Στο σημερινό «Α μπα»: γκρίζες ζώνες

Στο σημερινό «Α μπα»: γκρίζες ζώνες Facebook Twitter
54

__________________
1.

Γεια σου ΑΜπα μου!
Θέλω και εγώ να σου πω την ιστορία που πραγματεύεται τώρα στη ζωή μου για να καταλήξω σε μία σημαντική ερώτηση!
Ήρθα σε ένα νησί και εγώ όπως πολύς κόσμος για δουλειά. Την βαρέθηκα την Αθήνα πολύ.
Γνώρισα εδώ λοιπόν που λες έναν άντρα ,πολύ ωραίος άντρας και ωραίος άνθρωπος αυτό μου έχει δείξει μέχρι τώρα!
Το ζουμί είναι ότι τα σεξουαλικά μας γούστα είναι.πολυ διαστροφικα, δεν θα το αναλύσω πολύ διότι πολλά.απο αυτά είναι σοκινγκ αρκετά! Μέσα σε αυτά συμπεριλαμβάνει το.να βάζουνε και άλλους ανθρώπους στο κρεβάτι μας.
Που λες λοιπόν εγώ έχω πολύ μεγάλο φαντασίωση και ανάγκη να πραγματοποιήσω τα σεξουαλικά μας γούστα και μου αρέσει που συμβαίνει.
Το θέμα είναι ότι τον ερωτεύομαι και ενώ εκεί που για μένα όλα.ηταν ξεκάθαρα δηλαδή : διαχωρισμένη η σεξουαλικότητά από την προσωπικότητα και τα αισθήματα , τώρα αρχίζω και μπερδευομαι !
Αυτός.μου έχει δείξει και κομμάτια συναισθηματικά όπως και εγώ και μου ξεκαθαρίζει ότι άλλο το σεξουαλικό παιχνίδι που παίζουμε και άλλο το τι είμαι εγώ γιαυτόν.
Δεν τον εμπιστεύομαι όμως, και κάποιες φορές πλέον ζηλεύω όταν μου λέει να φέρουμε κάποια άλλη!(ήταν δική μου απόφαση φαντασίωση και θέλω να συμβεί )
Θεωρείς ότι είναι δυνατών αυτό να λειτουργήσει και να εξελιχθεί μεταξύ μας τόσο βαθιά ώστε να μην βιώνω αυτόν τον εγωκεντρισμό και να αφεθω απολύτως ελεύθερη.?
Να σημειώσω ότι θεωρώ ότι δεν έχω ακόμη αφομοιώσει όλo αυτο το δικό μου new persspective για μία σχέση ερωτική και Ίσως γιαυτό κιόλας να μην είμαι.σταθερη σε αντίθεση με εκείνον που δείχνει.απολυτα σίγουρος για το τι νιώθει πως το βιώνει και πως το αντιλαμβάνεται!
Μέχρι να απαντήσεις σίγουρα ο χρόνος θα μου έχει.απαντησει σε κάποιες ερωτήσεις αλλά θα μου άρεσε να διαβάσω την άποψή σου !
Σε ευχαριστώ πολύ.


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν πολυκατάλαβα το περσσπτέκτιβ σου. Νομίζω όμως ότι λες το εξής: επειδή κάνετε κίνκι σεξ (κρίμα που δεν δοκιμάζεις τα όρια μας να μας αποκαλύψεις τι εννοείς με αυτό), αυτό σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να έχετε και συναισθηματική σχέση, δηλαδή να θέλετε ο ένας τον άλλον γενικότερα. Αυτό δηλαδή νομίζεις εσύ, γιατί αυτός δεν το πιστεύει. Η δική σου στάση, ότι το σεξ που ξεφεύγει από τα τυπικά αποκλείει άλλου είδους σχέση, είναι κάτι που πηγάζει από την γενικότερη κοσμοθεωρία σου, για την οποία νομίζω ότι πρέπει να προβληματιστείς, όχι επειδή το λέω εγώ, αλλά επειδή, όπως βλέπεις, δεν επιβεβαιώνεται στην πράξη: αρχίζεις να τον ερωτεύεσαι. Πάντως, δεν υπάρχει κάτι περίεργο εδώ για να αναλυθεί. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος μπήκε σε μια φάση για σεξ και μετά ερωτεύτηκε.

 

Σχετικά με το τρίτο πρόσωπο, αυτό που έχω να πω ότι οι φαντασιώσεις πολλές φορές επίσης δεν λειτουργούν καλά στην πραγματικότητα. Δεν είναι για όλους αυτά. Πολλοί νόμιζαν ότι αυτό θέλουν και τελικά τους βγήκε από τη μύτη. Να είσαι προσεκτική και να ακούς τα σημάδια που σου στέλνει ο εαυτός σου. Μην επιμένεις μόνο επειδή θεωρητικά το ήθελες. Δεν χρειάζεται να είσαι ερωτευμένη για να μην σου αρέσουν τα τρίο.

__________________
2.

Γλυκιά μου Λένα! Έχω κι εγώ με τη σειρά μου μια ερώτηση συναισθηματικής φύσης. Είμαι 22, τελειόφοιτη, με σοβαρή προοπτική να φύγω στο εξωτερικό σχετικά σύντομα. Έχω σχέση, 4 χρόνια, με έναν άνδρα 5 χρόνια μεγαλύτερο μου. Είναι η πρώτη μου σχέση, μετά τα σχολικά σαχλαμαρίσματα. Εκείνος ήρθε από επαρχία, ανεξαρτητοποιήθηκε μόνος του σχεδόν από το μηδέν, καθώς από η οικογένειά του δεν μπορούσε να του προσφέρει καμία οικονομική βοήθεια, κρατάει το σπίτι του, δουλεύει, και όλα τα υπόλοιπα αυτονόητα για έναν ενήλικα που μένει μόνος του αλλά δεν μπορώ να μην τα αναφέρω καθώς θαυμάζω πραγματικά ότι δεν είχε και δεν έχει πουθενά να στηριχθεί οικονομικά. Μεταξύ μας, είμαστε καλά, με στηρίζει και τον στηρίζω.
Τα θέματα που έχουν προκύψει τελευταία είναι δύο. Τα συζητάμε και τα δύο και πρόβλημα επικοινωνίας δεν νιώθω ότι έχουμε αλλά θα εκτιμούσα τη γνώμη σου.
Αφενός, τελευταία μου παραπονιέται ότι από τότε που με γνώρισε, προτεραιότητα μου είναι η σχολή και ότι ο ίδιος έρχεται μετά. Αναγνωρίζει ότι του το είχα δώσει να το καταλάβει με λόγια και πράξεις και ότι πίστευε ότι θα άλλαζε αυτή η κατάσταση και φοβάται ότι στο μέλλον η σχολή θα αντικατασταθεί από την καριέρα και τελικά δεν θα αλλάξει τίποτα. Όπως του έχω πει, τα πράγματα είναι έτσι και μάλλον η πρόβλεψή του είναι σωστή. Αλλά Λένα μου, αυτό δεν σημαίνει ότι όσα αποθέματα αγάπης είχα, δεν του τα προσέφερα. Αν φύγει γι' αυτό τον λόγο, θα το καταλάβω, έλα όμως που δεν φεύγει. Είναι η γνωστή ιστορία "έχει το τάδε μειονέκτημα αλλά τον αγαπάω και όλα τα υπόλοιπα είναι τέλεια", αντεστραμμένη. Ένα το κρατούμενο.
Αφετέρου, ακριβώς επειδή τα τελευταία 9 χρόνια είναι μόνος σαν την καλαμιά στον κάμπο (βγάζω από το προσκήνιο τις δύο πρώην που δεν έχουν σχέση με το θέμα) έχει πολύ δυνατό το ένστικτο επιβίωσης και αυτοσυντήρησης. Δεν είναι τσιγκούνης, κάθε άλλο, αλλά έχει φτύσει αίμα να φτιάξει ένα υποτυπώδες χρηματικό απόθεμα για περίπτωση ανάγκης δική του, του αδερφού του που πληρώνεται ψίχουλα, ή των γονιών του στο χωριό. Δεν θα δώσω άλλα παραδείγματα, αυτό είναι αρκετά χαρακτηριστικό για να καταλάβεις τη νοοτροπία του. Το δικό μου πρόβλημα είναι ότι δυσκολεύεται, έως και αδυνατεί σε ορισμένες περιπτώσεις, να πάρει πρωτοβουλίες. Ήθελε να αλλάξει σπίτι, ένα χρόνο μου έλεγε ότι θέλει να αλλάξει σπίτι χωρίς να κάνει τίποτα γι' αυτό. Άρχισα εγώ να ψάχνω, βρήκα κάποια, τα είδε, του άρεσε ένα, άλλαξε σπίτι. Κοκ. Έχω καταλάβει ότι έχει στερηθεί να δέχεται φροντίδα και μαζί μου νιώθει ασφαλής αλλά έχω αρχίσει να νιώθω ότι παρααφήνεται. Τι θα κάνουμε όταν φύγω; Αν, φυσικά, δεν έχουμε ήδη χωρίσει λόγω του πρώτου θέματος. Πρέπει να τον διευκολύνω και να φύγω εγώ; Και σε μια ξένη χώρα, αυτός θα πρέπει πάλι να ξεκινήσει απ'το μηδέν την προσαρμογή του; Για μένα θα είναι η πρώτη φορά, ίσως αν ήταν η δεύτερη να μην είχα κουράγιο να το ξανακάνω.
Τώρα που τα διάβασα όλα μου φάνηκαν πολύ τραγικά έτσι μεμονωμένα. Αλλά καλύτερα, για να τα κρίνεις ψύχραιμα, σε αντίθεση με μένα.
Φιλιά ?


