«Ήταν 5 Μαΐου του 2010. Τα συνδικάτα (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ) καθώς και τοπικές οργανώσεις πρωτοβάθμιων σωματείων έχουν καλέσει σε γενική απεργία και διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν ίσως η μαζικότερη συγκέντρωση κατά του Μνημονίου, με τον αριθμό των διαδηλωτών να εκτιμάται τουλάχιστον μεταξύ 120.000 και 150.000» διαβάζουμε στο σημερινό μεγάλο αφιέρωμα του LIFO.gr.
«Εν μέσω επεισοδίων, 3 άτομα με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά τους έσπασαν το τζάμι της εισόδου στη Marfin Bank στην οδό Σταδίου 23, πέταξαν μέσα μία μολότωφ και αμέσως μετά ένα μπουκάλι με βενζίνη, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει φωτιά στο κτίριο. Οκτώ εργαζόμενοι βρίσκονταν εκείνη την ώρα μέσα στο κατάστημα της τράπεζας. Οι πέντε κατάφεραν να βγουν σώοι, αλλά με αναπνευστικά προβλήματα, ενώ τρία άτομα εγκλωβίστηκαν μέσα. Όπως διαπιστώθηκε, οι τρεις που δεν κατάφεραν να βγουν έξω εγκαίρως, πέθαναν από ασφυξία που προκλήθηκε από τις αναθυμιάσεις και τον πυκνό καπνό που είχε τυλίξει όλο το κτίριο. Η Παρασκευή Ζούλια (35 ετών), η Αγγελική Παπαθανασοπούλου (32 ετών και εγκυμονούσα) και ο Επαμεινώνδας Τσακάλης (36 ετών) ήταν οι τρεις άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους. Όπως έγινε γνωστό, ο άνδρας βρέθηκε νεκρός στο κλιμακοστάσιο μεταξύ πρώτου και δευτέρου ορόφου. Η μία γυναίκα σε γραφείο του δευτέρου ορόφου, ενώ η τελευταία κοντά στο μπαλκόνι. Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, Φίλιππο Κουτσάφτη, τα αίτια του θανάτου των τριών ανθρώπων ήταν η εισπνοή καπνού και τοξικών αερίων.»
Έξι χρόνια μετά, το ζήτημα πολώνει όσο ποτέ. Πράγμα, το λιγότερο, εξοργιστικό.
Σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης -η οικογένεια του οποίου έχει θρηνήσει νεκρό από τρομοκρατική επίθεση- δήλωσε: «Πέρασαν 6 χρόνια από τη δολοφονία των υπαλλήλων της Marfin. Oι οικογένειες των θυμάτων ακόμα περιμένουν δικαιοσύνη. Δεν ξεχνάμε». Ταυτόχρονα η ΝΔ έστειλε βουλευτές έξω απ' την τράπεζα να αποτίσουν φόρο τιμής (οι φωτογραφίες κυκλοφόρησαν ευρέως), ενώ και ο βουλευτής της Ι. Βρούτσης βγήκε εκτός θέματος στη Βουλή για να μιλήσει για τους νεκρούς της Marfin.
Μπορούμε να πούμε πως, σε ένα βαθμό, η ΝΔ εκμεταλλεύεται πολιτικά το συμβάν και τους θανάτους, για να δείξει τη διαφορά της με το ΣΥΡΙΖΑ στα ζητήματα τρομοκρατίας. Δεν νομίζω ότι θα τα έκαναν όλα αυτά -τις δηλώσεις, τις παρεμβάσεις στη Βουλή, τα λουλούδια στον τόπο του εγκλήματος- στην περίπτωση που οι τρεις νεκροί ήταν πχ. αριστεροί διαδηλωτές ή αντιεξουσιαστές που είχαν πεθάνει εξαιτίας της αστυνομίας σε συγκέντρωση εναντίον του Σαμαρά.
Τι να πούμε όμως και για αυτούς της άλλης πλευράς που, επειδή οι νεκροί δεν ήταν αριστεροί ή αντιεξουσιαστές, κάνουν σχεδόν σα να μη μετράνε καν; Η υποβάθμιση και ο χλευασμός της όλης υπόθεσης είναι πράγματα που βλέπουμε όχι μόνο σήμερα αλλά και όλα τα τελευταία έξι χρόνια στα social media.
