Την περασμένη Κυριακή ξύπνησα και είδα τον ήλιο να φωτίζει σιγά σιγά τους ουρανοξύστες έξω από το παράθυρό μου. Έμενα στον 30ο όροφο και άντε να κοιμηθείς, όταν ο ψηλότερος όροφος που έχεις κοιμηθεί στη ζωή σου είναι ο 8ος και δεν έχει και τέτοια θέα. Ξύπνησα είναι ένα σχήμα λόγου γιατί νομίζω δεν κοιμήθηκα ποτέ. Δεν έκλεισα ποτέ τις κουρτίνες και τη νύχτα άνοιγα το μάτι, κοίταζα έξω και αφού βεβαιωνόμουν ότι δεν το βλέπω στον ύπνο μου ξανακοιμόμουν για λίγο. Λαγακοιμόμουνα παρά την μελατονίνη που έπαιρνα κάθε βράδι. Η μελατονίνη είχε συνωμοτήσει με την επιθυμία να δω όσα περισσότερα μπορώ και καθόλου με το λοιπό ορμονικό μου σύστημα. Ξύπναγα αχάραγα.
Στην 50η τα Starbucks άνοιγαν στις 5, πράγμα που είχαμε ρωτήσει με την Παρή, γιατί και εκείνη στο διπλανό δωμάτιο είχε το μάτι γαρίδα από τα ξημερώματα. Οπότε με το κύπελλο στο χέρι, γύρω στις 6.30 ξεκινούσαμε το περπάτημα. Τη Νέα Υόρκη αξίζει να τη δεις περπατώντας όσο μπορείς περισσότερο. Υπολογίζαμε λοιπόν ένα πρόγραμμα με περπάτημα μέχρι το μεσημέρι που άρχιζαν οι εκδηλώσεις για τον Νάρκισσο στο Ωνάσειο Πολιτιστικό Κέντρο και μετά, το απόγευμα ένα πρόγραμμα μικρότερο. Κανονικά, σήμερα που το σκέπτομαι πρέπει να μας απονείμουν το χρυσό αθλητικό παπούτσι.Και κοιτάζαμε συνεχώς ψηλά.
Ξύπνησα είναι ένα σχήμα λόγου γιατί νομίζω δεν κοιμήθηκα ποτέ. Δεν έκλεισα ποτέ τις κουρτίνες και τη νύχτα άνοιγα το μάτι, κοίταζα έξω και αφού βεβαιωνόμουν ότι δεν το βλέπω στον ύπνο μου ξανακοιμόμουν για λίγο. Λαγακοιμόμουνα παρά την μελατονίνη που έπαιρνα κάθε βράδι.
Την πρώτη μέρα βγήκαμε στην πίσω παράλληλο της Μάντισον, στην Πάρκ, και κάναμε 38 τετράγωνα. Εκτός από όλα τα ακριβά μαγαζιά, τα καλύτερα είναι τα στενά που ενώνουν την Μάντισον και την Πέμπτη Λεωφόρο. Είναι τα σπίτια των ταινιών. Τα ακριβά στενά τριώροφα. Στην 69η υπάρχει μια κατοικία για την οποία έχω διαβάσει πολλά. Είναι ένα κτίριο από τουβλάκι, αυτό που βλέπεις στην παλιά Νέα Υόρκη με αψίδα στο ισόγειο, αφού η αρχική του χρήση ήταν αποθήκη για άμαξα. Χτίστηκε το 1880 όταν η περιοχή δεν είχε αναπτυχθεί και ήταν παραγγελία του εκατομμυριούχου Heber R. Bishop, που ήθελε ένα σπίτι μακριά από τον θόρυβο της Πέμπτης λεωφόρου. (μακριά, δηλαδή τρία και μισό τετράγωνα). Το σπίτι πέρασε από χέρι σε χέρι εκατομμυριούχων όλα τα χρόνια και για ένα διάστημα είχε περάσει στα χέρια του διάσημου φωτογράφου μόδας Francesco Scavullo. Εδώ, φωτογραφήθγηκαν διασημότητες όπως η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, η Γκρέις Κέλι η Φάρα Φώσετ, η Μπρουκ Σιλντς και ο Στινγκ. Σήμερα ανήκει στον γκαλερίστα Λάρι Γκαγκόσιαν, έχει πάρει βραβείο για τον σχεδιασμό και την ανακαίνισή του και εκεί που κάποτε φιλοξενούνταν άλογα κρέμονται έργα του Γουόρχολ, του Λίχτενστάιν και του Πικάσο. Αφού σκέφτηκα διεξοδικά την αξία γης και με έπιασε πρωινή ζαλάδα, την οποία ξανάπαθα όταν ο Αντώνης Παπαδημητρίου μας είπε ότι εκεί, κάποια σπίτια μπορεί να έχουν και 12 εκατομμύρια. Στο σημείο εκείνο ακριβώς άρχισα να ψαχουλεύω αγενώς κάτι γλυκά που είχαν στο τραπεζάκι, γιατί μου έπεσε και το ζάχαρο. (Αλλά ήπια τελικά μόνο μια Coke diet σε αλουμινένιο μπουκαλάκι).
