Από το blog του Λάμπρου Αραπάκου
ΜΕΡΑ. Νίκος Μπαρτζελάς, 78, συλλέκτης και έμπορος παλαιών αντικείμενων
«Το να πετάς τα παλιά αντικείμενα είναι σα να πετάς μια παλιά φωτογραφία του παππού σου. Την πετάς και έπειτα μετανιώνεις», είναι το πράγμα που μου λέει κ. Νίκος, που κάθε πρωί πηγαίνει στο μαγαζί του στην οδό Κολοκοτρώνη 59. Κορνίζες, βιβλία, φωτιστικά, γκραβούρες, ντουλάπες, καρέκλες, βάζα, εικόνες και αλλά πολλά αντικείμενα μπορείς να βρεις εδώ! Αναρωτιέμαι πώς χωράνε τόσα πολλά μέσα σε λίγα τετραγωνικά. Όλα τακτοποιημένα, όλα ανήκουν σε άλλες δεκαετίες, σε πάνε αλλού...
Ο κ. Νίκος ξεκίνησε ως ταπετσέρης αλλά γρήγορα τον κέρδισαν οι αντίκες. «Παλιά υπήρχαν τα αρχοντόσπιτα στην Κορίνθου, όταν η Πάτρα άρχισε να στερεύει, πολλοί πωλούσαν τα έπιπλα τους τα όποια ήταν αριστουργήματα και εγώ πήγαινα και τα αγόραζα. Μου έφερναν και οι παλιατζήδες πράγματα που έβρισκαν στα σκουπίδια, τα μάζευα, τα ταξινομούσα σε μια αποθήκη που είχα και έρχονταν οι συλλέκτες την περίοδο του Καρναβαλιού και αγόραζαν. Στην αρχή μάζευα για τον εαυτό μου και στη συνέχεια το έκανα εμπόριο».
Το πιο παλιό αντικείμενο που έχει στο μαγαζί του είναι ένας καθρέφτης και μια συρταριέρα από το 1880 τα οποία φτάνουν πάνω από 2000 ευρώ το καθένα. «Τα παλιά αντικείμενα έχουν ψυχή, σου μιλάνε αρκεί να έχεις ευαισθησία. Κουβαλούν ιστορία και συναισθήματα», εξηγεί.
Πώς νιώθει όταν αποχωρίζεται ένα παλιό αντικείμενο; «Εάν δεν είναι καλός αυτός που το παίρνει, αν δεν το αγαπάει, λυπάμαι να του το δώσω, κατηγορώ το αντικείμενο και προσπαθώ να του πείσω να μην το πάρει. Και εκείνος το κατηγορεί έτσι ώστε να το πάρει πιο φθηνά»...
Στην ερώτηση μου αν το μαγαζί πάει καλά, απαντά με λύπη: «Εδώ και δύο χρόνια δεν κινείται τίποτα. Παλιά ότι μαζεύαμε, τα πωλούσαμε... Γενικά, όμως, δεν έχω βγάλει λεφτά από τη δουλειά αυτή. Ένα παιχνίδι είναι, σαν τον χαρτοπαίχτη που δύο φορές χάνει, μία κερδίζει». Πάντως, δεν αγχώνεται για το τι θα γίνουν όλα αυτά τα αντικείμενα όταν ο ίδιος σταματήσει να πηγαίνει στο μαγαζί: « Η κόρη μου έχει ακολουθήσει το επάγγελμα».
Και λίγο πριν φύγω, εντυπωσιασμένος με όλους αυτούς τους θησαυρούς, ο κ. Νίκος μου λέει «Να σου δώσω μια συμβουλή: Η ζωή είναι ένας μεγάλος περίπατος, περνάει γρήγορα, να σου μένουν τα ευχάριστα στη ζωή. Η αρχή μου είναι τα δυσάρεστα να τα ξεχνάω. Τα δυσάρεστα μην τα κρατάς, να τα πετάς σαν τα σκουπίδια, προχώρα με τα καλά»...
