Πριν από 2 σχεδόν χρόνια, και λόγω του επαγγέλματος μου, είχα γράψει τις σκέψεις μου σχετικά με τον καρκίνο του μαστού. Δεν περίμενα ποτέ ότι ο Άρης Δημοκίδης (τον οποίο δεν γνωρίζω και ούτε και γνώρισα ποτέ προσωπικά) θα μου έκανε την τιμή να αναδείξει σε top story τις εμπειρίες μου με τις υπέροχες γυναίκες που νοσούν. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έδινα τόση δύναμη σε εκείνες που παλεύουν καθημερινά για τη ζωή τους.
Έκτοτε, αν και χάρηκα ιδιαίτερα που έδωσα ένα μήνυμα σε όλες τις υπέροχες αυτές γυναίκες, δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να μοιραστώ κάποια άλλη εμπειρία μου.
Σήμερα όμως είχα μια συζήτηση με μια υπέροχη φίλη την οποία γνώρισα μέσα από τη δουλειά μου. Αυτή η συζήτηση έγινε και η αφορμή που κάθομαι και γράφω αυτή τη στιγμή συνειδητοποιώντας πόσα μαθήματα ζωής περνάνε από μπροστά μου και που τα αφήνω να προσπερνάνε επειδή καμιά φορά η ρουτίνα με τρώει. Πόσα υπέροχα πράγματα μπορούν να μας συμβούν σε ένα σήμερα όπου οι σχέσεις των ανθρώπων έχουν γίνει δυσκολότερες και από μια βόλτα στη σελήνη. Πόση δύναμη μπορούν να έχουν ο έρωτας και η αγάπη ακομα κι αν το μέλλον για εμάς είναι αμφίβολο.
Όλοι μας μπορεί να βρούμε το δρόμο μας. Είτε νοσούμε και μας έχει πάρει από κάτω είτε είμαστε υγιείς αλλά δεν γνωρίσαμε ακόμα την αληθινή αγάπη.
Τα ονόματα είναι φυσικά αλλαγμένα, τα γεγονότα όμως πέρα για πέρα αληθινά και το συμπέρασμα, τόσο για μενα που είμαι άλλη μια single και απογοητευμένη μέσα στη αχανή Αθήνα, όσο και για όλες όσες νοσούν από αυτή τη μάστιγα του καρκίνου του μαστού, είναι πραγματικά μια δέσμη φωτός για όλες εμάς που δίνουμε καθημερινά μάχη με τον έρωτα ή με μια σοβαρή-αλλά όχι ανίκητη- νόσο.
Η Χριστίνα με πήρε τηλέφωνο να με ρωτήσει κάτι σχετικά με τη δουλειά της (είναι αυτή η υπέροχη φίλη που αναφέρω παραπάνω). Αφού λοιπόν είπαμε τα της δουλειάς, περάσαμε και στο μείζον θέμα των ερωτικών μας. Η Χριστίνα νοσεί από μια άλλη δύσκολη ασθένεια, έχει μια σχέση μέσα στην οποία δεν περνάει καλά και υπομένει καταστάσεις που δεν θα έπρεπε να τις υπομένει μιας και είναι ένα σούπερ ταλαντούχο και αξιαγάπητο πλάσμα, συν του ότι μοιάζει απίστευτα με την Amelie (έτσι την αποκαλώ).
Όταν τη ρώτησα λοιπόν γιατί κάθεται σε μια κατάσταση που τη φθείρει και που δεν της αξίζει μου απάντησε: «Δέσποινα ξέρεις πως έχω την αρρωστια μου, και εκείνος το ανέχεται αλλά και οι δικοί του....». «Ώπα!!!!Ώπα!!!!» απαντάω έξαλλη!!! «Μην το ξανα πεις αυτό!!!τ'ακούς;;;» και αμέσως μου έρχεται στο μυαλό η ιστορία της Μαρίνας. Μιας υπέροχης κοπέλας που νόσησε από καρκίνο του μαστού στην ηλικία των 32!
Η Μαρίνα ήρθε ένα απόγευμα στο ιατρείο φοβισμένη με ένα παγωμένο χαμόγελο. Τα νέα ήταν άσχημα για εκείνη. Θα έπρεπε να υποβληθεί σε μαστεκτομή, να κάνει χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες και να γίνει και εκείνη μια σούπερ ηρωίδα (έτσι τις βλέπω όλες αυτές τις γυναίκες) για τον επόμενο χρόνο της ζωής της. Κλονίστικα αφού τύχαινε να την ξέρω από μικρή (μέναμε στην ίδια γειτονιά) αλλά εκείνο το λαμπερο χαμογελ , που δε ξέρω από που έβρισκε τη δύναμη να το χαρίζει σε όλους μας, ήταν γεμάτο αισιοδοξία και δύναμη.