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ποια είναι η ερώτηση; Τι να κρίνω; Τι να πρωτοπώ, για ποιο από όλα; Για να πω όλα όσα σκέφτηκα για αυτό που έγραψες υποθέτοντας τι υπάρχει από πίσω, χρειάζομαι σελίδες. Νομίζεις ότι είναι προφανές ποιο είναι το θέμα που πρέπει να σχολιάσω χωρίς να το θίξεις, αλλά δεν είναι. Όταν μιλάς, δίνεις πληροφορίες για αυτά που θέλεις, αλλά χωρίς να το θέλεις, δίνεις και πληροφορίες για πολλά άλλα που δεν καταλαβαίνεις. Δεν γίνεται να κάνουμε κουβέντα φίλων ή κουβέντα καφενείου εδώ αν δεν έχεις μια συγκεκριμένη ερώτηση. Το «α μπα» λειτουργεί ως εξής: κάνεις μια ερώτηση. Εγώ απαντάω. Κάποιοι σχολιάζουν. Δεν υπάρχει δυνατότητα για επεξηγήσεις και διορθωτικές δηλώσεις. Γι'αυτό, σκέψου ποιο είναι το ερώτημα. Όταν καταλάβεις ποιο είναι, είναι πολύ πιθανό να ξέρεις ήδη ποια είναι η απάντηση, αλλά αποφεύγεις να την σκεφτείς. Μάλλον η ερώτηση σου είναι «πρέπει να χωρίσω;» Αν είναι αυτή, κανείς δεν μπορεί να την απαντήσει για σένα.

 

(Αυτή η ερώτηση είναι παράδειγμα ερωτήσεων που σβήνω. Την έβαλα για να καταλάβουν κάποιοι από όσους ρωτάνε γιατί δεν απάντησα).


__________________
3.

Μια φίλη μου τα χει με έναν 40 Άρη ( αυτή είναι 22). Το ξέρει όλη η παρέα εκτός από μένα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Σε συζητησεις που έχω κάνει με αυτή την κοπέλα για σχέσεις με διαφορά ηλικίας της έχω ξεκαθαρίσει ότι δεν έχω κάποιο θέμα με αυτό (πραγματικά δεν εχω).

Όταν το έμαθα από μια άλλη καλη κοινή μας φίλη, μου είπε ότι πιστεύει ότι αν το μάθω θα πέσω από τα σύννεφα και θα χάσω πάσα ιδέα για αυτήν κτλ., και ότι δεν μου το έχει πει επειδή ποτέ δεν την ρωτώ για τα προσωπικά της, πράγμα που φυσικα δεν ισχυει (γιατί θα ημουν γαιδουρα αν μιλουσα ολο μονο για μενα).Πιστεύω ότι το είπε αυτό για να δικαιολογησει ότι δεν μου το λέει.

Πραγματικά με πληγώνει που τελικά μετά από τόσα χρόνια γνωριμίας δείχνει ότι δεν με εμπιστεύεται. Εγώ την ένιωθα τόσο κοντά μου αλλά τώρα με έχει προβλημάτισει το όλο σκηνικό.

Και έρχομαι τώρα σε εσένα Άμπα μου και στους σχολιαστές σου να πάρω μια γνώμη. Εγώ σκέφτομαι να απομακρυνθω λίγο απο εκεινη. Τι θα με συμβουλευατε;
Ροξυ


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Εγώ θα σε συμβούλευα να κάνεις το ανάποδο.


Μπορεί να γνωρίζεστε πολλά χρόνια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ξέρετε καλά η μία την άλλη. Αυτό που περιγράφεις δείχνει ότι δεν έχεις καταλάβει τι εντύπωση έχεις δώσει σε αυτή την κοπέλα. Ένα μέρος της ευθύνης είναι φυσικά δικό της, αλλά δεν έστειλε αυτή την ερώτηση. Ένα μέρος αυτής της ευθύνης βρίσκεται σε σένα, και αν θέλεις να κρατάς τις φιλίες σου επειδή σου είναι σημαντικές, όταν προκύπτουν παρεξηγήσεις χρειάζεται ενδιαφέρον και κουβέντα για να έρθεις πιο κοντά. Αν απομακρυνθείς τώρα μπορεί να μην μπορέσεις να το πάρεις πίσω, και αυτό μπορεί να κάνει μια φιλία να ατονήσει και να χαθεί και κανείς να μην καταλάβει γιατί έγινε όλο αυτό.

 

Αφού η φίλη αυτή είπε σε κοινή φίλη ότι δεν σου είπε τι κάνει επειδή νομίζει ότι αν το μάθεις θα χάσεις πάσα ιδέα, αυτό σημαίνει ότι τη νοιάζει πολύ η γνώμη σου. Ξεκίνα από αυτό, και μην κολλάς στον εγωισμό σου που σε κάνει να θέλεις να ξεμπερδεύεις απομακρυνόμενη, γιατί παραδέξου το: θέλεις να απομακρυνθείς για να δεις αν θα σε ψάξει. (Πολύ κακή ιδέα).

__________________
4.

Α μπα δεν θα σε ρωτήσω τίποτα. Θα σου πω μόνο ότι μέσα από αυτά που γράφεις, φαίνεσαι ξερόλας και αντιπαθής.


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ούτε αυτό είναι ερώτηση, αλλά μου έδωσες την εντύπωση ότι ήθελες να ακουστείς. Σε κάποιους σίγουρα έτσι φαίνομαι. Ελπίζω να μην είναι οι περισσότεροι.

__________________
5.

Εκεί στην Αμερική υπήρξαν στιγμές που πραγματικά σου έλειψε η Ελλάδα;

Αληθεύει ότι τα ελληνικά εστιατόρια εκεί δεν φτιάχνουν τα φαγητα έτσι ώστε να αντιπροσωπευουν την ελληνική κουζίνα όπως της αξιζει;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

1. Τι ερώτηση. Τι εννοείς «πραγματικά;» Φυσικά και μου λείπει η Ελλάδα μερικές φορές.


2. «Τα ελληνικά εστιατόρια» είναι άπειρα, και η ποιότητα τους εξαρτάται από το πού βρίσκονται στην Αμερική, η οποία έχει τεράστιες διακυμάνσεις στην οικονομία από τόπο σε τόπο, άρα και στα περιθώρια εξόδων, και των εστιατορίων, και των πελατών, άρα και στην ποιότητα του φαγητού. Επίσης δεν ξέρω τι ακριβώς εννοείς, γιατί οι Έλληνες έχουν συνήθως diners που δεν έχουν καν στόχο να εκπροσωπήσουν την ελληνική κουζίνα. Σε μεγάλες πόλεις υπάρχουν ελληνικά εστιατόρια που κάνουν σοβαρή προσπάθεια.

 

Θα σε ρωτήσω όμως το εξής: τα ελληνικά εστιατόρια στην Ελλάδα μαγειρεύουν έτσι ώστε να αντιπροσωπεύουν την ελληνική κουζίνα όπως της αξίζει; Ανοίγεις μεγάλη κουβέντα γιατί η ερώτηση «τι είναι ελληνική κουζίνα» έχει αρχίσει να συζητιέται στα σοβαρά και χωρίς σύνδρομα εδώ και λίγα χρόνια μόνο. Για δεκαετίες παλεύαμε με τα κόμπλεξ του Τσελεμεντέ, με τις φυτίνες, με τους ζελέδες, με τις κρέμες γάλακτος και τα λοιπά, και σνομπάραμε το «χωριάτικο» φαγητό. Η αλλαγή έχει ξεκινήσει και είναι εμφανής, αλλά θα χρειαστούν χρόνια για να έχει η Ελλάδα ξεκάθαρη ταυτότητα σε άλλες χώρες. Πρώτα πρέπει να σιγουρευτεί μέσα της για το ποια είναι.

