Συναντηθήκαμε κάτω από το ίδιο post. Σου άρεσε ένα comment μου. Έκανες like. Το είδα. Είδα και το friend request σου. Έψαξα το προφίλ σου, ρώτησα τη φίλη μου, που είσαι «φίλος» της, για σένα και ... friend request accepted. Από εδώ και πέρα θα είμαι κομμάτι του κόσμου σου και εσύ του δικού μου. Μπορεί να μη σε συναντήσω ποτέ, μπορεί να μην ακούσω ούτε καν τη φωνή σου, αλλά την τελευταία ώρα της ημέρας, θα χωράς πάντα μέσα στο tablet μου. Ταξίδι στη Χώρα του ιντερνετικού Πουθενά και Παντού, με μοναδικό διαβατήριο το τρίπτυχο πιτζάμες – καναπές – ποτήρι γεμάτο κρασί. Εύκολο πολύ και βολικό περισσότερο. Ό,τι δεν μου αρέσει επάνω μου, μπορώ να το πλασάρω διαφορετικά. Όταν βαρεθώ να σου «μιλάω», θα ποστάρω μια νυσταγμένη φατσούλα, την τέλεια δικαιολογία μου και θα πάω για ύπνο ή θα δω τηλεόραση, ή θα χαζέψω κι άλλο στο News Feed, σε off line status φυσικά.
Like. Η φωτογραφία μου σου άρεσε. Η τελευταία σέλφι μου. Ιδανικός φωτισμός και τα φίλτρα, λίγο πειραγμένα. Για να πετύχω το βλέμμα, παιδεύτηκα ώρα. Από προχθές, που την πόσταρα, κάθε τόσο, μπαίνω και τσεκάρω. Έχω μαζέψει 68 likes, μέχρι τώρα. Ο στόχος είναι πάνω από 100 (αυτό βγαίνει σε αντιστοιχία με τον αριθμό των «φίλων» μου. Καλό θα ήταν, μάλλον, να έχω περισσότερους).
Έχεις γίνει ένας κανονικός παπαράτσι του εαυτού σου, που φωτογραφίζει και δίνει το στίγμα σου, ακολουθώντας σε κατά πόδας. Ξεχνάς όμως πως η ματαιοδοξία δεν σε κάνει διάσημο. Συνήθως, ισχύει το ανάποδο.
Με «βρήκε», πριν από μια εβδομάδα» μία παλιά μου συμμαθήτρια! Είχαμε να μιλήσουμε από τότε, που τελειώσαμε το σχολείο. Τώρα, μπορούμε να μιλάμε και να λέμε τα νέα μας, όσο συχνά θέλουμε. Τηλέφωνα δεν ανταλλάξαμε. Ποτέ δεν ξέρεις. Άλλο από εδώ. Εδώ, όσο κοντά και να έρθεις με τον άλλον, πάντα θα υπάρχει μια απόσταση ασφαλείας. Για σκέψου. Βολικό και αυτό. Αναρωτιέμαι, αν η ζωή, που προβάλει στο status της είναι τόσο ιδανική όσο δείχνει. Δεν μπορώ να το ξέρω. Τώρα θα μου πεις και από κοντά να τον ζεις τον άλλο, μπορεί να μη μάθεις ποτέ τίποτα περισσότερο από όσα εκείνος θα θέλει, κάθε φορά, να σου μεταφέρει. Απλά, στο facebook, αυτό γίνεται πολύ πιο εύκολα. Είναι μέσα στους διακανονισμούς της λαμπερής του χρυσόσκονης. Να μπορείς, δηλαδή, να προβάλεις, ενίοτε, ένα status, όσο το δυνατόν πιο κοντά, χωρίς εξόφθαλμες αποκλίσεις, από αυτό, που θα ήθελες να είχες στην πραγματικότητα.
Ξέρεις, μπορώ εύκολα, από εδώ, να διακτινιστώ σε οποιοδήποτε προφίλ, χωρίς να το καταλάβει κανείς. Εξαιρετικά βολική η συγκεκριμένη πολιτική απορρήτου. Μπαίνω στο παρελθόν σου και βλέπω τις σχέσεις, που είχες, τα μέρη, που σύχναζες, το αυτοκίνητό σου, τις διακοπές στο αγαπημένο νησί. Μπορεί να υπάρξουν μέρες, εβδομάδες, ή ακόμα και μήνες, που το προφίλ μου θα δείχνει ανενεργό. Αυτό, να ξέρεις, τις περισσότερες φορές δεν θα ισχύει. Συνήθως, θα βρίσκομαι μέσα και θα παρακολουθώ ό,τι συμβαίνει στην καθημερινότητα των «φίλων» μου από αυτήν εδώ την ιδιότυπη κλειδαρότρυπα, χάνοντας τον χρόνο, που αφιερώνω.
