Τελευταία ζηλεύω τους εφήβους. Όχι τα παιδάκια και όχι τους μεγαλύτερους. Την ηλικία εκεί γύρω στα 15 με 18 που δεν έχεις ιδέα για το τι σκατά κάνεις στη ζωή σου αλλά έχεις 25 ιδέες για το τι θα ήθελες να κάνεις. Εκεί που τα σπυράκια στο κούτελο είναι σαν ηφαίστεια έτοιμα να κατακτήσουν τον κόσμο... Βλέπω παιδιά πάνω σε μηχανάκια να έχουν στο βλέμμα αυτή τη σκανδαλιά του καινούργιου. Παιδιά που στα μάτια τους βλέπεις την πίστη ότι ο κόσμος τους ανήκει. Παιδιά που είναι ευτυχισμένα απλά και μόνο επειδή είναι ΕΞΩ από το σπίτι αντί για τρελαμένους 25αρηδες που τρέχουν για να γυρίσουν εκεί να κρυφτούν .
Σ' ένα μήνα έχω τα γενέθλια μου πάλι. Δεν αλλάζει κάτι απλά λέω. 27. Πως γίνεται αυτός ο μπάσταρδος ο χρόνος να περνάει τόσο ύπουλα. Και όταν λέω ύπουλα δεν εννοώ γρήγορα εννοώ κυριολεκτικά ύπουλα. Δε σ αφήνει να καταλάβεις μ' όλο αυτό το σταδιακά πότε ζεις τα σημαντικά για τη ζωή σου ποιες είναι οι στιγμές που την καθορίζουν, πότε στο διάολο άλλαξες και ποιος είσαι εσύ που από κωλόπαιδο στους δρόμους έγινες καθωσπρέπει και σωστός. Ποιος είσαι εσύ που τέλειωσες τη σχολή και που κάθεσαι στον καναπέ και συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις τι να κάνεις και ποιος είσαι εσύ ο ίδιος που δουλεύεις όλη μέρα και δεν έχεις ζωή.
Ποια ήταν η στιγμή μέσα σ' όλη αυτή τη δεκαετία που έχασες εσένα; Γιατί κάποτε δεν ξέρω αν θυμάσαι ενθουσιαζόσουν που θα βγεις που θα πιεις καφέ που θα παίξεις μπάλα χωρίς λόγο. Τώρα όλα έχουν λόγο. Να βγεις να ξεσκάσεις να δεις κάποιον να αδυνατίσεις να ξοδέψεις χρόνο χωρίς να σκέφτεσαι ότι η ζωή σου δεν έχει νόημα .
Οπότε ναι ζηλεύω αυτά τα παιδιά πάνω στα μηχανάκια. Και αυτά που πίνουν και γίνονται ρεζίλι με τους φίλους τους. Και αυτά που παίζουν μπάλα έτσι γιατί θέλουν να τρέχουν να κινείται το αίμα τους. Κυρίως όμως ζηλεύω που ερωτεύονται πρώτη φορά. Και που πιστεύουν στα για πάντα και στα πότε και που τα θέλουν όλα και ονειρεύονται. Και που δεν θέλουν ύπνο αλλά να ζήσουν κι άλλο. Και γουστάρω που φωνάζουν και τρελαίνονται με τους γονείς τους γιατί βλέπουν τα λάθη και δεν έχουν φοβηθεί τόσο από την ζωή ώστε να ακολουθήσουν τα ίδια.
Ναι θα ήθελα να ξαναγυρίσω εκεί που θα είχε νόημα η κάθε μέρα κι ας μη κατάφερνα να αλλάξω τίποτα . Ας έκανα με μαθηματική ακρίβεια τα ίδια λάθη. Ας πονούσα από τους ίδιους, ας σκουντουφλούσα στα ίδια σημεία, ας έπαιρνα τις ίδιες αποφάσεις ξανά. Μόνο επίγνωση θα ήθελα να είχα. Ότι είναι η τελευταία φορά που θα τα κάνω όλα για πρώτη φορά. Να ξέρω, να γεμίσω κι άλλο να θυμάμαι περισσότερα. Μήπως και τη δεύτερη φορά που θα έφτανα 27 να είχα κρατήσει λίγο ενθουσιασμό και λίγη πίστη...
σχόλια