 

Πάντως το πρόβλημα που αναφέρεις ισχύει για όλες τις κουζίνες που μαγειρεύονται έξω από το σπίτι τους. Τα υλικά δεν είναι τα ίδια, το νερό δεν είναι το ίδιο, ο αέρας δεν είναι ο ίδιος, η γεύση τελικά, είναι αδύνατον να είναι η ίδια. Κατ' αναλογία, όσα μπέργκερ και να φας στην Αθήνα, δεν συγκρίνονται με τα καλά μπεργκεράδικα της Αμερικής.

__________________
6.

Αγαπητή Α, Μπα..σε διαβάζω αρκετό καιρό και ομολογουμένως συμφωνώ στα περισσότερα -αν όχι σε όλα- από αυτά που λες.
Το πρόβλημα μου είναι το εξής: είμαι 22 μαζί με ένα παιδί(24) εδώ και 3 χρόνια, σχέση που πέρασε και από το λούκι της απόστασης, παρ όλα αυτά επιβίωσε όμως. Τον αγαπώ και με αγαπά, περνάμε καλά. Η σχολή μας είναι απαιτητική, πράγμα που σημαίνει ότι πολλές φορές δεν κάνουμε πολλά πράγματα μαζί. Σαν άτομο είναι πιο σπιτόγατος από εμένα πράγμα που μας φέρνει πολλές φορές σε αντιπαραθέσεις. Anyway, παρατηρώ πως όσο περνάει ο καιρός υπάρχουν στιγμές που νιώθω μια βαρεμάρα, μια έλλειψη ενδιαφέροντος-τουλάχιστον από μεριάς μου- που με κάνει να σκέφτομαι αν όντως θέλω να συνεχίσω μαζί του. Μετά μου περνάει και είμαι πάλι καλά.
Και κάπου εδώ εμφανίζεται ένα φλερτ, ο Ψ, εντός της παρέας άτομο που συμπαθώ αρκετά και κάνουμε καλή παρέα. (Οκ, μου αρεσει και εμφανισιακά)
Αποφασίζει να μου μιλήσει και να μου δείξει ότι δεν με βλέπει φιλικά αλλά παρ' όλα αυτά σέβεται την σχέση μου. Μου πετάει το μπαλάκι λέγοντας, εσυ θα κάνεις ότι νιώθεις και εγω σου εξήγησα το πως σε βλέπω. Και κάπου εδώ ρωτώ: 1) είναι φυσιολογικό να σκέφτομαι ότι ίσως και να μην τραβάει άλλο η σχέση και να θέλω κάτι καινούριο; 2) μήπως είναι κάτι της στιγμής που απλά με έκανε να νιώσω ότι περνάει η μπογιά μου, και έπειτα το μετανιώσω; 3) βρισκομαι ίσως στην πιο δύσκολη θέση που έχω βρεθεί ποτε. Help..
-My head is a jungle

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

1. Βαριέσαι στη σχέση σου, αναρωτιέσαι μήπως πρέπει να τη λήξεις, αλλά ρωτάς αν είναι φυσιολογικό (φυσιολογικό!!) να σκέφτεσαι μήπως θέλεις κάτι καινούριο. Αν δεν είσαι σίγουρη αν αυτό είναι φυσιολογικό, πες μου, να χαρείς, πώς ορίζεις το φυσιολογικό, πες μου ένα παράδειγμα να καταλάβω.


2. Μπορεί. Κανείς δεν μπορεί να σε διαβεβαιώσει σχετικά. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι βαριέσαι στη σχέση σου και αναρωτιέσαι μήπως πρέπει να τη λήξεις.


3. Τότε μέχρι τώρα έχεις σταθεί εξαιρετικά τυχερή στη ζωή σου.

_________________
7.

Με αφορμή την ερώτση 2, 17/05/17 που αφορά τις τύψεις και μετά από πολλή σκέψη επί του θέματος αποφάσισα επιτέλους να ζητήσω κ εγώ τη γνώμη σου!
Αρχικα, συγχαρητήρια, είμαι χαρούμενη που διαβάζοντάς σε, βάζω τη λογική πολλές φορές στις σκέψεις μου!
Ήρθα στην Αθήνα για σπουδές πριν 12 χρόνια και, όπως πολλοί κάτοικοι επαρχίας έτσι και η δική μου οικογένεια διατηρούσε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, όπου και έμεινα. Ο κατά δύο χρόνια μικρότερος αδελφός μου πέρασε σε άλλη πόλη, οπότε αναγκαστικά νοίκιασε εκεί άλλο διαμέρισμα.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια και ενώ ο αδελφός μου δεν έζησε ποτέ στην Αθήνα, εγώ συγκατοίκησα με το σύντροφό και νυν σύζυγό μου στο διαμέρισμά μας.
Έπειτα από 9 χρόνια παραμονής μου στο συγκεκριμένο διαμέρισμα και πολλών αλλαγών/βελτιώσεων του διαμερίσματος από πλευράς μας, ο αδελφός μου αποφάσισε να κάνει την πρακτική του στην Αθήνα, οπότε αποφασίσαμε ότι θα ερχόταν για το διάστημα των 6 μηνών να μείνει με εμένα και το σύντροφό μου. Βασικά μάλλον θεωρήθηκε δεδομένο, δεν θυμάμαι να προηγήθηκε κάποια συζήτηση.
Οι 6 μήνες έγιναν 10,12,15 με αποτέλεσμα η συμβίωση να κοστίζει στις άψογες μεταξύ μας σχέσεις.
Ο αδελφός μου έφυγε μετά από έμμεση δική μου προτροπή, και αυτό για να μείνει με την κοπέλα του στο πατρικό της, λίγο πριν το γάμο μας και λιγους μήνες μετά, σε μια ανώδυνη κουβέντα κ πρόταση από πλευράς μου να τον βοηθήσω οικονομικά για να νοικιάσει κάτι μικρό αφού σίγουρα εάν νοικιάζαμε εμέις θα χρειαζόμασταν πολύ μεγαλύτερο σπίτι και υψηλότερο ενοίκιο, μου είπε ότι θεωρεί καλυτερο να φύγουμε εμείς και να νοικιάσουμε γιατί "Πόσα παίρνεις εσύ,πόσα παίρνει ο αντρας σου...βγαίνετε" κ "όταν δλδ θα μου έρχεται το ρεύμα τι θα σου λέω, δώσε μου κ άλλα
χρήματα?". Όλα αυτά ενώ είχε ξεκινήσει δική του δουλειά στην οποία λόγω συνθηκών και μέχρι να ορθοποδήσει, τον στήριζαν οικονομικά στο 100% οι γονείς μας.
Πλέον, εμείς συνεχίζουμε να μένουμε στο ίδιο διαμέρισμα, μας εξυπηρετεί η περιοχή και φυσικά το γεγονός ότι δεν έχουμε ενοίκιο, από τους γονείς μου δεν έχει ποτέ συζητηθεί αν το σπίτι αυτό μακροπρόθεσμα θα ανήκει σε εμένα ή στον αδελφό και ούτε με ενδιαφέρει, θα ήθελα όμως αν δεν είναι δικό μου να το γνωρίζω για να μη ρίχνουμε χρήματα, χρόνο και προσωπική δουλειά για βελτιώσεις και επισκευές σε κάτι που δεν είναι δικό μας.
Πολλές φορές αισθάνομαι τύψεις γιατί ενώ η δουλειά του αδελφού μου πάει καλά, αργεί συχνά να πληρωθεί καθώς στις πληρωμές εμπλέκεται το δημόσιο, οπότε αδυνατεί να καλύπτει εγκαίρως τα πάγια έξοδά του, τα οποία δεν καλύπτουν πλέον οι γονείς μας.
Κατά τη γνώμη μου ο καθένας επιλέγει πώς θα ζήσει, θεωρώ ότι εάν ο αδελφός μου δεν μπορεί να έχει δική του δουλειά γιατί δεν βγαίνουν τα κουκιά, μπορεί να αναζητήσει άλλη δουλεια στην οποία θα έχει σταθερό μισθό και κανένα έξοδο πέρα από τα προσωπικά του. Σκεφτομαι όμως μήπως είμαι άδικη και αν θα έπρεπε να φύγουμε εμείς και να νοικιάσουμε προκειμένου εκείνος να μην έχει και το έξοδο του ενοικιου για κατοικία πέρα από αυτό του επαγγελματικού του χώρου, μετά όμως πάλι λέω ότι η ζωή μου δεν θα καθοριστεί από το γεγονός ότι ο αδελφός μου αποφάσισε τελικά να ζήσει στην Αθήνα και σπίτι θα αλλάξουμε όταν θελήσουμε και θεωρήσουμε εμείς ότι μπορούμε.
Παρόλο που οι σχέσεις μας είναι απίστευτα καλές και με το σύζυγό μου είναι και πολύ φίλοι, αισθάνομαι ότι συνεχώς αιωρείται αυτό το θέμα, χωρίς όμως να ειπώνεται από πουθενά. Κάθε φορά που πηγαίνουμε ταξίδι ή αγοράζουμε κατι, σκεφτομαι ότι θα λέει ότι βέβαια δεν είναι δα και ότι έχουν να δίνουν και μια 300άρα το μήνα.
Το ανέφερα κάποια στιγμή στη μητέρα μου και μου είπε "είναι δυνατόν? Ποίος είπε ότι πρέπει να αλλάξετε σπίτι?"
Θα ήθελα τη γνώμη σου όσον αφορά το χειρισμό μου παραμένοντας σε αυτό το σπίτι, αλλά και την επιλογή μου να μη θίγω το θέμα καθώς θεωρώ ότι το μπαλάκι δεν θα έπρεπε να είναι σε μένα για έναρξη οποιασδήποτε συζήτησης.
Σε ευχαριστώ για την καθημερινή συντροφιά και για τη λογική σου!