Φτάσαμε μέχρι την 88η, στρίψαμε προς την Πέμπτη λεωφόρο και ΔΕΝ είδαμε το Γκούγκενχάιμ, που είναι ένα τετράγωνο δίπλα. Γιατί; Γιατί είχαμε ξεχάσει να πάρουμε χάρτη και πηγαίναμε με το ένστικτο, σαν πρόσκοποι. Αλλά επειδή έχουμε επιμονή, επιστρέψαμε την ίδια μέρα. Αυτά είναι.
Στην Πέμπτη λεωφόρο, μας βγήκε ο λαιμός να κοιτάμε ψηλά και απότομα χαμηλά. Ψηλά χαζεύαμε τις ωραιότερες κατοικίες του Μανχάταν και χαμηλά τα σκυλιά. Τα ωραιότερα σκυλιά είχαν βγει περίπατο με τα αφεντικά τους ή με το υπηρετικό προσωπικό, ή με τους εκπαιδευτές ή με τους ανθρώπους που βγάζουν βόλτα πολλά σκυλιά και δεν ξέρω πώς τους λένε. Στα οποία κάναμε χαρές και μας έκαναν και εκείνα προς μεγάλη απογοήτευση των εκπαιδευτών τους. Το συγκεκριμένο λευκό περπατούσε σαν την Ναόμι Κάμπελ των σκύλων.
Η βόλτα μας καταλήγει στην είσοδο του Σέντραλ Πάρκ και αφού αφήσαμε μουσεία και πάγκους με βιβλία για την επόμενη μέρα. Στο Apple Store, στην Πέμπτη, γίνεται της τρελής. Δε μπήκαμε μέσα, αλλά είναι κτίριο διαφανές και βλέπεις. Καθώς περνούσαμε κάθε μέρα απέξω, κάθε μέρα γινόταν της τρελής. Φτάνει η ώρα για ένα δεύτερο κύπελλο καφέ και εδώ σε αυτό το σημείο θέλω να πω ότι στη Νέα Υόρκη δεν είναι το πιο εύκολο να πας τουαλέτα, ότι όλα τα καφέ δεν έχουν τουαλέτα και πολύ πολύ εύκολα σε στέλνουν στο απέναντι κατάστημα. Επίσης ότι όπως σε όλες τις πόλεις του κόσμου ο κόσμος που περνάει ή δουλεύει εκεί γύρω δεν ξέρει υποχρεωτικά ότι στο επόμενο στενό είναι το ΜΟΜΑ, για το οποίο εσύ έχεις ταξιδέψει από την άλλη άκρη της γης και έχεις φτάσει μισή ώρα νωρίτερα από την ώρα που ανοίγει για να το δεις. Επίσης το παγκοσμίως γνωστό κλισέ ότι δεν χάνεσαι ποτέ ισχύει. Και δε νιώθεις ξένος. Αυτό είναι μάλλον περίεργο και συμβαίνει επειδή όλοι σχεδόν γύρω σου είναι και αυτοί ξένοι, και όλοι νιώθουν Νεοϋορκέζοι έστω και για λίγες ώρες.
