι να ειναι αυτος καλα με τη σχεση του, ευτυχισμενος με μια κοπελα που κοροιδευε και κερατωνε τοσο καιρο (υποστηριζοντας σε φιλους του οτι του ειναι παρα πολύ σημαντικη...) και γω να μη μπορω να ξεφυγω απο τις αναμνησεις κ από ολο αυτο που ζησαμε, κ ας ηταν σε καποιο σημειο αρρωστημενο...Ειναι αραγε αυτος ο ανθρωπος πραγματικα ευτυχισμενος? Δεν αρνουμαι ότι ολο αυτο μου εχει πληγωσει κ τον εγωισμο...Ειναι στιγμες που σκεφτομαι να πω τα παντα στην κοπελα του αλλα δεν εχω μαθει να κανω τετοιου είδους "κατινιες" κ ο ιδιος το ξερει κ σίγουρα νοιωθει ασφαλης....Και συνεχίζει μια χαρα τη ζωουλα του...Να σημειωσω πως κ με την προηγουμενη μακροχρόνια σχεση του, επικοινωνουσε μαζι μου, φλερταρε κ εκανε "ασφαλές" παιχνίδι μεσω τσατ μεχρι που συγκατοικησανε κ εξαφανίστηκε....
Νοιωθω απογοητευση και παρολο που αυτος ο ανθρωπος αποδειχτηκε πολυ λιγος, είναι στιγμες που περιμενω μια του λέξη...ενα σημαδι οτι δεν με έχει ξεχάσει.....:(-Αερινα
«Πόσο δίκαιο είναι;»
«Αν είναι πραγματικά ευτυχισμένος;»
Από όλη αυτή την ιστορία, αυτά είναι τα ερωτήματα που σου έχουν δημιουργηθεί; Αυτό σε νοιάζει;
Το γιατί δηλώνεις τόσο ανερυθρίαστα, χωρίς καν να το εξετάζεις, στη ρύμη του λόγου, ότι 'φυσικά' δέθηκες μαζί σου, λες και αυτό δεν δέχεται αλλαγή και δεν χρειάζεται εξήγηση – αυτό μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι.
Αυτός δήλωνε μη διαθέσιμος αλλά σου ασκούσε έλεγχο, ερχόταν κι έφευγε όπως του άρεσε, μετά έμαθες ότι τα έχει με άλλη, και εσύ 'φυσικά' είχες δεθεί μαζί του.
Για να εξηγηθώ. Δεν σε κατηγορώ που έμπλεξες. Είναι πολύ εύκολο να την πατήσεις. Αυτοί που δεν δεσμεύονται ορισμένες φορές, για ορισμένες φάσεις της ζωής μας, μας φαίνονται καταπληκτικοί, τρομεροί, γοητευτικοί και τα λοιπά, το ξέρω. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι ότι μετά από όλα αυτά, και ενώ έχει λήξει το θέμα, αυτό που σε νοιάζει είναι ΚΑΙ ΠΑΛΙ τι κάνει αυτός. Θέλεις να το ξεπεράσεις, αλλά μέσα από αυτόν. Αν δεν είναι ευτυχισμένος θα είναι καλύτερα για σένα. Αν το μάθει η δικιά του, θα είναι καλύτερα για σένα. Αν δείξει ότι δεν σε έχει ξεχάσει, θα είναι καλύτερα για σένα. Τίποτα δεν μπορεί να κάνει αυτός για σένα. Ούτε πριν, ούτε κατά τη διάρκεια, και φυσικά, ούτε τώρα.
Δεν είναι καθόλου 'φυσικό' που άφησες τον εαυτό σου να παρασυρθεί έτσι από κάποιον που ξεκάθαρα δεν είχε σκοπό να είναι μαζί σου. Είναι μια πιθανότητα, αλλά δεν είναι 'φυσικό', δεν εννοείται, και δεν είναι καθόλου απαραίτητο. Αντιθέτως. Αν κάποιος δηλώνει ότι δεν θέλει, και δείχνει ότι δεν θέλει, κοίτα να τον παίρνεις στα σοβαρά. Από την αρχή. Αλλιώς παρασύρεσαι, και μετά όντως χάνεις τον έλεγχο. Θα σου πάρει καιρό, και θα το ξεπεράσεις. Το σημαντικό είναι να πάρεις και αυτό το απαραίτητο μάθημα ζωής.