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Το πρόβλημα αυτό δεν το έχεις εσύ με τον αδερφό σου, σας το έχουν δημιουργήσει οι γονείς σας που δεν έχουν ξεκαθαρίσει ποιανού είναι το σπίτι. Αυτές οι γκρίζες ζώνες είναι που μπορούν να κάνουν αδέρφια που δεν έχουν πρόβλημα μεταξύ τους, τελικά να αποκτήσουν. Η συζήτηση αυτή είναι πάρα πολύ άβολη, αλλά κάποτε πρέπει να μιλήσετε εσύ και ο αδερφός σας με τους γονείς σας για να ξεκαθαρίσετε το θέμα, και έχετε αργήσει, όπως λες κι εσύ. Όντως δεν γίνεται να επενδύετε σε ένα σπίτι που δεν ξέρετε αν σας ανήκει.


Επειδή η μαμά σου κάνει την πάπια, κάτι τρομερά συνηθισμένο σε γονείς που δεν θέλουν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά και έτσι τα κάνουν όλα μούτι, είναι πολύ πιθανό να ξανακάνει την πάπια όταν ζητήσετε να φτάσετε οικογενειακώς στο δια ταύτα. Μην αφήσετε τους γονείς σας να σας κάνουν άνω κάτω. Αν αρνηθούν να πάρουν θέση στα κληρονομικά σας, αλλά εσύ με τον αδερφό σου συμφωνείτε ότι το σπίτι ανήκει και στους δύο, τότε το σωστό είναι να το νοικιάσετε και να μοιραστείτε μεταξύ σας το έσοδο. Ναι, έτσι θα χάσετε λεφτά κατά πάσα πιθανότητα, αλλά αν θέλετε να παραμείνετε αγαπημένοι, δεν βλέπω άλλη λύση. (Εναλλακτικά, να εκτιμήσετε τι ενοίκιο θα μπορούσε να πιάσει αυτό το σπίτι και να δίνετε εσύ με τον άντρα σου τα μισά στον αδερφό, για να μην αλλάξετε σπίτι). Εννοείται ότι όταν το σπίτι αποδοθεί σε κάποιον από τους δυο σας, αυτή η συμφωνία λύεται.

