Στο σημερινό «Α μπα»: δεν θα κάνουμε το ίδιο λάθος

Στο σημερινό «Α μπα»: δεν θα κάνουμε το ίδιο λάθος Facebook Twitter
90


__________________
1.

Είχα την ευκαιρία να ζήσω 5 χρόνια λόγω σπουδών σε άλλη πόλη και επιτέλους βρήκα την ηρεμία μου,αλλά τελικά γύρισα πίσω γιατί ήμουν άφραγκη (μονίμως με κατηγορούσε η καλή μανούλα ότι οι σπουδές μου της κόστισαν τόοοοσο πολύ -περίπου 100 ευρώ το μήνα,αλλά επειδή ζήτησα να έχω σταθερό ποσό σε σταθερά χρονικά διαστήματα,ήταν υπερβολικά πολλά κατά την γνώμη της),έτσι και αλλιώς τα μαθήματα τα είχα περάσει όλα,μόνο πρακτική και πτυχιακή είχα να κάνω πια.Πάει ένας χρόνος που γύρισα αλλά σχεδιάζω την "απόδραση" μου.
Έχω βάλει σαν στόχο να είμαι έξω από την πόρτα σε 2 χρόνια το πολύ,και είμαι στην φάση που υπολογίζω τα έξοδα που κάνω,τι ποσό θα πρέπει να αποταμιεύσω για να είμαι σίγουρη ότι δεν θα αναγκαστώ να ξαναγυρίσω για οικονομικούς λόγους.Βλέπεις,μονίμως μου λέει ότι "Ναι και τι θα καταλάβεις αν πας να ζήσεις μόνη σου?Μόλις τελειώσουν τα λεφτά πάλι εδώ θα γυρίσεις,όλοι αυτό κάνουν και το παίζουν και επαναστάτες μετά!Να την βράσω τέτοια ανεξαρτησία."
Έχω μιλήσει κατά καιρούς με ψυχολόγους διάφορους,οι οποίοι χωρίς να προλάβω να ανοιχτώ και να μιλήσω για την λεκτική και ψυχολογική κακοποίηση,για την χειριστικότητα της,για την καταπίεση,για την απόλυτη ασέβεια της στην ιδιωτικότητα μου,βιάστηκαν να πουν "μάνα είναι,από αγάπη το κάνει,κάνε παιδιά και θα καταλάβεις" ή παρόμοιες κλισέ μπουρδίτσες. Οπότε και βρήκα τη λύση στο να κάνω συνεδρίες μέσω skype με ψυχολόγους από άλλες χώρες (κυρίως Αγγλία και ΗΠΑ),που δεν έχουν μεγαλώσει στην κλασική ελληναράδικη νοοτροπία ότι ο γονιός έχει πάντα δίκιο και όσο καταστροφικός και αν είναι προς το παιδί,αυτό πρέπει να δείξει κατανόηση και να κάνει ένα σωρό παιδιά για να διαιωνίσει τον κύκλο της κακοποίησης.
Είναι γελοίο το πώς κάθε φορά που της λέω ότι κάποια συμπεριφορά της με βλάπτει,μου απαντάει πως και εγώ την βλάπτω με το να της λέω ότι η συμπεριφορά της με βλάπτει.
Το ίδιο είναι για αυτήν να με υποβάλλει όλη μου τη ζωή σε μισογυνιστικά σχόλια,να με βρίζει με χυδαίο τρόπο και να κάνει διαρκώς slut shaming εναντίον μου,να ψαχουλεύει την τσάντα μου για "αποδείξεις" που να της επιβεβαιώνουν ότι "καλά κάνει" που μου φέρεται έτσι,να διαβάζει προσωπικές μου σημειώσεις και αν δεν βρει κάτι ενοχοποιητικό,να θεωρήσει δεδομένο ότι έχω κάνει πολύ χειρότερα από όσα με κατηγόρισε και να δεκαπλασιάζει την λεκτική κακοποίηση,να απαιτεί να αφήνω πάντα ότι άλλο κάνω για να τρέξω να την υπηρετήσω,και το ίδιο είναι να της πω ότι όλα αυτά και πολλά άλλα που έχει κάνει με έχουν βλάψει.
Κάτι μου θυμίζει,την φράση "αν με πεις ρατσιστή τότε είσαι ρατσιστής εναντίον μου" ή κάτι τέτοιο.
Πάντα μιλάει σε όλους με χλευασμό και υποτίμηση στον τόνο της φωνής της,και αν δεν σκύψεις το κεφάλι αρχίζουν και οι χαρακτηρισμοί.Την πρώτη φορά που με αποκάλεσε πουτάνα και πατσαβούρα ήμουν μόλις 11 χρονών,είχε διαβάσει πίσω από την πλάτη μου το "ημερολόγιο" μου και είδε να αναφέρω σε μια φράση το όνομα κάποιου φίλου μου.Τώρα δεν διστάζει να με αποκαλέσει πατσαβούρα απλά και μόνο γιατί άργησα να ξυπνήσω ή γιατί δεν έκανα κάποια δουλειά στο σπίτι που στα μάτια της ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου.Μέχρι πριν κάποια χρόνια είχα εσωτερικεύσει τα λόγια της και πίστευα ότι είμαι ότι χειρότερο υπάρχει στον κόσμο.
Πλέον μου είναι αδιάφορη,και αυτή και η αποψάρα της.Δεν είναι η πρώτη φορά που φέρεται έτσι,ούτε θα αλλάξει ποτέ.Γιατί την βόλεψε εγώ,το μικρότερο παιδί της οικογένειας να τρέχω να κάνω το διαιτητή όταν ξεφεύγει η κατάσταση,και ας με έλεγε πουτάνα και πατσαβούρα μόλις πριν λίγο,πιστεύει πως ότι και να κάνει θα είμαι πάντα το φοβικό παιδάκι που παρακαλάει για την αποδοχή της και λέει συγνώμη για πράγματα που κατηγορείται άδικα,απλά και μόνο γιατί και μόνο που θα πιστέψει η "καλή μανούλα" ότι έκανα κάτι ανύπαρκτο-κακό,για αυτήν ήταν το ίδιο όπως και αν το είχα κάνει.Δεν με νοιάζει αν θίχτηκε ο εγωισμός της όταν της είπα απλά και ήρεμα ότι η συμπεριφορά της είναι απάνθρωπη,παλιά έκλαιγα από ενοχές ότι την πλήγωσα με το να διαμαρτύρομαι.
Συνεχώς έρχομαι αντιμέτωπη με άτομα στο περιβάλλον μου που επιμένουν πως ότι και να κάνει μάνα είναι,όσο άσχημα και αν "νομίζω" πως μου φέρθηκε πρέπει να σταματήσω να είμαι κακομαθημένη και να δείξω κατανόηση,δεν είχα οδηγίες χρήσης όταν γεννήθηκα και από αγάπη τα έκανε όλα αυτά,ξέρεις,τις κλισέ μπουρδίτσες που λέγονται για να δικαιολογήσουν κακούς γονείς.Κακομαθημένη,λες και όλο το πρόβλημα μου είναι ότι δεν μου πήρε καραμέλες και θύμωσα,ενώ ξέρουν,τους έχω πει πόσο άσχημα είναι πραγματικά τα πράγματα και πως θέλω πάση θυσία να φύγω και να μη ξαναγυρίσω σε αυτό το σπίτι για να αποφύγω περεταίρω βλάβες στον ψυχισμό μου εξαιτίας αυτής της συμπεριφοράς της.Σκέφτομαι φεύγοντας να απομακρύνω από τη ζωή μου και αυτούς που επιμένουν ότι είμαι παράλογη ενώ ξέρουν τι έχω περάσει και ότι ακόμα παλεύω να ξεπεράσω τα τραύματα μου.
Είναι πάγια τακτική των τοξικών ανθρώπων που έχω γνωρίσει στη ζωή μου,όταν τους λες με κάθε λεπτομέρεια τι έχουν κάνει εις βάρους σου πριν απομακρυνθεις οριστικά,επιμένουν να λένε "Μα τι έχω κάνει,δεν καταλαβαίνω,γιατί με κατηγορείς άδικα?Δεν έχω κάνει ποτέ τίποτα κακό και με βγάζεις από τη ζωή σου χωρίς λόγο?".Ενώ μόλις τους το είπες.Γιατί όσο και να τους εξηγήσεις τι στραβό έχουν κάνει,αν μέσα στο μυαλό τους θεωρούν ότι οι πράξεις τους είναι δικαιολογημένες,θεωρούν ότι δεν είναι αρκετοί οι λόγοι σου για να φύγεις,ή ότι φταίει η δουλειά,ο γκόμενος,οι φίλοι,ο ανάδρομος Ερμής - οτιδήποτε για να μην αποδεχτούν ότι κάπου έχουν μερίδιο ευθύνης.
Γιατί ακόμα πιστεύουν τόσοι πολλοί άνθρωποι ότι ο γονέας έχει το ακαταλόγιστο και μπορεί να καταστρέψει την ψυχή των παιδιών του χωρίς να δεχθεί ούτε ίχνος κριτικής από το θύμα ή τον περίγυρο?Γιατί ακόμα λένε πως τα παιδιά είναι κακομαθημένα αν δεν θέλουν να έχουν σχέση με τους γονείς τους,και δεν κοιτάνε ποτέ την άλλη πλευρά,ότι ο γονιός κάτι έκανε για να οδηγήσει το παιδί στην φυγή?Λες και είμαστε πια τόσο μυγιάγγιχτοι που θα θέλαμε να κόψουμε κάθε επαφή ενώ είχαμε καλούς γονείς και μεγαλώσαμε σε υγιές περιβάλλον.Στην τελική δεν είμαστε παράλογοι,πληγωμένοι είμαστε και δεν φεύγουμε για εκδίκηση αλλά για να προστατευθούμε από την τοξικότητα τους.Δεν ξέρω αν έχω κάποια ερώτηση,απλά να τα πω ήθελα,αλλά αν έχεις κάτι να σχολιάσεις σε όλο αυτό το μπάχαλο-κείμενο,κάθε άποψη ευπρόσδεκτη και από εσένα και από τους αναγνώστες σου. Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου.

