__________________
1.
Α, μπα σήμερα σε μια συζήτηση τέθηκε το θέμα του Θεού, αν πιστεύεις ή όχι, αν πας στην εκκλησία και μιλάς με τον άγιο και αγαλλιάζει η ψυχή σου. Οι γνωστές μου ισχυρίστηκαν πως μετά το αγιασμό στο σπίτι, μετά την επίσκεψη στη εκκλησία , την εξομολόγηση κλπ, αισθάνονται πολύ καλύτερα και τα πράγματα ρολάρουν στη ζωή τους θετικά (χωρίς πολλά εμπόδια) (σσ είναι τακτοποιημένες σε σπίτι, δουλειά, λεφτά). Εγώ δεν πιστεύω στο Θεό ούτε σε κάποια θρησκεία, βλέπω τα πράγματα σε ένα συνδυασμό κυρίως λογικών επιλογών, και μετά τύχης και συγκυριών. Δεν πάω ποτέ στην εκκλησία, δεν έχω αυτή την ανάγκη. Βάζω κάτω τα πράγματα και επιλέγω την επόμενη κίνηση μου βάση λογικής αλλά και των συνθηκών που επικρατούν στη χώρα μας. Όμως τελικά δεν μου πηγαίνει τίποτα καλά... δουλειά, λεφτά, σπίτι, οικογένεια εδώ και 9 χρόνια. Έχω φτάσει 42 ετών και εδώ και 9 χρόνια είμαι συνεχώς άφραγκη, και με δουλειές που είτε κλείνουν είτε δεν προχωρούν. Γενικά δεν προχωράει ποτέ τίποτα όπως το έχω αρχικά σχεδιάσει... έχω πάντα πολλά εμπόδια, σοβαρά και χρονοβόρα, ενώ πριν αυτά τα καταραμένα 9 χρόνια όλα πήγαιναν τέλεια. Τα προβλήματα βγαίνουν από εκεί που δεν το περιμένω, νόμοι παράλογοι, γραφειοκρατία, να τραβάς τα μαλλιά σου. Σήμερα λοιπόν αναρωτήθηκα μήπως είναι αυτός ο λόγος αυτών των συνεχόμενων αποτυχιών? Μήπως πρέπει να αναθεωρήσω τις απόψεις μου και να πιστεύω στο Θεό? Αλλά δεν μου πολυβγαίνει...εσύ τι λες? Τι θέλει να μου πει το σύμπαν?- έλεος πια...
2016-9=2007....
Όλα πήγαιναν καλά, και μετά άρχισαν να κλείνουν οι δουλειές σου, εμφανίστηκαν παράλογοι νόμοι, γραφειοκρατία... μμμ, ναι, μεταφυσική πρέπει να είναι η απάντηση. Άλλη εξήγηση δεν βλέπω. Βρε παιδιά, υπάρχει κανείς που έχει καμία άλλη ιδέα; Έγινε στην Ελλάδα κάτι ιδιαίτερο από το 2007 και μετά;
(Αγαπητή φίλη, το σύμπαν τραγουδάει έναν σκοπό που δεν μπορούμε να ακούσουμε, και δεν τον λέει για μας, τον λέει για το Αόρατο που βρίσκεται ακόμη πιο πέρα και από το ίδιο. Αυτό που συμβαίνει στις φίλες σου λέγεται αυθυποβολή και είναι πολύ σπουδαία υπόθεση. Αν σου κάνει, εφάρμοσε την.)
__________________
2.
Χθες βράδυ περπατούσα στο δρομο μόνος μου και από την αντίθετη κατεύθυνση ερχόταν μια παρέα 5-6 αγοριών. Όταν πέρασαν από δίπλα μου άκουσα τον έναν να λέει "δείτε μια πουσταρα". Εκείνη την στιγμή χαμογέλασα γιατί τα έχω βρει με τον εαυτό μου και δεν έχω πρόβλημα με το ποιος είμαι. Μπορώ να πω ότι δεν μου χάλασε καν τη διάθεση. Όσο το σκεφτόμουν όμως κατάλαβα ότι αυτό που με ενόχλησε ήταν το αίσθημα ανασφάλειας που μου δημιούργησε σε έναν δημόσιο χωρο. Σαν να ήμουν στο σχολείο και να δεχομουν μπουλινγκ. Any thoughts about that?- white heterosexual males - το καρκίνωμα της κοινωνίας
Θέλω να σου δώσω το μετάλλιο της αυτοπραγμάτωσης. Το ορίζω αυτή τη στιγμή. Συγκινήθηκα που υπάρχει άνθρωπος που αντιδρά σε τέτοια επίθεση χαμογελώντας. Συγχαρητήρια, πέρα ως πέρα. Έχεις χίλια δίκια που ένιωσες ανασφάλεια. Δυστυχώς, υπάρχει κίνδυνος – δεν μπορώ να σε καθησυχάσω σχετικά με αυτό. Θέλω όμως να σου πω ότι εκτός από αυτούς, υπάρχουν άλλοι τόσοι και άλλοι τόσοι και άλλες τόσες που είναι μαζί σου, περήφανοι και περήφανες για την αντίδραση σου. Εύγε. Και μπράβο στους γονείς σου.
