Οι δολοφονίες γυναικών είναι ένα φαινόμενο που έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις στην παραμεθόρια πόλη του Juarez στο Μεξικό· σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία μεταξύ του 1993 και του 2005 περίπου 370 γυναίκες υπέστησαν βίαιο θάνατο ενώ ο αριθμός έχει διπλασιαστεί από το 2005 ως το 2011. Η Ana Güezmes η τοπική εκπρόσωπος των United Nations Women μιλώντας στο Al Jazeera είπε πως "οι φόνοι γυναικών είναι μία πανδημία στο Μεξικό". Το φαινόμενο έχει κερδίσει το διεθνές ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια, κυρίως λόγω της κρατικής αδιαφορίας καθώς μέχρι και πρόσφατα ήταν ελάχιστο το οπτικό υλικό που συνδέονταν με την υπόθεση. Ο φωτογράφος Gabriel Romero επισκέφτηκε για πρώτη φορά τη πόλη το 2014. Αν και είχε κάποιες πληροφορίες για τα γεγονότα φτάνοντας εκεί έμαθε περισσότερα για την τρομερή πραγματικότητα των φόνων. Οι οικογένειες των νεκρών ψάχνουν απελπισμένες για πληροφορίες και η κυβέρνηση κάνει ελάχιστα για να σταματήσει τη κουλτούρα της βίας.
Μέσα από το Lost Daughters of Juarez κύριος στόχος του φωτογράφου ήταν να καταγράψει τον αγώνα και την απαίτηση για δικαιοσύνη όσων πλήττονται από τη βία κατά των γυναικών, ενώ παράλληλα μεταφέρει στον θεατή το ιστορικό πλαίσιο του φαινομένου.
Η πλειοψηφία των θυμάτωνείναι φτωχές και σκουρόχρωμες σύμφωνα με την ακτιβίστρια για τα γυναικεία δικαιώματα Esther Chávez Cano η οποία ξεκίνησε τη καταγραφή και διερεύνηση των θανάτων το 1993. Ίδρυσε το Grupo 8 de Marzo (η ομάδα της 8ης Μαρτίου), πριν ένα χρόνο, μετά την ανακάλυψη τάφων με πολλά γυναικεία σώματα θαμμένα σε βαμβακοφυτείες και ερήμους. Πολλά απ' αυτά τα σώματα ήταν ακρωτηριασμένα και σε πολλά ήταν κομμένες οι θηλές, σαν να ήταν αναλώσιμο υλικό στη κουλτούρα βίας των συμμοριών του Juarez και των γύρω περιοχών.
Μέσα από το Lost Daughters of Juarez κύριος στόχος του φωτογράφου ήταν να καταγράψει τον αγώνα και την απαίτηση για δικαιοσύνη όσων πλήττονται από τη βία κατά των γυναικών, ενώ παράλληλα μεταφέρει στον θεατή το ιστορικό πλαίσιο του φαινομένου. Αν και η ιστορία από μόνη της είναι συναισθηματικά πολύ φορτισμένη δεδομένης της σοβαρότητας του θέματος, ο Gabriel ήθελε να αποφύγει τη δημιουργία μιας δακρύβρεχτης αφήγησης: «Ήταν σημαντικό για μένα να μην παρουσιάσω αυτούς τους ανθρώπους ως θύματα. Ήθελα να τους παρουσιάσω περήφανους και θαρραλέους".