- Αγία-οικογένεια-ή-μάλλον-εδώ-γελάμε


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αυτό που θέλω να σχολιάσω είναι ότι θα ήθελα να ξέρω ποια είναι αυτά τα άτομα του περιβάλλοντος σου που σου λένε να κάνεις υπομονή και να δεχτείς την θεωρία ότι τα κάνει όλα από αγάπη, για ποιο λόγο αυτά τα άτομα ξέρουν το παρελθόν σου, για ποιο λόγο εξακολουθούν να έχουν το θάρρος να σου λένε τη γνώμη τους για το θέμα, και για ποιο λόγο τα συζητάς μαζί τους. Μην αναρωτιέσαι γιατί υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται έτσι. Αναρωτήσου γιατί είναι στη ζωή σου, και αν δεν μπορείς να τους αποφύγεις, γιατί νιώθεις ότι πρέπει να τους αλλάξεις τη γνώμη, ή ότι πρέπει να τους εξηγηθείς, ότι πρέπει να σε καταλάβουν.


Για το κυρίως θέμα, μην παλεύεις μόνη σου να ξεπεράσεις τα τραύματα σου. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να το κάνεις μόνη σου και να ταλαιπωρείσαι έτσι. Θέλεις να μιλήσεις, και δεν αρκεί το κατεβατό που έγραψες εδώ. Βρες έναν καλό ψυχολόγο να τα βγάλεις από μέσα σου ώστε να προχωρήσεις μπροστά.

__________________
2.


Αγαπητή Α,μπα,
σου γράφω γιατί τον τελευταίο καιρό νιώθω πως ενδιαφέρομαι για έναν καθηγητή μου στο πανεπιστήμιο και η πλατωνική φύση των αισθημάτων μου με βασανίζει. Εγώ 22 αυτός 43. Έχω αναλάβει μια εργασία στο μάθημα του γιατί με ενδιαφέρει το αντικείμενο που διδάσκει. Μου αρέσει η εμφάνιση του, μου αρέσει το ήθος του, το πνεύμα του, ο τρόπος διδασκαλίας του. Πάω συχνά στο γραφείο του εξαιτίας της εργασίας και φαίνεται να υπάρχει θετικό κλίμα, κάθομαι αρκετή ώρα ξεφεύγουμε λίγο απ' την αυστηρότητα στα πλαίσια της τάξης. Μια φορά μου είχε πει οτι έχω απαλή φωνή και γενικά δείχνει ενδιαφέρον για τις σπουδές μου ας πούμε για ξένες γλώσσες. Γενικά φαίνεται να είναι άνθρωπος που ενδιαφέρεται για την καλλιέργεια των μαθητών του. Δε γνωρίζω αν έχει σύζυγο, βέρα δε φοράει μόνο έχει την φωτογραφία μιας γυναίκας κάπου στον χώρο του γραφείο του αλλά δε γνωρίζω τι σχέση έχουν. Θα ήθελα να του εξωτερικεύσω το ενδιαφέρον μου πάντα στα πλαίσια της ευπρέπειας, αλλά δε ξέρω πως, και σκέφτομαι πως ίσως να είναι και παντρεμένος. Να προσθέσω πως μόλις τελειώσω με το πρώτο πτυχίο σκέφτομαι να ακολουθήσω την κατεύθυνση που αυτός διδάσκει στις μετέπειτα σπουδές μου. Σκεφτόμουν ίσως να τον ρωτήσω για πανεπιστήμια στο εξωτερικό κτλ.
Ευχαριστώ!
- Jeanne (Last tango in Paris)


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Η ερώτηση ποια είναι;


Επειδή δεν έχεις, δύο γενικά σχόλια: μάλλον δεν ξέρεις τι σημαίνει «πλατωνική φύση», γιατί αν ήταν πλατωνική η φύση των συναισθημάτων σου δεν θα βασανιζόσουν. Κατά τα άλλα, είσαι στην κατάλληλη ηλικία και στην κατάλληλη θέση για να κάνεις ένα τεράστιο λάθος με ολέθριες συνέπειες, είτε υπάρξει ανταπόκριση από μέρους του, είτε όχι. Δεν ξέρω ποιο ενδεχόμενο είναι χειρότερο.

 

Αναλογίσου λίγο το θέμα των μεγαλύτερων αντρών. Είναι κάτι που κάνεις συστηματικά, ή σου προέκυψε για πρώτη φορά, και ποια είναι η σχέση σου με τον συμβολισμό της εξουσίας; Καλοί οι έρωτες, αλλά τα μεγάλα έργα γράφτηκαν από τους ερωτευμένους που προβληματίστηκαν, όχι από αυτούς που πάνε σαν προβατάκια εκεί που τους οδηγεί το υποσυνείδητο τους.


__________________
3.

Αγαπητη μου Α μπα,
ειμαι 27 χρονων και εκεινος 49. Ηταν καθηγητης μου στο φροντιστηριο και η "σχεση" μας μετραει απο το 2008 με πολλα σκαμπανεβασματα και διαλλειματα μεχρι και ενος χρονου.Παντα ξαναγυριζα.Ειναι παντρεμενος και το παιδι του εχει αυτισμο. Δεν μπορει να φυγει γ αυτο το λογο απο την οικογενεια του και επισης μου λεει οτι δεν θα αντεξει την κοινωνικη κατακραυγη. Τον τελευταιο χρονο εχει παθει καταθλιψη και παιρνει αγωγη.Ειναι κλεισμενος στο γραφειο του και δουλευει ολη την ημερα ενω παραλληλα μιλαμε ολη την ημερα με μηνυματα και καποιες φορες συναντιομαστε στα κλεφτα (μενουμε πλεον σε διαφορετικες πολεις). Μου λεει οτι δεν αντεχει μακρια μου και οτι θελει να πεθανει αλλα δειλιαζει να κανει το βημα να φυγει γιατι εχει επωμιστει ολες τις ευθυνες του σπιτιου πανω του και δεν θελει να πληγωσει την γυναικα του που ναι μεν δεν αγαπαει αλλα δεν μπορει να της το κανει αυτο. Και τωρα ερχομαστε σε εμενα α μπα μου...... εχω παντρευτει εδω και 2 χρονια. Ο συζυγος ειναι ενας καλος απλος ανθρωπος που πιστευα οτι ηταν οτι χρειαζομουν για να ξεφυγω απο αυτη τη κατασταση του απολυτου και συναμα τυρρανικου ερωτα ομως ξαναγυρισα.... και υποφερω... και τον θελω. Δεν μπορω να καταλαβω τον εαυτο μου πια. θα ηθελα μια γνωμη
- πεταλουδα


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ούτε παραγγελία να είχα κάνει αυτή την ερώτηση. Εσύ πρέπει να διαβάσεις την προηγούμενη και η προηγούμενη εσένα. Πεταλούδα, ούτε εγώ μπορώ να σε καταλάβω. Επειδή ούτε εσύ μπορείς, πρέπει να πας σε κάποιον που θα είναι σε θέση να το κάνει, γιατί είναι φανερό ότι δεν γίνεται να συνεχίσεις να ζεις έτσι. Είναι πολύ επείγον και έχεις καθυστερήσει πολύ, τόσο ώστε να έχεις πάρει και άλλον άνθρωπο στο λαιμό σου. Ζήτα βοήθεια από ειδικό. Δεν σου γράφω άλλα γιατί το κουβάρι που έχεις φτιάξει δεν λύνεται με συμβουλές και γνώμες. Χρειάζεται να δουλέψεις, να προσπαθήσεις πολύ, και ελπίζω να είσαι έτοιμη ψυχολογικά για να το κάνεις.

__________________
4.


Τι κανείς με όλους αυτούς που κανονιζετε πχ να πάτε μια συγκεκριμένη ημερομηνία σινεμά, το έχετε συμφωνήσει, μια μέρα πριν τους στέλνεις μήνυμα για επιβεβαίωση, δεν απαντάνε, περνάει η ημερομηνία συνάντησης, και αν τύχει να ξαναμιλησετε ή ξανασυναντηθειτε σου λένε 5-6 δικαιολογίες;
1) τους παίρνεις τηλέφωνο ενώ τους έχεις στείλει μήνυμα για το ίδιο θέμα πριν την αναμενόμενη συνάντηση;
2) θεωρείς, από το γεγονός ότι δεν απαντάνε, ότι η συνάντηση ακυρώνεται;
3) δεν ξανα ασχολησε μαζί τους;
Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι το πρόβλημα δεν είναι να ακυρωθεί ένα ραντεβού, το πρόβλημα είναι να μην ενημερώνονται οι ενδιαφερόμενοι ώστε να μπορούν και αυτοί να προγραμματίσουν τη μέρα τους.
Τέλος, το παραπάνω, το θεωρείς σημαντικό στοιχείο για έναν άνθρωπο;
Πού νομίζεις ότι οφείλεται αυτή η συμπεριφορά;
- Προβληματισμένος αναγνώστης


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αν δεν απαντάνε θεωρείς ότι η συνάντηση ακυρώνεται και το αν θα ξανασχοληθείς μαζί τους είναι ένα θέμα προσωπικό. Αν αποφασίσεις ότι βαρέθηκες, είναι οκ, αν αποφασίσεις ότι θα τους έχεις μόνο για χαχα και για περιστασιακές παρέες, και αυτό είναι οκ.