Η Μαρίνα λοιπόν εκείνη τη δύσκολη περίοδο της ζωής της, ήταν μόνη. Είχε βγει από μια πολυπαθούσα σχέση. Έκανε ό,τι της είπαν οι γιατροί και κάθε φορά που την έβλεπα ή μιλούσαμε στο τηλέφωνο το χαμόγελο της ήταν εκεί παρόν!
Με τον καιρό και αφού μάκρυναν και τα μαλλάκια της πλέον ήρθε μια μέρα στο γραφείο να με δει και μου λέει: «Θέλω να ερωτευτώ!!»
Μετά από καιρό ξαναήρθε και μου λέει (μ' εκείνο το λαμπερό χαμόγελο): «Δέσποινα... μάντεψε... ερωτεύτηκα!!!» η χαρά μου απερίγραπτη και ο θαυμασμός μου γι'αυτό το πλάσμα ακόμα μεγαλύτερος! Γεμάτη πάθος για τη ζωή και χωρίς κανένα ίχνος ηττοπάθειας πέτυχε αυτό που επιθυμούσε! Αυτό που όλες μας επιθυμούμε αλλά δεινοπαθούμε μμέχρι να το βρούμε!
Ακόμα δεν είχε κάνει την εγχείρηση αποκατάστασης, είχε έναν μαστό! Κι όμως ήταν τόσο αισιόδοξη και χαρούμενη! «Ο Κυριάκος (το αγόρι της) ξέρει τα πάντα! Όλα όσα πέρασα, ξέρει πως έχω έναν μαστό! Δεν έχει πρόβλημα αλλά ακόμα εγώ δε θέλω να με δει έτσι...»
Η Μαρίνα είναι πολύ όμορφη και με τον καιρό γνώρισα και τον υπέροχο Κυριάκο. Ήταν κι εκείνος όμορφος και πάντα δίπλα της κι εγώ πάντα είχα καρφωμένο ένα χαζό χαμογελο όποτε τους έβλεπα μαζί.
Και ναι! Ήρθε εκείνη η μέρα που άκουσα και το υπέροχο νέο!Τα παιδιά θα παντρευτούν! Η Μαρίνα ήρθε ένα απόγευμα στο ιατρείο και μου λέει: «Κοίτα!!» δείχνοντας μου με τη λαμπερή της φατσούλα τον παράμεσο της και επάνω του να δεσπόζει υπερήφανα το πολυπόθητο, για όλες μας, μονόπετρο!
Αν έμαθα κάτι απ' αυτή τη μαγική ιστορία, είναι πως αν κάποιος θέλει να σε αγαπήσει θα σε αγαπήσει όπως και να χει. Και ναι, στην δική μας κυνική εποχή υπάρχει αληθινή αγάπη και έρωτας. Και ναι, τι κι αν νοσείς είσαι ικανή να αγαπηθείς γι'αυτό που είσαι όπως κι αν είσαι: με ή χωρίς μαλλιά, με ή χωρίς στήθος. Και ναι, κανένας καρκίνος δεν είναι πιο δυνατός από την αγάπη! Και ναι, υπάρχουν εκεί έξω αξιόλογοι άνθρωποι που κοιτάνε πέρα από το πρόβλημα σου! Και ναι! Ο Κυριάκος ήξερε πως κατά πάσα πιθανότητα η Μαρίνα δε θα μπορούσε να του χαρίσει ένα παιδί, αλλά ήθελε να ζήσει με τη Μαρίνα με όποιο κόστος! Και ναι όλοι μας μπορεί να βρούμε το δρόμο μας. Είτε νοσούμε και μας έχει πάρει από κάτω είτε είμαστε υγιείς αλλά δεν γνωρίσαμε ακόμα την αληθινή αγάπη.
Θελω δε να σημειώσω, πως η ιστορία της Μαρίνας δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Ξέρω κι άλλες γυναίκες που στα δύσκολα ήρθε η αγάπη και ο έρωτας στο κατώφλι τους.
Η παραπάνω αληθινή ιστορία είναι αφιερωμένη στην "Amelie" μου που διστάζει, σε όλες εκείνες τις νέες κοπέλες που νοσούν από καρκίνο του μαστού αλλά διστάζουν και σε όλες εκείνες που έπαψαν να ελπίζουν στη μαγεία του έρωτα!
Υ.Γ.: Να μην ξεχνάς ποτέ τον ετήσιο έλεγχο σου! Η πρόληψη μπορεί όντως να σε σώσει!
σχόλια