Όταν εξελέγη ο Τσίπρας τον Ιανουάριο του 2015, οι υπουργοί του ανακοίνωναν επί μία εβδομάδα τα σχέδιά τους και ήταν όλα συναρπαστικά, ειδικά όπως παρουσιάστηκαν απ' τα ΜΜΕ, ωσάν να είχαν γίνει νόμοι του κράτους: Αυξήσεις μισθών και συντάξεων, κατάργηση φόρων, τέλος στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, σκότωμα της Τρόικας και των Μνημονίων, τέλος στις κατασχέσεις σπιτιών και στους πλειστηριασμούς, επαναφορά της 13ης σύνταξης, επαναφορά και αύξηση του κατώτατου μισθού, κατάργηση των βουλευτικών αυτοκινήτων, και πάει λέγοντας. Όλα τα παραπάνω ειπώθηκαν επί λέξει απ' τους υπουργούς ή τον Πρωθυπουργό όταν ανέλαβαν, και ειπώθηκαν όχι σαν υποσχέσεις, αλλά σαν γεγονότα. Κοροϊδεύοντας τον κόσμο και αφήνοντας να εννοηθεί ότι όλες αυτές οι αποφάσεις είχαν παρθεί και επισήμως κέρδισαν τη στήριξη του 80% των πολιτών σε δημοσκοπήσεις της εποχής.
Ο κόσμος (θα έπρεπε) να είναι σήμερα αρκετά πιο υποψιασμένος και να μην πιστεύει τις "πράξεις" των πρώτων ημερών μιας νέας κυβέρνησης. Κι όμως, όταν βγήκε ο Τραμπ κι άρχισε με το απόλυτο ύφος του να κάνει εξαγγελίες, απ' το ότι αποφάσισε να μη λάβει μέρος σε πολέμους και το ότι υπέγραψε για να χτιστεί το Τείχος με το Μεξικό μέχρι ότι κατήργησε το Obamacare και απαγόρευσε σε εκατομμύρια Μουσουλμάνους να μπουν στις ΗΠΑ, η πλειονότητα των Ελλήνων τον πίστεψε. Και ίσως τον θαύμασε και λίγο.
Στα σχόλια σχετικών ειδήσεων διάβαζα για καιρό πράγματα όπως: «Γιατί είναι είδηση ότι ο Τραμπ κάνει αυτά που υποσχέθηκε πως θα κάνει άμα εκλεγεί; Επειδή ζούμε Ελλάδα μάλλον» και «Mπράβο του! Μεγάλος μάγκας που κάνει αυτά που έχει υποσχεθεί» και «Για δες που είναι ο μόνος ηγέτης που δεν κορόιδεψε τελικά τον λαό του» και «Ό,τι υποσχέθηκε το κάνει! Οι δικοί μας να τα βλέπουν αυτά».
Έλεγαν επίσης: «Μωρέ, ακόμα και τα μισά να κάνει απ' όλα λέει μια χαρά θα είναι», και μου θυμίζουν τώρα αυτό το νέο meme:
Με δυο λόγια, την πάτησαν όπως και με τον Τσίπρα. Δεν περίμεναν να δουν πώς στην ευχή θα κάνει όλα αυτά που λέει, αλλά ενθουσιάστηκαν κατευθείαν - λες και θα έβγαινε κάποιος Πρόεδρος να πει απ' την πρώτη εβδομάδα «παιδιά δεν θα κάνω αυτά που υποσχέθηκα».
Σχεδόν τρεις μήνες αργότερα, το χτίσιμο του Τείχους μοιάζει πιο αβέβαιο από ποτέ.
Το ObamaCare δεν καταργήθηκε παρότι ο Τραμπ το προσπάθησε φέρνοντας ένα φριχτό νομοσχέδιο (ούτε οι δικοί του δεν θα το ψήφιζαν!) που θα άφηνε 24 εκ. Αμερικάνους χωρίς ασφάλεια.
Τα διατάγματα για το Μεταναστευτικό ήταν παράνομα και φυσικά δεν εφαρμόστηκαν ποτέ - εικάζεται πως γνώριζε ότι ήταν παράνομα και θα ακυρώνονταν, αλλά τα έκανε για να δείξει ότι "τουλάχιστον αυτός προσπάθησε", φαντάζομαι να σας θυμίζει κάτι αυτό.
Κι όσο για τη μη παρεμβατική πολιτική του, τι να πούμε... Είχε υποσχεθεί πως τάχα θα βάλει τέλος στον φαύλο κύκλο των επιθέσεων -αυτός που φαινόταν κι απ' τα debate πως έχανε την ψυχραιμία του σε δευτερόλεπτα!- και πως δεν θα ασχολείται με πολέμους. Όμως χτες, επειδή, λέει, είδε τις εικόνες των παιδιών που πέθαναν από χημικά, δεν άντεξε άλλο, δεν μπορούσε να κρατηθεί. Και βομβάρδισε. (Διαβάζω στον Independent πως μερικοί απ' τους πιο δημοφιλείς δημοσιογράφους και μπλόγκερς που τον στήριζαν με κλειστά τα μάτια, σήμερα τον αποκήρυξαν, θεωρώντας πως δεν πρόκειται πια για τον άνθρωπο που πίστεψαν και στήριξαν.)
«Ευτυχώς που δεν βγήκε η πολεμοχαρής η KILLary που θα βομβάρδιζε τη Συρία!» θυμάμαι διάφορους να λένε μόλις κέρδισε ο Τραμπ, κι ας έκανε μπαμ ότι ο άνθρωπος ήταν ασταθής και γεμάτος μίσος, πράγμα που σήμαινε ότι ήταν θέμα χρόνου οι βομβαρδισμοί. Μου θύμιζαν φυσικά όλους αυτούς που έλεγαν πρόπερσι «Ευτυχώς που δε βγήκαν οι Σαμαροβενιζέλοι και βγαίνουμε τώρα απ' τα Μνημόνια!»
Το συμπέρασμα είναι ένα: Δώσε λίγο χρόνο στον πολιτικό πριν ενθουασιαστείς. Και σύντομα θα σου δείξει, είτε είναι καλός ή και όχι, τον πραγματικό του εαυτό.