__________________
3.
Λένα έχω πρόβλημα ή, καλύτερα, 2(προβλήματα) σε ένα. Πρώτον, πολλά βιβλία από αυτά που διαβάζω τα θυμάμαι στο περίπου. Την στιγμή που τα διαβάζω τα απολαμβάνω και οταν περάσει καιρός είναι σα να τα έχω διαβάσει αποσπαστικά. Ουτε θυμάμαι απ εξω φρασεις και στοχασμούς μεγάλων συγγραφέων όπως άλλοι. Γιατι συμβαίνει αυτό? Δε δίνω την απαραίτητη προσοχή? Αλλά δε νομίζω, υπάρχουν βιβλία που με συνεπηραν και τα χάρηκα αλλά μετά από καιρό θυμάμαι λίγα από αυτά. Σου συμβαίνει εσένα? Και δεν έχω γενικά ασθενική μνήμη, αντιθέτως κάποιες φορές εκπλήσσομαι με συζητήσεις ολόκληρες που θυμάμαι από το παρελθόν. Και δεύτερον πως γίνεται τα βιβλία να είναι ευεργετικά για τους ορίζοντές μας και τη σκέψη αν τα ξεχνάμε? Νομίζω ότι σιγά σιγά το διάβασμα κάνει "τα θαύματα " του, και πως σταδιακά μας αλλάζει, αλλά έχει αυτό να κάνει με τη μνήμη? Γίνεται να μου απαντήσεις γρήγορα? Αυτά. Σε αγαπώ από μακριά.- Φαιη
Κι εγώ θαυμάζω αυτούς που έχουν το χάρισμα να θυμούνται ολόκληρα αποσπάσματα, αλλά είναι ακριβώς αυτό, χάρισμα. Δεν σημαίνει οπωσδήποτε ότι καταλαβαίνουν καλύτερα τα κείμενα, ή ότι τα κάνουν περισσότερο δικά τους. Τα βιβλία είναι μαγιά, δεν είναι συλλογή πετραδιών. Μπαίνουν μέσα σου και ωριμάζουν, αν βρουν τις κατάλληλες συνθήκες. Ας μην ανατέμνουμε τόσο πολύ κάτι τόσο ουσιαστικό όπως κάναμε στο σχολείο, στραγγίζει η ουσία του.
__________________
4.
Με λενε Μυρτω αι εχω νευρα. Εκνευριζομαι και ξενερωνω πολυ με τη συμπεριφορα του αγοριου μου σε εναν τομεα και θελω ειλικρινα τη γνωμη σου γιατι ωρες ωρες σκεφτομαι οτι δεν εχω κανενα δικαιωμα να εκνευριζομαι και προσπαθω να μην το δειχνω γιατι δε θα πρεπε να με αφορα. Το αγορι μου ειναι 24 χρονων και εχει μια οικογενεια πολυ καλη, πολυ υποστηρικτικη σε οτι θελησει να κανει ακαδημαικα , επαγγελματικα κλπ. Ειναι ευκαταστατοι ανθρωποι γενικα. Ο φιλος μου δεν ειναι εκδηλωτικος μαζι τους, η αποψη μου ειναι οτι ειναι βαθια δεμενος μαζι τους, αλλα εχουν καπως τυπικες σχεσεις (μπορει να μην το εκφραζω σωστα, δε θελω να πω επιφανειακες παντως).
