Η κοινωνία μας είναι ενας ασθενης σε κρεβάτι νοσοκομείου. Είχε δύο επιλογές. Η μία ήταν να πάρει το φάρμακο του (δηλαδή να σηκωθεί, να κοπιάσει, να δουλέψει ) και σιγα σιγά να επανέλθει σε καλή κατάσταση, ενώ η άλλη ήταν να περάσει τις τελευταίες του μέρες ανώδυνα, ξαπλωμένος παίρνοντας τις τελευταίες του ανάσες, με την ένεση της ευθανασίας να τον κυριεύει σιγά σιγά στο σύνολο του. Ο εγκέφαλος ήθελε την πρώτη, είχε την επιθυμία, το υπόλοιπο σώμα όμως όχι. Μαντέψτε ποια επικράτησε. Αυτήν την παρομοίωση θα μπορέσει ο καθένας να την καταλάβει καλύτερα αν μία μερα απλά περάσει από μία δημόσια υπηρεσία η συναναστραφεί γενικά με άλλους ανθρώπους που το μόνο που κανουμε καλά, είναι να μεμψιμοιρούμε και να παραπονιόμαστε για τους άλλους, χωρίς
να καταλαβαίνουμε ότι αποτελούμε συστατικά του ίδου σώματος.
Θα σας δώσω ένα από τα πολλά παραδείγματα, που βιώνω πλέον συχνά, και όσο η εφημερίδα μου δίνει φωνή και κατοικώ σε αυτήν την χώρα είμαι διατεθιμένος να μοιράζομαι. Μέχρι και πριν λίγους μήνες, ήμουν ιδιοκτήτης μίας ατομικής επιχείρησης με δράση στην πληροφορική, και έφτασα σε σημείο να απασχολώ μέχρι και άλλα τέσσερα άτομα (Για τα μαγέθη της πόλης μου, θεωρείται αρκετά καλή). Κάποια στιγμή όμως βαρέθηκακαι σιχάθηκα την άσκοπη γραφειοκρατεία, τους παράλογους φόρους, τον μη επαγγελματισμό πολλών, τα λάθη διαφόρων υπαλλήλων και γενικά όλη την κατάσταση της παράνοιας, και αποφάσισα να δραστηριοποιηθώ στο εξωτερικό, αφού πρώτα τελειώσω όποιες εκκρεμμότητες και αφού το οργανώσω όσο μπορώ καλύτερα. Ετσι λοιπόν, πήγα την Παρασκευή μεσημέρι στον ΟΑΕΔ, για να κάνω αίτηση για επίδομα ανεργίας. Πάνω από πενήντα άτομα περιμένουν στην ουρά. Ο κύριος στις πληροφορίες αφού του εξήγησα τι θέλω, με παρέπεμψε στην «κα Μαρία», και με έστειλε στο γραφείο της, η οποία με την σειρά της με έστειλε στη συνάδελφο της σε διπλανό γραφείο, χωρίς να ακούσει καν τι θέλω. Η συνάδελφος εξυπηρέτησε άριστα δύο άτομα συγχρόνως και μάλιστα σήκωνε και τα τηλέφωνα!
Μου έκανε εντύπωση όμως η απάθεια της κας Μαρίας, και ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση όταν ξαναπέρασα από το γραφείο της και την είδα να κοιμαται!! Ναι, κοιμόταν στην γωνία καθιστή. Εκατσα πέντε λεπτά για να δω μήπως με γελούν τα μάτια μου, αλλά όχι. Φώναξα και κάποιον για να έχω μάρτυρα.
Εγώ μαζεύω τα μπογαλάκια μου και πάω σε μία βροχερή, δίκαιη και οργανωμένη χώρα για να κάνω οικογένεια, μιας και εδώ αυτό απαγορεύεται. Και το επίδομα θα το διεκδικήσω, δεν το χαρίζω σε κανέναν αργόμισθο και σε καμία βουλευτή που δεν της φτάνουν τα λεφτά ΜΑΣ για να κερνάει τις παρέες της όσο θα ήθελε,και από πάνω έχει το θράσος να το ανακοινώνει πονηρά. Κρατήστε τον ήλιο σας μέχρι να χρεοκοπήσετε.
Όταν παραπονέθηκα στην Διευθύντρια, πως είναι άδικο τουλάχιστον, εγώ 30 χρονών που έχω δύο μεταπτυχιακά και άλλα τόσα παιδιά να είναι στην ουρά άνεργοι, και η κυρία να πληρώνεται και να κοιμάται λίγα μέτρα ποιο πέρα. Η απάντηση της ήταν πως η κυρία έχει
πρόβλημα υγείας στα μάτια, και δεν μπορεί να κάνει κάτι από το να το αναφέρει και πάλι στους ανωτέρους της, αφού ήδη έχουν παραπονεθεί και άλλοι. Προς τιμήν της, την υπερασπίστηκε, δείχνοντας όμως διάθεση να διορθώσει την κατάσταση. Μου ζήτησε να δείξω κατανόηση για λόγους ανθρωπιάς (όπως κάνω πάντα). Τέλος μου ανέφερε πως έχει ανάγκη, λες και όσοι ήταν στην ουρά, το
έκαναν από χόμπι. Να δείξω όλη την ανθρωπιά του κόσμου στην κυρία. Αλλά να την δείξω και για όλες τις «κυρίες Μαρίες» των 20 υπόλοιπων δημοσιων υπηρεσιών της Λάρισας; Μέχρι πότε; Για 12 μήνες; Και αν αυτό συνεχιστεί για χρόνια; Και αν κάποια κυρία με
παρόμοιο πρόβλημα αντικαταστήσει την κυρία Μαρία, δεν θα έχει δίκιο αν διεκδικεί και αυτή το δικαίωμα να κοιμάται στην δουλειά όπως η προκάτοχος της;
Δεν έδωσα συνέχεια στο θέμα, αλλά δεν ξέρω αν ο εκνευρισμός ήταν μεγαλύτερος ή η απέχθεια για το σύστημα πλέον. Σαφώς, και η λύση του να πάει η κυρία σπίτι της με απόλυση δεν είναι αυτή που θα ήθελε κανείς (ειδικά με αυτό το ανύπαρκτο σύστημα περίθαλψης και πρόνοιας) αλλά και η λύση του ωχαδερφισμού κάνει κακό όχι μόνο σε όλους μας αλλά και στην ίδια την κυρία!!!! Πως; Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω απλά και κάνοντας παραδοχές.