Αυτή η συμπεριφορά οφείλεται στο ότι δεν ήθελαν και πάρα πολύ να σε ξαναδούν, είναι αγενείς και χωρίς τρόπους, και μάλλον πάσχουν έντονα από σύνδρομο FOMO και κανονίζουν εκατό πράγματα την ίδια μέρα για να μπορούν να διαλέξουν το καλύτερο (τελικά δεν τους αρέσει τίποτα, αλλά αυτό δεν είναι δικό σου πρόβλημα.)


__________________
5.

Βρέθηκα σε ένα τραπέζι με την αδελφή του, την φίλη της και την φίλη της φίλης την Μ. Από την πρώτη στιγμή που η Μ. μπήκε στο μαγαζί κοίταξε τον φίλο μου (3 χρόνια σχέση) με ύφος :υποψήφιος γκόμενος. Καθώς κυλούσε η βραδιά συνέχιζε να τον περιεργάζεται ενώ της είπαν πως ήμουν η σχέση του. Σε κάποια στιγμή καθώς μιλούσαμε όλοι κάτι ερωτήθηκε η Μ. και απάντησε κοιτώντας έντονα στα μάτια τον φίλο μου με ύφος φλερτ .Το τραγικό είναι πως η κουβέντα μεταξύ τους συνεχίστηκε για κανένα δεκάλεπτο περίπου τρεις φορές, με το "καμάρι μου" να ανταποδίδει το φλερτ με τα μάτια εις το τριπλό και οι υπόλοιπες τρεις στο τραπέζι μιλιά. Ήταν σαν να μην υπήρχαμε ή υπήρξαμε ποτέ τα λεπτά που μιλούσαν με τα μάτια κυρίως. Ο δικός μου δε, με αλλαγμένο τόνο φωνής για να ακούγεται πιο γοητευτικός όπως όταν καμάκωνε εμένα, τω καιρώ εκείνο. Δεν έκανα απολύτως τπτ, για να μην φέρω σε δύσκολη θέση την αδελφή του και την συνάδελφό της. Το βράδυ του είπα πως είχα πονοκέφαλο και επειδή μάλλον κατάλαβε τι είχε γίνει προσπαθούσε να με πάρει αγκαλιά για να με βοηθήσει. Η ερώτησή μου είναι: Έχω πολλά ψυχολογικά επειδή μεγάλωσα με έναν πατέρα μοιχό; Ή θα έπρεπε να είχα ήδη φύγει από αυτή τη σχέση για να γλιτώσω το τομάρι μου;
- Χαρά


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Το πώς μεγάλωσες δεν έχει σχέση με την απαράδεκτη συμπεριφορά του φίλου σου, αλλά ίσως έχει να κάνει με την αντίδραση σου. Γιατί δεν μίλησες μετά, όταν ήσασταν μόνοι σας; Δεν ξέρω αν έπρεπε να είχες ήδη φύγει, γιατί δεν λες αν ήταν μεμονωμένο περιστατικό ή αν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά. Αυτά όμως δεν λύνονται με σιωπές και ψέματα και δήθεν πονοκεφάλους. Χρειάζονται δύσκολες συζητήσεις, ειλικρίνεια, και με τον άλλον, και με τον εαυτό σου.

__________________

6.


Πώς λες ευγενικά σε καποιον να μη μασάει την τσίχλα του με ανοιχτό στόμα κανοντας αυτό το κλιατσ -πλιατσ- πλιουτς που με κάνει να θέλω να μαχαιρώσω κόσμο;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
«Μπορείς σε παρακαλώ πολύ να μην μασάς την τσίχλα με θόρυβο; Αυτός ο ήχος με κάνει να θέλω να μαχαιρώσω κόσμο. Ευχαριστώ.» (και χαμόγελο).

_________________
7.

Έχω κάνει ένα μεγάλο λάθος Α,μπα κι ήθελα να σε ρωτήσω την άποψή σου. Ήμουν σε σχέση τρια χρόνια. Συγκατοικούσαμε, είχαν γνωριστεί οι οικογένειές μας και μέσα σε ένα πλάνο των επόμενων δυο ετών, σχεδιάζαμε να παντρευτούμε.Δεν είχαμε αρραβωνιστεί.Μέναμε σε νησί και τα καλοκαίρια η μετακίνηση γινόταν ανυπόφορη λόγω των ορδών τουριστών.Επειδή είχα κάποια χρήματα στην άκρη λόγω μιας μικρής κληρονομιάς μετά τον θάνατο του πατέρα μου, χρησιμοποίησα 5.000 εξ αυτών για να αγοράσω μηχανή.Αλλά δεν σταμάτησα εκεί,την έβαλα στο όνομά του.Ηλιθιωδώς -και διχως να ρωτήσω λογιστή-θεώρησα ότι επειδή η μηχανή ξεπερνούσε τα 1.300 κυβικά θα φορολογούμουν.καθώς έχασα πατέρα και γιαγιά,πληρώνω εφορία και χρέη για όσα κληρονόμησα,οπότε οτιδήποτε παραπάνω με τρομοκρατούσε.δεν γουγκλαρα καν να δω ότι οι μηχανές δεν φορολογούνται.δυστυχώς,είχα εμπιστοσύνη σε εκείνον και στο κοινό μας μέλλον,οπότε μετά την αγορά μπήκε στο όνομά του.έλα ντε που λίγους μήνες αργότερα-τον περασμένο Νοέμβριο-ανακάλυψα ότι είχε άλλην.πήρα τα πράγματά μου και γύρισα Αθήνα,στο πατρικό μου.ούτε λόγος από μέρους του να επιστρέψει Î
® να πουλήσει την μηχανή..θέλω να τον πάω δικαστικώς,όμως 50-50 πιθανότητες να κερδίσω δίνουν οι δικηγοροι που έχω ρωτήσει.αυτό που με σώζει είναι ότι έχω αποδείξεις πως εγώ διέθεσα τα χρήματα.οι γονείς του δεν τα ξέρουν όλα αυτά,ωστόσο κατανοούν πως εκείνος με μισθό 400Ε δεν θα μπορούσε να αγοράσει μηχανή.θέλω να τους μιλήσω -μιας και επικοινωνούν συχνά μαζί μου-μήπως καταφέρουν να τον πείσουν να την πουλήσει, αλλά φοβάμαι ότι θα θεωρήσουν πως ζητώ από εκείνους τα χρήματα.θα σε ρωτήσω λοιπόν τι θα έκανες στην θέση μου.θα καθόσουν στα αυγά σου να λουστείς το μεγαλειώδες λάθος σου;θα έριχνες κι εσύ -όπως κι εκείνος-το επίπεδο και θα μιλούσες στους γονείς του;θα πήγαινες δικαστικώς;δεν είναι μόνο τα χρήματα.είναι και η συμπεριφορά του, που την βρίσκω απαράδεκτη.στην ίδια μηχανή που αγόρασα, κάθεται μια άλλη τώρα.τον σιχάθηκα ρε παιδιά,εγώ στην θέση του θα την είχα επιστρεψει από σεβασμό,από τσίπα.σε ευχαριστώ πολύ.
- Μην κάνετε το ίδιο λάθος


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν βλέπω για ποιο λόγο πιστεύεις ότι οι γονείς του θα πάρουν το μέρος σου και το συζητάς ως ενδεχόμενο. Επειδή θα καταλάβουν ότι έχεις δίκιο; Αυτός δεν το βλέπει, γιατί να το δουν αυτοί; Ίσως κάτι να ξέρεις, αν σε βλέπουν θετικά, αλλά δεν βλέπω πώς θα τον αναγκάσουν να ξεβολευτεί, ακόμα και αν διαφωνούν μαζί του. Πάντως, δεν παίρνεις κάποιο φοβερό ρίσκο αν τους πεις τι έγινε. Όσο για το επίπεδο, δε νομίζω ότι είναι αυτό που πρέπει να σε απασχολεί σε αυτή την ιστορία. Κάνε και τα δύο, χρησιμοποίησε τους γονείς (για να μην νομίζουν ότι ζητάς τα λεφτά από εκείνους, απλώς πες τους το, κάνε το ξεκάθαρο), και βάλε και έναν δικηγόρο να ξεκινήσει την διαδικασία. Ίσως αν καταλάβει ότι το εννοείς να αλλάξει τροπάρι. Ο κόσμος φοβάται πολύ τα τηλεφωνήματα από δικηγόρους.

