Η αγάπη δεν είναι ευχή, δεν είναι μακαρισμός, δεν είναι καν κάτι όμορφο. Η αγάπη δεν είναι κόκκινη, δεν είναι ροζ, δεν είναι κουφετί. Η αγάπη δεν είναι σοκολατάκια και όρκοι κάτω από τα αστέρια.
Η αγάπη είναι βίωμα. Είναι άσκηση, και με την έννοια της εξάσκησης και με την έννοια του ασκητισμού. Η αγάπη είναι κάτι μαύρο. Στην καλύτερη κάτι σταχτί. Είναι σακάτεμα. Δικό σου, του εγωισμού σου, της αυταρέσκειας σου, τσάκισμα του καθρέφτη σου, τσαλάκωμα των πιστεύω σου.
Δεν μπορούμε όλοι να αγαπάμε κάποιον Άλλο. Δεν είμαστε ικανοί. Νομίζουμε ότι μπορούμε, αλλά στην πραγματικότητα αυτό δεν συμβαίνει. Μπορούμε ίσως κάποια στιγμή να φτάσουμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, αλλά όχι τον Άλλο. Δεν ξέρω αν αγαπώντας εμάς, γινόμαστε αυτόματα ικανοί να αγαπήσουμε τον άλλο. Η αγάπη για τον Άλλο είναι ό,τι δυσκολότερο καλείται να νιώσει ο άνθρωπος. Και ό,τι πιο απελευθερωτικό. Αν θέλουμε να αγαπήσουμε, πρέπει να εξασκηθούμε. Αφήνοντας κάτι από εμάς πίσω, λίγο λίγο, αλλά χωρίς να αποδομηθούμε. Κάνοντας λίγο χώρο για απόρριψη. Ή και για αποδοχή. Δεν ξέρεις ποτέ. Με την αγάπη, δεν ξέρεις ποτέ.
Γι αυτό η αγάπη είναι μαύρη. Γιατί είναι συνώνυμη του χάους. Αν είμαστε τυχεροί, ίσως την γνωρίσουμε σαν έναν υπερκαινοφανή αστέρα, σαν ένα πανέμορφο supernova που εκρήγνυται μέσα μας, λίγο πριν πεθάνει.
σχόλια