________________
2.
Αγαπημένη Α,Μπα, εσύ που τα ξέρεις όλα, πώς εξηγείς την απρόκλητη επιθετικότητα στα σόσιαλ μήντια; Ανεβάζει ο άλλος τον ύμνο της τηγανιτής πατάτας και σχολιάζεις ότι δεν τις συμπαθείς καθόλου. Και ξαφνικά από το πουθενά πέφτει πάνω σου τουλάχιστον ένας οργισμένος (και κάνας δυο που σιγοντάρουν), να σου πει όχι έστω ότι είναι καταπληκτικές οι πατάτες τηγανιτές, αλλά εντελώς επί του προσωπικού, πώς τολμάς να αμφισβητείς τον συντάκτη, εσύ που δεν ξέρεις να βράζεις αυγό (μιλάμε για complete strangers, πού ξέρουν αν εγώ ξέρω να βράζω αυγό; μπορεί να είμαι και ο σεφ του προεδρικού μεγάρου). Ο ίδιος ο συντάκτης εν τω μεταξύ έχει απαντήσει συγκαταβατικά ή καθόλου, δεν είναι ότι έχουν κατεβεί τα τανκς και προστρέχουν οι αλληλέγγυοι. Τι παίζει; Και πώς το αντιμετωπίζεις, όταν ό,τι και να πεις ο άλλος απαντάει με εξυπνάδες και όταν προσπαθείς να απαντήσεις κάτι σχετικά λογικό του τύπου "δε χρειάζεται να είμαι και ο Εσκοφιέ για να μη μου αρέσουν οι τηγανιτές πατάτες", απλώς σε βρίζει και σου λέει να πας να πλύνεις πιάτα;
Καλέ πού είναι αυτό το φανταστικό thread να το διαβάσουμε κι εμείς;
Είναι πολλές οι εξηγήσεις, και έχουν γραφτεί και αναλυθεί πολλάκις. Ο δημόσιος διάλογος είναι έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολο σπορ. Για να πετύχει πρέπει και οι δύο πλευρές να έχουν καταλάβει ποιο είναι το θέμα και να είναι πάρα πολύ πρόθυμες να συνεργαστούν για να καταλάβουν ο ένας τον άλλον. Στα σόσιαλ μήντια δεν ισχύει ούτε το μισό τοις εκατό από αυτές τις προϋποθέσεις. Δεν υπάρχει πρόθεση για συνεννόηση, αλλά για παράθεση του μακρού και του κοντού του καθενός. Δεν υπάρχουν συμφραζόμενα. Δεν υπάρχει πλαίσιο που περιορίζει την συζήτηση. Είναι όλοι άγνωστοι μεταξύ τους, οπότε πάνε και η ευγένεια και η συστολή περίπατο. Αν και όλα είναι δημόσια και ιδιοκτησία ενός τύπου στη Σίλικον Βάλεϊ και έχουμε υπογράψει με δύο χέρια και πόδια ότι όλο αυτό είναι δικό του, όλοι τσιρίζουν και επιμένουν ότι είναι 'ο τοίχος τους' και 'ο λογαριασμός τους', επειδή αυτός ο κάποιος τους άφησε και το τυράκι του μπλοκ για να τους δίνει και μια αίσθηση ελέγχου. Είναι τραγέλαφος.
Γι αυτό, πες μας πού είναι αυτό το thread να γελάσει το χειλάκι μας.
________________
3.
Α μπα γειά σου, πραγματικά βρίσκω πολύ έξυπνο τον τρόπο σκέψης σου και επειδή εγώ νιώθω μόνιμα χαμένη στις σκέψεις μου, μπήκα στον πειρασμό να σου στείλω την ερώτηση μου.
