Στην ιδιαίτερη πατρίδα τής μητέρας της, τη Σμύρνη, βρίσκεται η Χαρούλα Αλεξίου, η οποία παραβρέθηκε στη Θεία Λειτουργία του πολιούχου Αγίου Βουκόλου, στην οποία χοροστάτησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Λίγες ώρες πριν από την αποψινή συναυλία που θα δώσει στο Μέγαρο Μουσικής Σμύρνης, μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για την ιδιαίτερη σχέση που έχει με την πόλη, όπου ένας δρόμος φέρει το όνομά της, ενώ δεν παρέλειψε να σχολιάσει το δράμα των προσφύγων που από τα μικρασιατικά παράλια διασχίζουν την ίδια θάλασσα που διέσχισαν το 1922 με την Καταστροφή οι πρόγονοί της, για να φτάσουν στην Ελλάδα.
Ακολουθούν αναλυτικά οι δηλώσεις της Χαρούλας Αλεξίου στο ΑΠΕ-ΜΠΕ
Κα Αλεξίου, είστε κόρη πρόσφυγα. Πώς νιώθεται σε σχέση με τους σύγχρονους πρόσφυγες που περνούν την ίδια θάλασσα που πέρασαν οι πρόγονοί σας;
Είναι σαν να ζω τώρα αυτό που έζησαν οι πρόγονοί μου και δεν το είχα δει ποτέ. Μόνο που οι πρόγονοί μου φύγανε και πήγανε σε μια χώρα που ήταν η πατρίδα. Μιλούσαν εκεί τη γλώσσα τους. Ενώ αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουμε πού πάνε. Πάνε στο άγνωστο.
Έχετε ξανάρθει στη Σμύρνη;
Ναι βεβαίως έχω έρθει. Έχω κάνει και μόνη μου συναυλίες στο Θέατρο του Πάρκου και με τη Σεζέν Ακσού. Έχω έρθει επίσης να παραβρεθώ στην τιμή που μου έχει κάνει ο δήμαρχος του, Γκαζί Εμίρ, να δώσει το όνομά μου σε ένα δρόμο που λέγεται Λεωφόρος Ειρήνης και Φιλίας «Χάρις Αλεξίου». Αυτό για εμένα ήταν μια τεράστια τιμή, ποτέ δεν θα το φανταζόμουνα από ανθρώπους που δεν τους έχω γνωρίσει προσωπικά, μόνο και μόνο επειδή μάθανε ότι κατάγομαι από εδώ, από την οικογένεια της μητέρας μου. Είμαι αγαπητή στους Σμυρνιούς και επειδή έκανα κάποιες συναυλίες για να βοηθήσω ανθρώπους που είχαν υποστεί ζημιές με τους σεισμούς. Όπως και η Σεζέν είχε τραγουδήσει μαζί μας στην Αθήνα, έτσι κι εγώ με τη Σεζέν εδώ για να δώσουν τα χρήματα στους σεισμοπαθείς.
Και τώρα, 94 χρόνια μετά τη μικρασιατική καταστροφή, είσαστε εδώ στη γιορτή του πολιούχου της Σμύρνης, του Αγίου Βουκόλου. Πώς νιώθετε τώρα;
Συγκινήθηκα αφάνταστα σήμερα παρακολουθώντας τη λειτουργία που χοροστάτησε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και είδα τους Σμυρνιούς. Υπάρχει ακόμα η ελληνική κοινότητα, είναι 100 άνθρωποι όλοι κι' όλοι, αλλά μπορούν να διατηρούν, να δουλεύουνε για τη συνέχιση του έργου, του πολιτισμού που γίνεται από τόσο λίγους ανθρώπους.
Και το συναίσθημα για τη συναυλία το βράδυ;
Με συνοδεύει ένα πολύ σημαντικό συγκρότημα που λέγεται Τακίμ, είναι νέα παιδιά, γύρω στα 30, ασχολούνται με τη δημοτική μουσική, παίζουν δημοτικά και σμυρναίικα τραγούδια και πρώτη φορά θα κάνω ένα τέτοιο πρόγραμμα, μόνο με σμυρναίικα.
