Στεναχωριέμαι κάπως για τη ΔΗΜΑΡ. Η μοναδική πραγματικά ευρωπαϊκή αριστερά (απ' τις εποχές του ΚΚΕ εσωτερικού και αργότερα με ευρωβουλευτή τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη) να μένει έξω απ' την Ευρώπη.
Δεν γίνεται να μην πούμε όμως ότι ήθελε και τα παθε.
Πρόκειται για το πιο αναποφάσιστο κόμμα της εποχής μας. Πράγμα καλό κατά βάθος, γιατί αυτό σημαίνει ότι δεν έχει παρωπίδες ή προαποφασισμένες αντιλήψεις -δεν έχει σκληρή γραμμή- αλλά τελικά έτσι αποξένωσε τους ψηφοφόρους της.
Τη μία μπήκε στην κυβέρνηση κι έχασε μερικούς. Την άλλη βγήκε απ' την κυβέρνηση, έχασε ακόμα περισσότερους. Πήγε να το παίξει σκληρή αντιπολίτευση έχασε κι άλλους. Και τέλος, λίγο πριν τις εκλογές, σχετίστηκε με τον ΓΑΠ κι εγινε Παπανδρεϊκή ίσως και χωρίς να το θέλει. Το αποτέλεσμα; Κέρδισε κάποιες Παπανδρεϊκές ψήφους, έχασε όλες τις υπόλοιπες.
Η κρίση ταυτότητας της ΔΗΜΑΡ μπέρδεψε τον κόσμο και μας έκανε να νιώθουμε πως δεν την έχουμε καμία ανάγκη.
Ελπίζω να κατασταλάξει κάπου, να προσφέρει κάτι χειροπιαστό που δεν το έχει κανείς άλλος, και να ξαναδυναμώσει. Αν όχι, τότε μια συνεργασία με την ΕΛΙΑ ή το Ποτάμι θα ήταν η καλύτερη λύση γι' αυτήν - και για την κεντροαριστερά.
σχόλια