ΝΥΧΤΑ. Όλια, 37, τραγουδίστρια
Θα τη συναντήσεις σε ταβέρνες, ελληνάδικα και πίστες της πόλης. Φέτος, θα εμφανίζεται στον «Καπετάνιο» στα Βραχνέικα. Τραγουδάει και η φωνή της, τα βγάζει πέρα σε κάθε συναίσθημα. Αγαπάει τα λαϊκά και κουβαλάει όλη τη μαγκιά για να τα υπερασπιστεί. «Το τραγούδι για μένα είναι έμπνευση, με ηρεμεί». Τη ρωτάω ποιο τραγούδι γουστάρει περισσότερο να ερμηνεύει; «Απόψε θέλω να πιω» της Χαρούλας Αλεξίου, απαντάει χωρίς να το σκεφτεί.
Τραγουδάει εδώ και 17 χρόνια, είναι από τη Θεσσαλονίκη και από μικρή, της έλεγαν ότι έχει ωραία φωνή. «Η μάμα μου τραγουδούσε σε τρεις γλώσσες και έπαιζε κιθάρα, υπήρχε πολύ μουσική μέσα στο σπίτι», αναφέρει. Και στην Πάτρα πώς βρέθηκε; «Οι γονείς μου -δυστυχώς δεν ζουν πλέον- ήταν αγιογράφοι και ήρθαν εδώ για να φτιάξουν κάποιες εκκλησίες. Δεν την αλλάζω την Πάτρα, μ' αρέσει»...
Και η νύχτα; «Είχα κάνει ένα γάμο, ο άντρας μου ήταν μουσικός, δούλευε τη νύχτα και έτσι ξεκίνησα το τραγούδι... Τώρα, έχουμε χωρίσει. Είμαι ελεύθερη και ωραία». Έχει μια κόρη 17 χρονών. Τη ρωτάω εάν η κόρη της, ήθελε να γίνει τραγουδίστρια, θα έφερνε αντιρρήσεις; «Δε θα το κάνει, αν ήθελε θα γινόταν, εννοείται ότι δε θα είχα πρόβλημα».
Η Όλια έχει δουλέψει αρκετές σαιζόν σε πίστες στην Αθήνα δίπλα στη Νατάσα Θεοδωρίδου, τον Πασχάλη Τέρζη, τη Ρίτα Σακελλαρίου, τον Θέμη Αδαμαντίδη, τον Αντύπα. «Σίγουρα ξεχωρίζω τον Τερζή και την Θεοδωρίδου από τις συνεργασίες μου, ο Τερζής μου είχε πει: "Άμα θέλεις, εμείς είμαστε εδώ για να σε βοηθήσουμε", αλλά εγώ δεν ήθελα δισκογραφία. Μου είχαν τύχει ευκαιρίες. 'Ήθελα, όμως, πιο ήρεμα πράγματα».
Η κουβέντα πάει στα μαχαιρώματα της δουλειάς... «Κουράζεσαι ψυχολογικά από τη νύχτα, από τους συναδέλφους υπάρχουν ανταγωνισμοί. Ας πούμε, μου έχει τύχει ν' αποχωρήσω από σχήμα επειδή είχα πρόβλημα με συνάδελφο... Αν δύο τραγουδίστριες είναι λαϊκές μπορεί και να σφαχτούν για το ποια θα πει τα καλά τραγούδια».
Η νύχτα για εκείνη είναι δουλειά και τίποτε άλλο. Δείχνει ότι απολαμβάνει το τραγούδι και ας έχουν πέσει τα μεροκάματα. Δεν πτοείται. «Οι χρυσές εποχές ήταν οι δεκαετίες του ΄80 και του '90. Τώρα είναι η χειρότερη περίοδος. Η κρίση μ' έχει αγχώσει αλλά έχω μάθει να ζω και μετά πολλά και μετά τα λίγα. Το θέμα είναι να μη βλέπεις στις βιτρίνες την ευτυχία σου. Αν πάρεις όλα τα ρούχα και παπούτσια δε θα είσαι ευτυχισμένος, θα είσαι υπερβολικός. Να μάθουμε να ζούμε με πιο λίγα. Η ευτυχία είναι αλλού»...
σχόλια