Γράφει σήμερα ο Άρης Αλεξανδρής στο Facebook του:
«Ορδές αυτοαποκαλούμενων αλληλέγγυων, εργολάβων της ευαισθησίας, κατ' επάγγελμα πονόψυχων, κατ' αποκλειστικότητα ανθρωπιστών, αγγέλων της αριστερής φιλαλληλίας και αστυνόμων της κοινωνικής φιλευσπλαχνίας που μας κουνάνε κάθε μέρα το δάχτυλο για το ποιον/πώς/πότε και γιατί θρηνούμε, έχοντας πάντα μια καλή εξήγηση πρόχειρη γιατί η δική μας οδύνη είναι υποκριτική ενώ η δική τους (η ιδεολογικά και κομματικά εγκεκριμένη) αυθεντική και δίκαιη, έχουν μετατρέψει την υπόθεση της Μαρφίν σε cyber inside joke "ναι αλλά για τη Μαρφίν δεν λέτε τίποτα" - τύπου ότι πρόκειται περί αμελητέου θέματος ή χαζού μεμονωμένου περιστατικού που οι σατανικοί μα κουτοπόνηροι δεξιοί αντιτάσσουν σε κάθε (ασφαλώς σημαντικότερη) καταγγελία των θεόσταλτων αριστερών για να την αποδυναμώσουν, ελλείψει επιχειρημάτων.
Οκ παιδιά, ξέραμε πάντα ότι η τραγωδία μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοια μόνο εφόσον εγκριθεί από τα άτυπα Αριστερά Συμβούλια Κοινωνικής Συντριβής, ξέραμε πάντα ότι το φασιστικό έγκλημα για να αναγνωριστεί ως τέτοιο πρέπει να περιλαμβάνει τουλάχιστον ένα θύμα που οι παρατάξεις σας μπορούν να εκμεταλλευτούν επικοινωνιακά, να καπηλευθούν ιστορικά και να κεφαλαιοποιήσουν πολιτικά (ξέρετε, οι ανήλικοι αγωνιστές πουλάνε, ηρωοποιούνται εύκολα, άρα οικειοποιούμαστε τη μνήμη τους ερήμην τους - οι υπάλληλοι τράπεζας δεν πληρούν τις αντίστοιχες προδιαγραφές μάρτυρα), ΑΛΛΑ ΚΑΝΤΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ως ύστατη ένδειξη καλής πίστης, ε και για να γίνει λίγο πιο πιστευτός ο ρόλος του ΚΑΛΟΨΥΧΟΥ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΥΛΗ ΜΩΡΕ ΜΩΡΕ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ ΑΔΙΚΟ ΚΑΙ ΚΛΕΙΝΕΙ ΔΕΚΑ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΕΙ ΣΥΜΒΟΛΙΚΑ ΜΩΡΕ, να προσποιηθείτε ότι ερρμμμ έστω διαφωνείτε με το να καίγονται άνθρωποι ζωντανοί επειδή δεν δέχτηκαν να απεργήσουν.»
Και συνέχισε απαντώντας στο επιχείρημα "ΜΑ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΒΑΛΕ ΤΗ ΦΩΤΙΑ": «... όποιος κι αν έβαλε τη φωτιά, η αντιμετώπιση του συμβάντος από τους αριστερούς είναι μία: περιφρόνηση, αμφισβήτηση, ειρωνεία. Μα αν ήταν προβοκάτσια, αυτός δεν θα ήταν ένας παραπάνω λόγος για "Αριστερή" ευαισθητοποίηση; Περίεργο που η Μαρφίν δεν ενέπνευσε ούτε μια πορεία, ούτε μια μέρα μνήμης, ούτε ένα σπάσιμο του κέντρου.»
Πέρα όμως απ' τους μεν και του δε, υπάρχουν και οι άλλοι. Μια τρίτη κατηγορία ανθρώπων που μπορεί να είναι κεντρώοι, μπορεί αριστεροί, μπορεί και δεξιοί: Είναι αυτοί που εξοργίζονται και στεναχωρούνται με τον άδικο θάνατο ανθρώπων ασχέτως ιδεολογικού προσανατολισμού. Που φρίκαραν με το θάνατο του Τεμπονέρα και του Αλέξη Γρηγορόπουλου αλλά ΚΑΙ με το θάνατο των υπαλλήλων της Μαρφίν.
Αυτοί που ποτέ δεν θα πουν «έλα μωρέ ο Αλέξης, ένα κωλόπαιδο των ΒΠ ήταν που το 'παιζε επαναστάτης, πήγαινε γυρεύοντας», αλλά ούτε και «έλα μωρέ τώρα οι τραπεζικοί του Βγενόπουλου που αντί να απεργούν προκαλούσαν μέσα απ' την τράπεζα».
Μέσα σε όλο το κλίμα πόλωσης, το μόνο ευχάριστο και κάπως παρηγορητικό είναι πως, ευτυχώς, αυτή η τρίτη κατηγορία ανθρώπων είναι η πολυπληθέστερη απ' όλες.
σχόλια