Μην εχοντας δουλεια και στηριζομενος οικονομικα σε εκεινους σπανια τους παει κοντρα, εχοντας ωστοσο ελευθεριες και ανεση. Ας μιλησω με συγκεκριμενα παραδειγματα. Κυκλοφορει με ενα αμαξι της οικογενειας το οποιο συντηρει ο πατερας του και επομενως παντα ρωταει αν προκειται να μεινει 2-3 μερες σπιτι μου αν μπορει να παρει το αμαξι(που ουσιαστικα εδω και παρα πολλα χρονια το χρησιμοποιει κυριως ο φιλος μου) και καποιες φορες εχει τυχει απο νευρα για κατι ασχετο ο πατερας του να του πει οχι (χωρις οντως να το χρειαζεται) πραγμα σπανιο βεβαια. Ωστοσο ποτε μα ποτε δε θα ζητησει το αμαξι για να κανουμε μια εκδρομη η κατι τετοιο επειδη προδικαζει οτι δε θα του το δωσουν και δεν ειναι διατεθειμενος να το διεκδικησει. Αυτο που λεει ειναι οτι εφοσον το αμαξι δεν ειναι δικο του και δεν εχει εισοδημα δε θα μπει στη διαδικασια να κοντραριστει με τους γονεις του (οι οποιοι οντως δε θα του το δωσουν). Απλα η αποψη μου γενικα ειναι οτι εφοσον ειναι πολυ καλος οδηγος, πολυ υπευθυνος και γενικα δεν εχουν κανενα παραπονο οι γονεις του, αν δε διεκδικησει πραγματα δε θα του παραχωρηθουν. Διχαζομαι κ ενιοτε δαγκωνομαι να μην εκφερω γνωμη γιατι σκεφτομαι οτι δε μου πεφτει λογος για τη σχεση που εχει με τους γονεις του αλλα ωρες ωρες με ενοχλει παρα πολυ που δε μπορουμε να κανουμε παργματα της ηλικιας μας επειδη δε θελει να ερθει σε μια υποτυπωδη συγκρουση με τους δικους του και με εκνευριζει αυτη του η παθητικοτητα. τι πιστευεις; το παραδειγμα με το αμαξι ειναι ενα παραδειγμα , το πιο χαρακτηριστικο βεβαια, αλλα υπαρχουν και αλλα παρομοια. Το γεγονος οτι δεν εχει φυγει απο το σπιτι του , καθως και το γεγονος οτι εγω ημουν ανεκαθεν αντιδραστικη προς τη δικη μου οικογενεια και διεκδικητικη (με πολυ ασχημο ωστοσο τροπο) επρεαζουν την κατασταση και το πως βλεπουμε τα πραγματα αλλα δε θεωρεις οτι στα 25 θα πρεπε να ναι λιγο πιο διεκδικητκος σε κατι που δεν ειναι παραλογο; Δηλαδη στο συγκεκριμενο παραδειγμα ποτε θα κανουμε/κανει εκδρομες; μετα τα 40 αυστηρως; Δρομολογω ηδη το να βγαλω διπλωμα οδηγησης μολις μαζεψω τα χρηματα, αλλα καμια φορα σκεφτομαι μηπως αυτη του η συμπεριφορα ειναι πιο εκτενης απο οσο νομιζω και απλως κρυβεται κατω απο το " δεν εχω δικο μου εισοδημα αρα δε θα παω κοντρα στους δικους μου". Στην αρχη της σχεσης μας θεωρουσα οτι δεν πρπεει να με ενοχλει καθολου αυτο που συμβαινει αλλα οσο περνουν τα χρονια οντως με ενοχλει. Αυτο που θελω να μου πεις ειναι αν θεωρεις οτι δεν ειναι δικη μου δουλεια και αν ειμαι υπερβολικη η αντιστροφα.
υ.γ. νομιζω ειναι σημαντικο και το αναφερω: σε αλλα πραγματα οπως το αν θα παει ενα ταξιδι πχ η αν θα μεινει εκτος σπιτιου 3 μερες, εφοσον εχει προνοησει για να εχει χρηματα δεν τους ζηταει την αδεια , αλλα ακομη και τοτε δε θα κανει κατι "υπερβολικο" . Δηλαδη δεν υπαρχει περιπτωση να μεινει σπιτι μου μια βδομαδα επειδη θεωρει οτι θα του την πουν και δε θελει να το προκαλεσει αυτο. Απλα πως θα θεωρηθουν δεδομενα ορισμενα πραγματα αν δεν τα κανεις;
Καιρό είχαμε να ακούσουμε το «μήπως είμαι υπερβολική».
Το θέμα, φυσικά, δεν είναι τα χρήματα. Το θέμα είναι η εξουσία. Τα χρήματα συμβολίζουν εξουσία. Οι γονείς του φίλου σου τα χρησιμοποιούν για να του υπενθυμίζουν ποιος έχει την εξουσία, κι αυτός υπακούει πλήρως γιατί η αποδοχή αυτού του στάτους κβο έχει ένα βασικό πλεονέκτημα γι' αυτόν, κι αυτό είναι η έλλειψη προσωπικής ευθύνης. Όσο ζει μέσα στα περιθώρια που έχουν οριστεί, οι γονείς του θα τον προστατεύουν.