Για να θυμάσαι το πώς κατασκευάστηκε αυτή η χώρα και από ποιό ανθρώπινο υλικό, κάθε Κυριακή μέσα στο χαμό και τα ανοιχτά μαγαζιά, στην Πέμπτη λεωφόρο έχει μια παρέλαση. Εμείς πετύχαμε μια πολύχρωμη των χωρών της Λατινικής Αμερικής η οποία είχε όλα τα καλά και όλα τα κουλά. Από παιδάκια που χόρευαν λαϊκούς χορούς, άρματα που θύμιζαν καρναβάλι του Ρίο και διπλωματικά αυτοκίνητα με ένα άγαλμα μαντόνας στο καπό. Η πόλη έχει στολιστεί για το φθινόπωρο, με κολοκύθες και χρυσάνθεμα και ένα άλλο μέρος με όνομα λουλουδιού κάνει τα πιο ωραία κέικς. Στο Magnolia Bakery, στους 49 δρόμους, έχει ουρές, -παντού έχει ουρές- αλλά και τα πιο μεγάλα κεϊκς που έχω δει. Μόνο εγώ δε χωρούσα στο κουτάκι της τεράστιας μερίδας την οποία βόγκηξα μέχρι να καταφέρω να τη φάω αλλά δεν ήθελα και να αφήσω ψίχουλο. Καλά, άφησα και από μια μπουκιά για τα κορίτσια. Είχε εξίμισι δολάρια, σχεδόν όσο μια πάστα σε καλό αθηναϊκό ζαχαροπλαστείο.
Στο ΜΟΜΑ, έχει τα γλυπτά του Πικάσο, μεγάλη έκθεση σε πολλές αίθουσες, αλλά μόλις βγαίνουμε από το ασανσέρ και έχουμε όλοι στο μυαλό μας ότι θα δούμε το έργο σταρ του μουσείου, την έναστρη νύχτα του βαν Γκογκ, τον Πόλλοκ και τα έργα του Λίχτενστάιν, πέφτουμε επάνω στον αριστουργηματικό πίνακα του Γκρός 
Ο Grosz και ο Herrmann-Neisse μοιράζονταν τις ίδιες πολιτικές απόψεις είχαν την ίδια αίσθηση του χιούμορ και κυνική προοπτική για το μέλλον της Γερμανίας. Αυτό είναι ένα από τα δυο πορτρέτα που ολοκλήρωσε ο Γκρος με τον φίλο του, στο ατελιέ του, ενώ υπάρχουν τουλάχιστον 30 προπαρασκευαστικά σχέδια. Το μουσείο μέχρι τις 12 σφύζει από ζωή, σχολεία, ξεναγούς με γκρουπ, οι κήποι είναι γεμάτοι κόσμο.
Το ΜΟΜΑ έχει ένα από τα πιο ωραία καταστήματα μουσείων, απέναντι από το μουσείο, που βρίσκεις τα πάντα, τα διάσημα έργα σε όλες τις μορφές και όταν τα βλέπεις αυτά, σιχτιρίζεις για άλλη μια φορά την κατάσταση των ελληνικών πωλητηρίων μουσείων και εννοώ των κρατικών. Λίγο πιο κάτω, στο Ροκφέλερ βρίσκεται και το πωλητήριο του ΜΕΤ και εκεί μιλάμε για άλλη ποιότητα, άλλη κατάσταση, και ένα ολόκληρο τμήμα σχεδόν μισό κατάστημα που είναι το κομμάτι με δώρα για παιδιά. Το ΜΕΤ έχει το πωλητήριό του στο κέντρο της πόλης, στο Ροκφέλερ, δίπλα στο παγοδρόμιο και έτσι σου υπενθυμίζει την παρουσία του, λειτουργεί εντελώς ανεξάρτητα, χωρίς να χρειάζεται να μπεις στη διαδικασία και να πας στο μουσείο.
Όταν φτάσαμε Σάββατο πρωί στο ΜΕΤ, ούτε οι καντίνες δεν είχαν ανοίξει, προς μεγάλη μου απογοήτευση γιατί ένα πρέτσελ το ονειρευόμουν για καμιά δεκαριά τετράγωνα. Οι ουρές προχωρούν γρήγορα και εδώ το εισιτήριο είναι από 25 δολάρια και κάτω, δηλαδή διαλέγεις πόσα θα πληρώσεις. 
