Γύρισα στο ξενοδοχείο μεθυσμένος κι έβαλα παλιούς Radiohead

Τοτε ηταν που συναντησα τον Thom, μολις ειχαν τελειωσει το Bends, λιγο πριν παντρευτω, στα 32 μου. Θυμαμαι να λεει οτι υπηρχε η σκεψη να το πουνε Mint, επειδη ηξεραν οτι θα εβγαζαν πολλα λεφτα. Σιγουρα δεν με σημαδεψε οπως εκεινα που ακουγα στην εφηβεια αλλα ηταν o δισκος εκεινης της χρονιας.

περιεργο..κ εγω εχθες ακουγα τον δισκο ολη μερα .. ειχα πολλα χρονια να τον ακουσω ..

Η μελίνα, εγώ, ο καναπές, το CD player, τα φιλιά, οι αγκαλιές, το sex, οι πανελλαδικές, ο ζεστός ιούνης του 95...κι αυτή η απίστευτη "κολλημάρα" μου μ'αυτή τι μπάντα...και 17 χρόνια, στο λονδίνο του '12 χαμένος στους όρθιους του Ο2 ψάχνω να βρω πόσα έχουν αλλάξει από τότε...προσπαθώ να σκεφτώ αν είχα ποτε μου σκεφτεί εκεί στο 95 πως θα είμαι στο '12...τι θα κάνω στο '13...Κι αισθάνομαι ότι ο Yorke πάντα είναι στα αυτιά μου, το μυαλό και τι ψυχή μου...

Τότε που οι radiohead ήταν απλά μελωδικοι, σπαρακτικα μελωδικοι. Και τους ενιωθες. Και δεν χρειαζοσουν κομπιουτερακι για να τους καταλάβεις.Αυτα λεω και γω και με κοιτανε λες και ειμαι alien..Κολλησανε ολοι με το ok computer. πφφφφ.Γιααααα δειτε το live απο το Αstoria 1994.

Το The Bends ήταν η πρωτόλεια εποχή τους, η εφηβεία της πορείας τους, τότε που όλα μοιάζουν πιο straightforward κι οι μουσικές σου φόρμες δεν έχουν προλάβει να κορεστούν, να επαναληφθούν. Είναι μάλιστα συνδεδεμένη με την εφηβεία των περισσότερων εξ ημών, η οποία πάντα εξωραΐζεται με αυτήν την αποστασιοποιημένη νοσταλγική διάθεση που εμβαπτίζει τα πάντα στο ιδανικό.Έκτοτε εξελίχθηκαν, ωρίμασαν, διαχειρίστηκαν μια απίστευτη προβολή κι άντεξαν να κουβαλήσουν το βαρύτατο φορτίο του γκρουπ που επηρέασε μια ολόκληρη εποχή, μια γενιά συγκροτημάτων που ακολούθησαν κι ουδέποτε έφτασαν τη δυναμική τους (Coldplay, Muse, Elbows, Medal κα). Κι έγιναν κατιτίς πιο στρυφνοί, πιο απαιτητικοί, πιο ηλεκτρονικοί,έσπασαν τις ροκ νόρμες κι αδιαφόρησαν απέναντι στις επικλήσεις του μέσου οπαδού να παραμείνουν στις υφιστάμενες κατακτήσεις τους. Ταυτόχρονα δεν εγκλωβίστηκαν στη μέγγενη του γκρουπ αυτού καθεαυτού, κάνοντας έκαστως το καπρίτσιο του μέσα από την προσωπική διασκογραφία κι επιστρέφοντας πίσω στο πρώτο, όπως εκείνος που ξενοπηδάει μεν, αλλά αρνείται να εγκατλείψει την οικογενειακή γαλήνη.Θεωρώ πως οι Radiohead παραπέμπουν στους Beatles αναλογικά με τον τρόπο που μπήκαν στα μουσικά πράγματα κι εξελίχθηκαν στην πορεία, διαμορφώνοντας μια πιο σοφιστικέ τραγουδοποιία και μάλιστα σε εποχές λιγότερο ηχητικά παρθένες, όταν ήδη ουκ ολίγα είχαν ειπωθεί και προηγηθεί μέσα σε 20 χρόνια. Προχώρησαν όμως εκεί που κανένας εκ των μάλλον υφολογικά περιορισμένων πχ U2 δεν κατάφερε, γιατί δεν συμβιβάστηκε, δεν φοβήθηκε και δεν σκανδάλισε με τίποτα περισσότερο πλην της μουσικής του.Plus έκανε cool την βλεφαρόπτωση! ;)

Μετα και το ok combuter τι άλλο να γράψουν, αδειάζει κανείς, σούπερ γκρούπ πάντως. Με έβαλες στην πρίζα και το άκουσα κι εγώ όλο το άλμπουμ, μετά απο καμια δεκαριά χρόνια, νά σαι καλά.

Εφηβεία, Radiohead, ελπίδες και προσδοκίες, όνειρα και μυστικά όχι απαραίτητα άσχημα ή (αυτο)καταστροφικά.Πόσα μου θυμίζουν όλα αυτά! Και φαντάζομαι είμαστε πολλοί εκεί έξω που μοιραζόμαστε τις αναμνήσεις αυτές.Πολύ ωραία άρθρο, ρε συ Άρη. Και αληθινό.Σε λίγες γραμμές περιέγραψες μια ολόκληρη εποχή.Έχω πολύ καιρό να ακούσω το The Bends.Μέσα από αυτό τους πρωτοέμαθα - από το Fake Plastic Trees.

"It makes me uncomfortable to talk about meanings and things. It's better not to know so much about what things mean. Because the meaning, it's a very personal thing, and the meaning for me is different than the meaning for somebody else." Τάδε έφη David Lynch. Ας μην τα θέλουμε όλα πια μασημένα έτοιμα για φάγωμα.. Απολάυστε τις μουσικάρες τους απλά.. :D :D

Γκρουπαρα & δισκαρα Αρη,oπως τα λες,εποχη που οι Radiohead εκαναν την διαφορα!και μετα ok computer ετσι? ;D