1.
Η μόδα και η καθημερινότητα
«Η μόδα είναι μια στολή για να αντέξεις την σκληρή καθημερινότητα» λέει ο Cunningham στο απόσπασμα μιας παλιάς συνέντευξης που είδα στο ντοκιμαντέρ. Όταν άκουσα την φράση κάτι με τσίμπησε και σαν να φώτισε μια πλευρά του θέματος που δεν είχα φανταστεί μέχρι σήμερα. Έχοντας εδραιώσει μέσα μου την στερεοτυπική εικόνα του πλούσιου fashion victim που θέλει να τραβήξει την προσοχή δεν είχα σκεφτεί την μόδα ως διέξοδο από τα προβλήματα και την καθημερινότητα. Μάλλον για την ακρίβεια υποτιμούσα όσους στρέφονται σε αυτή για να βρουν ανακούφιση και επικροτούσα τους υπόλοιπους που έψαχναν παρηγοριά στην τέχνη ή το διάβασμα.
2.
Ζώντας χωρίς κάτι περιττό
Μια βροχερή μέρα στην Νέα Υόρκη η κάμερα τον καταγράφει στα γραφεία των New York Times να καλύπτει τις τρύπες στο αδιάβροχο του με μονωτική ταινία. Σε κάποια άλλη σκηνή τρώει ένα σάντουιτς και πίνει ένα καφέ («Ο καλύτερος της Νέα Υόρκης. Ενώ ο καφές στους Times…») και αναφέρεται στην σχέση φτηνής τιμής με την ποιότητα του προϊόντος. Στο πολύ μικρό διαμέρισμα που ζει στην Νέα Υόρκη υπάρχουν τόνοι φίλμ και περιοδικών. Καμία πολυτέλεια, μόνο τα απαραίτητα δηλαδή ένα μονό κρεβάτι. Λίγα χρόνια πριν κλείσει τα ενενήντα και εξακολουθεί να κυκλοφορεί με το ποδήλατο στα βραδινά γκαλά και πάρτι που φωτογραφίζει. Το παζλ όπως ενώνεται στο φιλμ δημιουργεί την εικόνα ενός σύγχρονου ασκητή της μεγαλούπολης. Ένας μοναχικός άνθρωπος που ζούσε όσο πιο απλά μπορούσε πετώντας από πάνω του καθετί περιττό
«Μου έχουν κλέψει 26 ποδήλατα μέχρι σήμερα» λέει γελώντας σε κάποια σκηνή καθώς κλειδώνει το ποδήλατο του σε ένα στύλο. Σκεφτόμουν στο τέλος του φιλμ ότι ο άνθρωπος αυτός πέθανε και άφησε μόνο έργο πίσω του χωρίς να προκαλέσει κανένα κακό στον πλανήτη. Ούτε καν με τις εξατμίσεις του αυτοκινήτου του δεν επιβαρύνθηκε το πέρασμα του από την γη.
3.
Και η απόλυτη ελευθερία έχει τίμημα
«Τα λεφτά είναι το φθηνότερο πράγμα. Δεν πήρα τα λεφτά και ήμουν ελεύθερος να κάνω ότι θέλω» λέει ο Cunningham γελώντας καθώς ξεφυλλίζει ένα από τα πρώτα τεύχη του Details που είχε εκατό σελίδες δικές του. Οι ιστορίες για τις επιταγές που του έστελναν τα περιοδικά και ξεχνούσε να πάρει ή αρνιόταν να εξαργυρώσει διαδέχονται η μια την άλλη. Υπήρξε όμως ένα περιστατικό στο φιλμ που αναδεικνύει το θέμα των άγραφων κανόνων μέσα στο παιχνίδι των περιοδικών ακόμα και για τύπους σαν τον Cunningham. Η ιδέα του να δημοσιεύσει στο Women’s Wear Daily ένα άρθρο όπου σύγκρινε το στυλ των γυναικών του δρόμου με αυτό των μοντέλων της πασαρέλας τοποθετώντας δίπλα-δίπλα τις φωτογραφίες τους θεωρήθηκε πρωτοποριακή και αργότερα την αντέγραψαν πολλοί. Όμως του στοίχισε την καριέρα του στο περιοδικό και αντιδράσεις από τους οίκους που συνεργάζονταν μαζί του.
