__________________
1.
Αγαπητή Α μπα
Με μπέρδεψες λίγο. Σε παλαιότερα μηνύματα που σε ρωτούσαν κάποιοι, αν θα έπρεπε να συνάψουν σχέση με άτομο που δεν τους πολυαρέσει ,όσον αφορά την εξωτερική εμφάνιση, όμως το θεωρούν αξιόλογο είχες απαντήσει ότι είναι απαραίτητο να μας ελκύει και ερωτικά ο σύντροφος (άρα έχει σημασία και η εμφάνιση εξίσου με τον εσωτερικό κόσμο). Ωστόσο στην κοπέλα της ερώτησης #3 στις 25/01/17 απαντάς ότι οι προσδοκίες της είναι εξωπραγματικές. Επίσης σε άλλη ερώτηση είχες πει ότι μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας στο τι μας αρέσει. Ερωτώ, λοιπόν, αν σε ελκύουν οι πολύ ωραίοι άντρες σύμφωνα με τα πρότυπα της εποχής και κοινωνίας (ξέρω θα μου πεις ότι τα πρότυπα ομορφιάς είναι κατασκευασμένα και υποκειμενικά, αλλά περνάν στο υποσυνείδητο) τι κάνεις? Πώς αλλάζεις τα γούστα σου? Πώς θα έρθει η ερωτική έλξη αν εξαρχής είσαι χλιαρός έως κρύος? Και ναι, δεν αισθάνεσαι ότι συμβιβάζεσαι τελικά? Μήπως όσοι σκεφτόμαστε έτσι είμαστε πολύ επιφανειακοί?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είναι πολύ λογικό να σε ελκύουν οι πολύ ωραίοι άντρες σύμφωνα με το πρότυπα της κοινωνίας και της εποχής σου. Κανένα πρόβλημα ως εδώ. Πρόβλημα, ίσως, εσύ ξέρεις καλύτερα, έχεις αν πιστεύεις ότι σε ελκύουν μόνο αυτοί και απορρίπτεις όοοολους τους άλλους πριν τους γνωρίσεις. Καταλαβαίνεις ότι οι πολύ ωραίοι άντρες δεν είναι η πλειοψηφία. Αν σου αρέσουν μόνο οι πολύ ωραίοι, αυτή η «έλξη» ίσως να συνδέεται με την ιδέα που έχεις για τον εαυτό σου και την εικόνα που θέλεις να φαίνεται προς τα έξω. Δεν ξέρω αν η κατάλληλη περιγραφή είναι ότι όσοι σκέφτεστε έτσι «είσαστε επιφανειακοί». Μπορεί να κρύβεται κάτι λίγο πιο σκοτεινό και βαθύ από πίσω.
Φυσικά είναι απαραίτητο να σε ελκύει ερωτικά ο σύντροφός σου, και δεν γίνεται να πετύχει μια σχέση με το ζόρι, αν δεν υπάρχει έλξη. Όμως οι άνθρωποι βγαίνουν σε άπειρα μεγέθη, σχήματα, και εκδοχές. Όταν ψάχνεις ταίρι, είναι λογικό να έχεις στο μυαλό σου μια τέλεια εκδοχή που προφανώς είναι επηρεασμένη από τα μηνύματα που δέχεσαι και από τις απαιτήσεις που πιστεύεις ότι έχουν οι άλλοι για σένα. Όταν δεν είσαι τόσο κολλημένη με αυτά τα θέματα, μπορεί να ανακαλύψεις ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος που δεν περίμενες να υπάρχει, και τελικά να είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεσαι.
Εκπαιδεύεις τον εαυτό σου στο τι σου αρέσει όταν κάνεις προσπάθεια να ανακαλύψεις και να κατανοήσεις τον εαυτό σου. Ίσως μέσα από μια τέτοια διαδικασία να ανακαλύψεις ότι δεν σε νοιάζει τελικά τόσο πολύ πόσο ανεβαίνουν οι δικές σου μετοχές από την εμφάνιση του άλλου. Ή ότι, ίσως δεν ανεβαίνουν καθόλου οι μετοχές σου με την εμφάνιση του άλλου, και ότι το ταίριασμα έρχεται από άλλα πράγματα. Ίσως ανακαλύψεις ότι αν ο άλλος δεν είναι μοντέλο, σου είναι εντελώς αδύνατο να λειτουργήσεις, οπότε γλιτώνεις πολύ χρόνο από την αμφισβήτηση. Σε κάθε περίπτωση, κέρδος είναι.