Είδα που έκανες τις προάλλες check in σε εκείνο το εστιατόριο. Άραγε, πραγματικά, ήσουν εκεί; Η αλήθεια είναι ότι, όταν κάνω scroll down στο News Feed μου, ως επί τω πλείστον «πέφτω» πάνω σου. Μαθαίνω, ανά πάσα στιγμή, τι τρως, τι σκέφτεσαι, τι πίνεις, ποιο έργο βλέπεις στο σινεμά, που παρκάρεις το αυτοκίνητό σου, πότε παραδίδεις project στη δουλειά, πότε έχεις αϋπνίες (αλήθεια, πως τα προλαβαίνεις όλα αυτά με τόσες ώρες μέσα στο facebook;). Έχεις γίνει ένας κανονικός παπαράτσι του εαυτού σου, που φωτογραφίζει και δίνει το στίγμα σου, ακολουθώντας σε κατά πόδας. Ξεχνάς όμως πως η ματαιοδοξία δεν σε κάνει διάσημο. Συνήθως, ισχύει το ανάποδο.
Μια φίλη, μου εκμυστηρεύτηκε ανήσυχη, κάποια στιγμή, πως η έφηβη κόρη της έχει τόσο εθιστεί στην εικονική αυτή πραγματικότητα, που αυτό, που την νοιάζει περισσότερο από όλα μέσα στην ημέρα της είναι να μπαίνει στο facebook, για να υποδυθεί την περσόνα, που έχει κατασκευάσει εκεί. Μια περσόνα, με σαφώς λιγότερες ατέλειες, χωρίς τόσες μικροπρέπειες, με λιγότερα κιλά, με περισσότερο τσαμπουκά, γεμάτη έξυπνες ατάκες, με περισσότερους «φίλους» και ακόμα περισσότερα likes από όσα η ίδια θεωρεί πως αξίζει η πραγματική της υπόσταση. Και σε αυτά τα likes στηρίζει, φοβάμαι, την αυτοεκτίμησή της. Δεν διαπραγματεύεται δε την επίπλαστη αξία τους με τίποτα πιο ρεαλιστικό. Θυμίζει εθισμό σε ναρκωτικό. Οποιαδήποτε αποδοκιμασία στην πραγματική της ζωή, μοιάζει να είναι για αυτήν λιγότερο επώδυνη, σαφώς.
Α, έμαθες για τα νέα φορολογικά μέτρα; Το διάβασα, χθες το βράδυ, στο News Feed και έβαλα να δω ειδήσεις. Χαμός γίνεται. Πως θα αντεπεξέλθουμε; Οι μισθοί στις δουλειές καθυστερούν, οι δόσεις στην εφορία αυξάνονται, οι τιμές στο σούπερ μάρκετ ανεβαίνουν συνεχώς. Μπλέχτηκα σε συζήτηση. Ένας «φίλος» πόσταρε την άποψή του και περιττό να σου πω τι comments έπεσαν. Εξαγριωμένοι όλοι, γράφαμε τα σχόλιά μας, για την παρούσα κυβέρνηση, την προηγούμενη, την επόμενη και πάει λέγοντας. Τα πληκτρολόγια είχαν πάρει φωτιά.
Ξενυχτήσαμε. Comment στο comment και like στο like, φτάσαμε μέχρι τις δύο τα ξημερώματα. Ξέρεις τι παρατήρησα; Πως τα αλλεπάλληλα ποστ, στο τέλος της ημέρας, μάλλον ηρέμησαν τα πνεύματα. Ναι. Σαν μια κοινή διαμαρτυρία, που δεν κατέβηκε ποτέ στους δρόμους, που δεν έφτασε ποτέ στο στόχο της. Μια επανάσταση διαδικτυακή, η επονομαζόμενη και επανάσταση του καναπέ, που έληξε μέσα σε λίγες ώρες, από τη στιγμή, που είχε αρχίσει. Να έχεις την ψευδαίσθηση πως κάτι έκανες και να ανακαλύπτεις τελικά πως αυτό ήταν μια τρύπα στο νερό, αφού την επόμενη μέρα θα ξυπνήσεις κουρασμένος και θα ψάξεις να βρεις τρόπο να πληρώσεις τους φόρους σου, κινούμενος μέσα σε μια σιωπηλή αδράνεια, λες και λειτουργεί όλο αυτό σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης. Το έχεις σκεφτεί ποτέ;
Και τι είναι τελικά όλο αυτό, στο οποίο, εθελοντικά, συμμετέχουμε οι περισσότεροι; Μοιάζει λες με κάποιου είδους φυλακή. Θυμίζει λέω συναισθηματική απομόνωση. Ανταλλάσσει λες, εύκολα, την ουσιαστική επαφή με μια άλλης μορφής επικοινωνία. Καθιερώνει λέω την ανταλλαγή εικόνων και μηνυμάτων, μέσω υπολογιστών και μεταξύ ανθρώπων.
Τώρα, για παράδειγμα, που γράφουμε στο inbox, έχεις καταλάβει πως όσο είμαστε μαζί άλλο τόσο είμαστε και μόνοι;
Πόσο προτιμάει κανείς μια παράλληλη πραγματικότητα τόσο υπαρκτή όσο και ουτοπική;
«Στην υγειά» σου θα γράψουμε, λίγο πριν αποσυνδεθούμε, αλλά ποτήρια δεν θα τσουγκρίσουμε.
σχόλια