Καθίσαμε στο αίθριο δίπλα στην αμερικανική πτέρυγα για να καταστρώσουμε τη διαδρομή μας, γιατί χωρίς χάρτη και πρόγραμμα δεν υπάρχει αρχή και τέλος. Αποφασίσαμε στο χρόνο που είχαμε να δούμε τις πτέρυγες που μας ενδιέφεραν περισσότερο, Ευρωπαϊκή ζωγραφική 1250-1800, 19ο και αρχές εικοστού αιώνα Ευρωπαϊκή ζωγραφική και γλυπτική. Φαίνονται πολύ λίγα αλλά μας έφαγαν τρεις ώρες και δεν τα κάναμε αργά-αργά. Να σημειώσω εδώ, ότι πιο ενημερωμένους φύλακες δεν έχω δει σε κανένα μουσείο. Όχι μόνο μας βοηθούσαν και ήξεραν τα πάντα για μια αίθουσα, αλλά μας καθοδηγούσαν και σε ποιά επόμενη να μπούμε για να μη χάσουμε τη σειρά μας. Στο ΜΕΤ, έχεις το σακίδιό σου, αρκεί να το κρεμάσεις μπροστά και όχι στην πλάτη και ένα μικρό αυτοκόλλητο με την ημερομηνία εισόδου, είναι το σηματάκι ότι πλήρωσες. Στην έξοδο υπάρχει ένας πίνακας, στον οποίο μπορείς να το αφήσεις, να το πάρει και να το φορέσει ένας επόμενος που θα μπει την ίδια μέρα και δεν έχει χρήματα. Θέλω να εξομολογηθώ ότι το κράτησα ενθύμιο και δεν το άφησα. Θα το κάνω την επόμενη φορά. Α! Δεν αξίζει να φτάσει κάποιος μέχρι εκεί, να μην ανέβει στην ταράτσα, να μη φωτογραφηθεί με φόντο τις πράσινες κορφές των δέντρων του πάρκου και φόντο τους ουρανοξύστες. Η εγκατάσταση του Πιερ Ιγκ ήταν σκέτη απογοήτευση. Οι φωτογραφίες που είχα δει ήταν αληθινά εντυπωσιακές, από κοντά ένα τίποτα.
Κατηφορίσαμε προς την είσοδο του Σέντραλ Παρκ, εδώ το Srand, που κλείνει το 2017 ενενήντα χρόνια ζωής έχει το κιόσκι του που λειτουργεί από τον Απρίλιο μέχρι τον Νοέμβριο όταν ο καιρός το επιτρέπει, δηλαδή δεν πέφτει το νερό με κουβάδες από τα ουράνια όπως το Σάββατο το απόγευμα που ξαφνικά είδαμε τον Αρμαγεδώνα να έρχεται και καταλάβαμε πώς μουσκεύεις μέσα σε ένα ακριβώς λεπτό μέχρι το βρακί. Εδώ στους πάγκους λοιπόν έχει τα πάντα παλιά καινούργια παιδικά και ένα σωρό χαρτικά, τσαντάκια και ότι άλλο τραβάει η όρεξή σου. Αυτά που γράφουν τα τσαντάκια κανένα βιβλιοπωλείο σε άλλη χώρα «που σέβεται την ιστορία του» δε τολμάει να τα κάνει μότο και να τα πουλήσει. Γιαυτό εδώ όλα είναι καινούργια και τα υπόλοιπα μοιάζουν παλιά. Και όπως λέει η Παναγιωτάκου καμία άλλη χώρα δεν είναι τόσο απενοχοποιημένη σε σχέση με την πολιτιστική βιομηχανία της.
Το ξενοδοχείο είναι σούπερ-ντούπερ, και αν είσαι τόσο ούφο και δε τόχεις πολυκαταλάβει, μόλις βγεις στην «αυλή του» βλέπεις ένα σωρό παρέες κοριτσιών να μπαίνουν και να φωτογραφίζονται γιατί εδώ έχει γυριστεί το Gossip Girl.
