Γύρισα στο ξενοδοχείο μεθυσμένος.
Και αποφάσισα να ακούσω ένα δίσκο που είχα να ακούσω από το Λύκειο.
Το The Bends των Radioheads.
Τον ακούσα ολόκληρο. Στο κρεβάτι, μεθυσμένος. Με κλειστά τα ματιά.
Είχα να τον ακούσω από τότε, και οι ξεχασμένες μελωδίες γλιστρούσαν επίμονα στο μυαλό.
Οι ξεχασμένοι στίχοι εισέβαλαν στην τωρινή μου ζωή.
Το Λύκειο. Οι ελπίδες. Οι αγωνίες. Τα μυστικά.
Με κλειστά τα ματιά, μεθυσμένος τελείως, άκουσα για πρώτη φορά, εδώ και 15 χρόνια ολόκληρο τον δίσκο.
Και το Κουτί της Πανδωρας με όλα τα κακά άνοιξε. Και όλα τα κακά ξεχύθηκαν ελεύθερα.
Και δεν με πείραξε καθόλου - το αντίθετο. Ολα όσα ξεχύθηκαν ήταν τα δικά μου μυστικά, τα δικά μου παράσημα, οι δικές μου ξεχασμένες αγαπημένες στιγμές.
Πώς μπορεί, αυτή η άτιμη η μουσική, να σε τσακίσει, μερικές φορές.
Με την καλύτερη των εννοιών.
*Τότε που οι radiohead ήταν απλά μελωδικοί, σπαρακτικά μελωδικοί. Και τους ένιωθες. Και δεν χρειαζόσουν κομπιουτεράκι για να τους καταλάβεις.
σχόλια