54

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#7 Από τον τρόπο που είναι γραμμένη η ερώτησή σου, φαίνεται σαν να θεωρείς ότι το σπίτι σού ανήκει και ότι πολύ κακώς ο αδελφός σου εγείρει ακροθιγώς διεκδικήσεις: για παράδειγμα λες ότι τον στήριζαν 100% οι γονείς σας οικονομικά νέχρι να ορθοποδήσει, δεν λες όμως αν κ εσύ είχες τέτοιου είδους βοήθεια ή αν η βοήθεια προς τον αδελφό σου εξισωνόταν, κατά την άποψη των γονιών, από την παροχή δωρεάν στέγης σε εσένα. Η αλήθεια είναι πως οι γονείς σας σας έβαλαν σε άχαρη θέση. Εσύ προφανώς δε θες να ανοίξεις τη συζήτηση για το σε ποιον ανήξει το σπίτι γιατί σας βολεύει, φαίνεται πως το να νοικιάσετε κάτι παρόμοιο θα είναι αρκετά κοστοβόρο και έχετε κάνει και τα έξοδά σας, οπότε φαντάζεσαι ξαφνικά να σου πουν ότι είναι του αδελφού; Εκείνος προσπαθει πλαγίως να το διεκδικήσει από σένα, λέγοντας πως το μεγαλύτερο εισόδημά σας επιτρεπει και καταβολή μεγαλύτερου ενοικίου, αντί να ζητήσει να ξεξαθαρίσουν οι γονείς τις προθέσεις τους. Η πιο έντιμη λύση είναι να κάνετε μια συζήτηση από κοινού με τους γονείς σας, ιδανικά χωρίς τους συντρόφους σας για να μην θεωρηθεί ότι πατρονάρεστε, και αν οι γονείς δεν ξεκαθαρίσουν τη θεση τους, ( είναι πιθανό πράγματι να μην έχουν αποφασίσει σε ποιον θα το δώσουν) να εξηγήσετε σε πόσο δύσκολη θεση σας φερνουν και υποσκάπτουν την μεταξύ σας καλή σχέση. Αν αυτό το σπίτι είναι το μοναδικό πατρικό στοιχείο που διατίθεται χαριστικά στα οαιδιά, ζητήστε μια εκτίμηση μισθώματος από κάποιο μεσίτη ή ιδιοκτήτη παρεμφερούς ακινήτου και δίνετε το μισό στον αδελφό σου. Μαθηματικά και λογικά, είναι η πιο δίκαιη λύση. Ψυχολογικά, ίσως και οι δύο θα αισθάνεστε λίγο αδικημένοι, αλλά πραγματικά, όπως είπε και η Αμπά, δεδομένης της αμφισημίας των γονιών σας, είναι η πιο δίκαιη λύση.
Αγαπητή 1, από τον τρόπο που γράφεις φαίνεται ότι την φαντασίωσή σου απλώς τη συζητάτε προς το παρόν κι ακόμη δεν την έχετε πραγματοποιήσει. Λες ότι είναι δική σου φαντασίωση αλλά εκείνος σου προτείνει κοπέλες για τρίο. Αλήθεια, έχει υπάρξει κάποια γυναίκα την οποία να είδες εσύ και να σκέφτηκες μόνη σου και αυθόρμητα ότι μ' εκείνη θα ήθελες να μοιραστείτε το κρεβάτι σας; Αν όχι, τότε έχει δίκιο ο Mentor πιο πάνω και να ακούσεις τη Λένα που σου λέει να μην αγνοείς τα σημάδια που δείχνουν τι πραγματικά σου αρέσει. Πάντως όλα γίνονται: και να σου αρέσουν τα τρίο γενικά αλλά να μην μπορείς όταν είσαι ερωτευμένη, και να απολαμβάνεις τρίο με τον άντρα με τον οποίο είσαι ερωτευμένη. Έχω γνωρίσει ζευγάρι παντρεμένο 20+ χρόνια με παιδιά, φαίνονται πολύ αγαπημένοι (σ' εμάς τους απ' έξω τέλος πάντων) και είναι φανατικοί swingers. Αλλά προφανώς είναι στην ίδια φάση και υπάρχει ειλικρίνεια κι εμπιστοσύνη μεταξύ τους. *Αλήθεια, τρίο με 2ο άντρα δε φαντασιώνεσαι; Αν ναι, ποια η γνώμη του φοβερά προχώ φίλου σου;**Αυτό το "περσσπέκτιβ" μου 'φτιαξε τη μέρα :)
Χαχα! Είναι αυτό που μας έλεγε ο μαθηματικός μας, ότι για να βρεις τη λύση πρέπει να ξέρεις πολύ καλά ποιο στο καλό είναι το πρόβλημα. Η Λένα προσφέρει και αυτή την υπηρεσία: καθορισμός του προβλήματος μέσα από χαοτικές προσωπικές αφηγήσεις.
#4 Τι βίτσιο κι αυτό να διαβάζετε την στήλη, ενώ δεν σας αρέσει. Νομίζω ότι αναζητάτε τα 5' δημοσιότητας. Βρε Λένα και συ τι τις δημοσιεύεις; Χάνουν οι υπόλοιποι που όντως έχουν θέμα και ζητάνε τη γνώμη σου.
Ούτε παραγγελία να ήταν η #7.Εχθές μάλωσα με την αδερφή μου και όταν είπα στους γονείς μου ότι δεν είναι δική μου δουλειά να της βάζω όρια (είναι 4 χρόνια μεγαλύτερη), ούτε να παίρνω τη θέση τους, ο πατέρας μου είπε πολύ θυμωμένα "δεν μπορώ να καταλάβω τι έχετε να χωρίσετε".Για να πάρει την απάντηση ότι μια μέρα ξυπνήσαμε με την αδερφή μου και λέμε δεν αρχίζουμε να πλακωνόμαστε; Εννοείται ότι εκείνοι ευθύνονται για την κακή σχέση με την αδερφή μου. Δεν μπορείς να ζητήσεις ευθύνες από αθώα παιδιά και μετέπειτα ενήλικες, όταν δεν έχουν σωστές βάσεις από την αρχή. Έχει μεγάλο δίκιο η Λένα όταν λέει ότι οι γονείς κάνουν την πάπια. Οι δικοί μου παίρνουν μετάλλιο σε αυτό το άθλημα.
7. Α, επίσης να εκφράσω μια προσωπική απορία και ας φιλοτιμηθεί να μου απαντήσει κάποιος. Είμαι πάρα, μα πάρα πολύ περίεργη να μάθω πώς θεωρείται αυτόματα δεδομένο ότι το αδερφάκι έρχεται Αθήνα και θα μείνει σπίτι. Σπίτι, το οποίο κατοικείται από ζευγάρι. Και το πώς δεν συζητήθηκε κι από πάνω. Να μου πείτε, μπορεί το ζευγάρι να έχει τόσο καλή επικοινωνία, που μάλλον έχει γιατί κατέληξε και σε γάμο, ή να είναι τόσο ανοιχτοί σε φιλοξενία ανάμεσα τους, που κάπως έτσι να θεωρήθηκε δεδομένο. Το κεφάλι μου βέβαια βάζει κάποιες αγενείς υποθέσεις για το πώς μπορεί να θεωρήθηκε αυτό δεδομένο, αλλά αυτό είναι δικιά μου οπτική.
Γιατί υπάρχει μια τάση στις ελληνικές οικογένειες,να μην ξεχωρίζουν τα νοικοκυριά.Δεν πα να παντρευόμαστε,να κάνουμε παιδιά...Και φυσικά δε σκεφτόμαστε το μέλλον.Παραχώρησαν οι γονείς το σπίτι στην κοπέλα.Δε σκέφτηκαν,ότι μπορεί να το χρειαστεί και το άλλο παιδί ή ότι έτσι πιθανόν να το ρίχνουν.Ούτε ότι πια είναι ολόκληρα γομάρια ο καθένας με τη δική του ζωή και δεν είναι καθόλου αυτονόητο,ότι μπορεί και πρέπει το σπίτι του ενός να είναι και σπίτι του άλλου,όπως ήταν το πατρικό.Κι έρχεται η ώρα,που το χρειάζεται κι ο γιος.Πατάνε οι γονείς στο γεγονός,ότι μένει δωρεάν η κόρη και εμμέσως,αλλά ξεκάθαρα την εκβιάζουν (δε χρειάζονται επιπλέον κουβέντες,έχουν πέσει τα μπετά για τη Βαβέλ χρόνια πριν),να τον φιλοξενήσει.Ενώ εκείνοι είναι αυτοί,που δε φρόντισαν να παρέχουν τα ίδια στα παιδιά τους,μετά ψάχνουν δίκαιες λύσεις.Η κόρη φυσικά,αφού τόσα χρόνια δεν έχει πληρώσει φράγκο για ενοίκιο,πώς να πει όχι;Τι να πει;Δεν μπορείς να μείνεις στο σπίτι των γονιών μας,που εγώ το χαίρομαι τόσα χρόνια;Και ναι μεν το έχει συντηρήσει κτλ,αλλά δεν της ζητήθηκε κιόλας.Και με ποια εγγύηση,ότι θα καταλήξει σε εκείνη,επένδυσε σ'αυτό;Μύλος η κατάσταση και δυστυχώς πολύ συνηθισμένη.