Η ιστορία με πολλά, μάλλον λόγια, έχει ως εξής: Γνώρισα τον άνδρα μου σε διακοπές και δημιουργήσαμε πολύ μια δυνατή σχέση, από απόσταση καθ' όλη τη διάρκεια των σπουδών μου. Με το τέλος των σπουδών λοιπόν, έπρεπε να παρθεί η μεγάλη απόφαση για τη συνέχεια ή το τέλος αυτής της σχέσης, δεν θα μπορούσαμε αιωνίως να ζούμε χωριστά. Έπρεπε να αποφασίσουμε αν θα μείνουμε μαζί. Οικονομικοί κυρίως λόγοι ήταν αυτοί που ο άντρας επέμενε ότι πρέπει να μείνουμε στο δικό του μέρος, γιατί οι συνθήκες ήταν πολύ ευνοϊκες για την εργασία και έτσι σιγά σιγά θα είχαμε μια καλύτερη ζωή ενώ το δικό μου επάγγελμα θα μπορούσα να το ασκήσω οπουδήποτε. Με ανάμεικτα συναισθήματα πήρα τελικά την απόφαση να "μεταναστεύσω" και να αφήσω το μέρος όπου μεγάλωσα και δεν αποχωρίστηκα ουτε για τις σπουδές μου αλλά κυρίως να αφήσω την οικογένεια μου για να δώσω μια ουσιαστική ευκαιρία σε αυτή την σχέση. Μείναμε μαζί και πραγματικά τα πράγματα για την δουλειά του άνδρα μου πήγαν περίφημα και έτσι η ποιότητα ζωής μας ήταν πολύ καλή. Βέβαια, δεν ήταν και όλα τόσο ιδανικά μια και εγω είχα και καμιά φορά έχω και τώρα, πισογυρίσματα και δεν μπορούσα να αποδεχτώ το γεγονός ότι θα ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου εδώ, συν ότι δεν είμαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος, κλείστηκα στον εαυτό μου κ γαντζώθηκα σε αυτή τη σχέση. Τα πράγματα με την δουλειά μου δεν ήρθαν όπως τα περίμενα, κυρίως η οικονομική κρίση καθυστέρησε πολύ τις θετικές εξελίξεις που περίμενα χρόνια, με αποτέλεσμα να έχω δουλέψει λιγότερο και από τα μισά χρόνια που είμαι εδώ. Πρέπει να αναφέρω επίσης ότι στη διάρκεια της σχέσης αυτής, εκτός του ότι ουσιαστικά για πολύ καιρό με συντηρούσε ο άνδρας μου, κάποιες φορές χρειάστηκε να βοηθήσει την οικογένεια μου οικονομικά. Ενω αγαπιόμασταν πολύ, δεν παίρναμε την απόφαση να δημιουργήσουμε οικογένεια, εγώ κυρίως γιατί δεν ήμουν σίγουρη αν θα μπορούσα να μείνω για πάντα εδώ. Όμως όλα ανατράπηκαν όταν πραγματικά από καλή τύχη ήρθε στη ζωη μας το παιδί μας. Όλα πήγαιναν καλύτερα όταν τον τελευταίο χρόνο συνέβη κάτι τραγικό στην οικογένεια μου και εκτός των άλλων έπρεπε να αντιμετωπίσουμε κάποια οικονομικά ζητήματα.
Ο μόνος τρόπος εδώ και χρόνια να δουλέψω σχετικά πιο μόνιμα πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μου ήταν να στον τόπο καταγωγής μου, όμως ο άνδρας μου εξαιτίας κυρίως του παιδιού ούτε που το συζητούσε και έτσι συμφώνησε (με βαριά καρδιά) να με βοηθήσει οικονομικά (ξανά). Τον τελευταίο καιρό έχουν ξεκαθαρίσει τα πράγματα με την δουλειά μου και πλέον σύντομα θα έχω μόνιμη εργασία, όμως η κατάσταση με τον άνδρα μου δεν είναι καθόλου καλή γιατί στους όλο και συχνότερους καυγάδες μας με κατηγορεί ότι εγώ δεν έχω προσφέρει τίποτα σε αυτό το σπίτι, ότι είμαι προσκολημμένη με την οικογένεια μου και βάζω σε δεύτερη μοιρα την οικογένεια που έχουμε δημιουργήσει μαζί, οτι η οικονομική βοήθεια προς την οικογένεια μου είναι δηλητήριο στη σχέση μας, ότι είμαι σπάταλη και πολλά αλλα και μετά τις συζητήσεις μας μου λέει πως δεν τα εννοεί αλλά μου τα λέει επειδή τον νευριάζω με την γκρίνια μου και τη συμπεριφορά μου. Μέσα μου βέβαια ξέρω πως πιστεύει ότι, ότι έχει καταφέρει το έχει καταφέρει μόνος του και εγώ δεν είχα καμία συνεισφορά σε αυτό. Ισχύει αυτό λοιπόν;