__________________
2.
αγαπητη Α, μπα,ειμαι 26 ετων και ειχα φυγει για σπουδες στην αθηνα,σπουδασα εκανα το μεταπτυχιακο μου,ενω παραλληλα δουλευα απο τον πρωτο μηνα για να μην επιβαρυνω πολυ τους γονεις μου.Μετα τις σπουδες καταφερα να βρω δουλεια στο αντικειμενο μου στην πολη μου,οποτε γυρισα στο πατρικο μου.αυτο συμβαινει τους τελευταιους μηνες.οι αποδοχες μου ειναι πολυ καλες και θα μπορουσα πολυ ευκολα να συντηρηθω μονος μου σε δικο μου σπιτι.με τους γονεις μου και την αδερφη μου εχω πολυ καλες σχεσεις,αλλα θελω να γινω ανεξαρτητος ενω θελω και τον δικο μου χωρο για τις προσωπικες μου σχεσεις.και καπου εδω ξεκινανε τα προβληματα,γιατι οι γονεις μου εχουν μικρα εισοδηματα(σκεψου οτι το ο μισθος μου ειναι μεγαλυτερος απο το αθροισμα των δικων τους μετα απο πολλες περικοπες που εχουν δεχτει λογω κρισης) ενω η αδερφη μου(28χρονων)κανει δουλειες του ποδαριου χωρις να μπορει να βρει κατι στο αντικειμενο σπουδων της.Ετσι,εχω αναλαβει καποια εξοδα του σπιτιου τα οποια ομως θα μπορω να πληρωνω ακομα και αν φυγω απο το σπιτι.παρολα αυτα οι γονεις μου θεωρουν οτι εχω μεγαλοπιαστει και λενε οτι αμα φυγω απο το σπιτι δεν θελουν τα λεφτα μου και πως τους προδιδω και οτι αυτοι εκαναν τοσες θυσιες για να μας σπουδασουν και στερηθηκαν κλπ και εγω στα δυσκολα θελω να τους εγκαταλειψω,Τους λεω οτι δεν θα παω μακρυα οτι θα πιασω σπιτι στην γειτονια οτι καθε μερα θα βλεπομαστε,οτι οταν σπουδαζα εκαναν βδομαδες να με δουν και ειμασταν καλα κλπ και καπου εκει η μανα μου βαζει τα κλαματα και η κουβεντα τελειωνει ετσι.η αδερφη μου με καταλαβαινει,αλλα δεν με στηριζει μπροστα τους για να μην τους στεναχωρησει οπως μου λεει.τι να κανω βρε α,μπα? γιατι δεν με καταλαβαινουν?
- dickinson
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν είναι δικό σου πρόβλημα γιατί δεν σε καταλαβαίνουν. Δεν χρειάζεται να σε καταλάβουν για να ζήσεις τη ζωή σου. Τα κλάματα και οι συναισθηματικοί εκβιασμοί περί «προδοσίας» που σου κάνουν είναι δικά τους θέματα που δεν μπορείς να τα λύσεις. Φυσικά και θέλεις δικό σου χώρο στα 26 σου, αυτό θα έπρεπε να θέλεις για τον εαυτό σου και το ίδιο θα έπρεπε να θέλουν και οι γονείς σου για σένα. Δυστυχώς δεν έχουμε πάντα την ευτυχία να μας στηρίζουν οι γονείς μας στην προσπάθεια μας να ζήσουμε τη ζωή μας με δικούς μας όρους. Σε αυτές τις περιπτώσεις κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε και επιμένουμε όχι με λόγια, αλλά ζώντας τη ζωή μας με συνέπεια και σταθερότητα.
Βρες ένα σπίτι, και δεν είναι απαραίτητο να είναι στη γειτονιά, ούτε είναι απαραίτητο να βλέπεστε κάθε μέρα. Μην δίνεις υποσχέσεις που θα σε δέσουν χειροπόδαρα. Αργότερα μπορεί να κάνεις μια στενή σχέση και να μην μπορείς και να μην θέλεις να πηγαίνεις στη μαμά κάθε μέρα. Ή μπορεί να μην το θέλεις έτσι κι αλλιώς, χωρίς την στενή σχέση. Θα στενοχωρηθούν, αλλά δεν έχουν δικαίωμα να σε σταματήσουν με αυτή τη στενοχώρια. Αν «έκαναν θυσίες» για να σε σπουδάσουν, ώστε μετά να κάθεσαι σπίτι, ολόκληρος άντρας, τότε δεν «έκαναν θυσίες», επένδυση έκαναν, για να έχουν μετά πάτημα να ζητάνε αντάλλαγμα.