90

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

12 σχόλια
#4 Αν δεν μπορείς να το διαχειριστείς το να σταματήσεις να κάνεις σχέδια μαζί του είναι μια λύση. Δεν ειναι ανάγκη να πάρεις τηλέφωνο, απλά οταν στείλεις το μήνυμα για την επιβεβαίωση απλά πες τους οτι αν δεν απαντήσουν θα θεωρήσεις οτι ακυρώνεται η έξοδος.Συμφωνώ με την Αμπα στο ότι μπορεί να έχουν κάνει πολλά ταυτόχρονα σχέδια και γι αυτό να ακυρώνουν συνέχεια. Μπορείς να κάνεις κάτι παρόμοιο κι εσύ αν ξέρεις οτι συνέχεια ακυρώνουν. Αν έχεις καλύτερα σχέδια ακύρωσέ το κι εσύ. Προσωπικά θεωρώ αυτή τη συμπεριφορά αγενή, γιατί όπως λες δεν μπορείς να προγραμματίσεις τη μέρα σου επομένως δε σέβονται το χρόνο σου.
2# 3# υποψήφια διδάκτωρ σε μια από τις μαγευτικές πόλεις τους βορρά εδώ. προσωπικά είμαι πολύ τυχερή γιατί εδώ και πολλά χρόνια είμαι ερωτευμένη με τον συμβίο μου, γιατί ο επιβλέπων μου δεν είναι καθόλου στο style μου, και γιατί δεν μου αρέσουν οι μεγαλύτεροι άνδρες. Having said that, ειλικρινά δε ξέρω τι θα μπορούσε να κάνει κανείς για να αποφύγει να ερωτευτεί τον άνθρωπο που αποφάσισε να επενδύσει πάνω σου αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, που εξορισμού είναι καλός ρήτορας με τεράσιο network και που μάλλον θα είναι και από τα πιο έξυπνα άτομα που θα γνωρίσεις στην ζωή σου.good luck girls & boys!
Πολύ ωραίο το σχόλιό σου. Την καταλαβαίνω τη #2 γιατί όταν είσαι 22 ετών και με λίγα daddy issues δε θέλει πολύ να σε ψαρώσει ο γοητευτικός καθηγητής σου. Γύρω στα 20 μου είχα καψουρευτεί τον επιβλέποντά μου (ήταν και είναι πολύ ωραίος άντρας ο άτιμος) αλλά ευτυχώς είχα την ωριμότητα να τραβήξω μια νοητή γραμμή και να πω ότι αυτός ο άνθρωπος είναι καλός για φαντασίωση αλλά ΠΟΤΕ δεν πρόκειται να δείξω κάτι ή να αφήσω να γίνει κάτι στην πραγματική ζωή. Οπότε, ναι, δεν μπορείς να αποφύγεις να ερωτευτείς/θαμπωθείς αλλά κάλλιστα μπορείς να μείνεις σιωπηλός μέχρι να σου περάσει.
Αχ, είχαμε κι εμείς έναν καθηγητή στη σχολή, μπουκιά και συγχώριο! Μια στο τόσο ξεροσταλιάζαμε έξω απ'το γραφείο του, δήθεν να κάνουμε κάτι στους υπολογιστές (δίδασκε υπολογιστές) και ό,τι κι αν έλεγε χαζογελούσαμε. Τώρα λέω τι ούφα ήμασταν, από χιλιόμετρα θα μας καταλάβαινε αυτός! Αλλά τελείωνε εκεί, μετά πηγαίναμε για καφέ και αναλύαμε τα πάντα για τους γκόμενους που όντως γουστάραμε και ήταν στην ίδια περίπου με μας ηλικία - αλλά fangirling! Ο,τι καλύτερο!
#1 ο ψυχολόγος θα σε βοηθήσει να απογαλακτιστείς και να σταματήσεις να νιώθεις ενοχές για τα αρνητικά συναισθήματα που έχεις απέναντι στη μητέρα σου (τα οποία σύμφωνα με αυτά που λες είναι απολύτως δικαιολογημένα)! Θα σε βοηθήσει να αλλάξεις σελίδα, να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου και να μην σε νοιάζει τι λέει εκείνη, ή οι υπόλοιποι γύρω σου!Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ένας εκπαιδευμένος ειδικός επιστήμονας σου είπε "μάνα είναι,από αγάπη το κάνει"! Δεν αμφισβητώ ότι το άκουσες. Απλά νομίζω ότι αυτός που το είπε ήταν λίγο άσχετος? κομπογιαννίτης? Ακατάλληλος.Και έρχομαι να ρωτήσω τους ψυχολόγους της παρέας: πως μπορεί ένας γονέας να καταφέρει να ΜΗΝ δημιουργεί ενοχές στο παιδί του? Υπάρχει τρόπος? Κι αν ναι, ποιος είναι? Τόνωση της αυτοπεποίθησης? Αποδοχή της προσωπικότητας του παιδιού? Αποδοχή του ως ξεχωριστή οντότητα και διαχείρηση της παρόρμησης που μας κάνει να θεωρούμε τα παιδιά μους προέκταση του εαυτού μας? Τι? Νομίζω ότι ενώ προσπαθώ πολύ σκληρά και πάλι, βλέπω στα μάτια της κόρης μου την αναγκη για αποδοχή και επιβεβαίωση. Δεν το θέλω. Πως θα το αλλάξω? PS: Αυτό με το "κάνε παιδιά και τότε θα καταλάβεις", ισχύει 100%. Όχι με το κακό στυλάκι που στο λένε τώρα που σε καμιά περίπτωση ούτε εξηγεί ούτε δικαιολογεί όλες τις παπαριές που σου κάνει η μάνα σου. Αλλά ισχύει.
Αγαπητή δεν υπάρχει γονιός που να μην δημιουργεί ενοχές στο παιδί του. Είναι φαύλος κύκλος, ακόμα και οι πιο ευγενικοί και καλοί άνθρωποι δημιουργούν ενοχές με την καλοσύνη τους.
Ας πεταχτώ σαν την τσουτσού εγώ που ούτε παιδιά έχω ούτε ψυχολόγος είμαι, αλλά έχω πολύ καθαρές μνήμες από την παιδική μου ηλικία: δε μπορείς να είσαι 100% σίγουρη ότι δεν θα δημιουργήσεις απολύτως καμιά ενοχή ή γενικώς κανένα θέμα στο παιδί σου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είσαι κακός γονιός. Κι εσύ και το παιδί και όλοι μας είμαστε άνθρωποι, άρα ατελείς. Επίσης, δεν ζείτε σε έναν κόσμο μεταξύ σας, ευτυχώς ή δυστυχώς η η αυτοεικόνα και η αυτοεκτίμησή του θα επηρεαστεί και από άλλους.Π.χ. εγώ βίωνα κατά βάσιν πολύ έντονη αποδοχή από το οικογενειακό περιβάλλον μου. Αλλά ένιωθα μεγάλο κόμπλεξ έναντι της μητέρας μου επειδή ήταν πολύ πιο όμορφη από εμένα κι από πάνω πολύ εξελιγμένη στον τομέα της, σε ένα επίπεδο όπου δεν είναι απλώς ότι αναρωτιόμουν αν θα μπορέσω να φτάσω, αλλά ξεκάθαρα σκυλοβαριόμουν και δεν είχα καμιά διάθεση να κυνηγήσω ποτέ. Χωρίς ποτέ να με μειώσει η ίδια (από όλο μου το σόι άκουγα σχεδόν πάντα μόνο δυσανάλογα πολλούς επαίνους για όχι σπουδαία επιτεύγματα) έβλεπα ότι «στα χαρτιά» ήμουν πολύ πίσω της, κι ένιωθα κατώτερη. Ε αυτό ήταν δικό μου θέμα, και ήταν δική μου δουλειά να αναζητήσω λύσεις, δεν έφταιγε αυτή που πραγματικά ξεχωρίζει όπου βρεθεί – έπρεπε να μείνει πίσω για να μη νιώθω εγώ ανταγωνισμό; Η ίδια ποτέ δε μας έβαζε σε «ζυγαριά» για να συγκριθούμε. Όταν με το καλό αποδέχτηκα ότι εγώ είμαι άλλος άνθρωπος, με άλλες δυνατότητες και πολύ πιο ολιγαρκής, έστρωσα. Το πώς με μεγάλωσε μάλιστα βοήθησε σε αυτό. Αλλά παραμένει το γεγονός ότι ως παιδί είχα τεράστιο κόμπλεξ. Καμιά ενοχή όμως δεν πρέπει να νιώθει εκείνη γι΄αυτό.Όσο για τη μητέρα της #1, ε μη σε βάζει σε σκέψεις. Λες εσύ τα παιδιά σου πατσαβούρες, ζητάς να σε υπηρετούν, τα μειώνεις συνεχώς; Το ακριβώς αντίθετο έχω καταλάβει. Από το λίγο που σε έχω μάθει, οπωσδήποτε δεν είσαι καταστροφικός γονέας. Κι αφού αφουγκράζεσαι τα παιδιά σου και σε απασχολεί το πώς εξελίσσονται, κάνεις το βασικότερο πράγμα. Αφού τα ακούς, τους μιλάς και τα σέβεσαι, κι αφού δεν έχεις κόμπλεξ στο να ζητήσεις εξειδικευμένη βοήθεια να χρειαστεί, ε δεν βρίσκω το λόγο να φοβάσαι.
