Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας «Ρομπέν των Δασών» του 21ου αιώνα που επαίνεσε τις αρετές του Μαρξισμού του 21ου αιώνα, επηρεαζόμενος από τον ίδιο τον Φιντέλ Κάστρο.
Ξεκίνησε κάθε είδους γενναιόδωρα κοινωνικά προγράμματα, τα οποία προσέφερε ως αντισταθμιστικά για το κοινωνικό χρέος, το «deuda social», ό,τι και αν σήμαινε αυτό.
Ο κόσμος της Αριστεράς, που δεν είχε ανακάμψει ποτέ από την πτώση του τείχους του Βερολίνου, βρήκε επιτέλους κάποιον που θα αποδείκνυε ότι είχε δίκιο, ότι δηλαδή η αποτυχία του σοσιαλισμού οφείλεται σε κακή εφαρμογή και όχι σε αμφισβητούμενες αρχές. Όλοι συνέρρεαν στο Καράκας.
Υπήρξε ο Ιγνάσιο Ραμονέ, εκδότης του Le Monde Diplomatique, του μηνιαίου μεγαλοπρεπούς εντύπου το οποίο έκανε αγιογραφίες στον Τσάβες. Ο Ραμονέ θα καταλήξει να γράφει ακόμα και βιογραφίες του Τσάβες. Υπήρξε το Foro de Sao Paulo, το δίκτυο των λατινοαμερικανικών αριστερών κομμάτων, που δεν έχασε ποτέ την ευκαιρία να πραγματοποιήσει συναντήσεις στη Βενεζουέλα, ζητωκραυγάζοντας ό,τι και αν έλεγε ο Τσάβες σε ύποπτα καλά οργανωμένες συγκεντρώσεις στο Καράκας ή αλλού.
Ο Δήμαρχος του Λονδίνου, Κεν Λίβινγκστόουν, απολάμβανε επιδοτήσεις για τις μεταφορές του Λονδίνου με αντάλλαγμα την τεχνογνωσία στον Τσαβισμό. Ακόμα και ο Tζο Κένεντι έλαβε με χαρά πετρέλαιο για τα προγράμματα χειμερινής θέρμανσης της Μασαχουσέτης, από μια χώρα της οποίας το βιοτικό επίπεδο ήταν αρκετά πιο κάτω από αυτό των κατοίκων της Νέας Αγγλίας. Και ας μην αναφερθούμε στο Ποδέμος της Ισπανίας, που δεν μπορεί να απομακρυνθεί από τα σκάνδαλα που το περιβάλλουν, τα οποία υπονοούν ότι ο Τσάβες έβαλε χρήματα για την αρχική χρηματοδότησή τους.
Η αριστερά, τόσο ενθουσιώδης με τους μετανάστες στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, απέτυχε να καταλάβει ότι υπό τον Τσάβες η Βενεζουέλα, από χώρα μετανάστευσης, έγινε χώρα εκπατρισμού.
Αλίμονο, όλη αυτή η δημοτικότητα, όλη αυτή η αγάπη απονεμήθηκε σε έναν ηγέτη ο οποίος σκορπούσε χρήματα που δεν του ανήκαν, τα οποία του παρέχονταν από τις υψηλότερες τιμές του πετρελαίου για χρόνια. Κανείς από αυτούς τους οπαδούς του δεν ήθελε να παραδεχτεί αυτό που γνωρίζαμε ήδη στη Βενεζουέλα. Ο Τσάβες «απαλλοτριώθηκε» δεξιά και αριστερά. Ο Τσάβες δεν ήταν επικεφαλής ενός προγράμματος ανάπτυξης υποδομών. Ο Τσάβες ευνοούσε τις «φθηνές» εισαγωγές έναντι της τοπικής παραγωγής. Όσο περισσότερα χρήματα από το πετρέλαιο έρεαν στα ταμεία της Βενεζουέλας, τόσο λιγότερη ήταν η παραγωγή της Βενεζουέλας. Κανείς δεν έδωσε προσοχή στην περιβαλλοντική καταστροφή που συνέβαινε στη Βενεζουέλα.
Η αριστερά, τόσο ενθουσιώδης με τους μετανάστες στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, απέτυχε να καταλάβει ότι υπό τον Τσάβες η Βενεζουέλα, από χώρα μετανάστευσης, έγινε χώρα εκπατρισμού. Σίγουρα, οι δυσαρεστημένοι θα μπορούσαν να φύγουν, ακριβώς όπως ο Φιντέλ τους έδιωξε νωρίς στην Κούβα. Στις 16 Ιουλίου, πάνω από 700.000 μετανάστες από τη Βενεζουέλα έκαναν ψηφοφορία σε αυτοσχέδια κέντρα σε όλο τον κόσμο, υποδεικνύοντας ότι τουλάχιστον 2 εκατομμύρια πολίτες της Βενεζουέλας έχουν εγκαταλείψει τη χώρα σε 15 χρόνια. Θα τους χρειαστούμε για να ξαναχτίσουν τη χώρα, εάν είναι ποτέ πρόθυμοι να επιστρέψουν.