__________________
3.
Πιστεύεις πως η διεθνής δημοσιογραφία προωθεί τον ρατσισμό ; Κατσέ να σου δωσω μερικά παραδείγματα . Ο Μαρκ Τζεικομπς το φθινόπωρο του 16 έκανε τζίβες σε λευκά μοντέλα . Αμέσως κατηγορηθηκε για κλεψιμο κουλτουρας ;;; λες και δεν επιτρεπεται καποια λευκη να χει τζιβες . Αν βριστει καποιος λευκος με καποιον μαυρο σε ποδοσφαιρικο παιχνιδι μιλανε αυτοματα στα μεσα για ρατσιστικη επιθεση , ενω μπορει απλα να ειναι προσωπικη διαμαχη . Αντιστοιχα στα οσκαρ απαιτουν περισσοτερους μαυρους υποψηφιους ασχετα με το αν ειναι απαραιτητα καλυτεροι στους ρολους τους απο λευκους . Αυτες οι συμπεριφορες των ΜΜΕ δεν ειναι καπως ρατσιστικες προς τους μαύρους. Σαν να τους θεωρουν κατωτερους και αντι να προτεινουν πραγματα , απλα τους φερονται σαν να τους λυπουνται ;
ΥΓ: η σταση τους μου θυμιζει αηδιαστικες σελιδες fb , που κανουν like farm με ατομα με ειδικες αναγκες , λες και τα ΑΜΕΑ ειναι αντικειμενα για motivational φωτογραφιουλες και οχι ατομα σαν ολους τους υπολοιπους
- Ορέστης
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Υποψιάζομαι ότι αυτό που γράφεις είναι μια άλλη εκδοχή του πόσο βλάπτει την ελευθερία η πολιτική ορθότητα, και δεν ξέρω αν αντέχω άλλο αυτή τη συζήτηση.
Ο προβληματισμός σου θα είχε βάση αν ζούσαμε σε έναν ιδανικό κόσμο ισότητας. Αν συμφωνείς ότι οι μαύροι, οι γυναίκες και τα ΑΜΕΑ ζουν με διακρίσεις εναντίον τους, τότε θα καταλαβαίνεις γιατί κάποιες ομάδες διαμαρτύρονται για κλέψιμο κουλτούρας όταν ένας Μαρκ Τζέικομπς βάζει ψεύτικες τζίβες σε λευκά μοντέλα με στόχο να πουλήσει τρισπανάκριβες κουρελαρίες. Για να σου το πω πιο απλά, αν η Μισέλ Ομπάμα μπορούσε να κυκλοφορεί ως Πρώτη Κυρία με τα μαλλιά της άφρο, τότε θα είχες δίκιο. Τώρα που είναι αναγκασμένη (και αχ, μη μου πεις «δεν είναι αναγκασμένη») να φοράει περούκες και να κάνει ισιωτικές, έχεις άδικο.
__________________
4.
Αγαπητή Α μπα, θα ήθελα τα φώτα σου. Επί χρόνια(από τα 18 έως τώρα στα 23) είμαι κολλημένη με ένα παιδί. Ξεκίνησε σαν κάτι χαλαρό αλλά φαινόταν κάτι παραπάνω μου εξήγησε ότι δεν είναι τύπος της σχέσης (μαζί μου από ότι κατάλαβα). Εδώ και χρόνια οπότε βρισκόμαστε επιδιώκω και γίνεται κάτι μεταξύ μας. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια έχω εμπεδώσει ότι ποτέ δεν θα τον έχω εξ ολοκλήρου. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι τόσα χρόνια επέλεγα αυτή την κατάσταση γτ και εγώ δεν είμαι συναισθηματικά διαθέσιμη. Έπειτα σκέφτηκα ότι ποτέ στις σχέσεις μου δεν έχω δοθεί εξ ολοκλήρου και δεν δένομαι συναισθηματικά. Με αντιλαμβάνομαι ως συναισθηματικά ανάπηρη αλλά αυτό δεν με πειράζει καθόλου ούτε νιώθω να μου δημιουργεί πρόβλημα. Είναι απλά ο τρόπος μου. Υπάρχει σε αυτή την περίπτωση νόημα να πάω στον ψυχολόγο για αυτό?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Να πας, γιατί μεταξύ άλλων έχεις κάνει μια διάγνωση για τον εαυτό σου που δεν στηρίζεται κάπου. Είσαι συναισθηματικά ανάπηρη επειδή στις σχέσεις σου (πληθυντικός!) δεν δόθηκες «ποτέ» (!) ολοκληρωτικά; Ποιες σχέσεις; Από τα 18 μέχρι τα 23 παλεύεις με ένα κόλλημα, χωρίς άλλη ασχολία. Πριν τα 18 για ποιες σχέσεις μιλάς; Εννοείς τις φιλικές σχέσεις; Τι θα πει «δίνομαι ολοκληρωτικά» άλλωστε; Δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να δίνεσαι ολοκληρωτικά, σε καμία σχέση. Δεν δέθηκες συναισθηματικά γιατί ο άλλος σου είπε ότι δεν θέλει σχέση μαζί σου. Δεν ήταν επιλογή σου, την απόφαση σου την φορέσανε. Ανάπηρη συναισθηματικά είναι πάρα πολύ βαριά κουβέντα, και δεν είναι κάτι που μπορείς να ξέρεις με τις ως τώρα εμπειρίες σου.
Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβεις γιατί κόλλησες πέντε χρόνια εκεί που σε έφτυναν, αλλά μην βιάζεσαι να βρεις τη λύση που θα σε κάνει βασίλισσα του χιονιού για να μην σκεφτείς κάτι που ίσως σε κάνει να νιώθεις αρκετά πιο δυσάρεστα. Μπορεί να έχεις δίκιο, αλλά μπορεί και όχι. Πήγαινε σε έναν ψυχολόγο και θα δεις.
__________________
5.
Γειά σου Λένα
Ήμουν με έναν άνθρωπο (ας τον πούμε Α) χρόνια, κάποια στιγμή μείναμε μαζί κι αρχίσαμε να κάνουμε σχέδια για κοινή πορεία στο μέλλον με επακόλουθο το γάμο. Σχέση με πολλή αγάπη, τα πάνω της και τα κάτω της,όπως όλες. Τότε ερωτεύτηκα τον Β. Έρωτας τρελός με πολύ πάθος και από τις δυο πλευρές. Χώρισα λοιπόν από την σχέση μου και ξεκίνησα με τον Β. Όσον καιρό ήμουν με τον δεύτερο μου έλειπε ο Α (που είχε πληγωθεί πολυ κι ένιωθα χάλια γι αυτό)και τον σκεφτόμουν με αγάπη, όμως α)δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα και β) δεν ήθελα να χωρίσω από την καινούργια μου σχέση στην οποία ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Με χώρισε όμως εκείνος. Αφού μου πήρε ένα μεγαλο χρονικό διάστημα να συνέλθω (το πόσο άσχημα ήμουν δεν μπορώ να το περιγράψω, κυρίως επειδή ήταν ξαφνικό και χωρίς να το δω να έρχεται) μετά εμεινα κάποιον καιρό μόνη από δική μου επιλογή, γιατί δεν ήμουν έτοιμη ψυχολογικά να γνωρίσω άλλα άτομα. Αυτό το διαστημα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι θέλω να είμαι ξανα με τον Α. Όχι δεν ήθελα να βολευτώ μόνο και μόνο για να είμαι με κάποιον, πήγα και του μίλησα μόνο όταν ένιωσα 100% σίγουρη ότι τον θέλω επειδή είναι αυτός όχι για να είμαι με κάποιον. Αυτός ήταν επιφυλακτικός αρχικά, μετά από κάποιους μήνες αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε πάλι. Όμως εκείνου δεν του βγήκε. Μου είπε πως παρ' όλο που μ'αγαπάει και θα ήθελε να του βγει, έχει απομακρυνθεί συναισθηματικά από μένα. Αν και θέλω αυτόν, ξέρω πως πρέπει να πάω παρακάτω. Όμως από τοτε που χωρίσαμε ξανά με τον Α δεν μπορώ να πάψω να κατηγορώ τον εαυτό μου που πλήγωσα τότε αυτόν κι εμένα που πήρα την ευτυχία μου και την πέταξα στα σκουπίδια. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ για να ησυχάσω κάπως και τι να πω στον εαυτό μου για να τον παρηγορήσω για την απώλεια. Γι 'αυτό γράφω μήπως έχεις να πεις κάτι εσύ. Και να συμβουλέψω όλους να εκτιμούν την ευτυχία τους και να μην τη θεωρούν δεδομένη
#mou_axize
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν ο λόγος που έγιναν όλα αυτά ήταν ότι θεωρούσες την ευτυχία σου δεδομένη, τότε το hashtag στο τέλος να έχει κάποιο νόημα. Μου φαίνεται όμως ότι τώρα, κάπως βολικά, ξέχασες γιατί πήγες από τον Α στον Β. Δεν ερωτεύεσαι κάποιον, και μάλιστα τρελά, έναν Β, αν είναι τόσο ομαλή καλή η σχέση με τον Α. Από τα σχέδια για γάμο πώς πήγες στο τρελό πάθος με έναν άλλον; Κάπως πήδηξες την μισή ιστορία μέσα σε μια πρόταση. Δε νομίζεις ότι το «μου άξιζε» είναι επιφανειακή αυτοκριτική;
Επίσης, σα να μου φαίνεται ότι η μετάνοια προέκυψε επειδή βρέθηκες παρατημένη. Αν δεν σε παρατούσε ο Β με τον οποίον ήσουν πολύ ευτυχισμένη, θα ήταν ο Α ο άντρας που «πραγματικά» θέλεις; Αυτό δεν το σκέφτομαι μόνο εγώ, εννοείται ότι το σκέφτεται και ο Α.