Θεωρείται δεδομένο γιατί δεν πάει να μείνει στο σπίτι του ζευγαριού αλλά στο σπίτι των γονιών του. Δεν ξέρουμε εξάλλου αν και η γράφουσα είχε ζητήσει ή είχε ενημερώσει τους δικούς της ότι θα συγκατοικούσε με τον φίλο της. Είναι σύνηθες φαινόμενο άνθρωποι που κατοικούν στην επαρχία να έχουν κι ένα σπίτι στην Αθήνα ή άλλο μεγάλο αστικό κέντρο. Το σπίτι αυτό συνήθως το χουν για "όταν πάνε τα παιδιά να σπουδάσουν". Φίλη μου π.χ. έμενε με την αδερφή της σε σπίτι των γονιών της στην Αθήνα όσο σπούδαζαν. Τώρα που τελείωσε τις σπουδές της και θέλει τον δικό της χώρο για να μείνει με τον σύντροφό της, έχει νοικιάσει αλλού, ενώ τα αδέρφια της (ήρθε και ο αδερφός της στο μεταξύ για σπουδές) που είναι φοιτητές μένουν στο σπίτι των δικών τους.Ωραία και ξεκάθαρα πράγματα. Και όταν με το καλό τελειώσουν όλα τα παιδιά τις σπουδές τους, έχει κανονιστεί τι θα πάρει ο καθένας (είναι ευκατάστατη οικογένεια). Κι εμένα π.χ. ο αδερφός μου σπουδάζει εκτός πόλεως. Πέρυσι πήγε η αδερφή μου για κάποιους μήνες να δουλέψει εκεί. Guess what? Οι γονείς μου πρώτα απ' όλα, επειδή ήξεραν ότι η αδερφή μου δεν θα μπορούσε να νοικιάσει σπίτι (τουλάχιστον όχι άμεσα) θεώρησαν δεδομένο ότι θα μείνει στον αδερφό μας.Αν το σπίτι ήταν της γράφουσας θα έλεγα ότι είχε κάθε δικαίωμα να αρνηθεί να φιλοξενήσει τον αδερφό της (που και πάλι αν είναι τόσο αγαπημένοι, ε, όσο μπορείς βοηθάς κι εσύ λίγο να ορθοποδήσει ο άλλος). Από τη στιγμή όμως που και αυτή είναι φιλοξενούμενη και μάλιστα στην "φιλοξενία" αυτή προστίθεται και ο σύντροφός της, δεν νομίζω ότι είναι παράλογο να ρθει και ο αδερφός και να μείνει στο σπίτι των γονιών του.Εκτός βέβαια αν έχει κάνει κάποια (προφορική έστω) συμφωνία με τους δικούς της ότι το σπίτι της ανήκει, αλλά δεν μας λέει κάτι τέτοιο.
Συμβαίνει σε οικογένειες να θεωρείται αυτόματα δεδομένο αυτό, μια είναι η δική μου. Δεν είναι τόσο ακατανόητο όσο ακούγεται, στη δική μας περίπτωση π.χ. προκύπτει από την ποντιακή καταγωγή, μιας και η προσφυγιά ευνοεί μια πιο κοινοβιακή ζωή και συνήθειες που περνάνε από τη μια γενιά στην άλλη. Προφανώς δημιουργεί και άσχημες καταστάσεις, όχι όμως περισσότερες ή πιο άσχημες από εκείνες που προκύπτουν και σε άλλες οικογένειες. Αυτό που είναι πραγματικό πρόβλημα και γεννά άλλα τόσα, είναι το να προσπαθεί κάποιος που θεωρεί δεδομένο ότι το αδέρφι του θα μείνει σπίτι-του ανήκει δεν του ανήκει το μισό-να πείσει κάποιον που το βρίσκει αδιανόητο, ότι είναι αυτονόητο. Και το αντίστροφο. Τώρα στην προκειμένη περίπτωση, το σπίτι της Αθήνας φαίνεται να ήταν πάντα "των παιδιών", εκείνος που το χρειάστηκε πρώτος το χρησιμοποίησε και ο ρους των γεγονότων ήταν τέτοιος, που ήρθε η ώρα να το χρησιμοποιήσει και ο άλλος. Αλλά ήταν κατειλημμένο. Εσύ τι θα έκανες αν ήσουν ο άλλος; Εγώ θα είχα όλη την καλή διάθεση να υποχωρήσω. Τα οικονομικά μου θα την είχαν? Δε θα ήθελα να μπω σε συζητήσεις πάρε και δώσε με τους γονείς.
Το σπίτι έτυχε να κατοικηθεί πρώτα από το ζευγάρι αλλά δεν ανήκει στο ζευγάρι. Όσο ανήκει στην αδερφή, άλλο τόσο ανήκει και στον αδερφό. Ο αδερφός έρχεται Αθήνα, όπου έχει σπίτι κατά το ήμισυ. Δεν είναι λοιπόν και τόσο παράξενο που αντί να νοικιάσει κάτι άλλο επέλεξε να μείνει σπίτι του. Πολύ άβολο, ναι, αλλά όχι και τόσο παράλογο.
2. Σε εμένα τουλάχιστον φαίνεται ότι ενώ τον φίλο σου τον ενοχλεί που ασχολείσαι τόσο με τη σχολή σου δεν παίρνει την πρωτοβουλία να χωρίσετε επειδή περιμένει να αλλάξεις. Συνήθως όταν κάποιος σου λέει τι τον ενοχλεί χωρίς να κάνει κουβέντα για χωρισμό, να αλλάξεις περιμένει. Η ζωή δικιά σου είναι, ότι θες την κάνεις, εσύ ξέρεις πώς θα το πάρεις αυτό σαν δεδομένο. Και όπως λέει και η αγαπημένη μας Λένα, για να πάει μια σχέση καλά χρειάζεται κοινό όραμα, έτσι δεν λέει; Βλέπεις κάπου εσύ το κοινό όραμα; 3. Η φίλη σου για να φοβάται μην σε χάσει προφανέστατα πάει να πει ότι σε θέλει στη ζωή της. Αυτό είναι ένα κρατούμενο, το άλλο είναι ότι φοβάται να εκφραστεί μάλλον γιατί δεν σε ξέρει και πολύ τελικά. Αναρωτήσου λίγο γιατί. Μήπως δεν έχετε γνωριστεί αρκετά καλά; Θέλω να πω, μήπως δεν έχετε μιλήσει και πολύ για κάποια ουσιαστικά ζητήματα; Μήπως είναι κάτι στη συμπεριφορά σου όλη που τη φοβίζει; Για παράδειγμα, μήπως σε έχει δει να αντιδράς απότομα σε καταστάσεις, ή μήπως έχεις δώσει δείγματα τύπου "άλλα λέω κι άλλα κάνω"; Γιατί τότε είναι πολύ δικαιολογημένη η συμπεριφορά της. Δες το σαν αφορμή να εξετάσεις λίγο τη συμπεριφορά σου απέναντι στους άλλους, αλλά και τις προθέσεις σου. Μερικές φορές δεν βλέπουμε ότι η συμπεριφορά μας δίνει διαφορετική εντύπωση σε σχέση με τις προθέσεις μας.7. Νομίζω πως η λύση που έχει προτείνει η Λένα στην παρένθεση είναι η καλύτερη. Σε αυτή την περίπτωση, εφόσον το σπίτι θα είναι μισό μισό και το χρησιμοποιείς εσύ κιόλας, έχεις περιθώριο να κάνεις όσες βελτιώσεις θες. Και η οικογενειακή κουβέντα είναι αναγκαία. Και αν τους δείτε να τα μασάνε, αντί οι κουβέντα να περιορίζεται απλώς στην ερώτηση "μάνα, πατέρα, ποιανού είναι το σπίτι;" παρουσιάστε τις λύσεις που έχετε βρει με τον αδερφό σου νωρίτερα. Άμα με λίγα λόγια δεν θέλουν να δώσουν λύση, αναγκάστε τους με αυτό τον τρόπο να βρούνε μία. Στην τελική για δικό τους περιουσιακό στοιχείο πρόκειται. Ρωτήστε τους αν συμφωνούν με τον τρόπο χρήσης που θέλετε να του κάνετε.
Νο 7Εγώ πάλι θεωρώ ότι η Αμπα, που κατα τ'αλλα έδωσε μια πολύ καλή λύση, ήταν πολύ επιεικής μαζί σου.Εμένα μου φαίνεσαι αρκετά παρτάκιας. Δεν έχεις σκεφτεί τόσο καιρό να πληρώνεις το μισό ενοίκιο στον αδερφό σου επειδή σε μπέρδευαν οι τύψεις και είσαι πολύ αθώα περί τα οικονομικά ή επειδή δε σε συμφέρει? Εχεις σκεφτεί όμως ότι ο αδερφός σου μπορεί να αλλάξει δουλειά αν αυτή που έχει δεν αρκεί για να βιοποριστεί. Η ακόμη και να αλλάξει πόλη αυτός για να μην αλλάξετε εσείς σπίτι. Αυτό είναι το άκρον άωτον του παρτακισμού ! Αλλά για το γεγονός ότι εσύ και ο αντρας σου ζείτε τόσα χρόνια σε ενα σπίτι δωρεάν ούτε λόγος. Μήπως θεωρείς ότι είναι η προίκα σου επειδή είσαι γυναίκα και παντρεύτηκες και πρωτη ή κάτι τέτοιο? Γιατί έτσι ακούγεται. 'Οσο διαβάζω το γράμμα τόσο συγχύζομαι
Γειά σου ρε mak!Η κοπέλα θεωρεί ότι κάνει και χάρη στον αδερφό που μπαίνει σε διαδικασία διαπραγμάτευσης. Επειδή ουσιαστικά δεν φταίει ακριβώς η ίδια για τις ψιλοπαράλογες σκέψεις της, ορίστε μια ορίτζιναλ περίπτωση αδιεξόδου:Ένα φιλικό ζευγαράκι γύρω στα 20, φοιτητές, βρέθηκε ξαφνικά να περιμένει παιδί. Κλασική περίπτωση που ακόμα και σήμερα αναρωτιούνται πώς τα κατάφεραν, όμως συνέβη. Δεν το περίμεναν όμως δεν ήταν ανεπιθύμητο, ούτε για τους ίδιους, ούτε για τους γονείς τους. Αντιθέτως, ήταν έγκλημα να μην το κρατήσουν. Πάμφτωχοι αμφότεροι, ευτυχώς ο νεαρός ήταν σε στρατιωτική σχολή και ευτυχώς οι γονείς είχαν ψιλοφτιάξει ένα σπίτι 'για τα παιδιά' πάνω από το δικό τους, στο οποίο και έμεινε το ζευγαράκι, ώστε αφού γεννηθεί το παιδί να το προσέχει η γιαγιά, για να μπορέσει η κοπέλα να τελειώσει τις σπουδές. ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ έριξαν λεφτά στο σπίτι, για να μπορούν να ζήσουν, ούτε καν για να βολευτούν. Ήταν αδύνατον να νοικιάσουν γιατί ήταν αδύνατον να βγάζουν το νοίκι κάθε μήνα, ενώ με τις εργασίες, επαρχία ήταν, τα βόλεψαν.