Λαπαβίτσας: Πάμε για ρήξη

Από τα λίγα λογικά σχόλια που συναντάει κανείς στο διαδίκτυο...Ελπίζω να μην χρεοκοπήσουμε αλλά αν γίνει,θέλω να δω τι θα λένε όλοι αυτοί που στηρίζουν την κυβέρνηση και περίμεναν πώς και πώς να βγει ο Τσίπρας θεωρώντας το πρόγραμμά του πανάκεια για την οικονομία μας...

@ Δον ΙδιώτηςΤο παράδοξο του Επιμενίδη από την Κρήτη που έλεγε πως όλοι οι Κρήτες είναι ψεύτες το ξέρεις; Οι "ελάχιστοι" λογικοί Έλληνες που λες είμαστε όλοι. Η τραγωδία είναι πως καθένας μας μεμονωμένα νομίζει πως είναι λογικός μόνο αυτός και ως προς αυτό δεν αποτελείς εξαίρεση.

@Βαγγέλης Ο καθένας μας μπορεί να νομίζει ό,τι θέλει αλλά η πραγματικότητα είναι μία. Και στο τέλος όπως λένε ξυρίζουν το γαμπρό. Όσοι λοιπόν βλέπουν λογική σε μια ρήξη με τους εταίρους μας ας προχωρήσουν να δούμε κι εμείς οι υπόλοιποι ποιος είναι ο λογικός και ποιος ζει στον κόσμο του.

Ενδεχόμενη επιστροφή σε εθνικό νόμισμα (όποια ονομασία και να λάβει αυτό) δεν θα γίνει για να πληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ «τους πελατάκους του» (χωρίς να αποκλείεται, βέβαια, να πάρουν και αυτοί κανένα ψίχουλο)· περισσότερο θα λειτουργήσει ως μέσο ενίσχυσης των ελληνικών εξαγωγών, εφόσον η υιοθέτηση ενός «μαλακού» νομίσματος θα καταστήσει τα ελληνικά προϊόντα ανταγωνιστικότερα στην ευρωπαϊκή ή/και διεθνή αγορά, κάτι που αποτελεί κεντρικό αίτημα όλης της αντιμνημονιακής (αριστερής ή δεξιάς κατεύθυνσης, είναι αδιάφορο) ρητορικής ήδη από την ένδοξη εποχή των αγανακτισμένων πλατειών, χάρη στις οποίες άλλωστε γίνανε φίρμες και χτίσανε καριέρες οικονομολόγοι όπως ο Λαπαβίτσας, ο Βατικιώτης κ.λπ. (οι περισσότεροι θα θυμούνται τα happenings στο Σύνταγμα όπου ο κόσμος συνωστιζόταν για να ακούσει τους «ειδικούς» - μεταξύ των οποίων και ο Λαπαβίτσας, αν δεν απατώμαι - που εισηγούνταν την δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, ώστε να διακριβωθεί ποιό μέρος του χρέους είναι «επαχθές» και δεν θα πληρωθεί και ποιό όχι και θα πληρωθεί κανονικά). Στην πραγματικότητα, το σενάριο επιστροφής σε εθνικό νόμισμα (το οποίο θα είναι υποτιμημένο έναντι του ευρώ, με τη μεταξύ τους αναλογία να ορίζεται σε 1:4 τουλάχιστον, δηλαδή 1 ευρώ προς 4 [αλλά και 5 ή 6] δραχμές· μιλάμε δηλαδή για νομισματική υποτίμηση που μπορεί να φτάσει ως και το 600 %) εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πιο καθυστερημένων τμημάτων του εγχώριου κεφαλαίου τα οποία κατά τα φαινόμενα εκφράζει πολιτικά η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Φυσικά, η υποτίμηση των μισθών που θα σημειωθεί σε μία τέτοια περίπτωση θα είναι τόσο σοβαρή που η αντίστοιχη που εφαρμόστηκε επί Παπαδήμου (Φεβρουάριος του 2012, 22-32 % μείωση στον κατώτατο μισθό) θα μοιάζει με σχολική εκδρομή. Αλλά αυτό δεν απασχόλησε ποτέ τις επαναστατικές ονειρώξεις της «αντι-ευρώ, αντί- ΕΕ, αντί-όλα-μέσα» αριστεράς, ούτε την ψεκασμένη ακροδεξιά στο φαντασιακό της οποίας η «νέα δραχμή» λαμβάνει διαστάσεις «εθνικής παλιγγενεσίας».Πάντως, το μεγαλύτερο μέρος των πακέτων διάσωσης της ελληνικής οικονομίας δεν το κατανάλωσαν οι «50-άρηδες συνταξιούχοι» ούτε οι «προνομιούχοι των ΔΕΚΟ», αλλά κατευθύνθηκε άμεσα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα για «ενίσχυση της ρευστότητας και της κεφαλαιακής επάρκειας». Καλώς ή κακώς, δεν το εξετάζω, αλλά μη λέμε ό,τι θέλουμε. Υπάρχει μία παλιά παροιμία που λέει ότι προκειμένου για υψηλά ποσά, το πρόβλημα σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής το έχει ο δανειστής και όχι ο δανειζόμενος. Μία ενδεχόμενη κατάρρευση του ελληνικού χρηματοπιστωτισμού (και του κράτους, αφού το χρέος από ιδιωτικό, των τραπεζών, μετατράπηκε σε δημόσιο) παρασέρνει στη δίνη και όσους έχουν στην κατοχή τους ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, δηλαδή κεντρικούς ευρωπαϊκούς τραπεζικούς πυλώνες, οργανισμούς, ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ.