Κατέληξες στον Α επειδή κουράστηκες, και πιστεύεις ότι δεν μπορεί, με τόσο έρωτα, πάθος και υποσχέσεις, κάπου μεταξύ Α και Β θα είναι η απάντηση. Φυσικά, δεν είναι καθόλου έτσι.
__________________
6.
Αγαπητή Αμπά,
Παρακινημένη και εγώ απο την ερώτηση #1 της 25/1/17 αλλά και από άλλες δημοσιεύσεις που διάβασα τελευταία πάνω στο θέμα, ήθελα και γω να πω τις ταπεινές μου σκέψεις πάνω στην θέση του γυναικείου φύλου στην κοινωνία έτσι όπως το έχω βιώσει. Βλέπω συνέχεια γυναίκες να κάθονται και κλαψουρίζουν για τα σεξιστικά σχόλια που ακούνε και διαβάζουν και απλά αναρωτιέμαι: γιατί δίνουν τόση σημασία στον κάθε μ***κα που βγήκε προχτές από την σπηλιά του και κάθεται και κράζει. Γιατί να ασχολούνται τόσο, δινοντάς βάρος και αξία σε τελειωμένους ανθρώπους με κομπ
λεξ; Με λίγα λόγια, θέλω να πω οτι είτε άντρας είσαι, είτε γυναίκα, είτε έχεις κανονικά μαλλιά, είτε μπλε, έιτε έχεις το Iphone 10, είτε μια μπακατέλα, θα φας κράξιμο. Ο κόσμος γουστάρει να σχολιάζει και δεν πρόκειται να σταματήσει αυτό. Στην τελική μαζί με την ελευθερία ιδεών έρχεται και η κριτική, χέρι-χέρι πάνε. Δεν θεωρώ ότι έπρεπε να είναι και αλλιώς. Το πόσο σημασία και αξία όμως θα δώσεις στην κριτική που σου ασκείται είναι δικό σου θέμα. Όταν κάποιος σχολιάσει αρνητικά μια συμπεριφορά σου και εσύ μετά απο σκέψη πεις " α τελικα είχε δίκιο" και αλλάξεις τη συμπεριφορά σου, αυτό αποτελεί μια πολύ ελέυθερη και υγιή ανταλλαγή κριτικών. Αυτός έκρινε εσένα και εσύ έκρινες την άποψη του. Θα μπορούσες απλά να πεις και " τι αηδίες λέει αυτός!" και να μην άλλαζες τίποτα. Η επιλογή δική σου.
Γενικά, λοιπόν, άποψή μου είναι ότι όλα είναι θέμα οπτικής. Γιατί να περιμένεις να ακούσεις τι θα πουν οι άλλοι για το αν θα κάνεις παιδιά, αν θα δουλεύεις όσο μεγαλώνεις τα παιδιά, άν θα τους μαγειρεύεις... Τον γυναικείο ρόλο θα τον φτιάξει η καθεμιά στα μέτρα της. Δεν θα αφήνουμε τον καθένα με το σχολιό του να το καθορίσει αυτο. Και τι θα πει "ετσι ειναι στημένο το παιχνίδι, ώστε να νιώθεις πάντα ανεπαρκής και να μην διεκδικείς"?????? Ποιός το έστησε αυτο το παιχνίδι? Γιατί να τα ρίχνουμε όλα σε κάποιον άλλον?