Ο αδερφός του σ'εκείνη τη φάση πήγαινε σχολείο και όταν του έκαναν την πρώτη συζήτηση για να ξεκαθαρίσουν τι θα γίνει με το, κυριολεκτικά, ρημάδι το σπίτι, επέμενε πως ούτε καν τον νοιάζει γιατί δεν ήθελε να ζήσει εκεί ποτέ. Η πρόθεση για να ξεκαθάρισμα επανερχόταν, όλο και πιο συγκεκριμένη από την πλευρά του ζεύγους κάθε τόσο, ακριβώς επειδή η γονείς δεν έπαιρναν θέση, ίσα-ίσα που έλεγαν ότι είναι μεγάλο και τους χωράει όλους, με τις οικογένειες τους-αγάπη να υπάρχει. Όμως οι ανάγκες της οικογένειας μεγάλωναν και στο σπίτι έπεφταν λεφτά.Πέρασαν τα χρόνια και μια ωραία μέρα ο αδερφός γνώρισε τη γυναίκα του και θυμήθηκε ότι δικαιούται μερίδιο. Το κοστολόγησε και ζήτησε ένα ποσό που ούτε έστεκε, ούτε και έβγαινε να του το δώσουν.Άρχισαν τότε να βγαίνουν οι μεζούρες και να μετράνε τι πήρε ο καθένας, σε είδος, σε βοήθεια, σε χρήμα.Σήμερα δε μιλάει κανείς με κανέναν, το σπίτι δόθηκε στο ζευγάρι, αλλά ουσιαστικά το αγόρασαν για χρυσάφι, για να πάρουν προίκα τους γονείς, που χρυσούς δεν τους λες.Αυτή αγαπητή φίλη είναι μια τόταλι φάκντ απ σιτσουέισον. Η δική σας λύνεται πανεύκολα, το βλέπεις από την απάντηση της Α,μπα, που κάτι μου λέει ότι θα τη βρεις άδικη.
Καλέ πες τα! Μιλάμε η κοπέλα έχει θράσος. Ζεις τόσα χρόνια τζάμπα κ σπίτωσες μέσα κ έναν μπατήρη ακόμα κ μιλάς κι από πάνω επειδή έβαλες δυο δραχμούλες για μια ανανέωση; τον αδερφό πως τον δέχτηκες τόσο καιρό σαν συγκάτοικο ενώ έμενες με τον άντρα σου? Άρα παραδέχεσαι ότι δεν έχεις αποκλειστικά δικαιώματα πάνω στο σπίτι. Επομένως γιατί σε παραξενεύει που έχει αξιώσεις κ ο αδερφός σου σχετικά?Δεν μπορώ ρε παιδιά να καταλάβω τι οικογένειες είναι αυτές στις οποίες το δεκανίκι των γονιών στην ενήλικη ζωή είναι τόσο δεδομένο που μπερδεύονται κ αρχίζουν να πιστεύουν ότι τους χρωστάνε κιόλας! Κοπελιά, ξύπνα. Υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται για να πληρώνουν εκείνοι το νοίκι των γονιών τους, κ αν οι γονείς θέλουν ανακαίνιση να τους την καλύπτουν κι αυτήν, κ άλλοι που αγοράζουν τα σπίτια από τις γιαγιάδες τους γιατί δεν τις θεωρούν θποχρεωμένες να τους χαρίσουν την περιουσία που δημιούργησαν.Λοιπόν λύσεις υπάρχουν εννοείται, θες το σπίτι δικό σου? Ρώτα τους ιδιοκτήτες του. Και μην πιάνεσαι κορόιδο, έχεις τον άλλον να μένει μέσα τόσα χρόνια τζάμπα κ να σου βάζει λόγια τώρα εναντίον του αδερφού σου γιατί δε φτάνει που δεν πληρώνει νοίκι, δεν θέλει να πληρώσει ούτε για την ανακαίνιση. Στην οθσία σου λέει να πεις στον αδερφό σου να πληρώσει για τις αλλαγές το διανοείσαι? Πως το ανέχεσαι αυτό?
Καλά εννοείται σιγά μη μασούσε με τέτοιο σχόλιο. Αντικειμενικά όμως, λέμε τώρα, έχει άδικο ο άνθρωπος!!! Η κοπέλα τα σπάει, πιάνει πάντα τη σωστή χορδή όσο κρυμμένη κ αν είναι. Εγώ το πιστεύω, έπρεπε να ήταν δικαστίνα η αμπα.
@7Η συνηθισμένη λογική του "δυο είστε, θα τα βρείτε". Πολλοί γονείς αδυνατούν να λειτουργήσουν όπως απαιτείται από φόβο μη νιώσει κάποιο παιδί αδικημένο εξαιτίας τους και δεν σκέφτονται ότι αυτό είναι πιο νορμάλ από το να πλακωθούν μεταξύ τους τ'αδέρφια, που στην τελική έχουν και μια ζωή ολόκληρη να ζήσουν μπροστά τους. Έτσι όπως τα περιγράφεις, αν περιμένετε να δώσουν λύση οι γονείς, σωθήκατε. Το καλύτερο θα ήταν να ζητήσετε μια νομική συμβουλή, να μάθετε δλδ ωμά και ξεκάθαρα τι προβλέπεται σ'αυτές τις περιπτώσεις και να δείτε τι σας ταιριάζει να κάνετε, στους χαρακτήρες σας και στις ζωές σας, προβλέποντας αλλά όχι προδικάζοντας το μέλλον. Δεν είστε τα μοναδικά αγαπημένα αδέρφια με γενναιόδωρους γονείς, που ξαφνικά καλούνται να βγάλουν το φίδι.Κάνατε και οι δυο σας κάποιες επιλογές στη ζωή σας, που δημιούργησαν μέσα στο χρόνο ανάγκες, κάποια δεδομένα άλλαξαν στην πορεία, πάλι από επιλογές κ.ο.κ. Το γεγονός όμως ότι κάποιος προηγείται και κάποιος έπεται, είναι τυχαίο. Στα περιουσιακά δεν ισχύει το "το έπιασα πρώτος".Και μια πιο προσωπική συμβουλή: Έχοντας άλλα τρία πολύ μεγαλύτερα αδέρφια, μεγάλωνα και είχα σαν αδέρφια και τους συντρόφους τους. Όσο δεν είχα εγώ σύντροφο, ο λόγος μου δεν είχε την ίδια δύναμη. Τη συζήτηση αυτή, κάνε την μόνη σου με τον αδερφό σου, είστε αγαπημένοι, δεν χρειάζεσαι την προστασία ή την υποστήριξη κανενός. Διαφορετικά δεν θα είναι επί ίσοις όροις και πιθανόν να νιώσει ότι πρέπει να αμυνθεί.
#7.Πόσο σιχαίνομαι τέτοια μπερδέματα,δε λέγεται.Και τα σιχαίνομαι,γιατί προκύπτουν από ηλίθιες νοοτροπίες.Θεωρούμε,ότι αν κάτσουμε και συζητήσουμε σαν άνθρωποι,αν βάλουμε κάτω τα πράγματα με χαρτί και μολύβι,θα παρεξηγηθούμε ή είναι ένδειξη δυσπιστίας ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας.Οι παρεξηγήσεις,που είναι αναπόφευκτες στο μέλλον,είναι απείρως χειρότερες και κάνουν ανθρώπους,που έχουν καλές σχέσεις,μαλλιοκούβαρα.Υπάρχει πολλές φορές κι η κουτοπονηριά,να γλιτώσουμε βραχυπρόθεσμα,ότι μπορούμε από εφορίες και τέτοια.Το παίζουμε μάγκες πώς τα καταφέραμε με διάφορες μόντες και άτυπες συμφωνίες μεταξύ μας,να μην πληρώσουμε κερατιάτικα (=αυτά,που απαιτούν οι νόμιμες διαδικάσίες,για να είναι όλα ξεκάθαρα και τακτοποιημένα) κι έρχεται η ώρα,που δεν ξέρουμε από πού να πιάσουμε,να λύνουμε το κουβάρι.Και φυσικά είναι η δυσκολία μας,να κατανοήσουμε το γεγονός,ότι από τη στιγμή,που γινόμαστε ενήλικες,πρέπει να αποτελούμε πια ξεχωριστό νοικοκυριό.Κανόνισε να βρεθείτε με τους γονείς σου και τον αδερφό σου και να βάλετε ένα τέλος σ'αυτή την κατάσταση.Όσο διαιωνίζεται αυτό το πράγμα,ο καθένας απ'την πλευρά του θα νιώθει αδικημένος.Κι αν όντως θέλεις να είσαι εντάξει απέναντι στον αδερφό σου,ακολούθησε τις προτάσεις της Λένας.
#1 Να μαντέψω;1. Έχετε μεγάλη διαφορά ηλικίας, πχ πάνω από 15 χρόνια. 2. Η "μεγάλη σου ανάγκη να πραγματοποιήσεις τα σεξουαλικά σας γούστα" υποκρύπτει την βαθύτερη ανάγκη σου να κρατήσεις αυτό τον "πολύ ωραίο άντρα", το κελεπούρι, πάση θυσία.3. Αυτά τα γούστα, "η δική σου απόφαση και φαντασίωση" ήταν, ας το πούμε, εντέχνως υποβεβλημένα από αυτόν σε ανύποπτο χρόνο, με τρόπο ώστε να θεωρείς ότι είναι αυτό που θες εσύ. 4. Από τον ενθουσιασμό σου γι αυτό τον άντρα και την πλύση εγκεφάλου που σου κάνει, δυσκολεύεσαι να διακρίνεις τα πραγματικά, δικά σου θέλω. Συγχαρητήρια και περαστικά.
