Περίμενα να σβηστεί εντελώς η τρικυμία στο κουταλάκι των social media (όπως τόσες και τόσες) για να κάνω κι εγώ μια διαπίστωση, με αφορμή το λεκτικό λυντσάρισμα της Αλεξίου για τις φωτιές της Παναγιάς.
Υπάρχει άλλο έθνος, όσο ωμό ή άγουρο κι αν είναι, που να επιτίθεται με τόση ηδονή και μανία στους επιφανείς του καλλιτέχνες; Καταλαβαίνω ότι η ρίζα του μίσους βρίσκεται στην πολιτική εμπλοκή τους (ένα ευκαιριακό σλάλομ στις πολιτικές που εκάστοτε «πουλάνε»- κορυφαίο, οι καθαρίστριες), αλλά ακόμη κι έτσι, τι σκατά; Η Αλεξίου είναι η Αλεξίου και ο Σαββόπουλος (που έχει φάει το ξύλο της αρκούδας στα social) είναι ένας από τους σημαντικότερους ζώντες έλληνες δημιουργούς.
Δεν συγκρίνονται με πρόσωπα τύπου Λαζόπουλος (που διάλεξαν συνειδητά να λένε ψέμματα κι έγιναν από καλλιτέχνες, τηλευαγγελιστές), είναι οι άνθρωποι που έδωσαν μορφή στα όνειρα της μεγάλης μάζας. Κι αν η Αλεξίου παρακαλάει αφελώς την Παναγιά, τι έγινε; Κάθε χαμένος, ξύνοντας με το ένα χέρι τα αχαμνά του μπορεί με το άλλο να γράφει ατιμώρητος φετφάδες εναντίον της; Το έργο κάθε ανθρώπου δεν θα ΄πρεπε να λαμβάνεται υπ΄όψιν όταν κρίνουμε τις πράξεις του; (παλιό δίλημμα από τα χρόνια του Πάουντ, αλλά μη το παρατραβάμε).
Γίνεται αυτή η αλητεία σε άλλο έθνος με τέτοια ένταση; Και γιατί γίνεται εδώ; Ποιά είναι η ακριβής, γενετική καταγωγή του «Ψόφου», πολύ θα ήθελα να μάθω, πέρα από τα αυτονόητα- το αίσθημα του αποκλεισμού και ασφυξίας που νοιώθουν όσοι «δεν τα κατάφεραν»
Γίνεται αυτή η αλητεία σε άλλο έθνος με τέτοια ένταση; Και γιατί γίνεται εδώ; Ποιά είναι η ακριβής, γενετική καταγωγή του «Ψόφου», πολύ θα ήθελα να μάθω, πέρα από τα αυτονόητα, που ίσως συνοψίζονται στα εξής: το αίσθημα του αποκλεισμού και ασφυξίας που νοιώθουν όσοι «δεν τα κατάφεραν» (πάντα αυτοί θα σέρνουν το χορό), η γκρίνια που φέρνει η φτώχεια και η κρίση, ο φθόνος της κατσίκας του γείτονα που προέρχεται από το ότι στην Ελλάδα κάθε πόλη είναι κράτος, κάθε συγγενολόι συμμορία και κάθε loner βασιλιάς, η ευκολία με την οποία δακτυλογραφείς πια τα απωθημένα σου, η αποχαλίνωση που έρχεται όταν η μια κακία συναντάει την άλλη στο fb— και άλλα που πιθανόν μού διαφεύγουν.
Το μόνο παρήγορο είναι ότι αργά ή γρήγορα ο καθένας δείχνει τα κυβικά του, αν σκεφτείς ότι τα data μας είναι πια, δημόσιο κτήμα και κυρίως διαφημιστικό λίπασμα. Στο τέλος της μέρας η Αλεξίου είναι η Αλεξίου, ο Σαββόπουλος ο Σαββόπουλος και ο χαμένος που τούς προσέβαλλε ένας χαμένος. Η περίφημη επανάσταση των social media, που αλλού έχει αποδειχτεί καταλυτική, εν προκειμένω δεν πρόσθεσε στη διαύγεια των γεγονότων― ήταν μια τρικυμία στο κουταλάκι.
Τι το θες;
σχόλια