Συννεφιά, καλημέρα! Ολα αυτά που αναφέρεις (αποδοχή προσωπικότητας, κτλ) είναι πολύ σωστά βήματα. Πολύ γενικά μιλώντας, τα παιδιά ως μωρά σχηματίζουν κυριολεκτικά την αίσθηση του εαυτού τους μεσω των γονιών. Αργότερα στην παιδική ηλικία ζητούν επιβεβαίωση απ τους γονείς για να καταλάβουν τα όριά τους, μέχρι να φτάσουν να απορρίψουν τους γονείς, να σχηματίσουν πια τη δική τους προσωπικότητα και να μπορούν να ταυτοποιήσουν και να διαχωρίσουν τις ανάγκες και τα θέλω τους απ´ αυτά των γονιών (και πάλι λέω, σε πολύ γενικές γραμμές). Με Το να δίνεις τα εφόδια που αναφέρεις σε ένα παιδια, δε θα κάνει skip το στάδιο που ζητά την επιβεβαίωσή (δε θα πρεπε να το κάνει), αλλά θα το διευκολύνει να περάσουν επιτυχώς τα σταδια της απόρριψης του γονέα και να σχηματίσει τη δική του προσωπικότητα. Οι τύψεις έρχονται συνήθως όταν ο γονιός ζητά απ το παιδί ανταλλάγματα, ή υποσυνείδητα προσπαθεί να ξαναζήσει τη ζωή του μεσα απ το παιδί του.Μου ακούγεσαι πάντως πολύ συνειδητοποιημένη μαμά, να την χαίρεσαι την κόρη σου, και να σε χαίρεται!
Συννεφιά,αυτό που λες είναι κάτι που με προβληματίζει έντονα και εμένα. Νομίζω ότι το κομβικό είναι αυτό που γράφεις "διαχείρηση της παρόρμησης που μας κάνει να θεωρούμε τα παιδιά μους προέκταση του εαυτού μας" και θα το πήγαινα ακόμα παραπέρα, στην υποκειμενικότητα αυτών που θεωρεί ο γονιός σημαντικά/σωστά/απαραίτητα και πόσο η λίστα αυτή εξαρτάται από την προσωπικότητα του ίδιου του γονιού και δεν εφαρμόζεται απαραίτητα και στο παιδί. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι είναι σημαντικό να κατανοήσει ένας γονιός ότι η ευθύνη του δεν είναι αυτή κατ'αυτή η προσωπικότητα του παιδιού του, υπό την έννοια ότι δεν είναι στο χέρι του να την πλάσει όπως αυτός πιστεύει ότι είναι καλύτερο για το παιδί, κυρίως γιατί δεν είναι σε θέση να ξέρει τι είναι αυτό το καλύτερο. Τα παιδιά έχουν τη δική τους προσωπικότητα που διαμορφώνεται φυσικά από ότι πάρουν από τον γονιό αλλά και από γεννησιμιού τους, από το περιβάλλον, την τύχη και ένα σωρό άλλους παράγοντες. Ευθύνη του γονιού είναι να καταβάλει συνειδητή προσπάθεια να τους δώσει ό,τι εφόδια θεωρεί αυτός χρήσιμα, ό,τι παραδείγματα πιστεύει ότι θα άξιζε να ακολουθήσουν, και από εκεί και πέρα να τα αγαπά, να τα ακούει, να προσπαθεί να τα καταλαβαίνει και να τα αποδέχεται όπως είναι και όπως εξελίσσονται. Μπορείς να τους δείξεις έναν δρόμο αλλά δεν μπορείς ούτε πρέπει να τα αναγκάσεις να τον ακολουθήσουν.Επίσης πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος να μάθει κάτι ένα παιδί είναι από το παράδειγμα του γονιού (ή την έλλειψη αυτού), θεωρώ ότι ο τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας, του "φυσιολογικού" ή μη, είναι τρομερά επηρεασμένος από τους γονείς μας. Οπότε αν θες να μη γίνει το παιδί σου ενοχικό, προσπάθησε να μην είσαι εσύ ενοχική για τον τρόπο που το μεγαλώνεις :-)
Εξαιρετικά όλα τα σχόλια από όλες Iris, Double Helix κλπ. Συννεφιά η δική μου απάντηση στο ερώτημά σου είναι για να καταφέρει ένας γονιός να μην δημιουργεί ενοχές στο παιδί του είναι να μην έχει ο ίδιος ενοχές. Δεν μπορείς να καθρεφτίζεις σε κανέναν κάτι που δεν κατέχεις. Οπότε από εκεί ξεκινάς. Από την δική σου ενδοσκόπηση.Τα λοιπά είναι συνταγές που δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσουν. Πχ η τόνωση αυτοπεποίθησης μπορεί να δημιουργήσει έναν νάρκισσο.
#5 πριν μερικά χρόνια είχα πάει με το σύντροφό μου στο σπίτι ενός φίλου μας. Πάμε εκεί και γνωρίζουμε και κάποιους φίλους του οικοδεσπότη που πρώτη φορά τους συναντούσαμε. Μεταξύ αυτών και νεαρά κυρία η οποία κατά τις χαιρετούρες και συστάσεις καρφώνεται στο σύντροφό μου και του λέει "Κάπου σε ξέρω εσένα. Μήπως σε έχω πάρει;". Εκείνος τα έχασε. Εγώ αντέδρασα με χιουμορ εκείνη τη στιγμή κι έτσι δεν έγινε πυρηνικός όλεθρος. Από τότε της βγάλαμε το παρατσούκλι "η ερωμένη του Γ"
Καταπληκτική ιστορία! Μ'αρέσει πολύ η τύπισσα, θα τη σκεφτώ ως καλλιτέχνη που ξεσκίζει (pun intended) τις κοινωνικές νόρμες και σκανδαλίζει εμάς τους μικροαστούς. Τέλειο!
Λες η συγκεκριμένη να έκανε κάποιο art performans; Πιο πολύ Samantha από τα Πατήσια της βγήκε πάντως Μας έχει συμβεί και σε άλλη περίπτωση κάτι παρεμφερές, όπου η κοπέλα που μας είχε καλέσει σε ένα πάρτυ επέμενε να γνωρίσει ο φίλος μου την κολλητή της η οποία "είναι κούκλα και μορφωμένη και θα ταιριάξετε" (her words, not mine). Στο τέλος μάλιστα την έφερε μπροστά μας και του τη σύστησε με ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης. Μωρέ λες να παντρεύτηκα τον Brad Pit και να μην το έχω καταλάβει;
Βρε Φούστα, τι γίνεται; Απαπαπαπα, παίρνω πίσω το σχόλιο μου, τζάμπα ο καλλιτεχνικός μου ενθουσιασμός, τζάμπα τα όνειρα μου για over the top τέχνη εγχωρίως, προφανώς παίζει κάτι σε τσίγκλισμα, κάποιους σκανδαλίζετε που είστε μαζί :)
Κι εμείς μια φορά είχαμε πάει σε ένα φιλικό σπίτι και ήρθε ένας τύπος και μου είπε με νόημα μπροστά στον τότε σύντροφό μου "Εμείς μήπως έχουμε ξαναγνωριστεί?" Και ο σύντροφός μου του απάντησε "Για γδύσου μπας και θυμηθεί". Ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει αν αυτό ήταν αστείο ή καφρίλα!!!!
Γύρισα στο φίλο μου και του είπα γελώντας "άντε ρε, ήταν καλή;". Γέλασαν και όλοι οι υπόλοιποι, η κοπελιά δε νομίζω ότι συνειδητοποίησε τι μ@@ είχε πει αλλά δε με ενδιαφέρει. Neverlander, σε διαβεβαιώ ότι δεν σκανδαλίζουμε κανέναν, είμαστε ένα ζευγάρι στο μέσο όρο. Άσε που αυτά τα σκηνικά έγιναν με το που πατήσαμε μέσα στο κάθε σπίτι οπότε δε δόθηκε και χρόνος να σκανδαλίσουμε χαχα.
#5 Το άν έχεις κάποια ψυχολογικά προβλήματα (που αν θεωρείς οτι έχεις καλό ειναι να δεις έναν ειδικό,) δεν αναιρεί το γεγονός οτι η απαράδεκτη συμπεριφορά του φίλου σου σε πείραξε. Το γεγονός είναι οτι ο φίλος σου φλέρταρε με μια τρίτη μπροστά σου κι εσύ δεν του είπες τίποτα. Θα μπορούσες εκείνη τη στιγμή διακριτικά να του είχες πει κάτι αλλά αν δεν μπόρεσες τότε αργότερα δε θα έπρεπε να είχες προφασιστεί πονοκέφαλο. Θα έπρεπε να τον είχες αντιμετωπίσει στα ίσα. Το αν το κατάλαβε ο ίδιος δεν αλλάζει τα πράγματα. Μονο αν μιλήσετε θα μπορέσεις να αποφασίσεις αν θέλεις να συνεχίσεις μαζί του ή οχι.
Το πρόβλημα με τέτοιες συμπεριφορές είναι ότι μπορεί μετά την συζήτηση προ των ευθυνών του να πει ο άλλος "έτσι είμαι κι αν σ'αρέσει αλλιώς την βόλτα σου". Και το κακό (που επιβεβαιώνεται εμπειρικά) είναι ότι οι περισσότερες δεν είναι διατεθειμένες να ακολουθήσουν αυτό το δίλημμα και να πραγματοποιήσουν την απειλή να φύγουν. Υπάρχει τέτοια υπερπροσφορά γυναικών εκεί έξω που όχι μόνο δεν κωλώνουν τα αντίστοιχα αρσενικά, αλλά μετά από τέτοιες συζητήσεις χωρίς πραγματοποίηση των απειλών αποθρασσύνονται κιόλας! Δένουν το γάϊδαρό τους. Σου λέει "σκύλο που γαβγίζει μην τον φοβάσαι". Και μην μου πείτε ότι δεν το ήξερε και τώρα που το έμαθε θα την σεβαστεί ή θα μείνει επειδή δεν θέλει να διακινδυνεύσει το αίσθημά του. Γιατί αν ίσχυε δεν θα φερόταν έτσι εξ αρχής.Φίλη του #5Προσωπικά κι αν με ρωτάς εκεί που θα γινόταν όλο αυτό το παιχνίδι με τα μάτια, εγώ θα έβαζα το χεράκι μου και θα έπιανα το πουλάκι του και θα το χειριζόμουν κάτω από το τραπέζι με τέτοιο τρόπο που θα του κοβόταν μαχαίρι ο βραχνάς και θα συνειδητοποιούσε ότι δεν του χρειάζεται η επιβεβαίωση από την δεσποινίδα Μ. Κι αν τσινούσε και πάρα πολύ και συνέχιζε, μπορεί και να μελάνιαζαν και οι μπαλίτσες του για επιδόρπιο.Γιατί καλά τα λόγια αλλά καλύτερες οι πράξεις!