Ενώ παλλιά τα βρίσκαμε, εγώ πλέον έχω παγώσει και μαζί του αλλά κυρίως έχω παγώσει με τον εαυτό μου γιατί ίσως συνειδητοποιώ για πρώτη φορά πως κατάντησα έτσι. Αδύναμη να ελέγξω το οτιδήποτε στη ζωή μου... Ήταν τελικά ένα λάθος που ήρθα; Ο άνδρας μου στις συζητήσεις μας, καταλήγει στο τέλος να φέρνει τα πράγματα εκεί που θέλει και εγώ βρίσκομαι πάντα μετέωρη, αναποφάσιστή και τελευταία άχρηστη, μιας και ο άνδρας μου μπορεί να μου προσφέρει σπίτι και καλή ζωή, ενώ εγώ; Θα ήθελα να μάθω τι σκέφτεσαι για αυτήν ιστορία, θέλω πραγματικά να κάνω ένα καινούργιο ξεκίνημα στη ζωή μου. Σε ευχαριστώ που το διάβασες.
Όσα θα γράψω θα είναι σχόλια για την ιστορία, όπως την έχεις περιγράψει εσύ. Αυτό δε σημαίνει ότι η ιστορία είναι ακριβώς έτσι. Ο άντρας σου μπορεί να έχει εντελώς άλλη άποψη για το θέμα. Επίσης, τα σχόλια είναι μόνο για τη δική σου συμπεριφορά και τη δική σου ευθύνη, γιατί εσύ στέλνεις την ερώτηση. Οι υπόλοιποι που συμμετέχουν δεν ζήτησαν τη γνώμη μου και δεν είναι δική μου δουλειά να τους σχολιάσω.
Δεν κατάφερε τίποτα μόνος του. Ό,τι έκανε, το έκανε επειδή μεταξύ άλλων ήσουν κι εσύ εκεί. Αυτό είναι βέβαιο, και το πιστεύει και ο νόμος. Είσαστε ομάδα και ως ομάδα έχετε κερδίσει ό,τι έχετε κερδίσει.
Όμως, αυτό ισχύει και για σένα, με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Την απόφαση την πήρες επειδή ήταν η καλύτερη για εκείνη την περίοδο. Αν θα σας έβγαινε ή όχι, και πώς θα σας έβγαινε, δεν έπρεπε να γίνει όπλο που χρησιμοποιεί ο ένας για να κατηγορήσει τον άλλον. Από τη στιγμή που την πήρες δεν έπρεπε να αμφιβάλλεις άλλο γιατί έτσι δηλητηριάζεις μια σχέση. Φυσικά, δεν σου βγήκε, γιατί δεν υπάρχει απόφαση στον κόσμο που έχει μόνο θετικά αποτελέσματα.
Αυτό ισχύει κάθε φορά που κάποιος παίρνει μια απόφαση που επηρεάζει και τους δύο σε ένα γάμο. Η απόφαση είναι και για τους δύο και οι δύο μαζί θα ζήσουν και τα καλά και τα άσχημα που θα προκύψουν. Δεν βάζουμε κρατούμενα για να δούμε ποιος από τους δύο βγήκε κερδισμένος. Αλλιώς γιατί παντρεύεστε;
Πήρες μια απόφαση για την ομάδα σου, για την νέα οικογένεια που θα έφτιαξες με αυτόν που διάλεξες. Η οικογένεια σου τώρα είναι ο άντρας σου και το παιδί σου. Είναι η φυσική πορεία των πραγμάτων. Παίρνεις ένα ρίσκο. Δεν γίνεται να γαντζώνεσαι από αυτά που ξέρεις, γιατί αλλιώς δεν εξελίσσεσαι ως άνθρωπος. Δεν γίνεται να νοσταλγείς τη μαμά σου και τον μπαμπά σου συγκρίνοντας το εδώ με το εκεί. Η παιδική σου ηλικία, όταν όλα σου τα έλυνε η πρώτη σου οικογένεια, έχει τελειώσει. Ξεκινάς τον δικό σου κύκλο ζωής και αφιερώνεσαι σε αυτόν. Δεν παίρνεις αποφάσεις περιμένοντας στη γωνία για να την βγάλεις ξινή από τον άλλον μόλις δυσκολευτείς.
