Στη ζωή μας μπορεί να τύχει να γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες πολλών συμβάντων. Για παράδειγμα, αυτόπτες μάρτυρες μιας ληστείας, μιας συζυγικής απιστίας, ενός τροχαίου ατυχήματος κ.ο.κ. Σε εμένα δυστυχώς έμελλε να γίνω αυτόπτης μάρτυρας μιας δολοφονίας.
Η στιχομυθία μεταξύ δράστη και θύματος πριν την τέλεση της πράξης είχε ως εξής:
- Παναγιώτα, ο κόσμος ήρθε να σε συγχαρεί για την επιτυχία σου στις εξετάσεις και εσύ έχεις κατεβασμένα μούτρα.
- Μα, μαμά εγώ δεν ήθελα να περάσω Στρατιωτικές Σχολές, εγώ...
- Ναι, ξέρω εσύ ήθελες Καλών Τεχνών, να γίνεις ζωγράφος και να πεθάνεις μια μέρα στην ψάθα εντελώς απένταρη... λοιπόν, άλλαξε τα μούτρα σου και κάποτε θα με ευγνωμονείς για το καλό που σου έκανα.
Και κάπως έτσι, καθισμένη στο τραπέζι των οικογενειακών μας φίλων έγινα αυτόπτης μάρτυρας μιας δολοφονίας ονείρων, με την μπουκιά από το φαγητό να μην μπορεί να κατέβει στο στομάχι μου, στο άκουσμα της μητροκτόνου. Αν η Παναγιώτα ήταν ένας σύγχρονος Βαν Γκογκ στοιχηματίζω ότι θα έκοβε όχι μόνο το ένα της αυτί, αλλά και τα δυο για να μην ακούει άλλο τα λόγια της μητέρας της.
Μόνο όσοι δραπετεύουν μπορούν να ζήσουν τον κίνδυνο μιας ελεύθερης ζωής. Μόνο όσοι φυλακίζονται ονειρεύονται τα βράδια τον δρόμο διαφυγής.
Υπάρχουν πολλά αυταρχικά καθεστώτα που καθημερινά εγκλωβίζουν χιλιάδες ανθρώπους μέσα στις αλλόκοτες νόρμες τους. Και επειδή θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία κάποιες Παναγιώτες επιλέγουν την απόδραση, ενώ άλλες να ζουν ισόβια στη φυλακή που οι άλλοι τους επέβαλαν.
Μόνο όσοι δραπετεύουν μπορούν να ζήσουν τον κίνδυνο μιας ελεύθερης ζωής. Μόνο όσοι φυλακίζονται ονειρεύονται τα βράδια τον δρόμο διαφυγής.
Πρόσφατα, διάβαζα πως μια ομάδα κοριτσιών Ρομά από την Θεσσαλονίκη διακρίθηκε σε πανελλήνιο διαγωνισμό ρομποτικής. Σκεφτείτε, πόση δύναμη και θέληση χρειάστηκε για αυτές τις έφηβες να πάνε κόντρα σ' ένα καθεστώς που τις θέλει να παντρεύονται από τα δεκατέσσερα τους χρόνια.
Μια θέληση για να ορίσουν τη ζωή τους όπως οι ίδιες επιθυμούν. Πραγματική αναρχία ενάντια στα αναχρονιστικά ήθη και έθιμα τους, σε γήινους κανόνες που μοιάζουν σχεδόν με εξωγήινους.
Διαβάζω επίσης, πως παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν από το οικογενειακό τους περιβάλλον, αποφάσισαν πως θέλουν όλες τους να σπουδάσουν. Το δέντρο της γνώσης στέκει εκεί γι' αυτές, σ' έναν τωρινό Κήπο της Εδέμ, γεμάτο με απαγορευμένους καρπούς. Η επιλογή τους για να γευτούν τους χυμούς της μόρφωσης μπορεί να τις κάνει προσωρινά έκπτωτες από τον μικρόκοσμο τους, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να κερδίσουν τον προσωπικό τους παράδεισο.
Έναν παράδεισο που δεν εξαρτάται από το πώς θα τον σχεδιάσουν οι άλλοι για εκείνες, αλλά από τη θέληση τους στο να μην το βάζουν κάτω, ακόμα κι όταν ο δρόμος τους προς αυτόν, είναι τόσο ανηφορικός που θυμίζει σισύφεια διαδρομή.
Μόνο αυτοί που χάνουν τον Παράδεισο ξέρουν αν θέλουν ξανά να τον κερδίσουν. Μόνο αυτοί που δεν υπάκουσαν κοίταξαν με θάρρος κατάματα τον ίδιο τον Θεό.
Δεν ξέρω αν η Παναγιώτα έχει τσιγγάνα καρδιά! Ο χρόνος θα το δείξει... Έχει όμως τα πινέλα, έχει τα χρώματα, μπορεί να ζωγραφίσει τον παράδεισο της και να μπει μέσα του με κάθε κόστος. Είναι μια αρχή για να αποδείξει σε όλους το πόσο καλή ζωγράφος θα μπορούσε να γίνει!
σχόλια