@Καραβάν Οτι δηλαδή, θα πρέπει η κοπέλα να έχει στο νου της να τιθασσευει τις ορέξεις του τύπου, μην τυχόν και το ασυγκράτητο κελεπούρι προτιμήσει άλλες πορτοκαλιές και ξεχάσει οτι μπορεί να τον ικανοποιήσει η κοπέλα του?Όσο κίνκυ κ ενδιαφέρον μου φαίνεται το παιχνίδι κάτω από το τραπέζι, τόσο ξενερωτικό μου φαίνεται αν γίνεται με σκοπό να συγκρατηθεί ο επιβήτορας και οχι επειδή το έφερε η περισταση και η διάθεση. Έλεος. Κατα τ' άλλα τα περί υπερπροσφοράς γυναικών που καθιστούν απαραίτητο να προφυλλάξουμε το κελεπούρι, τα θεωρώ τραγικά. Αντίστοιχα υπάρχει κ υπερπροσφορά αντρών. Ορισμένοι δε, ξέρουν κ τι θέλουν ;)
Δεν ξέρω αν πέρασε σχόλιο που έγραψα.Έλεγα ότι δεν θα το έκανε για να μη χάσει το κελεπουρι. Αλλά για να δείξει ποιος έχει το πάνω χέρι στη σχέση με πράξεις. Το θέμα δεν είναι να κάνουν σεμινάριο τι είναι το σωστό. Το ξέρουν κι οι δυο το σωστό. Το θέμα είναι να κάνει την δουλειά της κι αφού θέλει τον σκαρτο (αφού δεν θέλει να τον αφήσει ) να φτιάξει λεμονάδα από τα λεμόνια.Τόσο συχνά δεν γίνεται αυτό που θέλουν επειδή πασχίζουν να διδαξουν τον ανεπιδεκτο μαθήσεως...
#3 έχεις σχέση με έναν παντρεμένο κοντά 10 χρόνια και πήγες και παντρεύτηκες έναν άλλο άνθρωπο τον οποίο έχεις παραμυθιάσει μέχρι την άκρη του σύμπαντος!! Πως θα αισθανόσουν αν ήσουν στη θέση του άντρα σου?!?! Ελπίζω να το έχεις σκεφτεί αυτό πριν κανεις και παιδιά μαζί του. Ελπίζω να έχεις αντιληφθεί ότι χρειάζεσαι επειγόντως βοήθεια από ειδικό.
Ναι επειδή η πρώτη είναι ή η τελευταία...Αχ! Άμα δεν επανεξετάσουμε πόσο κοινωνικό προαπαιτούμενο είναι η παντρειά για τις γυναίκες (μην τις πουν γεροντοκόρες ή δεν "προλάβουν" να κάνουν παιδιά) λύση δεν βρίσκεται.
Καραβάν νομίζω οτι εισαι εντελώς εκτός θέματος.Η κοπέλα το λεει και μόνη της οτι παντρεύτηκε για να ''ξεφυγει'' απο τη νοσηρη κατασταση με τον παντρεμενο.Δεν βγαινει απο πουθενα οτι παντρευτηκε για να μην την πουν γεροντοκορη (Στα 25????)Συμφωνω στο οτι υπαρχουν γυναικες που νυμφευονται τον πρωτο τυχοντα για να μην πει η θεια Μορφουλα οτι μεινανε στο ράφι ,αλλα η περιπτωση που εξεταζουμε δεν συναδει απο πουθενα οτι ειναι αυτο.
Αυτονόητο είναι, Παπάρα, δεν μπορούσε να πάρει τον παντρεμένο, οπότε έπρεπε να πάρει κάποιον για να "ξεφύγει"(γιατί δεν ξέφευγε χωρίς γάμο, μ' απλή σχέση;) ή για ν' αποδείξει στον εαυτό της και τον παντρεμένο ότι μπορεί να βρει κι αυτή άλλον, να τον κοντράρει/διεκδικήσει στα ίσα με τουπέ(έχω κι εγώ - δεν τρέχω από πίσω σου - δε σ' έχω ανάγκη) - και να' χει και δεμένο κι ένα γάιδαρο για κάθε περίπτωση;Επίσης, άλλο να πει η θεία Μορφούλα ότι η Λίτσα είναι στο ράφι κι άλλο ότι είναι η π....να του παντρεμένου...στη δεύτερη περίπτωση γίνεται και δυσκολότερο να βρεις άντρα μετά, άμα σ' έχουν στιγματίσει στο χωριό/κωμόπολη/λαική γειτονιά σου, ενώ άμα είσαι παντρεμένη τουλάχιστον απ' το φόβο του κερατά τα στόματα κλείνουν.Κι αν θέλει παιδί ή θα το κάνει με τον άντρα της ή αλλιώς πάλι καλύτερα να' ναι παντρεμένη...Δεν ξέρω, Παπάρα, σ' ακούγονται πολύ ρετρό αυτά; Ισχύουν, όμως, νομίζω...
Αχ #4! Αχ! Εγώ λοιπόν είχα ακριβώς το ίδιο πρόβλημα με την ίδια μου την αδελφή! Καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο είναι αυτό. Γιατί σε έναν "φίλο" ή γνωστό, μπορείς να ρίξεις πόρτα μετά από μια σειρά τέτοιων περιστατικών. Αλλά στην αδελφή σου, πως? Η αδελφή μου λοιπόν είναι ένα τέτοιο άτομο. Αναποφάσιστη και ψιλο-αδιάφορη. Θέλουμε πχ. να κανονίσουμε να πάμε σινεμά. ΠΟΤΕ δεν μπορεί να είναι σίγουρη αν θέλει ή δε θέλει. Δεν θα σου πει ναι ή όχι. Το αφήνει να αιωρείται (με δικαιολογίες της πλάκας) μέχρι τελευταία στιγμή. Και αυτό γιατί θέλει να έχει πάντα τα options ανοιχτά, αν της προκύψει κάτι καλύτερο να μην έχει δεσμευτεί. Και κοίτα το complication με παράδειγμα το σινεμά: αν δεν σου πει σίγουρα ΟΚ, δεν μπορείς να μπεις στη διαδικασία να βγάλεις εισητήρια online. Αν δεν βγάλεις εισητήρια online, κινδυνεύεις να πας στο σινεμά, να στηθείς σε ουρά και τελικά να μηυ βρεις καθόλου ή να βρεις χάλια θέσεις! Έχει τύχει να καταλλήξουμε να πάμε σινεμα οι υπόλοιποι της παρέας, χωρίς εισητήρια επειδή η αδελφή μου αποφάσισε να έρθει τελευταία στιγμή, να στηθούμε στην ουρά (με τα 4χρονα παιδιά μας να αλλαλάζουν και να κηνηγάμε μεσα σε απειρο κόσμο) και εκείνη τελικά άργησε να έρθει στο σινεμα. Αποτέλεσμα: περιμέναμε στην είσοδο, με τα εισητήρια στο χέρι για να έρθει, γιατί δεν μπορούσε φυσικά να μπει στην αίθουσα χωρις εισητήριο. Η ταινία είχε ήδη ξεκινήσει και χάσαμε την πρώτη μισή ώρα! Δεν θέλω να σου περιγράψω τα νεύρα μου για όλη αυτή την άπειρη γαϊδουριά!!!!Επειδή αυτό όλο μου δημιουργεί τεράστιο εκνευρισμό και θυμό, κι επειδή δεν θέλω να τσακωθώ με την αδελφή μου για τόσο trivial θέμα (αν και σε δεύτερη σκέψη δεν είναι καθόλου trivial.. δείχνει κακό χψαρακτήρα.. αλλά αστο να πάει άστο), αποφάσισα να μην κανονίζω τίποτα απολύτως μαζί της. ΤΙΠΟΤΑ!! ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!! Χαλιέμαι, γιατί έχουμε παιδιά ίδιας ηλικίας και θα μπορούσαν να έχουν πολύ στενότερη σχέση. Αλλά δεν γίνεται. Πλέον κανονίζω τα δικά μου και της λέω: θα πάμε εκεί, αυτή την ώρα. Αν θέλεις έλα. Τελος. Ούτε εισητήρια να βγάζω και να πηγαίνουν στράφι, ούτε να με στήνει και να περιμένω έξω από αίθουσες θεάτρου, ούτε να χαλάνε τα σχεδιά μου και η διάθεσή μου, ούτε τίποτα.Συμβουλή λοιπόν: ΜΑΚΡΙΑ από τετοιους παρτάκηδες. Αυτό είναι αυτοί οι τύποι. Παρτάκηδες. Δεν τους ενδιαφέρεις. Δεν θέλουν να κάνουν παρέα μαζί σου γιατί είσαι εσύ. Θέλουν απλώς να περάσουν την ώρα τους ευχάριστα, κι αν κάποιος άλλος τους προσφέρει κάτι καλύτερο, σε γράφουν στα τέτοια τους χωρίς δευτερη σκέψη. Σε κανέναν δεν χρρειάζονται τέτοιοι άνθρωποι. (Αααχχ τα'πα και ξεθύμανα!)
Πώς θα ρίξεις πόρτα στην αδερφή σου χωρίς να ρίξεις πόρτα και χωρίς να τρως τις κοτσίδες σου από τα νεύρα?Απλό. Θα βγάλεις εισιτήρια online κανονικά για όσους πρόκειται σίγουρα να πάνε. Θα κάνεις κανονικά όλες τις προετοιμασίες και θα πάτε στην ώρα σου. ΟΤΑΝ η αδερφή σου δεήσει να έρθει θα κάτσει να στηθεί στην ουρά και θα περιμένει να βγάλει το εισιτήριό της και θα σας βρει μέσα στην αίθουσα. Αν δεν μπορείτε να κάτσετε μαζί παρέα...oh too bad ας πρόσεχε να κανόνιζε νωρίτερα. Οι άνθρωποι αλλάζουν μόνο αν έρθουν αντιμέτωποι με τις συνέπεις των πράξεών τους.
