Δεν ήταν λίγες οι φορές που αμέτρητες σκέψεις άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο όμοιες μεταξύ τους, σκαρφάλωσαν και ζήτησαν μια θέση σε μια πρόταση.
Σε συνέχεια αυτής της πρότασης λοιπόν κάθομαι και σκέφτομαι πως αν ισχύει ότι η σοφή επιλογή είναι αποτέλεσμα συνδυασμού έμφυτης κατανόησης και κεκτημένης γνώσης, τότε ίσως και να μην κατανοήσαμε τα πράγματα σωστά. Ίσως πάλι να μην έχουμε ζήσει αρκετά για να γνωρίζουμε περισσότερα.
Ίσως και να φταίει το γεγονός ότι αρχίσαμε να δυσπιστούμε ως προς την ίδια μας την σοφία και σε μια προσπάθεια μας να τα μάθουμε όλα καταλήξαμε να συνειδητοποιούμε πως δεν γνωρίζουμε τίποτε.
Ίσως δεν εκτιμήσαμε σωστά ούτε τις γνώσεις μας ούτε την εμπειρία μας και εδώ που τα λέμε πώς να τα καταφέρουμε όταν μοναδικό μας μέλημα ήταν και παραμένει έκθεση τους σε κοινή θέα. Ξεχάσαμε όμως πως όσο περισσότερο εκθέταμε την γνώση μας και την εμπειρία μας τόσο περισσότερο έπεφτε και η τιμή τους και ολοένα και περισσότερο χανόταν η αξία τους.
Και κάπως έτσι μέσα από μια λάθος ερμηνεία φτάσαμε και σε μια λάθος επιλογή.
Βαφτίσαμε τη λάθος επιλογή αποτυχία, δίχως να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε του λόγους για τους οποίους αποτύχαμε παρασταθήκαμε σε μια τελετή παράδοσης – παραλαβής, κατά την οποία η αποτυχία παραχωρούσε τη θέση της στην απελπισία.
Απελπισμένοι όσο ποτέ άλλοτε συντροφεύσαμε με την απραγία, λησμονώντας ότι όσο ελκυστική είναι η ίδια, άλλο τόσο καταστροφική είναι και η παρέα της.
Θεωρώντας την γόνιμη αμφισβήτηση άπιαστο όνειρο κοιμηθήκαμε σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα και πριν καλά καλά ξυπνήσουμε, ο συμβιβασμός είχε γίνει δεύτερη φύση μας.
Σε έναν κόσμο όμως που ο συμβιβασμός δεν αμφισβητείται, η απελπισία διαδέχεται την αποτυχία και οι λάθος ερμηνείες οδηγούν σε λάθος επιλογές, σε έναν τέτοιο κόσμο αυτό που χρειάζεται να σκεφτούμε είναι πως η απαλλαγή από όλα τα παραπάνω αποτελεί μια πιθανότητα και εκείνο που χρειάζεται επί τέλους να αποδεχτούμε είναι πως εμείς είμαστε μόνιμοι κάτοικοι των πιθανοτήτων.
σχόλια