________________
4.
αγαπητή Α.μπα
σκεφτόμουν καιρό να σου γράψω αλλά δεν ήξερα πως να διατυπώσω αυτό που με απασχολεί. Λοιπόν θα αρχίσω κάπως έτσι, πίνω χόρτο και έχω σκύλο.
Πριν από 3 μήνες βρήκα ένα χτυπημένο αδέσποτο κουταβάκι στον δρόμο. Αποφάσισα να το μαζέψω, να το φροντίσω μέχρι να γίνει καλά και μετά να το δώσω σε κάποιον. Ομως στο διάστημα αυτό που το πρόσεχα το αγάπησα πολύ και δεν μπορούσα με τίποτα να το δώσω, έτσι το κράτησα. Συζούμε πολύ ωραία δεν μπορώ να πω, όμως εγώ δεν έχω καθόλου σταθερό ωράριο, έτσι δεν έχει ούτε το σκυλί μου. Βόλτα το πηγαίνω ότι να ναι ώρες, και αν έχω πιει πολύ δεν το πάω στο πάρκο που θα είχε πολύ κόσμο και σκυλιά για να παίξει αλλά γυρίζουμε όλη την πόλη απλά περπατώντας και δεν πολύ ασχολούμαι μαζί του κατά την διάρκεια. Μπορεί να είναι 2-3 το βράδυ, αυτό να κοιμάται, εγώ να αποφασίσω να βγω και να το ξυπνήσω για βόλτα. Οταν το βλέπω να θέλει να κάνουμε πράγματα και εγώ δεν μπορώ να σηκωθώ απ' τον καναπέ νιώθω απίστευτες τύψεις. Έχει τύχει να γυρίζω στο σπίτι, να το έχω αφήσει 3-4 ώρες μόνο του, να με λατρεύει να με γλύφει και εγώ να ξαπλώνω στο πάτωμα και να μην κουνιέμαι για καμια ώρα. Πως με βλέπει το σκυλί μου? Νιώθει απογοήτευση όταν δεν του δίνω την πρέπουσα σημασία? Οταν μυρίζει το χόρτο στο σπίτι ενοχλείται? Οταν τρώω φρίκες άραγε το καταλαβαίνει? Α,μπα πιστεύεις οτι είμαι ανίκανη να μεγαλώσω σωστά ένα κατοικίδιο? Και μια πιο γενική ερώτηση, πιστεύεις πως άνθρωποι εθισμένοι σε ουσίες μπορούν να μεγαλώσουν σωστά ένα παιδί?
Για τη γενική ερώτηση: άνθρωποι εθισμένοι σε ουσίες, αν οι λέξεις 'εθισμένοι' και 'ουσίες' ισχύουν στο ακέραιο και δεν σκοπεύουν να το αλλάξουν, δεν μπορούν, και δεν θα έπρεπε να μεγαλώνουν παιδιά.
Για τα υπόλοιπα: επειδή δεν έχεις παιδί αλλά σκύλο, αν το πηγαίνεις τακτικά βόλτα και το αγαπάς και παίζεις μαζί του, δεν ξέρω αν πρέπει να σκας τόσο πολύ από τις τύψεις. Φυσικά είναι καλύτερο να έχει πρόγραμμα και να ξέρει τι του γίνεται, δεν είναι ιδανικά τα πράγματα. Αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει σκύλος που έχει αφεντικό που παίζει μαζί του όσο θέλει ο σκύλος. Ο σκύλος θέλει ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Θα απογοητεύεται. Δεν θα του αρέσει η μυρωδιά. Κάποιες φρίκες θα τις αντιλαμβάνεται ως ένα σημείο. Πέρα από τον σκύλο όμως, τον εαυτό σου πώς τον βλέπεις; Σκοπεύεις να ζεις έτσι για πάντα;
________________
5.
Αγαπητή Α,μπα,
Είμαι 42 χρονών.
Σπούδασα αλλά δεν εργάζομαι.
Παντρεύτηκα αλλά παιδιά δεν έκανα.
