Χμ..Καλημέρα λοιπόν. Στάση Αττική, 08:30πμ. Χαμός στην πλατφόρμα. 11 λεπτά λέει η ανακοίνωση. Μα καλά 11 λεπτά; Σκέφτομαι. Ρε παιδιά, σε 11 λεπτά με τον ρυθμό που καταφτάνει ο κόσμος θα πρέπει να ανέβουμε ο ένας πάνω στους ώμους του άλλου. Δεν πειράζει, τι να κάνεις, πόλη μου ήθελες πανάθεμα σε, δεν καθόσουν εκεί στις ελιές και τα βοσκοτόπια.
Πίσω στο θέμα μας: Σε ένα λεπτό και αφού έχω επιδοθεί στην αγαπημένη μου δραστηριότητα του να παρατηρώ τον κόσμο (δεν έχει μπαταρία το τάμπλετ να παίξω παιχνιδάκι), τα 11 λεπτά (υπενθυμίζω έχει περάσει ένα λεπτό) γίναν 30 δευτερόλεπτα στην ανακοίνωση! Βρε αδερφάκι μου, νερό περνάει ο χρόνος εδώ στην πρωτεύουσα, σκέφτομαι και ώσπου να γελάσω με το αστείο μου και να τιθασεύσω, παράλληλα, την τάση μου να τσατιστώ με την ανοργανωσιά μας και να αποδεχτώ ότι μηχανήματα είναι και οι ανακοινώσεις και χαλάνε, τσουπ! Να σου και το τρενάκι. Ωχ! Παλιό είναι το τρενάκι (στραβομουτσουνιάζω) Θα μου πεις «και τι σε πειράζει ρε κοπελιά που είναι από τα παλιά; Μόνο σε καινούργια μπαίνει η αφεντιά σου;» Καλέ όχι! Δεν με πειράζουν τα παλιά (κατά μία έννοια τα προτιμώ, γιατί δεν παίζουν εκείνες τις διαφημίσεις με το γιαούρτι που μου φέρνουν ξινίλες πρωί-πρωί) αλλά έχουν ένα βασικό μειονέκτημα:
Ο στύλος στο κέντρο του βαγονιού είναι μονός, που για την περίπτωση που θα ερχόμουν στο τσακίρ κέφι και ήθελα να ρίξω ένα γρήγορο pole dancing routine, θα ήταν ότι πρέπει, για την -πιο πιθανή- περίπτωση που θέλουμε να κρατηθούμε από αυτόν 30 νοματέοι, δεν βολεύει και πολύ.
Είμαι μία δυναμική ανεξάρτητη γυναίκα και δεν έχω ανάγκη τον στύλο, θα υιοθετήσω τη μέθοδο «σερφινγκ», ξέρετε, αυτό που φέρνεις -όσο μπορείς- τα πόδια σου στο άνοιγμα των ώμων, λυγίζεις τα γόνατα χαμηλώνοντας το κέντρο βάρους σου και προσπαθείς να κρατήσεις ισορροπία πηγαίνοντας προς πίσω, δεξιά αριστερά αντίθετα με τους λικνισμούς της αμαξοστοιχίας. Ε, λοιπόν, δεν πέτυχε!
Σταματάει λοιπόν το (παλιό) τρενάκι και μπαίνουμε όπως-όπως μέσα στα βαγονάκια. Εκεί λοιπόν που, άμα μας κοιτάξεις από ψηλά, παίζουμε Candy Crash Saga και προσπαθούμε να γεμίσουμε τα κενά σπάζοντας τα διπλανά ανθρωπάκια (ή τουλάχιστον κάποιοι από μας προσπαθούν να γεμίζουν τα κενά), έρχεται η μεγάλη στιγμή που κλείνουν οι πορτίτσες (με εκείνον τον χαριτωμένο και διόλου ενοχλητικό επαναλαμβανόμενο ήχο) και λες, ωραία, ότι έγινε έγινε, ας βρω κάπου να πιαστώ τώρα (βέβαια όλο αυτό στη περίπτωση που η κονσερβοποίηση δεν σε έχει ακινητοποιήσει σε σημείο που να μην ξέρεις που ακριβώς βρίσκεται το αριστερό σου πόδι και ποιος είναι ο μ_ _ _ _ _ ς που κρατιέται από την κοτσίδα σου, που είναι στιγμές απείρου κάλους που συνήθως συμβαίνουν μόνο όταν παίζουν ποδόσφαιρο ο ΠΑΟ ή ο Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ- άντε και η ΑΕΚ).