Άσχημο αυτό που περιγράφεις, ειδικά για τις προεκτάσεις του πέραν του σινεμά και της βόλτας, αλλά αν έκανες μια δύο φορές κάτι σαν αυτό που λέει η Καραβάν' νομίζω θα ήταν καλύτερα. Πχ στο περιστατικό που περιγράφεις θα είχες όλα τα δίκια αν δεν την περίμενες μισή ώρα για τα εισιτήρια. Άργησε τραγικά, η ταινία ξεκίνησε και έχετε και πιτσιρίκια. Για ποιό λόγο να χάσεις εσύ την ταινία, να εκνευρίστουν τα παιδιά Κ να χαλάσεις τελείως την έξοδό σου ? (Αχ, ξέρω ξέρω.Γιατί είναι η αδερφή σου..)
#5 λες για τον πατέρα σου, η μαμά σου όμως πώς αντιδρούσε; Χαμηλόφωνα και με το κεφάλι θαμμένο στην άμμο; Πολλές φορές στις σχέσεις μας θα συμβούν πράγματα που δε μας αρέσουν - η απιστία είναι ένα από αυτά. Το θέμα είναι ότι το να του κάνεις μούτρα αργότερα δε λύνει τίποτα. Μπορείς να κάνεις μια συζήτηση μαζί του, να ακούσεις τι θα σου πει κλπ. Τι φοβάσαι ότι θα γίνει αν το αντιμετωπίσεις κατάματα; Οτι ο φίλος σου θα σε αφήσει; ότι θα γίνει καυγάς; Τι είναι αυτό που σε πάει πίσω; Από το κείμενό σου διακρίνω στο βάθος ότι πιστεύεις ότι είσαι καταδικασμένη να ζήσεις σαν τους γονείς σου. Δεν είναι έτσι.
#1 φαντάζομαι ότι τα άτομα του περιβάλλοντος που της λένε ότι είναι υπερβολική είναι θειοι, θείες και ίσως και ο ίδιος ο πατέρας (δεν τον αναφέρει πουθενά στο κείμενό). Και είναι αναμενόμενο οι ίδιοι που δεν κατάφεραν να προστατέψουν ένα παιδί από μια ανισόρροπη κατάσταση, τώρα να έρχονται και να της φορτώνουν και τύψεις από πάνω. Αλλιώς θα ήταν σα να παραδέχονται και οι ίδιοι ότι ήταν αδιάφοροι και ανίκανοι σαν ενήλικες και σχεδόν το ίδιο ακατάλληλοι με τη μητέρα της.Φίλη #1, νομίζω είσαι σε πολύ καλό δρόμο. Συνέχισε τη θεραπεία με τους σωστούς ειδικούς που βρήκες. Θα σου πάνε όλα καλύτερα, έχεις κάνει ήδη καλή αρχή. Τέλος, οι ψυχολόγοι που σου είπαν ότι "μάνα σου είναι, δεν πειράζει" αξίζουν καταγγελία στο σύλλογό τους ή σε οποιοδήποτε άλλο αρμόδιο φορέα. Και δεν το λέω καθόλου για πλάκα ή χάριν υπερβολής.
"μάνα σου είναι, δεν πειράζει" Πηγή: www.lifo.grΚι εμένα αυτό μου έκανε εντύπωση περισσότερο απ' όλα.Πού τους βρίσκετε βρε παιδιά;Μου 'ρχεται να φτιάξω flyer με το τηλέφωνο της ψυχολόγου μου και να το μοιράσω στο Σύνταγμα.
#1 Αχ, πόσο θα'θελα να σε κάνω μια τεράστια αγκαλιά και να σου πω ότι δεν είσαι μόνη σου! ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ! Είμαστε πολλοί εκεί έξω με τέτοιες μαμάδες - και μόνο που επαναστατείς και που δεν σου φαίνεται φυσιολογικό όλο αυτό έχεις προχωρήσει πάρα πολύ!Πάρα πολύ! Όλα τα βήματα είναι σωστά, μην αγχώνεσαι. Όσον αφορά τώρα τους τρίτους, το άκουγα όλη μου τη ζωή ότι μάλλον είμαι υπερβολική, μάνα είναι κλπ, όσοι όμως τη συναναστράφηκαν πίσω από κλειστές πόρτες μου έδωσαν μετά χίλια δίκια. Οι πιο πολλοί να ξέρεις πάντως δεν θέλουν να δεχτούν ότι υπάρχουν τέτοιοι γονείς εκεί έξω, οι περισσότεροι γιατί είχαν την καλοτυχία να γεννηθούν με μαμάδες που τους αγαπούν αληθινά και τους φαίνεται αδιανόητο να μη συμβαίνει αυτό - άλλοι γιατί θα πρέπει να δουν κατάματα τη δική τους ψυχολογική και λεκτική κακοποίηση στο σπίτι (θέμα τζιζ στην Αγία Ελληνική Οικογένεια) - άλλοι πάλι απλά δεν ενδιαφέρονται για σένα και τα θέματα σου. ΟΜΩΣ: Αστους άλλους τώρα, προσπαθείς να βρεις συμμάχους, κάποιος να σου επιβεβαιώσει ότι δεν είσαι ένα κακομαθημένο αχάριστο κοριτσάκι, το'χω κάνει κι εγώ, σταμάτα να προσπαθείς, σου τρώει ενέργεια. Εσύ ξέρεις πως σου έχει φερθεί, ξέρεις πόσο κουρέλι σε κάνει ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ ΤΗΣ (βασικά αυτό θα το καταλάβεις γύρω στα 30, το πόσο συνειδητά προσπαθεί να σε καταστρέψει και να σου στερήσει κάθε χαρά - fun!), κι αυτό φτάνει. Όσον αφορά το θέμα του ψυχολόγου, είχα κι εγώ αυτή την αντιμετώπιση αρχικά, το χμμ μήπως τα παραλές κι εσύ και αποκλείεται να μη σ'αγαπάει μπλα μπλα. Επέμενα όμως, εξηγήθηκα, φάνηκε το ότι δεν είμαι κακομαθημένη που λες, και πλέον η ψυχολόγος μου είναι σε φάση Βίκυς Βάνιτα στους Δύο Ξένους: ''Το όνομα της είναι Ντένη Μαρκορά...'' :) :) Για να κλείσω κάποτε, κάνεις όλα τα σωστά βήματα και οι λίγοι που αντισταθήκαμε σε τέτοιους γονείς είμαστε δίπλα σου, διάβασε το ''Οι Φυλακές της Παιδικής μας Ηλικίας'' της Αλις Μίλερ, θα σε ανακουφίσει - α! και ΜΗΝ λες τα σχέδια σου στη μητέρα σου. Θα σε σαμποτάρει και θα κωλώσεις κι εσύ. Δεν μπορείς να τη νικήσεις στο παιχνίδι της, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου. Σχεδίασε προσεκτικά, επικεντρώσου σε σένα, βρες ό,τι δωρεάν χόμπυ μπορείς, μην κρατάς ημερολόγιο σε χαρτί αλλά στο μέιλ σου με σωστό κωδικό, δούλεψε και μια μέρα πες 'γεια σας'. Είμαι εσύ λίγα χρόνια μετά και σου εγγυώμαι ότι αν δεν το βάλεις κάτω (που δεν θα το βάλεις!) η ζωή σου θα αλλάξει και θα γίνει τόσο χαρούμενη και πολύχρωμη που δεν θα το πιστεύεις! Το' χεις! Πάμε γερά!
Συμφωνώ απολύτως!Θέλω να τονίσω ιδιαιτέρως αυτό που είπες neverlander για την απόκρυψη των σχεδίων για το μέλλον. Θα λυσσάξει και θα της κάμψει το ηθικό. Επίσης, καμία αναφορά για τίποτα που συμβαίνει στη ζωή της. Όλα καλά ευχαριστώ. Γιατί αυτές οι μαμάδες έχουν την τάση να σου χαλάνε τη διάθεση με μπηχτές όσο καλά και να τα έχεις καταφέρει.Πρόσφατο παράδειγμα από τη δική μου μαμά-φίδι: Έλεγα με χαρά τα αποτελέσματα των εξετάσεων των μαθητών μου, που πέρασαν όλοι (η μικρή εξωγήινη μέσα μου ακόμα αποζητάει έστω λίγη αποδοχή) και μου απαντάει: ''Μπράβο παιδί μου. Έτσι και η τάδε, έτσι ξεκίνησε, και στα 30 της είχε ανοίξει και φροντιστήριο Αγγλικών''. Εγώ είμαι 32 και δεν προβλέπεται να ανοίξω φροντιστήριο. Όπως καταλαβαίνετε το κρυφό μήνυμα είναι: ε καλά τα πήγες αλλάαααααα υπάρχουν άλλοι που τα έχουν πάει πολύ καλύτερα. Μην πολυπαίρνεις αέρα.Άι στο καλό.