Ας υποθέσουμε πως η κυρία Μαρία παίρνει έναν μισθό «Α» από ένα δημόσιο ταμείο που αναλαμβάνει να παρακρατήσει κάποιο μέρος του για την σύνταξη της κυρίας. Αν ένας επιστήμονας του αναλογεί να πληρώσει «Χ» ποσό ως φόρους για να πληρωθεί η κυρία, μετοικίσει σε άλλη χώρα, τότε το ποσό αυτό θεωρείται αμελητέο. Αν όμως, 10 επιστήμονες φύγουν από την χώρα, τότε το 5Χ θα αφαιρεθεί από τον μισθό της κυρίας (που θα διαμαρτυρηθεί όπως κάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, με αποτέλεσμα να γίνουν και λιγότερο παραγωγικοί ως παραπονούμενοι εργαζόμενοι) και από τις συντάξεις των ταμείων (εν τέλει θα το πληρώσουν οι συνταξιούχοι) και το άλλο 5Χ θα μετακυλήσει σε όλους με αύξηση φόρων. Προσθέστε, σε όλο αυτό, και το έλλειμα που θα προκαλέσει η φυγή τους, στην τοπική αγορά (από σούπερ μάρκετ μέχρι παρόχους όλων των υπηρεσιών) που αλυσιδωτά θα επιβάλλει την φυγή και άλλων εμπόρων που θα αναγκαστούν να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους. Με τον τωρινό ρυθμό φυγής επιστημόνων (που τροφοδοτούν με εισφορές τα ταμεία), σε δέκα χρόνια μην απορήσει κανείς αν οι μισθοί και οι συντάξεις είναι μηδενικές!!
Νομίζω όμως, πως επειδή ήδη η ένεση της ευθανασίας κυλάει μέσα μας και μας καταλαμβάνει σιγα σιγά, φυγοπονούμε, αποφεύγουμε να δούμε την αλήθεια και να σηκωθούμε να «το παλέψουμε», αλλά βολευόμαστε στο να περιμένουμε το μοιραίο, περιμένοντας ένα θαύμα. Εμείς πήραμε την απόφαση της οικονομικής ευθανασίας. Κανείς άλλος, ούτε ο γιατρός ούτε οι συγγενείς (δηλαδή ούτε οι Γερμανοί ούτε οι τροικανοί). Εμείς διαλέγουμε να κάνουμε πλάτες στον διπλανό υπάλληλο που κατά βάθος ξέρουμε ότι δεν αξίζει να βρίσκεται στην θέση του. Οπότε σταματήστε να λυπάστε υποκριτικά που «φεύγουν τα νέα παιδιά», γιατί στην ουσία στενοχωριέστε που θα πονέσει η τσέπη σας και τίποτα παραπάνω.
Εγώ μαζεύω τα μπογαλάκια μου και πάω σε μία βροχερή, δίκαιη και οργανωμένη χώρα για να κάνω οικογένεια, μιας και εδώ αυτό απαγορεύεται. Και το επίδομα θα το διεκδικήσω, δεν το χαρίζω σε κανέναν αργόμισθο και σε καμία βουλευτή που δεν της φτάνουν τα λεφτά ΜΑΣ για να κερνάει τις παρέες της όσο θα ήθελε,και από πάνω έχει το θράσος να το ανακοινώνει πονηρά. Κρατήστε τον ήλιο σας μέχρι να χρεοκοπήσετε.
Υ.Γ. Κυρία Μαρία, επειδή είδα πως όντως διαβάζατε (νομίζω ήταν εφημερίδα) με μεγενθυντικό φακό, είστε ευπρόσδεκτη να έρθετε μαζί μου εκεί που παώ, και υπάρχουν αρκετές θέσεις για την αξιοποίηση σας. Αλλιώς, βοηθήστε την κυρία στο γραφείο νο1 σηκώνοντας
τουλάχιστον τα τηλέφωνα.
Υ.Γ.2 Το όνομα της κυρίας ΜΑρίας ίσως να μην είναι αληθινό. Ο κύριος που με έστειλε στο γαφείο της, σχεδόν βρήκε τον μπελά του που το έκανε...
Υ.Γ.3 Η διευθύντρια μου τόνισε πως η συγκεκριμένη πάθηση της κυρίας, προέκυψε τώρα τελευταία, άρα η συγκεκριμένη κυρία δεν προσλήφθηκε με κριτήρια αναπηρίας. Ισως γράψω και ένα κείμενο για την συγκεκριμένη κατηγορία, αλλά θέλω να διευκρινίσω πως δεν έχω κάτι με τα ατομα με ειδικές ικανότητες, και στο παρελθόν έχω εξυπηρετηθεί από άτομα της κατηγορίας αυτής πολλές φορές.
σχόλια