Η «ιέρεια» του ελαφρού τραγουδιού Ελίζα Μαρέλλι έφυγε χθες από τη ζωή, στα 77 της χρόνια, μετά από σύντομη νοσηλεία στο Ναυτικό Νοσοκομείο.
Το «τελευταίο αντίο» στην αγαπημένη ερμηνεύτρια Ελίζα Μαρέλλι - από συγγενείς και φίλους - θα δοθεί το Σάββατο, στις 11 το πρωί, στο χωριό Κρήνες του νομού Κορινθίας.
Η Ελίζα Μαρέλλι με τη βαθιά, ζεστή και εκφραστική φωνή της δέσποσε στο χώρο του Αθηναϊκού ρομαντικού τραγουδιού στα τέλη της δεκαετίας του '50 και τη δεκαετία του '60. Ερμήνευσε αξέχαστα τραγούδια των Σουγιούλ, Κορίνθιου, Χατζηαποστόλου ενώ ανέδειξε γνωστές επιτυχίες των Γιαννίδη, Χαιρόπουλου και Κυπαρίσση που μέσα από τις ερμηνείες της αγαπήθηκαν.
Σε ηλικία 9 ετών άρχισε τα μαθήματα στο Ελληνικό Ωδείο, ενώ δύο χρόνια αργότερα ήρθαν και τα μαθήματα φωνητικής με τη Δανάη. Η επαφή μαζί της έμελλε να κρατήσει ως το τέλος της ζωής της Δανάης και να είναι καταλυτική για την Ελίζα Μαρέλλι. Η δασκάλα της ήταν εκείνη που αργότερα την ονόμασε «αρχετυπική ντέιμ».
Το ταλέντο της αναδύθηκε αμέσως, η οικογένεια της όμως αρνήθηκε να ηχογραφήσει το πρώτο της τραγούδι καθώς ακόμα ήταν πολύ μικρή. Ωστόσο νεαρότατη έκανε τον πρώτο της δίσκο. Ήταν Πρωτοχρονιά του 1954. Κατάφερε να γεφυρώσει τρεις γενιές, αφού στα 14 χρόνια της τραγούδησε και δισκογράφησε δίπλα στον Μιχάλη Σουγιούλ, τον Χαιρόπουλο, τον Κώστα Γιαννίδη, τον Βέλλα, ενώ μοιράστηκε την αγάπη και την αγωνία του ελαφρού τραγουδιού με τη Σοφία Βέμπο και το Νίκο Γούναρη.
Πήρε στα χείλη της τους απλούς στίχους και χωρίς καμιά επιτήδευση, μα πάνω απ όλα με την αβίαστη και κοντράλτα φωνή της, συμπλήρωσε με ιδανικό τρόπο τη σύνθεση και χωρίς ελάχιστο ίχνος χάσματος, μετουσίωσε, λόγο, μουσική και φωνητική έκφραση σ ένα τέλειο αισθητικό αποτέλεσμα.
Ανάμεσα στις μεγάλες πρώτες επιτυχίες της και οι: «Μη μετανιώνεις», «Εσύ θα κλάψεις», «Τι μου έχεις κάνει», «Στην υγειά της», «Το καινούργιο σου φουστάνι», «Ο Ψαράς και η ψαροπούλα», «Έρωτα τύραννε μεγάλε», «Θέλω ποτέ να μην χωρίσουμε», «Το πεζοδρόμιο», κ.ά.
Ακολούθησαν οι μεγάλες προσωπικές της επιτυχίες ενώ παράλληλα έδωσε νέα ζωή σε τραγούδια του μεσοπολέμου και τα αναδεικνύει με τη φωνή και τις ερμηνείες της. Ανάμεσα τους τα: «Θα σε πάρω να φύγουμε», «Ας ερχόσουν για λίγο», «Ταμπακιέρα», «Μαραμένα τα γιούλια», κ. ά. Όταν τραγούδησε την περίφημη «Ρεζεντά» η επιτυχία που γνώρισε ήταν τόσο μεγάλη που ο κόσμος την ταύτισε μαζί του και την αποκαλούσε «Ρεζεντά». Το ίδιο συνέβη πολλές φορές ακόμα.
Η πρώτη συνέντευξη δίνεται στο περιοδικό «Ντομινό», ενώ ήταν μόλις είκοσι χρόνων. Η δημιουργία οικογένειας στο κατώφλι της δεκαετίας του 60 και η απόκτηση τριών παιδιών την κάνουν να μείνει μακριά από τη μεγάλη της αγάπη, το τραγούδι, κάτι για το οποίο ποτέ δεν μετάνιωσε, όπως η ίδια είχε δηλώσει. Τα παιδιά της άλλωστε επιβεβαιώνουν απόλυτα την επιλογή της. Η πρωτότοκη κόρης της σπούδασε Ιατρική, ο γιός της Νομική, ενώ είχε σημαντικές αθλητικές επιδόσεις και η δεύτερη κόρη της, ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Ωδείο και διαπρέπει ως καθηγήτρια Μουσικής.
Η επιστροφή έγινε πανηγυρικά, καθώς το κοινό ποτέ δεν την ξέχασε, με ένα πολύ επιτυχημένο ρεσιτάλ που έδωσε στο κινηματοθέατρο Παλλάς. Επειδή απέφευγε τη δημοσιότητα γίνεται λόγος για μια «φωνή χωρίς πρόσωπο». Παιδί του ραδιοφώνου η Ελίζα Μαρέλλι έκανε άπειρες ραδιοφωνικές εκπομπές, ενώ επίσης απέφευγε τα κέντρα και εμφανιζόταν μόνο σε συναυλίες. Οι τιμητικές πλακέτες, οι διακρίσεις και οι βραβεύσεις της αναρίθμητες, ήρθαν να επισφραγίσουν το ευρύ κοινωνικό, καλλιτεχνικό της έργο που εκδηλώνεται μέσα από την έντονη φιλανθρωπική της δράση. Τραγούδησε επίσης στο Ηρώδειο σε συναυλία αφιέρωμα στον Μιχάλη Σουγιούλ και αποθεώθηκε από το κοινό. Επίσης σε εκδήλωση στα Δημήτρια τον Οκτώβριο του 2009, αλλά και στο Ζωγράφειο Λύκειο της Κωνσταντινούπολης, στις εκδηλώσεις εορτασμού του Ολοκαυτώματος στη Νάουσα κ. ά.
Παράλληλα η Ελίζα Μαρέλλι πρωτοστάτησε το 2004 στη δημιουργία του συλλόγου «Φίλοι του Ελαφρού Τραγουδιού» θέλοντας να δώσει σάρκα και οστά σε μια ιδέα της Δανάης. Αφοσιώθηκε από τότε ψυχή τε και σώματι στους στόχους του Συλλόγου που ήταν η διάσωση και η διάδοση του ελαφρού τραγουδιού.
σχόλια