Πίσω στο τρενάκι μας λοιπόν, όπου κάνω να πιαστώ από τον κεντρικό στύλο. Αμ δε! Γιατί η φιλενάδα μου, με τον γαλλικό μπερέ και τα πορτοκαλί ακουστικά στα αυτιά, έχει αντίθετη γνώμη. Σου λέει, αφού είναι ο σώζον εαυτό σωθήτω εδώ μέσα, θα ξαποστάσω την πλατούλα μου εδώ. Σκέψη πρώτη: Ας μη την ενοχλήσω την κοπελίτσα, μπορεί να φαγουρίζεται και να ξύνει την πλατούλα της, μπορεί να πιάστηκε και να κάνει μασαζάκι! Είμαι μία δυναμική ανεξάρτητη γυναίκα και δεν έχω ανάγκη τον στύλο, θα υιοθετήσω τη μέθοδο «σερφινγκ», ξέρετε, αυτό που φέρνεις -όσο μπορείς- τα πόδια σου στο άνοιγμα των ώμων, λυγίζεις τα γόνατα χαμηλώνοντας το κέντρο βάρους σου και προσπαθείς να κρατήσεις ισορροπία πηγαίνοντας προς πίσω, δεξιά αριστερά αντίθετα με τους λικνισμούς της αμαξοστοιχίας. Ε, λοιπόν, δεν πέτυχε! Είχα όλη την καλή διάθεση και το κίνητρο, αλλά δεν πέτυχε. Αφού ζήτησα 2-3 συγνώμη στους διπλανούς μου, βάζω σε εφαρμογή τη σκέψη δύο: Αγκαλιάζω τον στύλο απαλά, χώνοντας το χέρι μου πίσω από την πλάτη της.
Παιδιά, δεν κουνήθηκε καθόλου η τύπισσα! Συνέχισε να ακουμπά τον στύλο, πλέον χρησιμοποιώντας το χέρι μου για μαξιλαράκι! Έτσι είσαι φιλενάδα; Αρχίζω να σφίγγω και να απελευθερώνω τη γροθιά μου. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι 2-3 συνεπιβάτες μου έχουν αρχίσει να κρυφογελάνε. Α, κουφαλίτσες, γουστάρετε, εκνευρίζεστε και σεις αλλά ή το καταπίνετε ή είστε καλύτεροι στο σέρφινγκ από μενα. Εμψυχωμένη από την αναγνώριση της προσπάθειας μου και την στήριξη των συμπολιτών μου, ξανά σφίγγω τη γροθιά μου. Τα κατάφερα! Ενοχλήθηκε η δεσποινίδα, ενοχλήθηκε δε τόσο πολύ που γυρίζει και μου ρίχνει το απίστευτο δολοφονικό βλέμμα. Σιγά μανδάμ, δεν βάλαμε και το χέρι μας στην τσάντα σου! Θέλω να γελάσω αλλά ευτυχώς γελάνε οι άλλοι εκ μέρους μου και έτσι αρκούμε να πάρω ένα απολογητικό, στυλ «Αχ πόσο λυπάμαι αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς» βλέμμα.
Στάση Σύνταγμα, αδειάζει και ξαναγεμίζει το βαγόνι και η φιλενάδα μου αποχωρεί εκνευρισμένη, καλέ, λες να την ξύπνησα; Το ξεπερνάω και γεμίζω περηφάνια που έκανα την επανάσταση μου για σήμερα. Κατεβαίνω στην επόμενη στάση και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ: Άραγε η φιλενάδα μου κατάλαβε ότι ο στύλος είναι για γαϊτανάκι και όχι για ξάπλα, ή την επόμενη φορά θα φέρει και το sleeping bag της μαζί; Χαμογελάω και βγαίνω στην επιφάνεια. Άντε καλημέρα!
σχόλια