Από τη μία ο Τσίπρας κυβερνά με τους χαμηλών τόνων, ευγενείς αν και αναποτελεσματικούς ανθρώπους του ΚΚΕ εσωτερικού (ΑΑ) και τους παλιούς καλούς Ρηγάδες -που δυστυχώς δεν κατόρθωσαν να πραγματοποιήσουν ακόμα τις καλοπροαίρετες ουτοπίες τους- κι απ' την άλλη έχει ανθρώπους όπως είναι ο Πολάκης που μπερδεύουν την «λεβεντιά» με τον τραμπουκισμό, την ντομπροσύνη με το θράσος και τον κυνισμό.
Το σημερινό meltdown υπουργού -κάθε μέρα είναι απαραίτητο να υπάρχουν δυο-τρία ως αντιπερισπασμός στους τραγικούς κυβερνητικούς χειρισμούς στην οικονομία- ανήκει στον αν. Υπουργό Υγείας. Με πολλή περηφάνια επιτέθηκε στα βοθροκάναλα της διαπλοκής, με την αντίδραση του κομματικού ακροατηρίου από κάτω να θυμίζει κράμα από παιδάκια σε τσίρκο και εφήβους που λένε «ωωω μαλάκα, τι τους είπε...!»
Καλά έκανε και στιγμάτισε τη διαπλοκή και τη διαφθορά, αν ξεχάσουμε φυσικά τη δημόσια παραδοχή του «Διατηρώ διπλό ταμείο. Ένα μαύρο και ένα άσπρο!» αλλά και την υπόθεση με την ξαδέλφη του αναισθησιολόγο... Επίσης, αν ξεχάσουμε και την τραγική ανεπάρκειά του στην Υγεία, με όλα τα προβλήματα των νοσοκομείων και τις ελλείψεις φαρμάκων για τις θεραπείες των καρκινοπαθών, τότε μια χαρά κατηγόρησε όλους τους άλλους.
Ήταν όμως έξαλλος που είχε παρουσιαστεί απ' τα ΜΜΕ ως αγροίκος και γι' αυτό προσπάθησε να διαλύσει αυτήν την εντύπωση, με το να φερθεί όχι μόνο σαν αγροίκος αλλά και σαν τραμπούκος.
Δεν μοιάζει να υπάρχει κανένα ηθικό όριο, ο Τσίπρας δεν φαίνεται να νιώθει καμία ηθική υποχρέωση να προστατέψει την κυβέρνηση και τη χώρα απ' τις πράξεις και τα λόγια των υπουργών του. Έχει, υποτίθεται, σοβαρότερα πράγματα να κάνει.
Μιλώντας τώρα για τη φορά που τσακώθηκε με προκλητικό δημοσιογράφο σε συνέντευξη τύπου (τότε με τον ιό ΧΙΒ) είπε ότι κανονικά έπρεπε να σηκωθεί και να τον βάλει τρία μέτρα κάτω απ' τη γη! Με το που λέει τη φράση του, το κομματικό κοινό ενθουσιάζεται, γελάει και χειροκροτεί, χαρούμενο που ο υπουργός Υγείας ξέρει πως κανονικά έπρεπε να είχε δολοφονήσει ένα συνάνθρωπό του...
Σε άλλες χώρες ή σε άλλες εποχές, πολύ μικρότερα στραβοπατήματα θα οδηγούσαν σε αποπομπή υπουργών, ή έστω σε παραιτήσεις. Τώρα κάθε μέρα έχουμε κάτι, και κανείς υψηλά ιστάμενος δε συγκινείται, ούτε καν το κοινό.
Δεν μοιάζει να υπάρχει κανένα ηθικό όριο, ο Τσίπρας δεν φαίνεται να νιώθει καμία ηθική υποχρέωση να προστατέψει την κυβέρνηση και τη χώρα απ' τις πράξεις και τα λόγια των υπουργών του. Έχει, υποτίθεται, σοβαρότερα πράγματα να κάνει.
Αναρωτιέμαι όμως εγώ: Όταν ονειρευόταν ως νέος να κάνει μια ανθρωπιστική επανάσταση της Αριστεράς, τέτοιους ανθρώπους ονειρευόταν πλάι του;