Τώρα είμαι μεσήλιξ και νιώθω ότι το μόνο που μου μένει είναι να μετράω τα χρόνια αντίστροφα μέχρι να πεθάνω.
Ο σύζυγος όλο μου λέει ότι ποτέ δεν είναι αργά. Αλλά εγώ φαντάζομαι πάντα τη στιγμή που κάποιος ενδεχόμενος εργοδότης με ρωτάει «γιατί έχω τόση λίγη προϋπηρεσία» και «τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια» κι απογοητεύομαι.
Δεν ελπίζω πια να βρω δουλειά στον τομέα μου αλλά μία αξιοπρεπή δουλειά, όπου θα μπορώ κι εγώ να πω ότι κάτι κάνω στη ζωή μου. Δεν βρίσκω όμως ποτέ τη δύναμη να στείλω έστω ένα βιογραφικό και στο τέλος καταλήγω ηττημένη από τον εαυτό μου να σκέφτομαι «τι σημασία έχει; Πόσα χρόνια θα ζήσω ακόμα άλλωστε;»
Είναι αλήθεια αυτό, Α,μπα; Έχει τελειώσει η ζωή μου στα 40; Κι αν όχι, πώς να βοηθήσω τον εαυτό μου να διεκδικήσει μιαν άλλη ζωή; (Πριν λίγους μήνες σταμάτησα την ψυχοθεραπεία μου για πρακτικούς λόγους, αλλά η θεραπεύτριά μου ήταν σίγουρη για μένα ότι θα σταθώ στα πόδια μου.)
'Για πρακτικούς λόγους;' Τι θα μπορούσαν να είναι οι πρακτικοί λόγοι; Δεν είναι αρκετά πρακτικός λόγος να μην πιστεύεις ότι η ζωή σου τελείωσε στα σαράντα για να συνεχίσεις;
Έχεις άλλα ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ για να φτάσεις σε ηλικία που ο κόσμος παίρνει σύνταξη, αν πάρει. Πριν από ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ήσουν 15 χρονών. Καταλαβαίνεις για τι χρονικό διάστημα μιλάς; Θα χάριζες την ηλικία 15-40 επειδή δεν είναι και τίποτα σπουδαίο; Κι αυτό για τη σύνταξη. Ποιος ξέρει πόσα θα ζήσεις. Ναι είσαι μεσήλιξ –μιλάς για τη ΜΙΣΗ ΣΟΥ ΖΩΗ!
Πιστεύω ότι χρειάζεσαι κι άλλη ψυχοθεραπεία. Βρες πρακτικούς τρόπους για να τη συνεχίσεις. Είναι πολλά που πρέπει να σκεφτείς ακόμη, δεν είναι μόνο η δουλειά το θέμα.
________________
6.
Αγαπητή Α, μπα, άλλη μια τετριμμένη ψυχοαισθηματικοθεωρητική ερώτηση.
Το σκεφτόμουν και παλιότερα και ορισμένες συζητήσεις που έκανα με φίλους το έφεραν στην επιφάνεια. Συγκεκριμένα, μια καινούρια φίλη μού έλεγε ότι δεν την προσεγγίζουν ερωτικά, ενώ είναι όμορφη, πολύ πρόσχαρη και ευγενική, και για εμένα έως τώρα καλή παρέα. Είχε ακούσει από άντρα αυτολεξεί "μωρέ και γαμώ τα γκομενάκια είσαι, αλλά εμπνέεις έναν σεβασμό". Κάτι αντίστοιχο έχουν πει και για εμένα, εγώ βέβαια ίσως είμαι λιγότερο "καλό γκομενάκι" επιφανειακά. Η συγκεκριμένη έχει κάνει σχέσεις στην ζωή της, αλλά ήταν πάντα "σχέσεις", με στοιχειώδη επικοινωνία και ουσία, το ίδιο και εγώ. Θα μου πεις αυτό δεν είναι κακό, καθόλου κακό, αυτό που μας προβληματίζει όμως είναι γιατί στο μεσοδιάστημα να μην μας προκύπτει και κάτι πιο εφήμερο. Προσωπικά θέλω εδώ και μήνες να κάνω σεξ, υπήρξαν υποψήφιοι και ευκαιρίες, αλλά με όλους σχεδόν πλέον