Είναι αλήθεια ότι από τη στιγμή που ο Τσάβες πέθανε, κάποιοι από αυτούς κράτησαν την απόσταση από τον διορισμένο κληρονόμο του, Νικόλα Μαδούρο. Καθώς ο Μαδούρο μετέτρεψε σιγά-σιγά ένα καθεστώς σε δικτατορία, δεν ακούστηκαν ποτέ πολλές επικρίσεις. Η σιωπή ήταν ο κανόνας, αν και μία περιστασιακή έκρηξη υποστήριξης δεν θα μπορούσε να καταπνιχθεί, όπως ο Μελανσόν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Αλλά τώρα που η Βενεζουέλα είναι μια αναγνωρισμένη δικτατορία, με επίσημα ψέματα, δολοφονίες, καταπίεση, βασανιστήρια, πείνα, νεκρά μέσα μαζικής ενημέρωσης, έλλειψη βασικής ιατρικής περίθαλψης και πολλά άλλα, αν ακούμε κάτι είναι ότι για όλα ευθύνεται η πτώση της τιμής του πετρελαίου, μια συνωμοσία από τις ΗΠΑ, ένα σαμποτάζ. Το γεγονός ότι τα κοινωνικά προγράμματα αποδείχθηκαν μη βιώσιμα όταν είναι εκτός ενός συστήματος όπου το πετρέλαιο κοστίζει 150 δολάρια ανά βαρέλι, δεν έχει αναγνωριστεί. Το γεγονός ότι τα προγράμματα αυτά δεν ήταν βιώσιμα και για όλους τους πρακτικούς σκοπούς έχουν συγκεντρωθεί σε ένα ενιαίο πρόγραμμα διανομής τροφίμων, το "CLAP", δεν ενοχλεί την φιλική Αριστερά. Το γεγονός πως το CLAP δεν λειτουργεί καν καλά και ότι αδυνατεί να τροφοδοτήσει τις μάζες που εξαρτώνται από αυτό και χρησιμοποιείται για να εκβιάζει το εκλογικό σώμα, αγνοείται έτσι όπως βολεύει.
Το γεγονός ότι ένα στριμωγμένο καθεστώς αποφάσισε να χρησιμοποιήσει μια παράνομη και δόλια "συνταγματική συνέλευση" για να εξουδετερώσει μια για πάντα την αντιπολίτευση που τώρα ευνοείται ευρέως από τους ταλαιπωρημένους εκλογείς, κρίνεται δημοκρατικό. Αυτή η πλέον προβληματική σύγκληση μιας βαθιάς αντιδημοκρατικής συνέλευσης, διπλασιάστηκε με την πιο απίστευτη εκλογική απάτη στην πρόσφατη λατινοαμερικανική ιστορία. Ωστόσο, θεωρείται μια απολύτως δημοκρατική εκλογή από την Ενωμένη Αριστερά στην Ισπανία, που προσκλήθηκε ως παρατηρητής στη Βενεζουέλα στις 30 Ιουλίου.
Τώρα που η Βενεζουέλα είναι μια αναγνωρισμένη δικτατορία, με επίσημα ψέματα, δολοφονίες, καταπίεση, βασανιστήρια, πείνα, νεκρά μέσα μαζικής ενημέρωσης, έλλειψη βασικής ιατρικής περίθαλψης και πολλά άλλα, αν ακούμε κάτι είναι ότι για όλα ευθύνεται η πτώση της τιμής του πετρελαίου, μια συνωμοσία από τις ΗΠΑ, ένα σαμποτάζ.
Φυσικά, κανείς δεν παίρνει σοβαρά τους Ραμονέ αυτού του κόσμου. Ο Τζο Κένεντι αποσύρθηκε, αλλά φαίνεται να σπάει τελικά τους δεσμούς του με τον Τσαβισμό όπως σκόρπια κάνουν πολύ λίγοι ακόμη.
Αλλά ο Μελανσόν παραμένει ανένδοτος στην άρνησή του να επικρίνει την τελευταία άνοδο του τελευταίου αστέρα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα δικτατοριών. Tα ίδια κάνει και ο Σάντερς. Στο Ηνωμένο Βασίλειο ο Τζέρεμι Κόρμπιν, ο οποίος έχει μια πραγματική πιθανότητα στο αξίωμα κάποια μέρα, δεν μπορεί να ξεπεράσει την υποστήριξη που παρείχε στο παρελθόν και δυσκολεύεται ακόμη με τις χλιαρές «αντικειμενικές» καταδίκες. Και μετά υπάρχει και η Ισπανία...
Η Βενεζουέλα επιτρέπει στην αριστερά να δείξει τα αληθινά της χρώματα. Φαίνεται ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα και η δημοκρατία δεν είναι οι αγαπημένες της αποχρώσεις.
Από τον Daniel Duquenal για το littleatoms.com
ΒΟΝUS TRACK
Ο Συριζα γοητεύεται από την Βενεζουέλα
Τσίπρας: «Το σπουδαίο παράδειγμα της Βενεζουέλας».
σχόλια