Πως ξέρουμε ότι πήραμε τη σωστή απόφαση; Πώς ξέρουμε ότι είμαστε έτοιμοι για κάτι; Πώς ξέρουμε ότι ό,τι εχουμε είναι και αυτό που όντως θέλουμε; Τι θέλουμε; Όλα αυτά είναι που τριγυρνάνε μέσα στο κεφάλι μου. Μέρα νύχτα, νύχτα μέρα. Όχι όμως πάντα. Μισό λεπτό, θα εξηγηθώ. Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Είμαι 27. Έχω φύγει από την Ελλάδα και ζω στην Ιρλανδία εδώ και 2,5 χρόνια. Είχα τη δουλειά μου, έβγαζα τα λεφτά μου και το πιο σημαντικό για εμένα: έκανα τα ταξίδια μου. Και αυτό είναι που ήθελα πάντα. Συζούσα με το αγόρι μου, ήμασταν καλά, ο καθένας είχε τα χόμπι του κ τους φίλους του. Και ξαφνικά... όλα ήρθαν τούμπα. Όταν λέω όλα, εννοώ ΟΛΑ.
Όλα ξεκίνησαν στο πάρτι της εταιρείας που δουλεύω. Ήμασταν εκεί, όλη η παρέα μου. Και ήταν και εκείνος εκεί. Ο Ιταλός συνάδελφός μου. Με τα μελαγχολικά μάτια, το χιούμορ, το πλατύ χαμόγελο, την ικανότητα να μιλάει από πολιτική κ ταξίδια κ κηπουρική και συνταγές μέχρι τα πιο αλλόκοτα σεξουαλικά θέματα. Αυτός που πάντα με έκανε να γελάω. Να σκέφτομαι λίγο πιο βαθιά. Λίγο πιο διαφορετικά. Πού μου άρεσε να τα πίνω μαζί του και να ακούμε μουσική μαζί. Φίλος, το τονίζω. Δεν είχα καταλάβει πως όλα αυτά που ένιωθα ήταν παραπάνω από φιλία.
Θέλω μόνο να πω ότι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα σε αυτή τη ζωή. Μπορούμε μόνο να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Με σεβασμό για τον εαυτό μας και τους ανθρώπους που έχουμε στη ζωή μας.
Περνούσαμε καλά όλοι μαζί λοιπόν στο πάρτι, χορεύαμε, πίναμε, γελούσαμε. Και στον τελευταίο χορό, που χορεύαμε μαζί, με σφίγγει και με τραβάει πάνω του. Το χέρι στη μέση, κύριος. Και η αγκαλιά τόσο σφιχτή που μου έκοβε την ανάσα. 2 3 λεπτά έτσι. Και μετά με κοιτάζει και μου λύνονται τα γόνατα. Και φιλιόμαστε. Λεπτά ολόκληρα, λες και οι δυο μας δεν θέλαμε αυτή η στιγμή να τελειώσει ποτέ.
Να μην τα πολυλογώ.. Με πήγε σπίτι με τα πόδια μέσα στη βροχή, με καληνύχτισε, έφυγε. Χώρισα με το αγόρι μου, αφού πρώτα του εξήγησα. Έμενα με τον Ιταλό μετά, μου έλεγε συχνά πως του αρέσει να περνάει χρόνο μαζί μου και να κοιμόμαστε αγκαλιά, δεν ήταν μόνο το σεξ μαζί μου που του άρεσε. Άρχισα να δένομαι. Αλλά και να φοβάμαι. Και δεν ήθελα να σκέφτομαι. Γιατί σε 2 μήνες θα έφευγε για 6 μήνες. Ασία, Αυστραλία, Ιταλία. Μου είχε πει πιο παλιά πως το ήθελε πάντα αυτό και εγώ είχα ενθουσιαστεί και τον είχα υποστηρίξει, μέχρι και πιέσει να κλείσει τα εισιτήρια. Και τώρα;
3 εβδομαδες πριν φύγει, μου ζήτησε να πάω μαζί του. Στην αρχή αρνήθηκα αλλά το ξανασκέφτηκα. Εμένα δεν μου έδιναν άδεια για 6 μήνες, μόνο για έναν.