έχουμε μια φιλική σχέση με υπόνοιες (ή όχι και τόσο υπο) φλερτ. Δεν λέω είναι και ευχάριστο και διασκεδαστικό, αλλά δεν ξέρω πώς μπορεί να ξεπεραστεί το στάδιο του "θεωρητικού". Στις προηγούμενες εμπειρίες μου είχε προκύψει φυσικά (και κράτησε και χρόνια τρομάρα μου) αλλά πήρε αρκετό καιρό μέχρι να εκδηλωθεί κι από τις δύο πλευρές. Μωρέ είμαι λίγο αυστηρή και γω και με γοητεύουν πιο εκλεπτυσμένοι άνθρωποι, αλλά αυτήν την στιγμή βρίσκομαι σε έναν κύκλο με πολλούς γοητευτικούς ανθρώπους, στον οποίον θέλω να πιστεύω ότι η παρουσία μου είναι αισθητή. Και φαίνεται ότι οι άνθρωποι που ελκύω εγώ προτιμούν να αναλύουν τα σώψυχά τους, που καλό χρυσό είναι και μένα μ' αρέσει, αλλά γιατί να μην ρίξουμε και ένα σεξάκι μετά; - σεβάσμια γερόντισσα
Σεβάσμια γερόντισσα. Αν θέλεις, αν πραγματικά θέλεις, αν πέρα από κάθε αμφιβολία θέλεις σεξάκι, θα κάνεις.
Όμως, πρέπει να το κάνεις ξεκάθαρο. Δεν πάμε στο Μέγαρο και μετά αναλύουμε τη θεωρία του θεάτρου και μετά αναρωτιόμαστε τι έγινε. Βάζουμε τα καλά μας, βάζουμε και αρώματα, πάμε στο μπαρ, πίνουμε, και ξεκινάμε το φλερτ. Και τα υπονοούμενα. Όσο πιο σαχλά, τόσο πιο καλά. Δεν χρειάζεται σοβαρότητα, δεν χρειάζεται να περιμένουμε πολλά από τον εαυτό μας, ούτε από τον άλλον όμως. Θα ακούσουμε και σαχλά, και θα γελάσουμε. Είσαι διατεθειμένη να το κάνεις; μπορείς να δεχτείς ότι και οι πιο εκλεπτυσμένοι μερικές φορές θέλουν να φέρονται λιγότερο εκλεπτυσμένα, και ότι αυτό δεν τους κάνει λιγότερο εκλεπτυσμένους; Ή μήπως βάζεις έλεγχο ποιότητας; Θέλεις σεξάκι; Βγες και διεκδίκησε το. Με ό,τι συνεπάγεται όμως, έτσι; Αν περιμένεις σεξάκι χαριτωμένο και αδέξιο και ανάλαφρο σαν ταινία του Γούντι Άλεν, δεν θέλεις σεξάκι. Και δεν τρέχει τίποτα, αν δεν το θέλεις.
________________
7.
Βρε α,μπα και αγαπητοί αναγνώστες, μπορεί επιτέλους να μου πει κάποιος ποιο είναι αυτό το περίφημο ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευή ή από που προέκυψε; Το 'χω ψάξει και στο παρελθόν και άκρη δεν έβγαλα, αλλά κάθε φορά που το ακούω αναρωτιέμαι!! Τεράστια απορία το 'χω πια πως καθιερώθηκε η έκφραση. HELP
Φαντάσου να υπήρχε μια τεράστια μηχανή, ένας χώρος όπου είναι αποθηκευμένες όλες οι πληροφορίες, ό,τι έχει κάνει ο άνθρωπος, και ό,τι έχει ανακαλύψει και σκεφτεί και σκέφτεται να κάνει στο μέλλον, που είναι και χώρος συζητήσεων με άλλους, και να έχει και τις ειδήσεις και βίντεο και παλιές ειδήσεις και φωτογραφίες και να είναι σαν τεράστιο αρχείο, αλλά να είναι προσβάσιμο από όλους, και δωρεάν, και να μην χρειάζεται καν να βγεις από το σπίτι σου! Τότε δεν θα είχαμε πια τεράστιες απορίες – μόλις μας ερχόταν μια, θα το ψάχναμε λίγο και θα το βρίσκαμε.
Oh, wait.
σχόλια