#7 Συμφωνώ με την Α,μπα ότι οι γονείς πρέπει να τα ξεκαθαρίζουν κάτι τέτοια εγκαίρως, γιατί μετά περιπλέκονται οι καταστάσεις, εμπλέκονται και τρίτοι άνθρωποι και πολλές φορές το θέμα δε λύνεται χωρίς προστριβές και γκρίνιες.Σκέφτομαι, όμως, το εξής...Αν αφαιρέσουμε τα χρόνια των σπουδών, που χρηματοδοτούν συνήθως οι γονείς, ας πούμε 6 χρόνια χονδρικά, μένεις/μένετε σε αυτό το σπίτι άλλα 6 χρόνια. Το θεωρώ λογικό να έχετε ξοδέψει ή να ξοδέψετε μελλοντικά κάποια χρήματα για την βελτίωση ή την συντήρηση των υποδομών του σπιτιού, δεδομένου ότι εσείς κάνετε χρήση. Δεν λέω να το ξηλώσεις και να το φτιάξεις απ'την αρχή, αλλά βελτιώσεις που στοχεύουν στην οικονομία και στην ασφάλεια αυτού που ζει μέσα (χωρίς να πληρώνει), πχ καινούργια κουφώματα, ηλιακός θερμοσίφωνας κλπ, θεωρώ ότι ναι, είναι δικά σας έξοδα.Σκέψου κιόλας ότι αυτά τα χρόνια είχατε την ασφάλεια της στέγης, ακόμα και σε περίπτωση οικονομικής δυσκολίας, καθώς και την δυνατότητα να βάλετε στην άκρη κάποια χρήματα, που σε άλλη περίπτωση θα τα δίνατε για ενοίκιο. Για όλους αυτούς τους λόγους, ακόμα και να ρίξετε παραπάνω λεφτά στο σπίτι, το αξίζει και ας μην είναι τυπικά δικό σας.
συμφωνώ. Κι εμείς μένουμε σε ένα σπίτι που τυπικά δεν είναι δικό μας, και δεν θα γίνει ποτέ δικό μας γιατί ο σύζυγος το μεταβίβασε στο γιο του από τον πρώτο του γάμο. Αλλάξαμε όμως ηλεκτρολογικά και υδραυλικά, θα βάλουμε ηλιακό και ανακαινίζουμε τα μπάνια. Για όσο μένουμε μέσα, θέλουμε να μας εξυπηρετεί.
Συμφωνώ απόλυτα. Ρίξατε κάποια χρήματα στο σπίτι για να ζήσετε πιο άνετα. Επίσης μην ξεχνάτε ότι ακόμα και με τη μεγαλύτερη ευλάβεια να το κατοικείτε, η χρήση προκαλεί και κάποιες φθορές. Επιπλέον και η αξία του ως ακινήτου πέφτει όσο περνούν τα χρόνια. Άρα και να μην καταλήξει στην ιδιοκτησία σας κατά τη μοιρασιά, ας πούμε ότι συνεισφέρατε όλα αυτά τα χρόνια με τις βελτιώσεις που κάνατε στο να διατηρήσει χοντρικά την αρχική του αξία. Τέλος, επειδή βγάζεις μια ελαφρώς άσχετη επιθετικότητα προς τον αδερφό σου - ας δουλέψει μισθωτός αν δεν του βγαίνει το επιχειρείν!!! - συζήτησέ το θέμα μαζί του. Αν σου αρέσει τόσο πολύ αυτό το σπίτι σίγουρα μπορεί να βρεθεί λύση ανεξάρτητα από το ιδιοκτησιακό, αρκεί να είσαστε ψύχραιμοι και δίκαιοι. Άλλωστε απ'ότι κατάλαβα δεν είπε και τίποτα ο άνθρωπος, σωστά; ( Και είναι και είναι και ήρωας που παλεύει με δική του επιχείρηση, να του το αναγνωρίσουμε :) )
#2: Μου ακούγεται λίγο άσχημο το να γκρινιάζει κάποιος στον σύντροφό του, επειδή δίνει προτεραιότητα στις σπουδές του, πόσο μάλλον στην ηλικία των 22! Λες ότι περίμενε να αλλάξει αυτό. Γιατί να αλλάξει; Είσαι ακριβώς στην ηλικία που μπορείς να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να πετύχεις όσα θέλεις σε επαγγελματικό επίπεδο στα 30 σου.Εκείνος έχει σπουδάσει; Μου φαίνεται ότι έχει σημασία αυτό. Τι προοπτική έχει για τη σχέση σας; Μήπως θα ήθελε να παντρευτείτε άμεσα και θεωρεί ότι αφού τελείωσες τη σχολή σου, ε, τι άλλο θες να κάνεις πια και δεν αφιερώνεσαι στη σχέση σας;
Ασχημο αλλα οχι περίεργο. Το παλικάρι σκέφτεται όπως μία μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, ότι "τι τα θέλει τώρα τα πανεπιστήμια αφού βρήκε άντρα" και "άντε να μορφωθείς αλλά να μην το παρακάνεις" " ναι μωρέ καλές οι σπουδές αλλά η οικογένεια είναι η πρώτη πρωτεραιότητα"και θεωρεί πως η παρουσία του και μόνο στη ζωή της θα την έκανε να παρατήσει αυτομάτως όλα όσα εκανε για να τον "φροντίσει" αναλαμβάνοντας τα "γυναικεία" όπως πχ η αλλαγή σπιτιού. Γιατί μόνο ο άντρας που εργάζεται πρέπει να αφοσιώνεται στη δουλειά του και η γυναίκα το κάνει "για χαρτζιλίκι" και για "να βγαίνει από το σπίτι". Βέβαια όλα αυτά δεν της τα λέει καταμουτρα γιατί θα του φερει το τασάκι στο κεφάλι, αλλά επιστρατεύει το κουταβίσιο "Δεν είμαι η πρωτεραιότητά σου" για να την κάνει να έχει και τύψεις από πάνω.
#7: Επικροτώ τη Λένα για την επιλογή να χρησιμοποιήσει τη λέξη "μούτι", μια πολύ εκφραστική λέξη που δυστυχώς δεν χρησιμοποιείται όσο θα έπρεπε. Εναλλακτικά ας χρησιμοποιούμε λίγο περισσότερο τα ακόλουθα εξωτικά: "άι σιχτ*ρ", "καρακαηδόνα", "τραχανοπλαγιάς", κ.λπ. Άντε γιατί πολύ αμερικανάκια γίναμε τελευταία και τη τελευταία φορά που είπα εγώ τη λέξη "μούτι" τη θεωρήσανε εξωτική.
7Το ότι προέκυψε να μένεις εσύ περισσότερα χρόνια από τον αδερφό σου δεν σημαίνει ότι σου ανήκει. Δε λέω ότι λες κάτι τέτοιο, αλλά αυτό που ανέφερες ότι "δεν σε ενδιαφέρει" αν θα μείνει σε εσένα το σπίτι μου φαίνεται ανειλικρινές, γιατί είναι εμφανές οτι σε ενδιαφέρει, καθώς έχεις ρίξει χρήματα σε αυτό. Καθώς δεν την κόβω να ξεσπιτωθείτε, η λύση που έδωσε η Λένα, να πληρώνετε το μισό ενοίκιο στον αδερφό σου, είναι η καλύτερη. Σκέψου πόσα χρόνια το χρησιμοποιείς δωρεάν.
Αν μένει μέσα για χρόνια, λογικό να θέλει να το φτιάξει κάπως στα μέτρα της. Κι ο αδερφός έπαιρνε επιχορήγηση από τους γονείς για το ενοίκιό του και άλλα έξοδα, όμως. Οπότε δεν μπορούμε να πούμε ότι ως τώρα κάποιος είναι πολύ πιο ευνοημένος από τον άλλο. Λάθος των γονιών που δεν ξεκαθαρίζουν τα πράγματα και δίκαιη η λύση που προτείνει η Λένα.
#7"μετά όμως πάλι λέω ότι η ζωή μου δεν θα καθοριστεί από το γεγονός ότι ο αδελφός μου αποφάσισε τελικά να ζήσει στην Αθήνα και σπίτι θα αλλάξουμε όταν θελήσουμε και θεωρήσουμε εμείς ότι μπορούμε."Το θέμα όμως δεν είναι ότι ο αδερφός σου αποφάσισε να ζήσει στην Αθήνα, αλλά ότι το σπίτι δεν είναι δικό σου (μάλλον).Προφανώς ούτε ο αδερφός θα έπρεπε να σε ρωτήσει σε ποιά πόλη θα μένει...ΑΛΛΟ "επισκευές" και άλλο "βελτιώσεις". Και ένας ενοικιαστής κάνει επισκευές σε συγκεκριμένα μέρη που μπορεί να χαλάσουν από την χρήση.Βελτιώσεις όμως, κακώς κάνετε αν δεν σας ξεκαθαρίσουν το ιδιοκτησιακό. Αν τις κάνετε όμως, δεν είναι επιχείρημα για να σας χαρίσουν το σπίτι..Ζητήστε από τους γονείς να ξεκαθαρίσουν τίνος θα είναι το σπίτι. Αν δεν υπάρχουν άλλα ακίνητα κι αυτό θα είναι και των δύο, αυτός που θα το κατοικεί ας πληρώνει μισό ενοίκιο στον άλλο.Συγκεκριμένα και ξεκάθαρα.Αλλο να του πληρώνεις το ενοίκιο που δικαιούται κι άλλο να του δίνεις οικονομική ενίσχυση (αν και όταν θέλεις) από την καλή σου την καρδιά.Οσο για το ποιός θα το κατοικήσει, ας αποφασίσουν οι γονείς.Αλλιώς ρίξτε κορώνα- γράμματα.Πάντως σε καμία περίπτωση δεν θεωρείται δικό σου επειδή το καβάτζωσες πρώτη. Σπίτι είναι, όχι τυρόπιτα.
Άλλη λύση επίσης είναι να πουλήσουν οι γονείς το σπίτι, που τους ανήκει άλλωστε, και αφού μεγάλωσαν και σπούδασαν δύο παιδιά, να κάνουν ζωάρα στα γεράματα.(Δεν ξέρω αν πρέπει ν' ανησυχώ, αλλά όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο μ' αρέσει αυτό το σενάριο.)
#2 και #4μ'αυτά και μ'αυτά, χάνουμε ερωτήσεις!έχω πρόταση:μία μέρα να δημοσιευθεί ΚΑΙ έξτρα "α μπα" με υπότιτλο "σε αυτά δεν θα απαντήσω" και να υπάρχει δυνατότητα σχολιασμού (να διασκεδάσομε και λίγο).υ.γ. με μεγάλο αριθμό ερωτήσεων, όχι 7.