Το σχόλιό σου (που είναι συγκινητικό) μου δίνει αφορμή να πω κάτι. Τα παιδιά μπορούν μεν να φύγουν αλλά για να εκλείψει η παθογένεια της ελληνικής οικογένειας πρέπει να γίνει κατανοητό κάτι άλλο. Ότι όλες αυτές οι μανάδες-τέρατα είναι γυναίκες πρωτίστως θύματα από ένα σύστημα που τις ματαιώνει. Ματαιωμένες ως προσωπικότητες. Ματαιωμένες ως σύζυγοι και σύντροφοι. Ματαιωμένες ως ερωμένες. Και γαντζώνονται με αυτό τον μισογυνικό και ασεβή και παρεμβατικό τρόπο στα σπλάχνα τους για να αυτοτιμωρηθούν που πέταξαν την ζωή τους στην αποχέτευση μένοντας σε ένα πλαίσιο που τις υποτιμά και δεν τους αναγνωρίζει την προσφορά τους. Αν θέλουμε να μην επαναλμβάνονται αυτά τα φρικιαστικά ζητήματα της Αγίας Ελληνικής Οικογενείας πρέπει να αποκαθηλώσουμε την Αγία Μάνα, να φέρουμε τον Άγιο Πατέρα προ των ευθυνών του, να συζητήσουμε γιατί το σχήμα "ελληνικός γάμος" δεν λειτουργεί στην πλειονότητα των περιστάσεων όπως θα ήταν το ιδανικό. Αν θέλουμε να ζήσουμε ώριμα και να μην οραματιζόμαστε πώς θα φύγουμε από το σπίτι. Πάντως #1 φίλη προσωπικά και σκάλες θα σφουγγάριζα χωρίς να βαρυγκομίσω αν ήταν να ξεφύγω από αυτό το ασφυκτικό ασεβές πλαίσιο που υποτιμά την προσωπικότητα και τραυματίζει κάθε μελλοντική ελπίδα ευτυχίας. (Γιατί το τραύμα να μην σε αγαπάει -ή να μην στο δείχνει- η ίδια σου η μάνα δεν αναπληρώνεται με τίποτα. Πώς να πιστέψεις μετά ότι μπορεί να σε αγαπήσει οποιοσδήποτε άλλος;)
Neverlander χαίρομαι πολύ που το μοιράστηκες και που κατάφερες να ορθοποδήσεις. Έχω την εξής απορία. Γιατί επέμενες στην ψυχολόγο; Εννοώ γιατί κάποιος να πρέπει να πείσει τον ψυχολόγο του ότι είναι υπαρκτό ένα πρόβλημα που τον βασανίζει και δεν το έχει βγάλει από το μυαλό του; Δε θέλω σε καμία περίπτωση να σε προσβάλω, απλώς είναι κάτι που ακούω συχνά (καλή ώρα όπως στη σημερινή στήλη) και μου κάνει εντύπωση. Εγώ προσωπικά θα άλλαζα απλά ψυχολόγο και δε θα άφηνα κανέναν να μου κάνει πατ-πατ, τύπου μωρέ μήπως τα παραλές. Και όπως είπα σε άλλο σχόλιο, θα εξέταζα πολύ σοβαρά την καταγγελία τέτοιων "ειδικών". Είμαι έξω από το χορό και δε ξέρω τι θα έκανα στη δική σου θέση ή στης #1, αλλά θα ήθελα την άποψή σου.
Φούστα Κλαρωτή, μάλλον δεν εκφράστηκα σωστά, λόγω άγχους μη γράψω σεντόνι (τζάμπα και το άγχος, το έγραψα :). Η ψυχολόγος μου ήθελε πρωτίστως να φτάσω σε μία ψυχολογική κατάσταση που θα μπορώ να έχω μια τυπική σχέση με τη μητέρα μου, ώστε να μην επηρεάζει εμένα όλο αυτό (και φυσικά γιατί το υγιές είναι να είμαστε καλά με τους γονείς μας, είναι μεγάλη πληγή το αντίθετο). Στη διάρκεια της θεραπείας, όμως, βγήκαν πάρα πολλά στην επιφάνεια, πολύ πιο βαθιά από παράπονα τύπου 'η μαμά μου μου λέει ότι είμαι άσχημη, χοντρή και χαζή', τότε φάνηκε σε όλη του την έκταση το ζήτημα και τότε η ίδια η ψυχολόγος έθεσε άλλο στόχο στη θεραπεία μας, να είμαι καλά εγώ και απαραιτήτως μακριά από τέτοιο τοξικό περιβάλλον. Ωστόσο, προσωπικά δεν θεωρώ λάθος να αντιμετωπίζει ο ειδικός με σκεπτικισμό αρχικά το κατά πόσον ισχύουν αυτά που λέει ο ασθενής, θα μπορούσα να είμαι από drama queen μέχρι μυθομανής πχ. Δεν μου έδειξε κάτι αφοριστικό, απλώς όπως η ερωτώσα, είμαι ιδιαιτέρως ευαίσθητη στην παραμικρή αμφισβήτηση από τρίτους σε αυτό το θέμα, ακόμα και σ'ένα περίεργο ύφος :) Σε όλες που σχολιάσατε <3
Φούστα κλαρωτή, έχει πει στο παρελθόν η neverlander ότι πάει σε ΚΨΥ, που είναι δωρεάν. Μήπως λοιπόν δεν έχει εναλλακτική; Πέρα από αυτό, και οι ψυχολόγοι είναι άνθρωποι οπότε σίγουρα πέφτουν σε σφάλματα. Βρίσκω πολύ θετικό που της έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία και τελικά άλλαξε γνώμη η ψυχολόγος, αποδεικνύοντας ότι είχε δίκιο η ασθενής.Η καταγγελία πάλι μου φαίνεται σαν έσχατη λύση για τρομερά σοβαρά περιστατικά.
Φούστα εγώ σ'ευχαριστώ που είσαι τόσο ευγενική! Είμαι σίγουρη ότι είσαι σούπερ μαμά, πολύ τυχερή η κόρη σου που ψάχνεσαι τόσο :)ΥΓ. Εγώ πρότεινα τις Φυλακές της Παιδ... :) :) :)
Μπράβο, ρε Neverlander!Ειδικά για τις σημειώσεις και τα ημερολόγια: Μην δίνεις τροφή στο τέρας αφήνοντάς το να μαθαίνει οτιδήποτε για σένα. Άστην στο σκοτάδι. Καμία πληροφορία για το πού πας, πού είσαι, τι κάνεις, με ποιον, με ποιαν. ΤΙΠΟΤΑ.
Μωρέ Neverlander και εξωγήινη πολύ στεναχωρήθηκα που έχετε περάσει όλα αυτά, είστε πολύ αγαπημένες μου εδώ μέσα. Χαίρομαι που έχετε ξεφύγει από αυτές τις καταστάσεις ή τουλάχιστον τις παρατηρείτε με συναισθηματική απόσταση, αλλά λυπάμαι που χρειάστηκε να επιδείξετε τέτοιο σθένος απέναντι στον πιο κοντινό σας άνθρωπο. Να ξέρετε, μερικοί "κρατάμε σημειώσεις" από πολλά που γράφονται εδώ για το πώς να είμαστε σαν γονείς- και κυρίως για το πώς να μην είμαστε. Σας φιλώ.
Εξωγήινη, δεν το θυμόμουν αυτό για το ΚΨΥ, ούτως ή άλλως έτσι όπως το διηγήθηκε η Neverlander δεν κατάλαβα ότι επέμεινε επειδή δεν είχε άλλη επιλογή. Neverlander και πάλι σε ευχαριστώ για τα σχόλιά σου. Δεν είναι λογικό να είσαι ευαίσθητη όταν πρόκειται για τέτοιες αντιδράσεις αμφισβήτησης έστω και ελαφριάς; Από τότε που έγινα μητέρα άρχισα να διαβάζω περισσότερο για θέματα ανατροφής και παιδικής ψυχολογίας. Η γέννηση της κόρης μου μού ξύπνησε παλιά τραύματα αλλά με έκανε και να ανακαλύψω πιο βαθιά τον εαυτό μου. Σας προτείνω για διάβασμα τις Φυλακές της παιδικής μας ηλικίας, που προτάθηκε και από κάποιον άλλο σχολιαστή. Διαβάστε επίσης για το attachment theory και θα δείτε πώς εξηγουνται πολλά θέματα. Σχετικά/άσχετα λογοτεχνικά με μανάδες-περίπτωση το "glass castle" και το "hillbilly elegy" που διαβάζω τωρα.
Σοκοφρέτα τι ωραιο κ γλυκό σχολιο, σε ευχαριστούμε! Κατα πολυ ευτυχή σύμπτωση (;) ανταποδίδω - το σχολιο σου για το prequel του Σελντον (σε σχετικο αρθρο, ξέρεις εσύ) ήταν επικό, από τότε σε παρακολουθώ φανατικά ;) Εξωγήινη απ' τις πιο ιδιαίτερες φωνές εδώ μέσα κ γενναια <3 Γενικά, σ αυτή τη στήλη είμαστε ωραία παρέα κ αυτό είναι σπάνιο στα 'Ιντερνετς!
#4. Αγαπητή εξαδέλφη εξαρτάται αν το κάνουν κατά συρροή ή μια φορά όπου έτυχε. Σε γενικές γραμμές προσαρμόζεσαι σε αυτά τα δεδομένα δλδ αν ξέρεις ότι ο άλλος είναι λίγο je m'en fous τότε κανονίζεις με ατομα που ξέρεις ότι δεν θα σε πουλήσουν και βάζεις και τον άλλο παρελκόμενο ώστε αν δεν έρθει τότε να μην χάσεις την ημέρα σου. Υπάρχουν τεχνικές και δεν πρέπει να έχεις τύψεις γιατί αυτές οι συμπεριφορές είναι εξαιρετικά αγενείς.
#1 'This be the verse'They fuck you up, your mum and dad. They may not mean to, but they do. They fill you with the faults they had And add some extra, just for you. But they were fucked up in their turn By fools in old-style hats and coats, Who half the time were soppy-stern And half at one another's throats. Man hands on misery to man. It deepens like a coastal shelf. Get out as early as you can, And don't have any kids yourself.Philip Larkin, από την τελευταία του συλλογή High Windows (1974). Είναι γραμμένο σε ιαμβικό τετράμετρο και πλεχτή ομοιοκαταληξία για εύκολη απομνημόνευση...
Ακραίο όπως λέει η Συννεφιά, αληθινό σε μεγάλο βαθμό και άκρως απογοητευτικό για όσους κάναμε παιδιά προσπαθώντας να είμαστε διαφορετικοί. Γι αυτό όταν επιλέγουμε σύντροφο για να γίνουμε γονείς πρέπει να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη το οικογενειακό του περιβάλλον και τη σχέση του με αυτό. (Εννοείται και το δικό μας).