Ο καλύτερος μήνας της ζωής μου. Και συνάμα ο χειρότερος. Δεν έχω ξαναβιώσει τέτοιο φόβο. Δενόμουν, ένιωθα πράγματα, δεν ήθελα να τον χάσω αλλά πώς θα γινόταν; Ένιωθα πως κ εκείνον τον απασχολούσε κάτι. Την ημέρα που έφυγα του είπα πως θέλω να τον περιμένω να γυρίσει. Δάκρυσε. Ήθελε. Και έτσι έγινε.
4 μήνες μακριά ο ένας από τον άλλο. Δύσκολο κ εύκολο ταυτόχρονα. Συνεχίζαμε και οι δυο μας τις ζωές μας κανονικά αλλά πεθαίναμε να βρεθούμε πάλι. Ένα μήνα αφότου έφυγα, έσκασε η βόμβα. Θέλει να κάνουμε παιδιά, μου είπε πως με αγαπάει.
Εγώ σοκαρισμένη. Ποτέ δεν ήθελα παιδιά. Ήθελα τα ταξίδια μου και την ανεξαρτησία μου. Και τώρα; Με πιάνω να το θέλω. Να χαμογελάω στην ιδέα. Πώς είναι δυνατόν; Του είπα πως σοκαρίστηκα αλλά πως το θέλω και εγώ. Με εκείνον. Μόνο.
Εν τω μεταξύ είχα βρει καινούργιο σπίτι για να μείνουμε μαζί, είχα μετακομίσει όλα τα πράγματά μας, ήμουν κ ακόμα είμαι περήφανη που τα έκανα όλα μόνη μου. Χάρηκα την κάθε στιγμή, ακόμα και όταν ήμουν εξουθενωμένη. Όταν γύρισε στην Ιταλία, τον επισκέφθηκα. Γνώρισα και την οικογένεια του. Η μαμά του με λάτρεψε, τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Από τότε προσπαθούμε να κάνουμε παιδί.
Από τότε που γύρισε όμως, νιώθω συχνά κουρασμένη, εξαντλημένη κ παραμελημένη. Δεν σταματάει με τα πειράγματα ότι θα φύγει και θα με αφήσει μόνη μου με το παιδί και διάφορα τέτοια χαζά. Και εγώ κουράζομαι, συνέχεια τα ίδια. Του μίλησα, του εξήγησα, το ελάττωσε. Δεν άλλαξε η συμπεριφορά του σε σχέση με το πώς ήταν παλιά. Απεναντίας, μου λέει συχνά πως με αγαπάει. Στη δουλειά δεν κρύβει ότι είμαστε μαζί και ότι είμαστε καλά. Με βοηθάει στο σπίτι, στα ψώνια. Δεν έχω λόγο να παραπονιέμαι. Και τα θέλω μας ταιριάζουν. Και οι συνήθειές μας. Και τα πιστεύω μας. Αλλά για κάποιον λόγο είμαι απελπισμένη κάποιες φορές. Κλαίω. Δεν βρίσκω συγκεκριμένο λόγο. Φοβάμαι. Θέλω να το βάλω στα πόδια.
Ήμουν τόσο σίγουρη πώς όλα είναι καλά και πως εκείνος είναι αυτός ο ένας. Και τώρα; Δεν ξέρω αν απλά είναι φόβος ή η διαίσθησή μου. Έχω παγώσει.
Αυτή είναι η ιστορία μου. Θέλω μόνο να πω ότι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα σε αυτή τη ζωή. Μπορούμε μόνο να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Με σεβασμό για τον εαυτό μας και τους ανθρώπους που έχουμε στη ζωή μας. Και πρέπει πάντα να ελπίζουμε για το καλύτερο. Αλλά και να μάθουμε να φεύγουμε την κατάλληλη στιγμή. Και να μάθουμε να αποδεχόμαστε πως δεν θα πηγαίνουν όλα όπως τα έχουμε σχεδιάσει. Η αληθινή δύναμη είναι εδώ. Και εύχομαι να την αποκτήσουμε όλοι μας. Fingers crossed, που λέμε και εδώ στα ξένα.
σχόλια