@Производственный процессΤο χρέος στην Ελλάδα ήταν εξ ολοκλήρου δημόσιο. Και οι τράπεζες χρειάστηκαν ανακεφαλαιοποίηση γιατί υποχρεώθηκαν να αγοράζουν κρατικά ομόλογα τα οποία όλα κουρεύτηκαν. Σε αντίθεση με την Ισπανία ή τη Κύπρο όπου χρεοκόπησαν οι τράπεζες σε εμάς χρεοκόπησε το ελληνικό δημόσιο το οποίο μόνο το 2009 μπήκε μέσα 30 δισ. Το ελληνικό δημόσιο και οι ρουσφετολογικές προσλήψεις εκτόξευσαν το χρέος και όχι οι τράπεζες.

Ας μην αυταπατομεθα, την ευθύνη τη φέρει ακέραια ο Τσίπρας. Οφείλει επιτέλους να αποφασίσει: Με ποιους θα παει και ποιους θα αφήσει. Δεν είναι δυνατόν, δεν έχει καν το δικαίωμα να αφήνει τον κάθε μισότρελο να λέει οτι του κατεβαίνει για το μελλον της χώρας, δημιουργώντας ακόμα μεγαλυτερα προβλήματα απο όσα Ηδη αντιμετωπίζει! Αν θέλει τους τρελούς, οκ. Ας μας το πει όμως για να ξέρουμε! Μέσα στην Ευρώπη η μονοι μας με τους παλαβους στο τιμόνι? Αλέξη αποφάσισε! Εσύ και Μονο ευθύνεται για Όλα!

404 Prothipοurgos not found errorΜακάρι να έχεις δίκιο και ο Alexi να είναι σε θέση να πάρει επιτέλους αποφάσεις, γιατί αυτό που βλέπω προσωπικά είναι έναν τυπάκο που αντιμετωπίζει τις εξελίξεις εντός και εκτός με τη σοβαρότητα και το σχεδιασμό κάποιου που σχεδιάζει τη βραδινή του έξοδο "θα βγούμε ναούμε στο μπαρ, θα είναι εκεί τα γκομενάκια που θα μας την πεφτουν όλα και εμείς θα βαράμε τα νταούλια και θα χορεύουν και όλα θα πάνε καλά"