4.
Πως στήνεται η σελίδα στους NewYorkTimes
Η σκηνή που τον δείχνει να στήνει την σελίδα του στην κυριακάτικη έκδοση των NYT είναι ίσως από τις καλύτερες. Είναι οι φωτογραφίες από μια βροχερή μέρα με αέρα στην Νέα Υόρκη και ο Cunningham αλλάζει συνεχώς θέσεις στις φωτογραφίες μέχρι να συνθέσει την ιστορία όπως ακριβώς την έχει στον μυαλό του. Στις εικόνες υπάρχει μια γυναίκα που έχει μετατρέψει μια σακούλα σκουπιδιών σε ένα πρόχειρο αδιάβροχο. «Αυτή οπωσδήποτε» λέει στον βοηθό του. «Μα είναι μια σακούλα σκουπιδιών και μάλλον δεν χωρά» αντιλέγει αυτός. «Δεν καταλαβαίνεις» του απαντά ο Cunningham χωρίς καν να τον κοιτάξει βυθισμένος στην οθόνη του υπολογιστή.
5.
Δεν είναι δουλειά
Λίγο πριν την βράβευση του στο Παρίσι ο Cunningham βγάζει ασταμάτητα φωτογραφίες ότι του τραβά την προσοχή στον κόσμο που έχει συγκεντρωθεί στην αίθουσα. Κάποια γυναίκα από το κοινό τον πλησιάζει και του λέει: «Μα καλά δουλεύεις ακόμα και σήμερα; Σήμερα είναι η μέρα σου». «Μα δεν είναι δουλειά είναι απόλαυση» της λέει εκείνος και συνεχίζει τα κλικ
6.
Αποστασιοποίηση από όλους και από όλα
Γκαλά, πάρτι, κοσμικοί, fashion victims, διάσημοι, άσημοι. Όλος ο μικρόκοσμος της Νέας Υόρκης πέρασε μπροστά από τον φακό του για δεκαετίες αλλά ο Cunningham παρέμεινε ο παρατηρητής χωρίς να ανήκει σε καμία ομάδα. «Μην ξεχνάς είσαι εδώ για την δουλειά και τέλος» λέει σε κάποια σκηνή καθώς φεύγει ενώ το πάρτι συνεχίζεται. Σε κάποια άλλη σκηνή σχεδόν τον πιέζουν να φάει σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση και εκείνος αρνείται συνεχώς. Αρνείται δώρα, προσκλήσεις, ειδική μεταχείριση για να δηλώσει στο τέλος του ντοκιμαντέρ: «Είναι τόσο δύσκολο να παίξεις straight το παιχνίδι στην Νέα Υόρκη»
7.
Όλη την μέρα βυθισμένος στο ταλέντο του
Υπάρχει μια συνέντευξη του σκηνοθέτη και παραγωγού του φιλμ στο youtube όπου αποκαλύπτουν ότι ο Cunningham δεν έχει δει την ταινία που γύρισαν για αυτόν και ούτε πρόκειται να το κάνει στο μέλλον γιατί δεν έχει καθόλου χρόνο! Και το φιλμ σε πείθει για αυτό. Ο άνθρωπος αυτός από την ώρα που ανοίγει τα μάτια του μέχρι το τέλος της ημέρας, είναι βυθισμένος στο χάρισμα του. Παραδέχεται μάλιστα στο τέλος του ντοκιμαντέρ ότι ποτέ δεν είχε κάποια σχέση στην ζωή του επειδή δεν είχε χρόνο.
8.
Η σχέση με το Θεό
Η δεύτερη προσωπική ερώτηση που του γίνεται χωρίς να είναι υποχρεωμένος να απαντήσει(η πρώτη είναι για την προσωπική του ζωή) είναι για την σχέση του με την εκκλησία και τον Θεό. Τον ρωτούν εάν είναι αλήθεια ότι πηγαίνει κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Ο Cunningham σκύβει με το κεφάλι ανάμεσα στα γόνατα και μοιάζει σαν είναι έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Είναι μια σκηνή που μάλλον θα προκαλέσει αμηχανία στους θεατές έχοντας παρακολουθήσει έναν άνθρωπο χαμογελαστό και γεμάτο ζωή σε όλη την διάρκεια του ντοκιμαντέρ.
