ΑΠΟ ΤΗΝ IRENE D' ATHENES
Η Beyoncé υπήρξε πάντα μία συμπαθητική ποπ περσόνα της οποίας τα τραγούδια χόρευα με ευχαρίστηση ήδη από τις Destiny's Child, ενώ οι girly στίχοι με έκαναν να χαμογελώ ακόμα κι όταν τους έβρισκα ελαφρά σαχλούς όπως στην περίπτωση του "Single ladies".
Αυτό έπαψε όταν άκουσα-είδα το Lemonade. Με κάθε λεπτό που περνούσε η αρχική ενόχληση μετατρεπόταν σε θυμό και η δυσαρέσκεια μου προέκυπτε από την ξαφνική ανάδυση της Queen Bee ως δημιουργού φεμινιστικού μανιφέστο που απευθύνεται στις γυναίκες καλώντας τες να χειραφετηθούν. Τι εννοεί ωστόσο η ποπ σταρ ως χειραφέτηση; Το απλό και γνωστό σε όλους μας ξεκατίνιασμα. Δηλώνει μετανιωμένη που παντρεύτηκε "Wedlock, what a fucking curse" (Γάμος, τι γαμημένη κατάρα), μιλά υποτιμητικά για την αντροχωρίστρα "You better call Becky with the good hair" (Πάρε την Μπέκυ με το ωραίο μαλλί), ατάκες του στυλ «είμαι πολύ καλή για εσένα» κλπ, τα συστατικά δηλαδή κάθε γυναικείου pity party που περνάει γενιές δεκατέσσερις συλλήβδην τους άντρες και τις άλλες τις "πουτάνες".
Ενθυμούμενη την Jenny from the block, η Beyoncé προσπαθεί να πείσει για την ειλικρινή οργή της αρπάζοντας ένα ρόπαλο και σπάζοντας τα πάντα στο διάβα της σε ένα σκηνικό αφροαμερικανικής γειτονιάς τραγουδώντας «Τι είναι χειρότερο; Να μοιάζεις ζηλιάρα ή τρελή; Προτιμώ το τρελή». Δικαίως επιλέγει αυτή την οπτική αφήγηση εφόσον βασίζει το πόνημα της και το αίτημα απενοχοποίησης της φτήνιας της στις στερεοτυπικές συμπεριφορές της απατημένης γυναίκας όπως τις αντιλαμβάνονται όσοι αρέσκονται στο να αποκαλούν τις γυναίκες κατίνες.
Στο νέο visual album της μεταμορφώνεται σε αυτόκλητη υπερασπίστρια των δικαιωμάτων των γυναικών, θεωρώντας προφανώς πως παίρνει την σκυτάλη από την Maya Angelou, την Jill Scott και την Erykah Badu αλλά στην πραγματικότητα προδίδει τις αληθινά χειραφετημένες γυναίκες. Γυρίζει την πλάτη της σε όσες επιλέγουν να φύγουν από μία ψεύτικη σχέση, παρά τον φόβο ότι δεν θα μπορούν να τα βγάλουνε πέρα με τους λογαριασμούς, την δουλειά, τα βάρη του νοικοκυριού και την ανατροφή των παιδιών τους.
Η Beyoncé όμως, ούσα παιδί που μεγάλωσε σε μια celebrity φούσκα, δεν έζησε ποτέ στο πετσί της την απαξίωση που επικαλείται για να δικαιολογήσει το ghetto style ξέσπασμα στην απιστία του συζύγου της. Για να πουλήσει ποντάρει στο εύκολα εκμαιεύσιμο συναίσθημα των πραγματικά καταπιεσμένων και ευάλωτων γυναικών που θα ταυτιστούν απόλυτα βλέποντας την επίγεια θεά τους, μία αδιαμφισβήτητα όμορφη, ταλαντούχα και πλούσια γυναίκα να βασανίζεται από τον «μαλάκα» όπως και οι ίδιες.
Στο νέο visual album της μεταμορφώνεται σε αυτόκλητη υπερασπίστρια των δικαιωμάτων των γυναικών, και δη των μαύρων γυναικών, θεωρώντας προφανώς πως παίρνει την σκυτάλη από την Maya Angelou, την Jill Scott και την Erykah Badu αλλά στην πραγματικότητα προδίδει τις αληθινά χειραφετημένες γυναίκες. Γυρίζει την πλάτη της σε όσες επιλέγουν να φύγουν από μία ψεύτικη σχέση, παρά τον φόβο ότι δεν θα μπορούν να τα βγάλουνε πέρα με τους λογαριασμούς, την δουλειά, τα βάρη του νοικοκυριού και την ανατροφή των παιδιών τους.
Όταν μια διάσημη γυναίκα, που δεν έχει να αναμετρηθεί με την αγωνία της επιβίωσης, τον χρόνο που περνάει και την μοναξιά, προβάλλει μια ωραιοποιημένη ιστορία μεταμέλειας του ασώτου και επούλωσης παρά τον θυμό της για την προδοσία και τον εξευτελισμό που υπέστη, τότε καμία κοινή θνητή δεν θα τολμήσει να χωρίσει.
Αν το άλμπουμ αυτό είχε κυκλοφορήσει μετά την ανακοίνωση διαζυγίου από τους publicists των δύο σταρ ίσως και να με έπειθε ότι πρόκειται πραγματικά για το δημιουργικό αποτέλεσμα μιας περιόδου απογοήτευσης και προδοσίας, δείγμα γραφής μιας χειραφετημένης γυναίκας που πατάει γερά στα πόδια της, δείχνοντας τον δρόμο και στις λιγότερο ευνοημένες. Όμως η Beyoncé αφού μεμψιμοιρήσει για το κέρατο, αφού υψώσει το μεσαίο δάχτυλο προς τον Jay Z και τους άνδρες εν γένει και πετάξει επιδεικτικά την βέρα της στο πάτωμα (ναι μιλάμε για την ίδια που τους προέτρεπε να καβατζώσουν το καλό γκομενάκι φορώντας του χαλκά, συγγνώμη δαχτυλίδι) μιλάει για συγχώρεση και αναγέννηση, πιστή στα βήματα που προτάσσουν τα δημοφιλή εγχειρίδια αυτοβελτίωσης και ενδυνάμωσης που αποτελούν την Βίβλο του μέσου κοινού της, ένα κοινό που γαλουχήθηκε με Oprah και reality TV για να αποκοιμήσει τις αγωνίες του.
Φυσικά και τα λάθη στις σχέσεις συγχωρούνται, ο θυμός κατευνάζεται και οι άνθρωποι κάνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις γιατί αγαπούν τον σύντροφο τους ή γιατί σκέφτονται τα παιδιά τους. H Beyoncé όμως δεν προβάλλει αυτό, και σίγουρα όταν εξέθεσε τα οικογενειακά της προβλήματα σε κοινή θέα δεν σκεφτόταν την 4χρονη Blue Ivy, αλλά τα charts.
σχόλια