Πάρτε τις ζωές σας στα χερια σας! Αν είστε δυστυχισμένες καριερίστριες και θέλετε παιδιά πηγαίντε να κάνετε! Αν είστε νοικοκυρές σε απόγνωση γιατί θέλατε καριέρα,παρατήστε τις κατσαρόλες και πηγαίντε να τη διεκδικήσετε! Κανένας δρόμος δεν είναι εύκολος.
Τη δύναμη θα τη βρείτε μέσα σας δεν θα ρθει κάποιος να σας την προσφέρει. Συνειδητοποιήστε ποιές είστε και τι θέλετε και όλα τα σχόλια που είναι αντίθετα με τις ιδέες και τα οράματα σας θα τα βλέπετε μηδαμινά και γελοία. Μην αγχώνεστε, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι με τις ίδιες βλέψεις να σας υποστηρίξουν.Ας είναι λίγοι και καλοί. Μην περιμένετε μόνο να ρθει ξαφνικά μια μέρα που οι άντρες θα υποδέχονται στα γόνατα γυναίκες σε κόκινα χαλιά.
Έχουμε περισσότερη δύναμη απο αυτή που νομίζουμε. Ας μην μιλάμε άλλο. Ας βγούμε έξω να δείξουμε η καθεμιά μας ό,τι έχει.
- προβληματισμενη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ωπς, πέσαμε στην Δυναμική Αντιφεμινίστρια. Δεν θυμάμαι αν μας είχε ξανατύχει αυτό το είδος εδώ στο 'α μπα'. Αν όχι, πολύ άργησε.
Όχι, δεν είναι τα πάντα θέμα οπτικής, αγαπητή φίλη. Δεν είναι θέμα της οπτικής του καθένα μας για το πού κατατασσόμαστε κοινωνικά. Ωραία που θα ήταν! Όχι, δεν μπορεί η κάθε γυναίκα να φτιάξει έναν γυναικείο ρόλο στα μέτρα της (ούτε ο κάθε άντρας έναν αντρικό για τα δικά του, παρεμπιπτόντως). Τι ωραίο που θα ήταν κι αυτό!
Επειδή ανήκεις σε μια ομάδα πολύ διακριτή, που λέει ακριβώς αυτά που λες με ακριβώς τα ίδια λόγια, υπάρχουν απαντήσεις που έχουν ήδη γραφτεί και δεν θα μπω στον κόπο να γράψω μια ακόμα. Θα βάλω όμως ωραία λινκ. Όλα είναι από το «Ναι, είσαι μισογύνης».
Από εδώ
«Οι δυναμικές αντιφεμινίστριες σαν την συγκεκριμένη, εμποτισμένες από τις νεοφιλελεύθερες πεποιθήσεις, έχουν την αυταπάτη ότι δεν χρειάζονται φεμινισμό γιατί μπορούν ατομικά να ξεπεράσουν ένα πρόβλημα που είναι συλλογικό και αφορά όλες τις γυναίκες. Οι δυναμικές αντιφεμινίστριες συνήθως δεν παραλείπουν να τονίσουν ότι οι γυναίκες ανήκουν ΚΑΙ στο μπουντουάρ, ότι απολαμβάνουν τον γυναικείο ρόλο τους και πως εν πάση περιπτώση θα το φορέσουν και το κραγιονάκι τους στο φινάλε αφού «αισθητικά είμαστε διαφορετικοί».
Από εδώ
Το αγαπημένο μου είδος αντιφεμινίστριας είναι αυτό της «δυναμικής» γυναίκας.
Η δυναμική αντιφεμινίστρια νομίζει ότι επειδή αυτή(και η μητέρα της ή και η γιαγία της) είναι δυνατή δεν χρειαζόμαστε φεμινισμό, αγνοώντας ότι οι γυναίκες ήταν ΠΑΝΤΑ δυνατές, απλά αυτό δε σήμαινε ποτέ οτι αναγνωρίζονταν ως ίσες. Δυνατές ήταν οι γιαγιάδες μας, οι προγιαγιάδες μας και χιλιάδες γενιές γυναικών που έπρεπε να μεγαλώσουν σε ένα βίαιο περιβάλλον χωρίς δικαιώματα και ούτε αυτές ένιωθαν να υπολείπονται σε τίποτα. Φεμινισμός δεν σημαίνει ότι νιώθεις κατώτερη, φεμινισμός είναι να συνειδητοποιείς οτι η κοινωνία σου συμπεριφέρεται σαν να είσαι, ακόμα και αν δε στο λέει κανείς στη μούρη σου. Φεμινισμός είναι να συνειδητοποιείς οτι αξίζεις περισσότερα.
