Χμμ... Σίγουρα δε θα μιλήσουμε για σκευάσματα, έτσι; Καλά, κατάλαβα. Αφού το πάμε εκεί το πράγμα, δίχως δισταγμό σου απαντώ, πως αυτό δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την ελπίδα. Ναι, καλά το διάβασες. Πρόκειται, κατά τη κρίση μου, για το πιο ισχυρό ναρκωτικό στον κόσμο, αφού πάρα πολύ εύκολα μπορεί να επηρεάσει σε τόσο μεγάλο βαθμό έναν οποιονδήποτε εγκέφαλο, κατά τρόπο ανάλογο με εκείνον των ψυχοτρόπων σκευασμάτων. Και η αλήθεια, εδώ που τα λέμε, είναι, πως όλοι – λίγο έως πολύ – το έχουμε δοκιμάσει· σε μερικούς άρεσε κιόλας, ενώ άλλους τους κατέστρεψε.
Φυσικά, όλοι καταλαβαίνουμε το σχηματικό χαρακτήρα της παραπάνω παρομοίωσης. Βέβαια, εδώ που το καλοσκέφτομαι, υπάρχει άλλη μια σοκαριστική ομοιότητα της ελπίδας με τα ναρκωτικά, η οποία τρόπον τινά έγκειται στην αιτία εξαιτίας της οποίας κανείς κάνει χρήση. Δεν ξέρω, αν έχει τύχει ποτέ να κουβεντιάσεις με κάποιον χρήστη (έστω και πρώην), αλλά αν ρωτήσεις έναν από αυτούς, σχεδόν σίγουρα θα σου απαντήσει πως ο λόγος που συνεχίζει τη χρήση (και του είναι συνεπώς δύσκολο να σταματήσει) είναι η προσμονή του να βιώσει εκείνη την ευφορία, που πάει κόντρα σε αυτό που ζει και ίσως δεν αντέχει.
Η ελπίδα είναι προσμονή, λοιπόν, κι από αυτό ξεκινάνε όλα τα προβλήματα. Ειδικά άμα αρέσκεται κανείς στο να περιμένει.
Όλα βρίσκονται στην προσμονή. Η ελπίδα ουσιαστικά πατάει πάνω σ' αυτή. Για μερικούς η ελπίδα είναι διάθεση, για άλλους είναι συναίσθημα ενώ για κάποιους τρίτους – ίσως πιο ψαγμένους – είναι γνωστική ικανότητα. Κι ενώ οι θεωρίες ποικίλουν και οι απόψεις διίστανται, ο κοινός παρονομαστής είναι πως η ελπίδα είναι η προσμονή της εκπλήρωσης κάτι θετικού για το άτομο. Αν θέλουμε δε, να το ζορίσουμε κι άλλο το θέμα, μπορούμε να πούμε πως για κάθε μας επιθυμία υπάρχει μια βαθιά ελπίδα εκπλήρωσης.
Ξέχνα τα φιλοσοφικά και δες το πιο καθαρά το πράγμα. Σκέψου. Ας πούμε, θα ήθελες να έχεις περισσότερα λεφτά, άρα μέσα σου (έστω και βαθιά) ελπίζεις σε αυτό. Ή το άλλο, θα ήθελες να σε πάρει τηλέφωνο (μην κάνεις πως δεν ξέρεις ποιος) ή έστω να σου στείλει ένα μήνυμα, δηλαδή ελπίζεις στο να γίνει κάτι τέτοιο. Η ελπίδα είναι προσμονή, λοιπόν, κι από αυτό ξεκινάνε όλα τα προβλήματα. Ειδικά άμα αρέσκεται κανείς στο να περιμένει.
Έι! Προτού βιαστείς να αποκαλέσεις ένα τέτοιο άτομο «χάπατο», σκέψου λίγο και τον εαυτό σου. Είμαι αρκετά σίγουρος, πως κι εσύ, όπως κι όλοι μας άλλωστε, έχεις «τσιμπήσει» και έχεις «χάψει» ιστορίες ή ακόμα χειρότερα πίστεψες υποσχέσεις και κουβέντες, μόνο και μόνο επειδή ήθελες και σαφώς ήλπιζες να είναι αληθινές. Κι όχι απλά πίστεψες, αλλά προσκολλήθηκες κιόλας σε αυτές. Κι όταν εν τέλει αποδείχθηκε «μάπα το καρπούζι» καταρρακώθηκες. Και το τραγικό είναι ότι πολλοί άνθρωποι κολλάνε και συνεχίζουν να «διαλύονται» ακόμα και μετά από αυτό το στάδιο.
Είναι, πιστεύω, η δύναμη της ελπίδας τέτοια. Μια ελπίδα δηλαδή μπορεί να σε ωθήσει στο να κάνεις πράγματα, που υπό συνθήκες πνευματικής νηφαλιότητας και διαύγειας νου, δε θα τα έκανες. Ακόμα κι όταν σου «κοπούν τα φτερά» η ελπίδα για να συμβεί αυτό που θες, μπορεί να σε κάνει να συνεχίσεις να την κυνηγάς και να απογοητεύεσαι που τελικά δεν εκπληρώνεται (πράγμα τραγικά φανερό εξαρχής). Είναι δίκοπο μαχαίρι δηλαδή. Άλλοτε λειτουργεί σαν «ντόπα» που σε κάνει να συνεχίζεις κόντρα σε όλους και όλα, και άλλοτε σε μπλέκει σε ένα φαύλο κύκλο αλλεπάλληλων απογοητεύσεων.
Εδώ που τα λέμε, παίζει ρόλο και το εκάστοτε άτομο, πόσο δηλαδή «πατάει» στην πραγματικότητα και πόσο ονειροβατεί, πόσο αντέχει και πόσο πληγώνεται από τις «καρπαζιές» που τρώει (μεταφορικά, αλλά ενίοτε και κυριολεκτικά). Κλείνοντας, λοιπόν, σου συνιστώ να μην χάνεις την ελπίδα σου και να συνεχίσεις να την κυνηγάς, όσο βλέπεις ότι σε «παίρνει» και μπορείς να «κοντράρεις» τις απογοητεύσεις. Στη προσπάθειά σου αυτή, θυμήσου να είσαι προετοιμασμένος για τα πάντα!
σχόλια