Για πιο λιανά, οι γονείς του κρατάνε τα γκέμια και παίρνουν τις αποφάσεις για τη ζωή του, αυτός συνεργάζεται γιατί δεν θέλει να αυτονομηθεί. Αυτό για την ώρα δεν του δημιουργεί ιδιαίτερα προβλήματα. Το μεγαλύτερο που έχει είσαι εσύ, που δεν συμμερίζεσαι το ξεπούλημα που έχει κάνει. Φαντάζομαι ότι δεν έχεις κάποια αυταπάτη ότι θα αλλάξει αυτό για σένα. Υπάρχουν πολλές που θα δεχόταν να ζουν με αυτούς τους όρους, κυρίως επειδή έχουν κάνει την ίδια συμφωνία με τους δικούς τους γονείς.
__________________
5.
Αγαπητή α, μπα
διαβάζω κάποιους μήνες τη στήλη σου και πραγματικά μου αρέσει η αποψή σου, καθώς με βάζει να δω τα πράγματα και από μια άλλη οπτική.
Ο προβληματισμός μου είναι ο εξής: είμαι γύρω στα 25 και είμαι εξαιρετικά ντροπαλή με αποτέλεσμα να μην έχω κάνει ποτέ σχέση. Για να καταλάβεις πόσο ντροπαλή είμαι έχουν υπάρξει περιπτώσεις όπου συνομιλούσα με έναν άντρα και μετά από μέρες όταν το έφερα στο μυαλό μου, έχω αναλαμπή ότι ίσως και να με φλέρταρε. Σύμφωνα με τις φίλες μου πιθανότατα ναι. Αυτό που με αγχώνει όμως είναι ότι ακούω τόσες ιστορίες με κοπέλες που έκαναν σχέσεις από τα 15 τους, ενώ σχεδόν όλες μου οι φίλες έχουν κάνει τουλάχιστον μία σχέση μέχρι τώρα, και αρχίζω να πιστεύω πως ακόμα και αν κάνω σχέση, ο άλλος θα με θεωρήσει περίεργη. Οπότε γίνομαι ακόμα πιο ντροπαλή. Η κότα κάνει το αυγό, και το αυγό την κότα. Γι' αυτό και θα ήθελα την άποψή σου. Μήπως είμαι υπερβολικά ντροπαλή και θέλω βοήθεια ψυχολόγου; Μήπως αγχώνομαι για το τίποτα; Μήπως έχω όντως λόγο να αγχώνομαι;- no boyfriend since birth
Να πας σε ψυχολόγο, επειδή πιστεύεις ότι ένα χαρακτηριστικό σου σε δυσκολεύει στις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι. Είναι μια ευκαιρία να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου.
__________________
6.
Είμαι 21 χρόνων και δεν είχα ποτέ σχέση. Ξαφνικά πριν κανένα μήνα εμφανίζεται στη ζωή μου ένα παιδί που με πλησιάζει, φλερταρουμε αρχικά μέσω μηνυμάτων μετά και από κοντά. Όταν τελικά πάμε να αρχίσουμε κάτι μου λέει ότι έχει κοπέλα αλλά έχει κολλήσει μαζί μου. Την επόμενη μέρα τη χωρίζει. Μου φέρεται απίθανα... Ότι θέλω όπως το θέλω όσο το θέλω ακόμα κι αν αυτός τα θέλει αλλιώς... Και εν τω μεταξ βγαίνουμε λίγες μέρες. Τελικά όμως δεν νιώθω όσο ενθουσιασμενη θα ήθελα. Όταν είμαι μαζί του περνάω καλά, όμως όταν δεν είμαστε μαζί δεν τον αναζητώ δεν θέλω να τον δω ντε και καλά δε θέλω να μιλήσουμε στο τηλ κάθε μέρα. Δεν ξέρω ακριβώς τι νιώθω για αυτόν. Δε μπορώ να καταλάβω αν μου άρεσει επειδή του αρεσω εγώ η επειδή όντως μου κάνει ουσιαστική χημεία. Και οι πιο πολλοί λένε ότι αν μου άρεσε πραγματικά δε θα είχα αμφιβολίες. Παράλληλα θέλω πολύ να προχωρήσω. Το θέμα είναι, θα ναι σωστό να συνεχίσω μια σχέση για να ανακάλυψω πράγματα και να πειραματιστω ενώ αυτός τη βλέπει σοβαρά; δεν είναι εκμετάλλευση;; η απ την άλλη πως στο καλό το κόβω τώρα που αυτός θέλει πολύ και χώρισε κιόλας για να είναι μαζί μου;- Λιλ
Ας αρχίσουμε από το τέλος. Δεν τον έκανες εσύ να χωρίσει για να είναι μαζί σου. Χώρισε επειδή προτιμούσε να είναι μαζί σου. Την δική του ανάγκη υπηρέτησε. Δική του ήταν η απόφαση. Σχετικά με αυτό δεν του χρωστάς τίποτα. Του χρωστάς ό,τι χρωστάμε όλοι μας στους γύρω μας: να του φερθείς με αξιοπρέπεια.