@ Δον Ιδιώτης,πολύ ενδιαφέρον το ότι το ελληνικό δημόσιο «μπήκε μέσα» κατά 30 δις το 2009· όλως τυχαίως τον Δεκέμβρη του 2008 η κυβέρνηση Καραμανλή είχε εγκρίνει ένα πακέτο κρατικών εγγυήσεων προς τις τράπεζες ύψους 28 δις. [Ν. 3723 ΦΕΚ 250-9 ΔΕΚ 2008]. Τι περίεργες συμπτώσεις! Σε ό,τι αφορά το PSI του 2012, οι ζημιές των τραπεζών από τη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα ανήλθαν στα 28 δις ευρώ· από το άλλο χέρι όμως έλαβαν, στο πλαίσιο του δεύτερου πακέτου στήριξης της ελληνικής οικονομίας, 50 δις από τα συνολικά σχεδόν 130. 50-28= 22 δις πάνω από την πρότερη χασούρα. Καθόλου άσχημα. Το συνολικό ποσό που είχε δοθεί για τη στήριξη του χρηματοπιστωτισμού ως τον Αύγουστο του 2012 έφτανε τα 218 δις ευρώ, ήτοι σχεδόν το 100 % του τότε ΑΕΠ της χώρας.Πέρα από τα νούμερα που διαψεύδουν τους ισχυρισμούς σου, μού κάνει τρομερή εντύπωση το γεγονός ότι η κυρίαρχη αφήγηση για την κρίση (η οποία μόνο «κρίση χρέους» δεν είναι και φυσικά μόνο στενά «ελληνική» δεν είναι) δεν κάνει ούτε καν νύξη για τα σοβαρά δομικά προβλήματα των ελληνικών τραπεζών, για το πλήθος και τον όγκο των μη εξυπηρετούμενων δανείων (τα λεγόμενα «κόκκινα δάνεια»). Όταν έχεις χτίσει ολόκληρη την πολιτική σου, τα ανοίγματα σου στην αγορά και τις συμφωνίες σου με βάση ένα συγκεκριμένο πλάνο, ότι έχω δανείσει αυτά και αυτά και θα λάβω τόσα και τόσα με ετούτα και εκείνα τα επιτόκια, και ξαφνικά σού σκάνε χιλιάδες οφειλέτες (επιχειρήσεις, ιδιώτες, νοικοκυριά, επενδυτικά δάνεια, στεγαστικά, καταναλωτικά κ.λπ.) που αδυνατούν να εξοφλήσουν μαζικά, καταλαβαίνεις ότι το πρόβλημα, πολύ περισσότερο απ' αυτούς, το έχεις εσύ ως πιστωτής που κινδυνεύεις ά μ ε σ α με χρεωκοπία. Αλλιώς, δεν μπορείς να εξηγήσεις όλες τις ρυθμίσεις και τους διακανονισμούς που προσπαθούν να κάνουν οι τράπεζες σε ό,τι αφορά τον ιδιωτικό δανεισμό (επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, απομείωση ενός μέρους του δανείου, χαμηλότερα επιτόκια κ.λπ.). Για σένα, όλα είναι άγια και καλά στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, και έρχεται ο μπαμπούλας του δημοσίου και των ΔΕΚΟ και τα καταστρέφει όλα. Κάτι τελευταίο: μεταξύ της συρρίκνωσης της οικονομικής δραστηριότητας, δηλαδή της ύφεσης (στην Ελλάδα από το 2008 και μετά), και της αύξησης του δημόσιου χρέους (με απόλυτους όρους· όχι ως ποσοστό του ΑΕΠ!) υπάρχει κάποια αιτιώδης συνάφεια; Μπορεί να υποστηρίξει κανείς στα σοβαρά ότι το δημόσιο χρέος ε υ θ ύ ν ε τ α ι, π ρ ο κ α λ ε ί την ύφεση; Αν όλο το πρόβλημα είναι τα δημόσια οικονομικά, πώς εξηγείς εσύ τον καταιγισμό των λεγόμενων διαρθρωτικών μέτρων που αφορούν στο ύψος του μισθού (στον ιδιωτικό τομέα πρώτα-πρώτα, ε!), στην απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων, σε ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικών τομέων της οικονομίας, στην αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων (στον ιδιωτικό τομέα να δείς τι σφαγείο είναι), στις ευέλικτες μορφές απασχόλησης και πάει λέγοντας. Μήπως, λέω μήπως, είχε δίκιο ο κακομοίρης ο Μαρξ όταν εντόπιζε την αιτία των κρίσεων στην αντίθεση ανάμεσα στην α π ό σ π α σ η της υπεραξίας και την π ρ α γ μ α τ ο π ο ί η σ η της; Μήπως η επέκταση του «αλόγιστου τραπεζικού δανεισμού» (ήδη στην προ κρίσης περίοδο!) φανερώνει την θεμελιώδη αυτή αδυναμία πραγματοποίησης της υπεραξίας, η οποία επιχειρήθηκε να υπερκεραστεί με τεχνητό τρόπο αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να καθυστερήσει χρονικά το ξέσπασμα της κρίσης;