Η δυναμική αντιφεμινίστρια όμως θεωρεί οτι τα μισογυνικά κλισέ και τα σεξιστικά αστεία δεν αφορούν ποτέ την ίδια, γιατί η ίδια δεν είναι σαν τις άλλες γυναίκες και γι αυτό οι άντρες την σέβονται -αυτήν,συγκεκριμένα- και ο σεξισμός δεν μπορεί να την αγγίξει.
Η δυναμική αντιφεμινίστρια πιστεύει ότι δεν υπάρχει σεξισμός γιατί κι αυτή μπορεί να κάνει τα πράγματα εξίσου καλά με έναν άντρα, αγνοώντας ότι το γεγονός οτι ο άντρας ειναι το σημειο αναφοράς και το μέτρο με το οποίο πρέπει να συγκρίνει τον εαυτό της είναι σεξισμός. Η δυναμική γυναίκα πιστεύει οτι το να παρουσιάζεται ένας άντρας σαν «κοριτσάκι» είναι σεξισμός κατά των αντρών, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι η ίδια χρησιμοποιεί τον όρο κοριτσάκι υποτιμητικά δείχνοντας τον δικό της εσωτερικευμένο μισογυνισμό.
Η δυναμική γυναίκα αντιφεμινίστρια είναι δυνατή αλλά ταυτόχρονα δε θέλει να χάσει τον «γυναικείο ρόλο» δηλαδή την ευκαιρία να την αγαπήσει κάποιος επειδή θα επιτελεί σωστά την στερεοτυπική θηλυκότητα της και φοβάται οτι ο φεμινισμός θα της στερήσει την αγάπη των αντρών. Η δυναμική αντιφεμινίστρια θέλει να κρατήσει τον γυναικείο ρόλο της και σαν καλό κορίτσι να μην παραπονιέται και να μην γκρινιάζει γιατί ξέρει ότι οι αντρες δεν τα πολυσηκώνουν αυτά και η αυτοεκτιμησή της εξαρτάται πολύ από την έγκρισή και την αποδοχή τους. Γιατί, εντάξει, καλός ο δυναμισμός και η καριέρα, αλλά να μη λέει και η γειτονία ότι έμεινες στο ράφι.
Η δυναμική αντιφεμινίστρια θεωρεί ότι πρέπει να δείξει τη δύναμη της διατηρώντας τη σιωπή της και το κεφάλι της ψηλά από φόβο ότι θα φανεί αδύναμη, αγνοώντας ότι το να διεκδικείς δικαιώματα είναι ένδειξη δύναμης και όχι αδυναμίας. Και να τα διεκδικείς ακόμα και όταν όλη η κοινωνία σου λέει ότι και πολλά σου «παραχώρησε» θέλει ακόμα πιο πολύ δύναμη.
Η δυναμική αντιφεμινίστρια γυναίκα είναι το αγαπημένο μου είδος αντιφεμινίστριας γιατί, ενσωματώνοντας όλες αυτές τις αντιφάσεις, δείχνει όχι μόνο γιατί χρειαζόμαστε φεμινισμό αλλά και όλους τους τρόπους που η πατριαρχία μας έπεισε ότι δεν χρειαζόμαστε.
Από εδώ
Η Δυναμική Αντιφεμινίστρια™ εδώ πιστεύει οτι αν θελήσεις αρκετά να ζήσεις χωρίς στίγμα όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να το πετύχεις γιατί αδυνατεί να αντιληφθεί πως το στίγμα αυτό μεταφράζεται σε δομική ανισότητα που θα την επηρεάσει οσο καλό παρεάκι κι αν έχει καθώς και πως ένα άτομο είναι αδύνατο να ζήσει ανεξάρτητα από το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο γεννήθηκε και μεγαλώνει.
Ταυτόχρονα πιστεύει πως το γεγονός πως μερικές γυναίκες πετυχαίνουν σε όλους τους τομείς σημαίνει πως υπάρχει ισότητα ευκαιριών, ακριβώς όπως μερικοί χρησιμοποιούσαν πχ την προεδρία του Ομπάμα για να ισχυριστούν πως δεν υπάρχει ρατσισμός. Στον καπιταλισμό άλλωστε ο καθένας μπορεί να γίνει αυτό που επιθυμεί αρκεί να πιστέψει σε αυτμπλαμπλαμπλα. ΟΧΙ. Οι γυναίκες και οι άλλες ομάδες δεν πετυχαίνουν επειδή έχουμε ισότητα, πετυχαίνουν παρόλο που δεν έχουμε ισότητα. Αλλά δε θα έπρεπε να παλεύουν διπλά και τριπλά για τις λιγοστές θέσεις που τους αναλογούν ούτε θα έπρεπε να σφίγγουν τα δόντια και να αγνοούν τις προσβολές και το γενικό κλίμα υποτίμησης στο οποιο ζούν.