Οι ανθρώπινες σχέσεις σπανίως είναι ξεκάθαρες. Έχουν δίκιο με όσοι λένε ότι αν σου άρεσε δεν θα είχε αμφιβολίες, αλλά θέλω να κάνω μια διόρθωση: αν σου άρεσε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ δεν θα είχες αμφιβολίες, όχι αν σου άρεσε «πραγματικά». Το «πραγματικά» είναι μια πολύ άτιμη λέξη. Στην αρχή οι άνθρωποι ψάχνουν συνέχεια τι είναι «όντως» το ένα και τι «πραγματικά» το άλλο που νιώθουν και τι «ουσιαστικά» είναι το ένα και το άλλο, και αυτό το στάδιο είναι απαραίτητο στη διαδικασία αυτογνωσίας, αλλά σου προτείνω να πηδήξεις μερικά χρόνια. Σου αρέσει επειδή του αρέσεις, και του αρέσεις επειδή υπάρχει χημεία, και όλα αυτά είναι μπερδεμένα μεταξύ τους και πολύ ουσιαστικά. Δεν χρειάζεται να τα ξεχωρίσεις, ούτε γίνεται. Τα συναισθήματα είναι μια μίξη αναγκών, προσδοκιών, προβολών και λίγης πραγματικότητας. Μείνε εκεί.
__________________
7.
Λόγω μιας πρόσφατης συζήτησης μου με τη μαμά μου συνειδητοποιησα ότι έχω πρόβλημα στο να μοιράζομαι τα πιο σημαντικά μου προβλήματα ακόμα και με τα κοντινά μου πρόσωπα γιατί φοβάμαι ότι μετά θα νιώθω πολύ ευάλωτη απέναντι τους και δε θα μπορώ να τους ξανά αντιμετωπίσω όπως παλιά! Έχω μια ιδέα για τον εαυτό μου και είναι αυτή η εικόνα που θέλω να βλέπουν για μένα που άμα τους εκμυστηρευτω όντως τους φόβους και τις ανασφαλειες μου θα αλλάξω για αυτούς... δε λέω ότι τώρα είμαι η τέλεια στα μάτια τους αλλά μου αρεσω έτσι όπως είμαι. Το αποτέλεσμα είναι ότι τελικά κρατάω όλα τα προβλήματα για τον εαυτό μου και τις περισσότερες φορές οι λύσεις που βρίσκω μπορεί να είναι επιβλαβεις ακόμα και για την υγεία μου (υπήρχε ένα διάστημα που έκανα εμετούς προκειμένου να μη βάλω κιλα). Δε νομιζω πως θέλω να ρωτήσω κάτι απλά με ανακούφισε η ιδέα ότι και κάποιος άλλος ξέρει τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου!
Η εικόνα που θέλεις να έχουν οι άλλοι για σένα είναι η αιτία που έκανες εμετούς για να μην βάλεις κιλά. Δεν ήταν ξεχωριστό συμβάν, ήταν απολύτως συνδεδεμένο με το οικοδόμημα σκέψης που έχεις στο κεφάλι σου. Αυτό που αναφέρεις σχετικά με την υγεία σου δεν είναι απλά επιβλαβές, είναι απόλυτα επικίνδυνο. Δεν χρειάζεται να μιλήσεις σε κανέναν που σε ξέρει. Γι' αυτό ακριβώς που περιγράφεις υπάρχουν επαγγελματίες που θα σε ακούσουν χωρίς να σε κρίνουν, και θα σε ανακουφίσουν εκατομμύρια φορές περισσότερο από όσο σε ανακούφισε αυτό που έγραψες ανώνυμα σε μια άγνωστη.
Δεν σου το λέω επειδή σε θεωρώ αδύναμη, σου το λέω ακριβώς επειδή είσαι ιδιαίτερα έξυπνη και έβγαλες ένα πολύ ακριβές συμπέρασμα για τον εαυτό σου που άλλοι χρειάζονται χρόνια έστω και για να το προσεγγίσουν. Πήγαινε σε κάποιον που ξέρει και από διαταραχές διατροφής.
σχόλια