Για όσους δε τον γνωρίζουν ας το βάλουμε σε μια αρχική πρόταση: Ο Ναμ Τζουν Πάικ είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, ανανεωτής των καλλιτεχνικών μορφών, που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τις διαδικασίες με τις οποίες δημιουργείται η τέχνη.
Για αυτούς που τον γνωρίζουν είναι κοινός τόπος ότι ο Κορεάτης καλλιτέχνης ήταν ο ίδιος ένα έμβλημα. Γιατί έκανε τέχνη γεμάτη όραμα για το μέλλον, καθώς ήταν παθιασμένος για τις νέες ανακαλύψεις, για την αισιοδοξία της προόδου, μια τέχνη προκλητική και άγρια, αυθάδη και βαθιά.
Όταν τον ρώτησαν από τους New York Times γιατί ασχολείται με τη νέα τεχνολογία απάντησε: «Γιατί οι άνθρωποι κάνουν αναρρίχηση στο όρος Έβερεστ; Νομίζω είναι στην ανθρώπινη φύση να αναζητά τον κίνδυνο».
Πολλά από αυτά που έκανε αποτελούν σήμερα κοινό τόπο στις εικαστικές τέχνες, στη μουσική, στην performance. Μας άφησε μια τεράστια κληρονομιά, όχι μόνο τα έργα του, αλλά τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόταν το σύγχρονο, το αιρετικό, τη φόρμα και την προσέγγιση της μαζικής κουλτούρας.
Nam June Paik - Global Groove, 1973
Ο Ναμ Τζουν Πάικ είναι γνωστός ως ο «πατέρας της video-art». Και όχι άδικα. Αλλά δε θα μπορούσε να περιγραφεί μόνο έτσι. Ήταν στοχαστής, γλύπτης, περφόρμερ και πειραματικός μουσικός. Ήταν αυτός που λάτρεψε την τεχνολογία και προέβλεψε την τεράστια σημασία της τεχνολογικής μετάδοσης της πληροφορίας. Και πάνω από όλα ήταν αυτός που εννόησε πρώτος και σε βάθος την αναγκαιότητα να μετακινείται κανείς από το ένα μέσο στο άλλο, να συνδέει τις τέχνες και να συμβαδίζει αν όχι να προπορεύεται της εποχής του.
Ο πέμπτος γιός ενός υφασματά από την Σεούλ, γεννήθηκε το 1932. Ο πόλεμος ανάγκασε την οικογένειά του να μεταναστεύσει στην Ιαπωνία. Ο Ναμ Τζουν Πάικ σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Ιστορία της Μουσικής στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, από όπου αποφοίτησε το 1956. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ευρώπη, στη Γερμανία και εκεί συναντήθηκε με τον Τζον Κέιτζ. Οι πειραματισμοί που έχει αρχίσει τον οδηγούν να ενταχθεί στο κίνημα Fluxus. Δεσμεύεται στην προκλητική ανάμειξη διάφορων καλλιτεχνικών μέσων και τη θαρραλέα ανανέωση της καλλιτεχνικής γλώσσας. Συνδέσεις και συνεργασίες αποτέλεσαν τον πυρήνα της διεπιστημονικής πρακτικής του, αν δούλευε με χορογράφους, ή άλλους εικαστικούς καλλιτέχνες.
Ο Πάικ ήταν ένα αληθινό παιδί της Αναγέννησης. Σπούδασε κλασικό πιάνο ως παιδί και αργότερα και σύνθεση στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Η διατριβή του ήταν επάνω στο έργο του συνθέτη Arnold Schoenberg, εφευρέτη του συστήματος των δώδεκα τόνων. Ο Marcel Duchamp άσκησε σημαντική επιρροή στην εξέλιξη της performance art του Πάικ.
Το 1963 κάνει την πρώτη η ατομική του έκθεση με τίτλο «Εκθεση μουσικής / Ηλεκτρονική τηλεόραση», στην γκαλερί Parnass του Βούπερταλ της Γερμανίας. Ήταν η πρώτη έκθεση στην οποία όχι μόνο εμφανίστηκαν οθόνες τηλεόρασης αλλά και η πρώτη όπου οποιοσδήποτε χρησιμοποίησε το video ως καλλιτεχνικό μέσο.
Το 1964 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και άρχισε να συνεργάζεται με την τσελίστα Σαρλότ Μούρμαν. Γνωρίστηκαν από την κοινή τους φίλη Γιόκο Όνο. Κατά τη διάκεια της περφόρμνας του Πάικ Opera Sextronique η Μούρμαν συνελήφθη επειδή έπαιζε τόπλες.Το περιστατικό αυτό ήταν η αιτία να έχει το παρατσούκλι "The Topless Cellist." Συνελήφθησαν και οι δυο για προσβολή των ηθών.
Όταν τον ρώτησαν από τους New York Times γιατί ασχολείται με τη νέα τεχνολογία απάντησε: «Γιατί οι άνθρωποι κάνουν αναρρίχηση στο όρος Έβερεστ; Νομίζω είναι στην ανθρώπινη φύση να αναζητά τον κίνδυνο».
Στο έργο του Electronic Superhighway (1995) υπάρχουν 336 τηλεοράσεις, 50 DVD players, 50, 3750 πόδια καλώδιο και 575 πόδια πολύχρωμος σωλήνας νέον. Το αρχείο του Πάικ αποκτήθηκε από μουσείο Σμιθσόνιαν. Στη συλλογή ανάμεσα σε πολλά έργα του καλλιτέχνη υπάρχουν και το περίφημο @PaikBot και το Electronic Superhighway.
Ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του, είναι τα «Global Groove» (1973), «TV Buddha» (1974), «TV Garden» (1974-78) και «Family of Robot» (1986). Από το τέλος της δεκαετίας του 1970 ζούσε ανάμεσα στις ΗΠΑ και στη Γερμανία, όπου δίδασκε στην Κρατική Ακαδημία Τεχνών του Ντύσελντορφ. Στο Μουσείο Αμερικανικής Τέχνης Whitney το 1982, οργανώθηκε αναδρομική του έκθεση. Το 1993 εκπροσώπησε τη Γερμανία, μαζί με τον Χανς Χάακε, στην Μπιενάλε της Βενετίας.
Nam June Paik - Electronic Moon #2
σχόλια