Ο σεξισμός δε λήγει αν "έχεις κοντά σου όσους σε αγκαλιάζουν γι αυτό που είσαι" γιατί συνεχίζεις να ζεις σε μία κοινωνία που διακατέχεται από μισογυνισμό, στη δουλειά, στο οικογενειακό τραπέζι, όταν βλέπεις ταινίες, όταν ακούς μουσική, όταν πηγαίνεις στο κλαμπ, όταν περπατάς το βράδυ μόνη σου στο δρόμο. Δε θα ζήσουμε σε γυάλα για να σας κάνουμε την χάρη. Ούτε ο φεμινισμός είναι "τίτλος" ή "ταμπέλα". Ο φεμινισμός είναι κοινωνικό κίνημα και τρόπος ζωής.
_________________
7.
Αγαπητή Α, μπα;
Αποφασίσαμε με το φίλο μου ότι είναι κρίμα να μην ξέρεις ότι είσαι ο μπαμπούλας της σχέση μας. Είμαι λίγο πειραχτήρι και του πειράζω καμιά τον ομφαλό ( το κηλίδι που λέμε και στο χωρίο μου) πράγμα το οποίο απεχθάνεται. Κατευθείαν πέφτουν απειλές: "Θα το πω στην αμπα". Εννοείται ότι τον θερμοπαρακαλώ να μην σου πει τίποτα, σκύβω το κεφάλι και ζητάω συγγνώμη. Κάνει κι αυτός αντίστοιχα, μη νομίζεις ότι μόνο εγώ είμαι κακιά. Μέχρι εδώ δεν έχει ερώτηση αλλά θέλαμε να μάθεις ότι αποτελείς μέρος της καθημερινότητας μας, και όχι μόνο με το ρόλο του μπαμπούλα. Και οι ερωτήσεις είναι : Πάντοτε μου άρεσε πολύ να διαβάζω λογοτεχνία ωστόσο δεν μπορώ να το κάνω πάρα μόνο κατα τις διακοπές. Έχεις κάποιο τιπ για να καταφέρω να το βάλω στην καθημερινότητά μου μιας και όπου νά' ναι δεν θα έχω πια διακοπές μιας και τελειώνει η φοιτητική μου ζωή; (ερώτηση Δώρας) Και ο Δημήτρης, που του αρέσουν ταινίες του Cohen (τύπου The dictactor για να καταλάβεις) ρωτάει αν μπορεί κάποιος που αγαπάει τα μισογυνίστικα αστεία να είναι όντως φεμινιστής.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δώρα, αν αγαπάς τη λογοτεχνία, αλλάζεις όλο σου το πρόγραμμα για να τη βάλεις μέσα, δεν περιμένεις να έρθουν οι διακοπές. Δεν είναι συνώνυμο της χαλάρωσης. Η λογοτεχνία είναι δουλειά.
Δημήτρη, δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει «αγαπώ τα μισογυνίστικα αστεία», ούτε καταλαβαίνω πώς σχετίζεται αυτό με την εισαγωγή σχετικά με τις ταινίες Cohen. O Cohen σατιρίζει. Δεν γελάει με τον ρατσισμό, στρέφει τον καθρέφτη πάνω μας, υποδυόμενος κάποιον άλλον. Μάλλον χρειάζομαι περισσότερες διευκρινήσεις για να σου απαντήσω.
Δώρα, σταμάτα να κάνεις στον άλλον κάτι που σου έχει πει να μην κάνεις. Δεν είσαι πειραχτήρι όταν το κάνεις αυτό, παραβιάζεις τα όρια του εκμεταλλευόμενη την σχέση σας, για να επιβεβαιώσεις την εξουσία που έχεις πάνω του. Απλώς σταμάτα το. Αν το κάνεις αντιδραστικά, επειδή είσαι θύμα αυτής της συμπεριφοράς, τότε βάλε τα όρια σου, μην τα διαλύεις ακόμη περισσότερο.
Και τώρα είμαι βέβαιη ότι έγινα Μπαμπούλας με Μ κεφαλαίο.
σχόλια