Από την Παρασκευή μέχρι το Σάββατο το βράδι στο ξενοδοχείο γίνεται ο κακός χαμός. Το ξενοδοχείο είναι σούπερ-ντούπερ, και αν είσαι τόσο ούφο και δε τόχεις πολυκαταλάβει, μόλις βγεις στην «αυλή του» βλέπεις ένα σωρό παρέες κοριτσιών να μπαίνουν και να φωτογραφίζονται γιατί εδώ έχει γυριστεί το Gossip Girl. Όμως αυτές τις μέρες γίνονται γάμοι, πολλοί γάμοι, πλούσιοι γάμοι και έχουν στρωθεί κόκκινα χαλιά, φώτα, κάμερες, ενώ οι μελλόνυμφοι φωτογραφίζονται αβέρτα στην είσοδο, στην περιστρεφόμενη είσοδο, στα παγκάκια, στο δρόμο και όπου αλλού βρουν φόντο για την ευτυχία τους. Και από δίπλα φωτογραφίζονται οι παράνυμφοι με τα ασορτί ρούχα –κάτι μακριές μωβ- έλεος- τουαλέτες και οι συνοδοί του γαμπρού που δεν ξέρω πως λέγονται χασκογελάνε μισομεθυσμένοι και είναι μόνο 2 το μεσημέρι. Νύφη και παράνυμφες είναι σαν τις δίδυμες αδερφές της Καρντάσιαν, στενό μπούστο και πλούσια περιφέρεια. Όλες οι αίθουσες είναι στολισμένες με τεράστιες λουλουδένιες τούρτες, το χρήμα δεν κρύβεται και όλο το σικάτο του ξενοδοχείου πηγαίνει έναν μεσημεριανό περίπατο. Το ότι έμενε εδώ ο Ομπάμα πριν από μια εβδομάδα είναι μάλλον μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Όπως και η ελαφρά δυσφορία κάποιων πιο εκλεπτυσμένων ενοίκων, που διασχίζουν το λόμπι βιαστικά και λίγο νευρικά. Πάω να χαζέψω το παγοδρόμιο και τις κολοκύθες με τα χρυσάνθεμα εδώ δίπλα. Μόλις τέσσερα τετράγωνα, στο Ροκφέλερ Σέντερ. Είμαι τυχερή. Έχουν γύρισμα έξω από το NBC. Μαγειρική για παιδιά. Οι παρουσιαστές με ένα καθρεφτάκι στα χέρια ρίχνουν μια τελευταία ματιά. Ο ναρκισσισμός είναι εδώ έξω. Ο Τζίμι Φάλον μας κοιτάζει από την απέναντι βιτρίνα, χαμογελώντας επάνω σε κούπες, μπλουζάκια, πετσέτες και τσάντες. Η απόσταση από τη διασημότητα στη χωματερή είναι απλώς ελάχιστη.
Την περασμένη Κυριακή ξύπνησα και είδα ξανά αυτό που βλέπω εδώ και μια εβδομάδα στις φωτογραφίες που τράβηξα. Τον ήλιο να ανατέλλει, στο βάθος το ποτάμι. Πήγαμε όλοι μαζί στις 9 το πρωί στο Σόχο σε ένα μέρος υπέροχο, στο Balthazar, σαν το παλιό GB Corner αλλά δυο και τρεις φορές μεγαλύτερο, να φάμε μπραντς. 
Το Σόχο δεν είχε ξυπνήσει. Οι περισσότεροι από εμάς αυτό το μέρος θα διάλεγαν επάνω στο νησί για να μείνουν, σε μια κλίμακα που λες πολυκατοικίες και όχι ουρανοξύστες.
Οι ντόπιοι εκεί το ξέρουν και το έχουν κάνει όσο πιο ευρωπαϊκό γίνεται. Και όσο πιο ακριβό γίνεται. Οι περιοχές αλλάζουν και τσιμπάνε η μία μετά την άλλη. Περπατήσαμε ώρες στα στενά και ξαφνικά είδα την ταμπέλα του δρόμου. Wooster. Εδώ στο 33 του δρόμου έγινε το πρώτο θέατρο σε αποθήκη, ήταν και είναι η καρδιά του Wooster Group με ονόματα όπως του Spalding Gray της Elizabeth LeCompte, του Willem Dafoe και της Kate Valk. Μοιάζει απίθανο ότι μόλις πριν από 40 χρόνια εδώ ήταν μια άκρη της πόλης γεμάτη αποθήκες. Και ότι αυτό το θέατρο ετοιμάζεται φέτος να κάνει για πρώτη φορά στην ιστορία του Πίντερ και είναι μια είδηση της πρώτης γραμμής στα καλλιτεχνικά νέα των εφημερίδων. Είναι ακόμα μια γειτονιά καλλιτεχνική όσο και αν οι καλλιτέχνες την εγκαταλείπουν γιατί δεν αντέχουν τα ακριβά νοίκια.
Αλλά έχει το λούστρο που μόνο η Νέα Υόρκη μπορεί να δώσει. Και τη γεύση. Μια δαγκωνιά από το μήλο και μετά σου το τραβάει από το στόμα. Δε θα χορτάσεις ποτέ όσες φορές και αν το δαγκώσεις. Όπως και να πας θέλει αθλητικά παπούτσια, πολλά καλτσάκια και ανθρώπους που αγαπάς. Όλη η Νέα Υόρκη για μένα συνοψίζεται σε μια σκηνή. Απόγευμα μπροστά στο παράθυρο, η Αφροδίτη λέει σήκω, κοίτα γύρω. Είμαστε εδώ, μαζί, είμαστε στη Νέα Υόρκη! Τα καταφέραμε!
